Συντάκτης: ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ | αναρχική συλλογικότητα

«Άλλη μία κατάληψη απελευθερώθηκε, άλλος ένας χώρος αποδόθηκε στην κοινωνία σήμερα μετά από καλά οργανωμένη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. Συνεχίζουμε αποτελεσματικά για την ασφάλεια των πολιτών!»

Τ. Θεοδωρικάκος, 29/11/2022

Η ανακοίνωση του υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ που ακολούθησε την εκκένωση μιας ακόμη πολιτικής κατάληψης είχε ως στόχο για μια ακόμη φορά την διαστρέβλωση της αλήθειας στον βωμό της εξυπηρέτησης των πολιτικών σκοπιμότητων των εξουσιαστών και ταυτόχρονα την ικανοποίηση των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας που αποτελούν ιστορικά δεδομένη δεξαμενή ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί/ές  έξω από αυτό το κοινωνικό υποσύνολο που αντιλαμβάνονται την αλήθεια και δεν αναπαράγουν άκριτα τα ιδεολογήματα των κρατιστών. Όσοι/ες μπορούν να βλέπουν πέρα από τον παραμορφωτικό φακό της κρατικής προπαγάνδας γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αναρχικές καταλήψεις και γενικότερα οι κοινωνικοί χώροι του αντικαθεστωτικού αγώνα ποτέ δεν έβλαψαν ούτε στράφηκαν με οποιοδήποτε τρόπο εναντίον των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αντίθετα, είναι αυτοί οι χώροι στους οποίους οργανώνεται ο αγώνας ενάντια στα δεινά που μαστίζουν τους από τα κάτω και τα οποία γεννούν το κράτος και ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και  δέχονται πάντα την κρατική καταστολή ασχέτως πολιτικού διαχειριστή της εξουσίας.

Δύο από τα πλέον διαδεδομένα μυθεύματα που αναμασούν οι εξουσιαστές, τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα και όσοι ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα της εξουσίας μετά από κάθε εκκένωση κατάληψης ώστε να εκμαιεύσουν την κοινωνική συναίνεση στην όξυνση της καταστολής, είναι ότι αφενός οι καταληψίες εμποδίζουν τους ιδιοκτήτες από το να χρησιμοποιήσουν το εκάστοτε κτίριο και αφετέρου  ότι οι εκκενώσεις γίνονται ώστε τα κτίρια αυτά να αξιοποιηθούν μετέπειτα. Η αλήθεια ωστόσο βρίσκεται πολύ μακριά από αυτά τα εξουσιαστικά παραμύθια. Οι πολιτικές καταλήψεις γίνονται σε κτίρια που ανήκουν ως επί το πλείστον στο κράτος, την εκκλησία και άλλους θεσμικούς φορείς και τα οποία έχουν παραδοθεί επί χρόνια στην αχρησία λόγω του ότι δεν απέφεραν κάποιο κέρδος ή δεν μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν εμπορικά/επιχειρηματικά. Οι αγωνιζόμενοι/ες είναι αυτοί/ές που απελευθερώνουν τα κτίρια από την εγκατάλειψή  δίνοντας σε αυτά ζωή και όχι φυσικά το κράτος… Οι καταληψίες ποτέ δεν έβγαλαν από το σπίτι του κάποιον πετώντας τον στο δρόμο. Αυτό το κάνουν μόνο το κράτος και οι τράπεζες. Ούτε φυσικά οι εκκενώσεις προσφέρουν σε μας τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεσμένους/ες, τους επισφαλώς εργαζόμενους/ες, τους άνεργους, τους άστεγους, τους μετανάστες/τριες, τα θύματα της πατριαρχίας και της βίας του κράτους και των αφεντικών την ασφάλεια ότι θα ζούμε με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Γιατί είναι δεδομένο ότι όσο υπάρχει κράτος και εξουσία η ανασφάλεια θα είναι καθεστώς.

Όσον αφορά την υποτιθέμενη μελλοντική αξιοποίηση για την οποία πάντα γίνεται λόγος μετά από κάθε εκκένωση, η κατάληξη πληθώρας κτιρίων που εκκενώθηκαν στο παρελθόν είναι αποκαλυπτική. Η Villa Amalias, η Βανκούβερ στην Αθήνα, η Terra Incognita, η Δέλτα, το Ορφανοτροφείο, το Βιολογικό, η 111 στη Θεσσαλονίκη, η Ντουγρού στη Λάρισα, η κατάληψη παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη και πολλές άλλες καταλήψεις μετά τις εκκενώσεις επέστρεψαν στην προηγούμενη συνθήκη εγκατάλειψης. Αλλά ακόμα και η ενδεχόμενη “αξιοποίηση” τους σε καμία περίπτωση δεν θα γινόταν προς όφελος των από τα κάτω αλλά προς όφελος των κερδών των διάφορων επενδυτών. Επομένως  στόχος του κράτους όσον αφορά τις εκκενώσεις πολιτικών καταλήψεων ήταν και παραμένει αποκλειστικά ένας:  η καταστολή και η φίμωση των αντιστεκόμενων ανθρώπων που δρουν και αγωνίζονται μέσα και έξω από αυτές.

Ένα άλλο ψευδοεπιχείρημα κατά των καταλήψεων είναι ότι αυτές τρομοκρατούν τους περιοίκους και γενικά απειλούν την δημόσια ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ότι όντως οι καταλήψεις τρομοκρατούν, αλλά μόνο τους εξουσιαστές, τους πλούσιους, τους ισχυρούς, τα αφεντικά αυτού του κόσμου, όλους όσοι θέλουν να εκμεταλλεύονται και να κυριαρχούν πάνω στους άλλους. Οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την ύπαρξη των πολιτικών καταλήψεων, ούτε ασφαλώς έχουν να κερδίσουν κάτι από τις εκκενώσεις τους. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να σταθούν αλληλέγγυοι/ες προς αυτές και να τις υπερασπιστούν ενάντια στην καταστολή του κράτους, του παρακράτους και των αφεντικών.

Η τελευταία αυτή εκκένωση έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εκκενώσεων άλλων κατειλημμένων κοινωνικών χώρων όλο το προηγούμενο διάστημα σε όλη την επικράτεια, όπως στην Αθήνα, στην Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη. Η στοχευμένη επίθεση εναντίον των κατειλημμένων χώρων αντανακλά την πολιτική στρατηγική του κράτους εναντίον του αναρχικού και ευρύτερα ελευθεριακού κινήματος και κατ’ επέκταση εναντίον των αρχών, των αξιών και των πρακτικών οργάνωσης που αυτό το κίνημα πρεσβεύει, προτάσσει και για τα οποία αγωνίζεται. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθεί ότι η επίθεση στον α/α χώρο και τις δομές του είναι αποκομμένη από την γενικότερη στρατηγική στόχευση των κρατιστών για την καθυπόταξη των κοινωνικών αντιστάσεων εν γένει.

Η υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή του νέο-φιλελευθερισμού στην οικονομία, κάτι που συνεπάγεται αφενός κάθε είδους κρατικών παροχών και διευκολύνσεων προς το κεφάλαιο (ιδιωτικοποιήσεις, ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων, φοροελαφρύνσεις), αφετέρου καταστολή και περαιτέρω καταπίεση για τους από τα κάτω. Η «οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα του τόπου» για την οποία κόπτονται τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά δεν μπορεί να ανεχθεί φωνές αμφισβήτησης και διαφωνίας. Αυτές, επομένως, πρέπει σιγήσουν. Η εκκένωση των καταλήψεων είναι μόνο μια πτυχή του γενικότερου κατασταλτικού σχεδιασμού του κράτους ο  οποίος συνοψίζεται στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» και ο οποίος είναι τόσο απαραίτητος για την απρόσκοπτη εγκαθίδρυση του νέο-φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Οι κρατικές δολοφονίες, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, η δίωξη και απόλυση συνδικαλιστών, η απαγόρευση των απεργιών, η εγκατάσταση αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια, η αστυνομοκρατία στις πόλεις, η περαιτέρω κρατική ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας είναι όλα τους διαφορετικές εκφάνσεις αυτής της κατασταλτικής στρατηγικής.

Οι αναρχικές καταλήψεις αποτελούν σημεία αναφοράς του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δέχονται την επίθεση του κράτους. Επιδιώκουν όχι μόνο την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος αδικίας και καταπίεσης αλλά επιχειρούν να οικοδομήσουν στο σήμερα κοινωνικές σχέσεις και τρόπους διάδρασης απαλλαγμένους από λογικές εξουσίας, ιεραρχίας και ανισοτιμίας. Ωστόσο, παρότι αποτελούν σημαντικά εφόδια στα χέρια των αγωνιζόμενων ανθρώπων στον αγώνα τους για την κοινωνική απελευθέρωση, ο ίδιος ο αγώνας τις υπερβαίνει χωρίς να εγκλωβίζεται η να περιορίζεται σε αυτές. Ο κοινωνικο-απελευθερωτικός αγώνας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων υπήρχε πολύ πριν την ύπαρξη καταλήψεων και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την εκκένωσή τους. Οι εξουσιαστές πλανώνται οικτρά αν νομίζουν πως εκκενώνοντας και σφραγίζοντας τους χώρους του αγώνα θα ξεμπερδεύουν και με τον ίδιο τον αγώνα. Ο αντικρατικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας θα υπάρχει όσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο υπάρχει λεηλασία της φύσης… όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Ο αγώνας για τον Νέο Κόσμο της ελευθερίας –ό,τι κι αν κάνουν- θα συνεχιστεί!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

Ο Γ. Μιχαηλίδης διανύει την 57^η ημέρα απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και του αρνούνται εκδικητικά παρότι έχει εκτίσει ήδη εδώ και εξίμισι μήνες το απαιτούμενο -βάσει των νόμων της αστικής “δικαιοσύνης”- χρονικό διάστημα ώστε να αποφυλακιστεί. Ο σύντροφος τον οποίο ο ποινικός μηχανισμός του κράτους εξανάγκασε στην επιλογή της απεργίας πείνας ως το έσχατο μέσο αγώνα για να κερδίσει το αυτονόητο, αντιμετωπίζει ξεκάθαρα πλέον τον κίνδυνο της μη αναστρέψιμης βλάβης ζωτικών του οργάνων, ακόμα και πολυοργανικής ανεπάρκειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η συγκεκριμένη κατασταλτική μεθόδευση αποτελεί μια ακόμα έκφραση του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο επιβάλει το κράτος και το οποίο στοχεύει και στοχοποιεί επιλεκτικά τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και όλους/ες όσοι/ες αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και ως εκ τούτου αρνούνται να δεχτούν ως όρο ζωής τους τη φυλακή. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης συνίσταται στην αυστηροποίηση των ποινών και των συνθηκών κράτησης, άρνηση χορήγησης αδειών και στην προκειμένη περίπτωση προληπτική παράταση της φυλάκισης πέραν του προβλεπόμενου και εκτιμένου χρονικού διαστήματος της ποινής. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκισή του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για να μην παγιωθεί ως κανονικότητα αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εναντίον των πολιτικών κρατουμένων αλλά και εν γένει η νέα αναδιάρθρωση του ποινικού συστήματος η οποία αναιρεί με μια μονοκοντυλιά κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με το αίμα των αγωνιζόμενων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Την ίδια στιγμή που το κράτος και οι μηχανισμοί του, εκδικούνται απροκάλυπτα (κάνοντας λάστιχο ακόμα και τους ίδιους τους προσχηματικούς νόμους της αστικής δημοκρατίας) όλους όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και εξουσία, αφήνει ελεύθερους βιαστές, νεοναζί και ένστολους δολοφόνους. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενες θεωρούμε αυταπόδεικτο… ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, είναι ταξική.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στον κόσμο της εξουσίας με τίμημα -εδώ και σχεδόν εννιά χρόνια- την ελευθερία του και πλέον την ίδια του την υγεία και τη ζωή. Και σε αυτή την περίπτωση, το κράτος εκδικείται και επιχειρεί τόσο την ηθική (αυτό υπονοούν όταν λένε στην απορριπτική τους απόφαση ότι «δεν έχει περάσει επαρκές χρονικό διάστημα για τον σωφρονισμό του») αλλά και φυσική εξόντωση ενός ακόμα ανυποχώρητου πολέμιού του.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του αγώνα όντας αιχμάλωτοι των κυρίαρχων σε έναν κοινωνικό/ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μπήκαν στο στόχαστρο της εξουσίας και βρέθηκαν έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας επειδή προέταξαν και υπερασπίστηκαν συνειδητά το δίκαιο του αγώνα ενάντια σε αυτό το σάπιο κρατικό / καπιταλιστικό σύστημα που προκαλεί αδιάκοπα καταπίεση, εκμετάλλευση, ανελευθερία και θάνατο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται αιχμάλωτοι γιατί αγωνίστηκαν για την ελευθερία όλων μας. Δεν έχουμε επομένως καμία αυταπάτη ότι ο δολοφονικός μηχανισμός που ονομάζουν κράτος υπολογίζει και σέβεται την ζωή εν γένει, πόσο μάλλον τις ζωές ανθρώπων που συνειδητά αγωνίζονται για τη καταστροφή του. Η θέση των αιχμάλωτων συντρόφων και συντροφισσών μας βρίσκεται δίπλα μας στον δρόμο και στους αγώνες και δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να τους αφήσουμε να γίνουν βορά των εχθρών της ελευθερίας.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ

Η πιο πρόσφατη εκδήλωση της ταξικής βίας που βιώνουμε οι από τα κάτω είναι αυτή της αύξησης των τιμών σε βασικά βιοτικά αγαθά όπως τα καύσιμα, η ενέργεια και τα τρόφιμα. Η ακρίβεια, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μονοπωλεί τις συζητήσεις τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο «κεντρικής» πολιτικής σκηνής για διαφορετικούς φυσικά λόγους. Στην πρώτη περίπτωση η ακρίβεια αποτελεί ένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας που δυσχεραίνει απελπιστικά τις συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ για τους ποικιλώνυμους εκφραστές της πολιτικής ελίτ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα ευκαιρία ψηφοθηρίας μέσα από στημένες «αντιπαραθέσεις» με φόντο τις επερχόμενες εκλογές.

Παρότι, όμως, η ακρίβεια κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο κυρίως τους τελευταίους μήνες, αυτή δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Για αυτούς που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, δηλαδή τους μισθωτούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μετανάστες, το πρόσφατο κύμα ακρίβειας ήταν το αποκορύφωμα της οικονομικής ανέχειας που βιώνουν για πάνω από μια δεκαετία ως απόρροια της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά ήρθαν να προστεθούν στις περικοπές μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στην ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην ιδιωτικοποίηση / διάλυση του Ε.Σ.Υ, στην περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν απλώς διαφορετικές πτυχές της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που επιβάλλουν με την βία στους από τα κάτω οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι.

 Η ακρίβεια δεν είναι συνέπεια (μόνο) του πολέμου, είναι συνέπεια της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού.

 Η ακρίβεια που ήδη βιώνουμε για πάνω από μια δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης εντάθηκε κατά την διάρκεια της πανδημίας και όπως όλα δείχνουν θα επιταθεί ακόμα περισσότερο και εξαιτίας του πρόσφατου πολέμου στην Ουκρανία. Το κρατικό αφήγημα θέλει την ακρίβεια ως επακόλουθο του πολέμου αφενός για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες της αύξησης των τιμών και αφετέρου για να απαλλάξει την πολιτική και οικονομική ελίτ από τις ευθύνες που φέρει η ίδια για αυτήν σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Η πραγματική αιτία των ανατιμήσεων δεν έγκειται ούτε (αποκλειστικά) στον πόλεμο ούτε σε οποιαδήποτε άλλη πραγματική ή επίπλαστη κρίση αλλά στον ίδιο τον πυρήνα του κρατικο/καπιταλιστικού συστήματος που έχει στο επίκεντρό του το ιδιωτικό κέρδος και όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Είναι η ίδια η «λογική» αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που αφήνει αχρησιμοποίητα μέσα παραγωγής που δεν αποφέρουν κέρδος, αυτή που καταστρέφει προϊόντα προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητή έλλειψη για να μην μειωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, αυτή που δημιουργεί στρατιές ανέργων, αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους και γεννά την προσφυγιά, την φτώχεια, την ακρίβεια.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι η ακρίβεια είναι πλήρως αποσυνδεδεμένη από τον πρόσφατο πόλεμο. Η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών λόγω της καταστροφής των υποδομών, των μέσων παραγωγής και των διακρατικών κυρώσεων αποτελεί συνέπεια και του τωρινού (όπως και κάθε) πολέμου. Ωστόσο, η ακρίβεια και ο πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτα εν γένει. Ο πόλεμος, η προσφυγιά, η φτώχεια και η εξαθλίωση υπάρχουν νομοτελειακά στο πλαίσιο του κράτους και του καπιταλισμού. Είτε όμως οι τιμές αυξάνονται (και) εξαιτίας του πολέμου, είτε ο πόλεμος αποτελεί απλώς το πρόσχημα για την αύξηση των τιμών αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι τόσο στον πόλεμο όσο και στην «ειρήνη» του κράτους και του καπιταλισμού, αυτή που πληρώνει τις αιματηρές επιπτώσεις της ύπαρξής τους είναι η εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη κοινωνική πλειοψηφία.

Τα αντίμετρα του κράτους ενάντια στην ακρίβεια ωφελούν μονάχα το ίδιο το κράτος.

Για εμάς είναι δεδομένο ότι οι «λύσεις»  που υπόσχεται να δώσει ή θα δώσει το κράτος για την αντιμετώπιση της ακρίβειας δεν θα ανακουφίσουν τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, αλλά θα λειτουργήσουν ως μια ακόμη επικοινωνιακή βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Οι μόνοι ουσιαστικά κερδισμένοι από τα όποια «μέτρα στήριξης» θα είναι οι ίδιοι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να παρουσιαστούν ως αυτοί που αφουγκράζονται τα βάσανα των φτωχών, ως προστάτες των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων ποντάροντας στην ανάκτηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» ενισχύοντας και διαιωνίζοντας έτσι την κυριαρχία τους.

Το μόνο πραγματικό ανάχωμα στην περαιτέρω αύξηση του κόστους ζωής είναι οι αδιαμεσολάβητοι μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες των εκμεταλλευόμενων.

Οι όποιες συστημικές λύσεις εντός των πλαισίων του κράτους και του καπιταλισμού (όπως το πλαφόν και το πάγωμα των τιμών των προϊόντων, τα επιδόματα κ.τ.λ.)  δεν αποτελούν ουσιαστική διέξοδο από την ανέχεια και τη φτώχεια για όσους/ες αποτελούν την κοινωνική βάση. Οι όποιες πενιχρές κρατικές παροχές δεν είναι επ’ ουδενί ικανές να βγάλουν τους από τα κάτω από τις συνθήκες φτώχειας στις οποίες είναι εγκλωβισμένοι. Αυτές οι παροχές χρησιμεύουν μόνο στο να κατευναστεί η αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, κάτι που αποτελεί πάγια στρατηγική στόχευση όλων των εξουσιαστών προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους.

Οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές -αυτοί δηλαδή που ευθύνονται και διασφαλίζουν την ύπαρξη της ακρίβειας, της οικονομικής ανισότητας και της φτώχειας- θα δώσουν λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Οποτεδήποτε στην ιστορία οι καταπιεσμένοι κέρδισαν κάτι ενάντια στους καταπιεστές τους, δεν έγινε ούτε με παραχωρήσεις από τα πάνω ούτε με προσευχές για κάποιες καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν. Όλες οι κατακτήσεις προήλθαν από αιματηρούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στους οποίους οι πληβείοι ήρθαν σε σύγκρουση με την εκάστοτε εξουσία.

Το νήμα αυτών των αγώνων ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά οφείλουμε να ξαναπιάσουμε αν θέλουμε να κερδίσουμε έστω και την παραμικρή βελτίωση των όρων ζωής μας.

Μέσα από αδιαμεσολάβητες κοινωνικές οργανώσεις βάσης, συμμετέχοντας σε πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, οργανώνοντας  συνελεύσεις γειτονιάς μακριά και ενάντια σε κομματικούς και θεσμικούς φορείς, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ μας μπορούμε να ξαναδώσουμε στους αγώνες ζωή και στη ζωή αξία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να βάλει ένα τέρμα στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας από το κράτος και τα αφεντικά και να επιφέρει ουσιαστική βελτίωση στις συνθήκες διαβίωσης για όλους και όλες.

Το πρόβλημα δεν είναι μονάχα η ακρίβεια. Το πρόβλημα είναι η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού.

Αν και το να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στο αυξανόμενο κόστος διαβίωσης δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μια επείγουσα αναγκαιότητα, δεν πρέπει -οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι- να περιορίσουμε τις διεκδικήσεις και τους αγώνες μας μόνο στην ανάκληση της αύξησης των τιμών και στην επιστροφή σε κάποια παρελθούσα «κανονικότητα» ενός πιο ανεκτού καπιταλισμού. Τέτοιες διεκδικήσεις, άλλωστε, μπορούν δυνητικά να ικανοποιηθούν και στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, αφομοιώνοντας έτσι τους κοινωνικούς αγώνες, ενισχύοντας την θέση των εξουσιαστών στις συνειδήσεις των ανθρώπων και διατηρώντας παράλληλα τους φτωχούς στην μόνιμη κατάσταση υποτέλειας στην οποία βρίσκονται δεμένους με ακόμα πιο σφιχτά δεσμά αφού μένει ανέπαφος -και επιπλέον ενισχύεται- ο ίδιος ο πυρήνας του κράτους και του καπιταλισμού.

Γι’ αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε για να ανακτήσουμε όχι μόνο τα ψίχουλα που μας πετούν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι ώστε να μην εξεγερθούμε, αλλά όλα αυτά που ανήκουν σε όλες και όλους μας. Τον κοινωνικό πλούτο που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν με την εργασία τους οι πληβείοι του παρελθόντος και του παρόντος και τον οποίο λυμαίνεται μια αισχρή μειοψηφία καπιταλιστών και κρατιστών. Αυτός ο κοινωνικός πλούτος που δημιουργήθηκε και δημιουργείται κάθε μέρα από τις εργαζόμενες παραγωγικές τάξεις -τα σπίτια, τα τρόφιμα, ο ρουχισμός, οι μεταφορές, οι υπηρεσίες- δεν ανήκουν σε αυτούς που τα σφετερίστηκαν με τη βία και τα εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος αποκλείοντας όλους τους άλλους από την πρόσβαση σε αυτά. Αυτά ανήκουν δικαιωματικά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και οφείλουν να επιστραφούν στο σύνολο της κοινωνίας.

Έχοντας, λοιπόν, την παραπάνω πεποίθηση για την προέλευση κοινωνικού πλούτου θα ήμασταν ελάχιστα ικανοποιημένοι/ες με μια κατάσταση στην οποία εμείς που παράγουμε με την εργασία μας τα πάντα θα πληρώνουμε αυτούς που δεν παράγουν τίποτα,  για να αγοράσουμε φθηνότερα αυτά που μας ανήκουν. Ο ορίζοντας των αγώνων μας σήμερα πρέπει να τοποθετηθεί μακρύτερα από την ανάκληση των ανατιμήσεων. Ξεκινώντας από τις μερικές -πλην απαραίτητες- διεκδικήσεις όπως αυτή για τη μείωση των τιμών των προϊόντων ή την αύξηση των μισθών είναι καιρός να επεκτείνουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τους αγώνες μας και να μην σταματήσουμε μέχρι την οριστική εξάλειψη του κράτους και των τάξεων, μέχρι την γενικευμένη απαλλοτρίωση και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και του συνόλου του κοινωνικού πλούτου, μέχρι την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Να αγωνιστούμε για τη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό και στην επιδίωξη του ατομικού κέρδους  όπως η σημερινή αλλά αντιθέτως θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία. Να αγωνιστούμε για την αναρχία!

 ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩH

ΟΧΙ ΓΙΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΨΩΜΙ

ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλους τους εθνικούς πολέμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε κράτος
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε καπιταλιστή
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε εθνικισμό
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ που επιτείνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση σκλαβιάς των από τα κάτω και δυσχεραίνουν περαιτέρω την δυνατότητα απελευθέρωσής τους

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ / ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ

Όχι μόνο για να σταματήσει ο τωρινός πόλεμος και να επανέλθει η «ειρήνη» του κράτους και του κεφαλαίου η οποία είναι το ίδιο αιματοβαμμένη με τον πόλεμό τους, αλλά για να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο στον οποίο θα είναι πλέον αδύνατη η ύπαρξη πολέμων. Ενός κόσμου χωρίς πολιτική καταπίεση, οικονομική εκμετάλλευση, λεηλασία της φύσης και ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων˙ ενός κόσμου δηλαδή χωρίς κράτη, καπιταλισμό και εξουσία. Να αγωνιστούμε για ένα νέο κόσμο ελευθερίας, κοινωνικής και οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης και με σεβασμό προς τη φύση.

Να πολεμήσουμε στον μοναδικό πόλεμο για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι˙ στον επαναστατικό απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε εξουσία.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΗ / ΚΕΦΑΛΑΙΟ / ΕΞΟΥΣΙΑ

Στηρίζουμε την Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία

ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ