Αλληλεγγύη στην κατάληψη MUNDO NUEVO
«Άλλη μία κατάληψη απελευθερώθηκε, άλλος ένας χώρος αποδόθηκε στην κοινωνία σήμερα μετά από καλά οργανωμένη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. Συνεχίζουμε αποτελεσματικά για την ασφάλεια των πολιτών!»
Τ. Θεοδωρικάκος, 29/11/2022
Η ανακοίνωση του υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ που ακολούθησε την εκκένωση μιας ακόμη πολιτικής κατάληψης είχε ως στόχο για μια ακόμη φορά την διαστρέβλωση της αλήθειας στον βωμό της εξυπηρέτησης των πολιτικών σκοπιμότητων των εξουσιαστών και ταυτόχρονα την ικανοποίηση των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας που αποτελούν ιστορικά δεδομένη δεξαμενή ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί/ές έξω από αυτό το κοινωνικό υποσύνολο που αντιλαμβάνονται την αλήθεια και δεν αναπαράγουν άκριτα τα ιδεολογήματα των κρατιστών. Όσοι/ες μπορούν να βλέπουν πέρα από τον παραμορφωτικό φακό της κρατικής προπαγάνδας γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αναρχικές καταλήψεις και γενικότερα οι κοινωνικοί χώροι του αντικαθεστωτικού αγώνα ποτέ δεν έβλαψαν ούτε στράφηκαν με οποιοδήποτε τρόπο εναντίον των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων που αποτελούν και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αντίθετα, είναι αυτοί οι χώροι στους οποίους οργανώνεται ο αγώνας ενάντια στα δεινά που μαστίζουν τους από τα κάτω και τα οποία γεννούν το κράτος και ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και δέχονται πάντα την κρατική καταστολή ασχέτως πολιτικού διαχειριστή της εξουσίας.
Δύο από τα πλέον διαδεδομένα μυθεύματα που αναμασούν οι εξουσιαστές, τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα και όσοι ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα της εξουσίας μετά από κάθε εκκένωση κατάληψης ώστε να εκμαιεύσουν την κοινωνική συναίνεση στην όξυνση της καταστολής, είναι ότι αφενός οι καταληψίες εμποδίζουν τους ιδιοκτήτες από το να χρησιμοποιήσουν το εκάστοτε κτίριο και αφετέρου ότι οι εκκενώσεις γίνονται ώστε τα κτίρια αυτά να αξιοποιηθούν μετέπειτα. Η αλήθεια ωστόσο βρίσκεται πολύ μακριά από αυτά τα εξουσιαστικά παραμύθια. Οι πολιτικές καταλήψεις γίνονται σε κτίρια που ανήκουν ως επί το πλείστον στο κράτος, την εκκλησία και άλλους θεσμικούς φορείς και τα οποία έχουν παραδοθεί επί χρόνια στην αχρησία λόγω του ότι δεν απέφεραν κάποιο κέρδος ή δεν μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν εμπορικά/επιχειρηματικά. Οι αγωνιζόμενοι/ες είναι αυτοί/ές που απελευθερώνουν τα κτίρια από την εγκατάλειψή δίνοντας σε αυτά ζωή και όχι φυσικά το κράτος… Οι καταληψίες ποτέ δεν έβγαλαν από το σπίτι του κάποιον πετώντας τον στο δρόμο. Αυτό το κάνουν μόνο το κράτος και οι τράπεζες. Ούτε φυσικά οι εκκενώσεις προσφέρουν σε μας τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες και καταπιεσμένους/ες, τους επισφαλώς εργαζόμενους/ες, τους άνεργους, τους άστεγους, τους μετανάστες/τριες, τα θύματα της πατριαρχίας και της βίας του κράτους και των αφεντικών την ασφάλεια ότι θα ζούμε με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Γιατί είναι δεδομένο ότι όσο υπάρχει κράτος και εξουσία η ανασφάλεια θα είναι καθεστώς.
Όσον αφορά την υποτιθέμενη μελλοντική αξιοποίηση για την οποία πάντα γίνεται λόγος μετά από κάθε εκκένωση, η κατάληξη πληθώρας κτιρίων που εκκενώθηκαν στο παρελθόν είναι αποκαλυπτική. Η Villa Amalias, η Βανκούβερ στην Αθήνα, η Terra Incognita, η Δέλτα, το Ορφανοτροφείο, το Βιολογικό, η 111 στη Θεσσαλονίκη, η Ντουγρού στη Λάρισα, η κατάληψη παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη και πολλές άλλες καταλήψεις μετά τις εκκενώσεις επέστρεψαν στην προηγούμενη συνθήκη εγκατάλειψης. Αλλά ακόμα και η ενδεχόμενη “αξιοποίηση” τους σε καμία περίπτωση δεν θα γινόταν προς όφελος των από τα κάτω αλλά προς όφελος των κερδών των διάφορων επενδυτών. Επομένως στόχος του κράτους όσον αφορά τις εκκενώσεις πολιτικών καταλήψεων ήταν και παραμένει αποκλειστικά ένας: η καταστολή και η φίμωση των αντιστεκόμενων ανθρώπων που δρουν και αγωνίζονται μέσα και έξω από αυτές.
Ένα άλλο ψευδοεπιχείρημα κατά των καταλήψεων είναι ότι αυτές τρομοκρατούν τους περιοίκους και γενικά απειλούν την δημόσια ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ότι όντως οι καταλήψεις τρομοκρατούν, αλλά μόνο τους εξουσιαστές, τους πλούσιους, τους ισχυρούς, τα αφεντικά αυτού του κόσμου, όλους όσοι θέλουν να εκμεταλλεύονται και να κυριαρχούν πάνω στους άλλους. Οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την ύπαρξη των πολιτικών καταλήψεων, ούτε ασφαλώς έχουν να κερδίσουν κάτι από τις εκκενώσεις τους. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να σταθούν αλληλέγγυοι/ες προς αυτές και να τις υπερασπιστούν ενάντια στην καταστολή του κράτους, του παρακράτους και των αφεντικών.
Η τελευταία αυτή εκκένωση έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εκκενώσεων άλλων κατειλημμένων κοινωνικών χώρων όλο το προηγούμενο διάστημα σε όλη την επικράτεια, όπως στην Αθήνα, στην Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη. Η στοχευμένη επίθεση εναντίον των κατειλημμένων χώρων αντανακλά την πολιτική στρατηγική του κράτους εναντίον του αναρχικού και ευρύτερα ελευθεριακού κινήματος και κατ’ επέκταση εναντίον των αρχών, των αξιών και των πρακτικών οργάνωσης που αυτό το κίνημα πρεσβεύει, προτάσσει και για τα οποία αγωνίζεται. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθεί ότι η επίθεση στον α/α χώρο και τις δομές του είναι αποκομμένη από την γενικότερη στρατηγική στόχευση των κρατιστών για την καθυπόταξη των κοινωνικών αντιστάσεων εν γένει.
Η υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή του νέο-φιλελευθερισμού στην οικονομία, κάτι που συνεπάγεται αφενός κάθε είδους κρατικών παροχών και διευκολύνσεων προς το κεφάλαιο (ιδιωτικοποιήσεις, ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων, φοροελαφρύνσεις), αφετέρου καταστολή και περαιτέρω καταπίεση για τους από τα κάτω. Η «οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα του τόπου» για την οποία κόπτονται τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά δεν μπορεί να ανεχθεί φωνές αμφισβήτησης και διαφωνίας. Αυτές, επομένως, πρέπει σιγήσουν. Η εκκένωση των καταλήψεων είναι μόνο μια πτυχή του γενικότερου κατασταλτικού σχεδιασμού του κράτους ο οποίος συνοψίζεται στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» και ο οποίος είναι τόσο απαραίτητος για την απρόσκοπτη εγκαθίδρυση του νέο-φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Οι κρατικές δολοφονίες, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, η δίωξη και απόλυση συνδικαλιστών, η απαγόρευση των απεργιών, η εγκατάσταση αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια, η αστυνομοκρατία στις πόλεις, η περαιτέρω κρατική ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας είναι όλα τους διαφορετικές εκφάνσεις αυτής της κατασταλτικής στρατηγικής.
Οι αναρχικές καταλήψεις αποτελούν σημεία αναφοράς του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δέχονται την επίθεση του κράτους. Επιδιώκουν όχι μόνο την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος αδικίας και καταπίεσης αλλά επιχειρούν να οικοδομήσουν στο σήμερα κοινωνικές σχέσεις και τρόπους διάδρασης απαλλαγμένους από λογικές εξουσίας, ιεραρχίας και ανισοτιμίας. Ωστόσο, παρότι αποτελούν σημαντικά εφόδια στα χέρια των αγωνιζόμενων ανθρώπων στον αγώνα τους για την κοινωνική απελευθέρωση, ο ίδιος ο αγώνας τις υπερβαίνει χωρίς να εγκλωβίζεται η να περιορίζεται σε αυτές. Ο κοινωνικο-απελευθερωτικός αγώνας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων υπήρχε πολύ πριν την ύπαρξη καταλήψεων και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την εκκένωσή τους. Οι εξουσιαστές πλανώνται οικτρά αν νομίζουν πως εκκενώνοντας και σφραγίζοντας τους χώρους του αγώνα θα ξεμπερδεύουν και με τον ίδιο τον αγώνα. Ο αντικρατικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας θα υπάρχει όσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο υπάρχει λεηλασία της φύσης… όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Ο αγώνας για τον Νέο Κόσμο της ελευθερίας –ό,τι κι αν κάνουν- θα συνεχιστεί!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ MUNDO NUEVO
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ