ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ | αναρχική συλλογικότητα
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΑΘΗΝΑ
Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω (Θεσ/νίκη)
Αναρχική συλλογικότητα Acte (Αθήνα)
Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν (Αθήνα)
Γιατί η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους.
Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν αναιρεί τη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς μας, δεν αναιρεί τον αποκλεισμό μας από τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που μας αφορούν άμεσα, δεν προσφέρει καμιά δυνατότητα κάλυψης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Γιατί μέσω της διαδικασίας των εκλογών και υπό το πρόσχημα του δήθεν ‘’κυρίαρχου λαού’’ νομιμοποιούμε τους οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχους να διατηρούν την εξουσία και τα προνόμιά τους, διαιωνίζοντας τους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσής μας. Έτσι αναθέτουμε σε αυτούς που ευθύνονται για την ανέχεια, τους πολέμους , τη φτώχεια, την καταστολή και εν γένει το σύνολο των ταξικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων (δηλαδή στο κράτος και το κεφάλαιο) το να αποφασίζουν εν λευκώ στο όνομά μας, χωρίς εμάς όλα όσα μας καταδικάζουν στην εξαθλίωση και την ανελευθερία. Οι αναρχικοί/ές αμφισβητούμε και αντιπαλεύουμε την αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, γιατί τα αντιλαμβανόμαστε -όπως και είναι- ως προκάλυμμα που αποκρύπτει και διαιωνίζει την ταξική ανισότητα και την ανελευθερία. Γιατί επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε για την επέκταση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας ως τα έσχατα όριά της.
Γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αντικατοπτρίζει την κοινωνική βούληση.
Οι κρατιστές, οι καπιταλιστές και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι η εκμετάλλευση και η καταπίεσή μας είναι δική μας επιλογή – απόφαση και συνακόλουθα προϊόν της δικής μας ”κυριαρχίας”. Ιδιαίτερα όταν τα ποσοστά αποχής αγγίζουν σχεδόν το 50% του πολιτικού σώματος, το να θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών και η σύνθεση του κοινοβουλίου έκφραση της κοινωνικής βούλησης είναι τουλάχιστον φαιδρό. Η μόνη βούληση που εκφράζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας από τις απαρχές της ιστορικής της διαμόρφωσης είναι η βούληση των κρατιστών και καπιταλιστών να συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν και να κερδοφορούν εις βάρος μας. Ως αναρχικοί/ές αντιλαμβανόμαστε τόσο το κράτος (σε οποιαδήποτε μορφή του), όσο και την εξουσία (σε οποιαδήποτε έκφανσή της) ως εχθρικά, ακριβώς επειδή συνιστούν επιβολή και κυριαρχία κάποιων έναντι των υπολοίπων. Γι’ αυτό και ιστορικά τοποθετούμαστε ξεκάθαρα και βάσει αρχών αντικοινοβουλευτικά και αντικρατικά και αντιτασσόμαστε ιδεολογικά σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
Γιατί η δημοκρατία δεν είναι ταυτόσημη της πολιτικής ελευθερίας.
Οι θεωρητικές διακυρήξεις των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων ότι η δημοκρατία αποτελεί εχέγγυο της πολιτικής μας ελευθερίας να αποφασίζουμε για τη ζωή μας και προυπόθεση της οικονομικής ισοτιμίας ως προς την διασφάλιση των όρων επιβίωσης και ζωής μας, διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε οι από τα κάτω. Δεδομένα, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, όσο υπάρχει οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εξουσίας και οικονομικών προνομίων, όσο υπάρχει το ιερό και απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, τόσο η διάκριση σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους – καταπιεστές και καταπιεσμένους θα αποτελεί αναπόδραστη συνθήκη. Μία εξουσιαστική και εκμεταλλευτική συνθήκη ανελευθερίας. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιοι/ες θεωρούμαστε ανάξιοι και ανίκανοι να αποφασίσουμε άμεσα για τα ζητήματα της συλλογικής ζωής και της κοινότητάς μας. Έτσι, η πολιτική αφήνεται στα χέρια των ”ειδικών της πολιτικής”, η πολιτικοποίηση περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και η συμμετοχή και συναπόφαση αποσπάται από την κοινωνία και γίνεται ταυτόσημη του κοινοβουλίου.
Γιατί η ψήφος αποτελεί αυταπάτη συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων.
Συμμετέχοντας κανείς στην (αυτ)απάτη των εκλογών, το μόνο για το οποίο αποφασίζει είναι η σύνθεση της μειοψηφίας των ατόμων που τα επόμενα χρόνια θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα εφαρμόζουν αποφάσεις επί παντός επιστητού χωρίς καμιά περαιτέρω εμπλοκή ή έλεγχο από τον ίδιο. Είναι το ακριβώς αντίθετο της συμμετοχής, είναι η ανάθεση σε μη ανακλητούς αντιπροσώπους να αποφασίσουν για εσένα, αντί για εσένα και να διαχειρίζονται την εκμετάλλευση και την καταπίεσή σου. Ως αναρχικοί/ές γνωρίζουμε ότι τίποτε δε μας χαρίστηκε από τους εξουσιαστές μας, τίποτε δεν κερδήθηκε στις κάλπες. Είμαστε καθημερινά ενεργοί/ές, συλλογικοποιούμαστε στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, διεκδικούμε με απεργίες, αγώνες και συγκρούσεις καλύτερες συνθήκες ζωής, εναντιωνόμαστε έμπρακτα σε κάθε μορφή καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, αγωνιζόμαστε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Γιατί κάθε κόμμα είναι εχθρικός και εξουσιαστικός μηχανισμός.
Κάθε κόμμα και κάθε υποψήφιος (παρά τις προεκλογικές ρητορείες) αποδέχονται και στηρίζουν το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο αποτελούν πυλώνα που το νομιμοποιεί, νομιμοποιώντας και διαιωνίζοντας παράλληλα τη δική μας εξαθλίωση. Η συμμετοχή στις εκλογές προϋποθέτει την αποδοχή και συγχρόνως τη νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας, του κοινοβουλίου, του συντάγματος και των νόμων του κράτους. Δηλαδή, το νόμο και το δίκαιο των ισχυρών. Το ότι ένα κόμμα θεωρείται μικρό επειδή συγκυριακά η δυναμική του και ο συσχετισμός δυνάμεών δεν του επιτρέπουν να γίνει μεγάλο, δεν σημαίνει ότι δεν έχει βλέψεις πολιτικής κυριαρχίας. Συνεπώς, το ζήτημα δεν έγκειται στην αλλαγή των προσώπων ή στην εναλλαγή των πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας, αλλά στην αποδόμηση του συστήματος που την νομιμοποιεί και την επιβάλλει .
Γιατί η συνειδητή αποχή αποτελεί πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους απέχει κανείς από τις εκλογές. Υπάρχει η αποχή που είναι συνέπεια μιας γενικότερης στάσης παραίτησης, μοιρολατρίας και αδιαφορίας απέναντι στα τεκταινόμενα της κοινωνικής ζωής, δηλαδή σε όλα όσα υπερβαίνουν τον στενό κύκλο της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Απέχοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ό,τι ακριβώς επιτυγχάνεται και μέσω της συμμετοχής στις εκλογές. Δηλαδή τίποτα. Αν δεν οργανωθούμε, αγωνιστούμε και διασυνδεθούμε με όλους όσους/όσες βιώνουν τα ίδια προβλήματα, την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς, πάλι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Μόνο η αποχή δεν αρκεί. Ως αναρχικοί/ές, προτάσσουμε τη συνειδητή πολιτική αποχή η οποία είναι συνέπεια της αμφισβήτησης του δικαιώματος μιας πολιτικής ελίτ να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Είναι η αποχή που σημαίνει άρνηση νομιμοποίησης του συστήματος κυριαρχίας, άρνηση παράδοσης στην καταπίεση και εκμετάλλευσή μας, άρνηση σύναψης ανακωχής με τους δυνάστες μας, άρνηση να ενισχύσουμε την εξουσία άλλων πάνω μας. Αυτού του είδους η αποχή είναι το πρώτο βήμα ενός συνεχούς, πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η οποία αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης. Αυτή η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα.
Γιατί δεν κατεβαίνετε εσείς στις εκλογές;
Οι αναρχικοί/ες επιδιώκουμε την καταστροφή της εξουσίας και όχι την κατάληψη ή την διατήρησή της με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν θέλουμε να εξουσιαζόμαστε από κανέναν, δεν θέλουμε να εξουσιάζουμε κανέναν Γι αυτόν τον λόγο δεν εντοπίζουμε το πρόβλημα αμιγώς στους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, αλλά πρωτίστως στην ίδια του την ύπαρξή. Είμαστε αντικοινοβουλευτικοί και όχι εξωκοινοβουλευτικοί. Κατά συνέπεια, δεν αποδεχόμαστε και δεν νομιμοποιούμε τον κοινοβουλευτισμό, δεν αποδεχόμαστε την αντιπροσώπευση ως τρόπο λήψης αποφάσεων και δράσης. Δεν θέλουμε να «απελευθερώσουμε» τους ανθρώπους· θέλουμε οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποκτήσουν τη βούληση για την απελευθέρωσή τους και να την κατακτήσουν με τις δικές τους συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις. Σε αυτή την προσπάθεια κοινωνικής αυτο-απελευθέρωσης οι αναρχικοί αγωνιζόμαστε εντός της κοινωνίας ως ισότιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι υπεράνω αυτής ως μια πεφωτισμένη πρωτοπορία που θα δρα δήθεν στο όνομά της.
Τι μπορουμε να κανουμε τωρα.
Η συλλογικοποίηση και οι κοινότητες αγώνα που οικοδομούμε στο σήμερα αποτελούν προεικόνιση και πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά και να συμμετέχουμε στην αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής μας ζωής χωρίς την ύπαρξη κέντρων άσκησης εξουσίας και θεσμών διαχωρισμένων από την κοινωνία, χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές. Συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες μακριά από λογικές διαμεσολάβησης και οποιασδήποτε πολιτικής κηδεμονίας. Χωρίς αντιπροσώπους και μακριά από πολιτικά ή οικονομικά αφεντικά. Με εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης. Προτάσσοντας την αυτοοργάνωση στη βάση της ελευθερίας, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης να αγωνιστούμε σε κάθε πεδίο της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής. Από τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μέχρι τη γειτονία και τις σχολές. Να απλώσουμε τους αγώνες μας από τις άγριες απεργίες και για την αντιπαράθεση με μικρά και μεγάλα αφεντικά μέχρι τους καθημερινούς αγώνες στις γειτονιές μας, από το σαμποτάζ του πολέμου και του στρατού μέχρι την σύγκρουση με τους μπάτσους και την καθημερινή βία της πατριαρχίας και του ρατσισμού. Από την εναντίωση στο βασανιστήριο του εγκλεισμού στα κελία της δημοκρατίας, μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης.Έχοντας ως στόχο την διασύνδεση των επιμέρους αγώνων και την δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος στην προοπτική της συνολικής καταστροφής του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης
Με ποιά στόχευση και προοπτική αγωνιζόμαστε.
Ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε ότι όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, πολιτική καταπίεση και οικονομική εκμετάλλευση κανένας και καμία μας δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερος και ισότιμος. Μονόδρομος λοιπόν για την πολιτική μας ελευθερία και την οικονομική μας ισότητα, για την καταστροφή του κράτους, των τάξεων, κάθε προνομίου και κάθε μορφής εξουσίας είναι η κοινωνική επανάσταση. Για να εκλείψει οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και η λεηλασία της φύσης. Μία επανάσταση που πέρα από την βίαια υλική σύγκρουση με τους πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχους αποτελεί έναν διαρκή πολυεπίπεδο και ελευθεριακό πολιτικό, οικονομικό, ηθικό κοινωνικό και παράλληλα ατομικό αγώνα, που θα οδηγήσει στην κοινωνική και ατομική χειραφέτηση και ελευθερία…
Αναρχικές συλλογικότητες:
Άνω Θρώσκω (Θεσσαλονίκη)
Acte (Αθήνα)
Καθ΄οδόν (Αθήνα)
Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παρέλυσε ολόκληρη την πόλη, η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ, και εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 οι άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν συλλογικά για αυτά, με κύριο αίτημα το 8ωρο και τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Tο αμερικανικό κράτος κατέστειλε βίαια την απεργία και τις διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγο, την καταδίκη οκτώ αναρχικών που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες και την δολοφονία πέντε εξ αυτών ως υποκινητές των ταραχών. Η απόπειρα τρομοκράτησης των απεργών από το κράτος και τα αφεντικά δεν στάθηκε ικανή να κατευνάσει την οργή των εργατών για τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που βίωναν και πυροδότησε ένα παγκόσμιο κύμα αλληληλεγγύης.
Τα πρωταρχικά αίτια που γέννησαν και καθιέρωσαν ιστορικά ην Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων δεν είναι άλλα από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το κράτος, το κεφάλαιο και τα δεινά που αυτά προκαλούν. Ενάμισι σχεδόν αιώνα μετά τους αγώνες για την κατάκτηση του 8ωρου, τα ίδια αίτια εξακολουθούν να αποτελούν την επονείδιστη βάση και της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι αλλεπάλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις (χρηματοπιστωτικού τομέα, κρατικού χρέους, περιβαλλοντική, υγειονομική, πολεμική και πυρηνικής απειλής, πληθωριστική, ενεργειακή κτλ), αποτελούν τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Πρόκειται για κρίσεις που αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό του κρατισμού-καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κράτος και κεφάλαιο αναδιαρθρώνονται, σε μια προσπάθεια διαχείρισης των κρίσεων που τα ίδια δημιουργούν, σωτηρίας της αγοράς και ταυτόχρονα ισχυροποίησης της θέσης τους στο υπό διαμόρφωση πεδίο γεωπολιτικής ισχύος, επιβάλλοντας νέα σημεία ισορροπίας προς όφελός τους. Υπό την επίκληση εξωτερικών και εσωτερικών απειλών και εχθρών, επιβάλλουν μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Στοχεύουν ταυτόχρονα στην μετακύλιση του κόστους των κρίσεων στους από τα κάτω και στον κοινωνικό/πολιτικό παροπλισμό μας.
Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητα από τον πολιτικό του διαχειριστή, συνεχίζει την πολιτική των μνημονίων, εξωθώντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην επισφάλεια και την ανέχεια. Προσπαθεί να παρουσιάζεται αφενός ως σωτήρας, αποβλέποντας στην ενίσχυση του ελέγχου και της ανάθεσης κάθε πτυχής της ζωής μας σε αυτό και στην αποφυγή κάθε κριτικής και αντίστασης στις αποφάσεις του. Αφετέρου, λειτουργεί τιμωρητικά απέναντι σε όσους-ες επιλέγουν να αγωνιστούν για την βελτίωση της ζωής τους ή να αμφισβητήσουν έμπρακτα την κυριαρχία του.
Έτσι, από τη μία εμφανίζεται ως κράτος πρόνοιας, επιστρέφοντας με τα ψίχουλα των επιδομάτων ένα απειροελάχιστο μέρος όσων μας κλέβει (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών βασικών αγαθών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φορολόγηση, πληθωρισμός, ελαχιστοποίηση δαπανών για την δημόσια υγεία/εκπαίδευση), χωρίς να αίρεται στο ελάχιστο η οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση.
Από την άλλη, μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών (αστυνομία, στρατός, ποινικό σύστημα) παρανομοποιεί και καταστέλλει βίαια τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες (καταστολή και απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων και πορειών, ποινικές διώξεις αναρχικών και άλλων αγωνιστριών-ών, πανεπιστημιακή αστυνομία, εκκενώσεις καταλήψεων). Στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους έχει προστεθεί πλέον και ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, καταργεί ουσιαστικά την οκτάωρη εργασία και αμφισβητεί το κεκτημένο της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης.
Κράτος και κεφάλαιο δεν υποτιμούν απλά τις ζωές μας αλλά, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, τις απαξιώνουν πλήρως (πόλεμοι, πείνα, κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες στα Τέμπη και το Μάτι, εργατικές δολοφονίες, δολοφονίες Ρομά και μεταναστών-προσφύγων, υπολειτουργία νοσοκομείων).
Καθώς η επίθεση κρατους και κεφαλαίου εναντίον μας συνεχίζεται και επιτείνεται αδιάλειπτα, οι εξουσιαστές μας καλούν για μία ακόμη φορά να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδιακασία τους όρους οικονομικής και πολιτικής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η ψήφος (σε όποιοδήποτε κόμμα και οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής επιχειρεί να μας πείσει ότι γνωρίζει τα προβλήματά μας καλύτερα από εμάς και ότι μπορεί να αποφασίζει καλύτερα από εμάς για ό,τι μας αφορά) μπορεί να αλλάξει σε οποιοδήποτε επίπεδο τους όρους υποτέλειας που βιώνουμε. Όροι που επιβάλλονται και διαιωνίζονται από τους κρατιστές και τους καπιταλιστές και νομιμοποιούνται από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό το πρόσχημα της “λαϊκής κυριάρχιας”.
Αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδικασία το σύστημα κυριαρχίας. Αρνούμαστε την παράδοσή μας στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας και τη σύναψη ανακωχής με τους ταξικούς μας εχθρούς. Προτάσσουμε την ενεργητική αποχή, αμφισβητώντας το δικαίωμα οποιουδήποτε να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα. Αποτελεί αναπόσπαστη πτυχή ενός πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Συμμετοχή στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση
Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, από τις εργατικές διεκδικήσεις μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την έμφυλη καταπίεση, από τους αγώνες στις γειτονιές και τις σχολές μας μέχρι τον αγώνα ενάντια στη στράτευση και τον πόλεμο είναι ο μοναδικός τρόπος για την άμεση βελτίωση των όρων και της ποιότητας της ζωής μας. Γι’ αυτό συμμετέχουμε σε αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους καταπιεστικές-εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της καταπίεσης-εκμετάλλευσης, δηλαδή την κρατική-καπιταλιστική διάρθρωση της κοινωνίας.
Έτσι, στηρίζουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας ταυτόχρονα τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της καταστροφής του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στο Σικάγο 137 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί-ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το αγωνιστούμε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Αγώνας για μια κοινωνιά ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά στην βάση ελεύθερων συμφωνιών μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων και να αναλάβουμε οι ίδιοι/ες την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής. Θέλουμε την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση αυτοοργανωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων-κομμούνων, τα μέλη των οποίων θα λαμβάνουν ισότιμα τις αποφάσεις τους σε πρόσωπο με πρόσωπο διαδικασίες. Αποφάσεις που λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των μελών της κοινότητας με συζήτηση και συνδιαμόρφωση, χωρίς δέσμευση ή καταπίεση της μειοψηφίας. Αποφάσεις που μεταφέρονται και συνδιαμορφώνονται εκ νέου στις ομοσπονδίες των κομμούνων από άμεσα ανακλητούς εκπρόσωπους.
Θέλουμε να εργαζόμαστε για τη δική μας ευημερία, αλλά και για την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας, σε εργασίες που επιλέγουμε οι ίδιες-οι ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας. Προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση και την αυτοδιεύθυνση των μέσων και των δομών παραγωγής, την κατάργηση κάθε αξιολογικής ή άλλη διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, την κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής και συσσώρευσης πλούτου και επιλέγουμε μια οικονομία αναγκών και επιθυμιών (με σεβασμό στη φύση και στην περιβαλλοντική ισορροπία), η οποία ορίζεται και υλοποιείται από τις κομμούνες. Για την ελαχιστοποίηση του ανθρώπινου μόχθου, την εξάλειψη του παραλογισμού της ανεργίας, τη διανομή των προϊόντων στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Προπλάσματα αυτής της κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να είναι οι συλλογικότητες, οι συνελεύσεις μας, τα σωματεία μας. Αρκεί να σταματήσουμε να περιμένουμε οτιδήποτε καλό από τους δυνάστες μας, να αρνηθούμε όλες τις εξουσιαστικές, καπιταλιστικές και κρατικιστικές προλήψεις με τις οποίες οι εξουσιαστές μας γαλούχησαν από την αρχή της ζωής μας για το δικό τους όφελος. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις, στους δικούς μας αγώνες και τα συλλογικά εγχειρήματα.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Σε όσους-ες μιλούν απαξιωτικά για “ουτοπίες”, απαντάμε ότι ουτοπικό είναι το να πιστεύει κανείς ότι το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα μπορεί ποτέ να “αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο”. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Πέρα από τα επίπλαστα προεκλογικά διλήμματα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας, το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: Κράτος και Καπιταλισμός ή Κοινωνική Επανάσταση.
Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω
Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν
– στο αναρχικό μπλοκ στη Θεσσαλονίκη
(Καμάρα, στις 11:00)
– στο αναρχικό μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας, στην Αθήνα
(Προπύλαια, στις 11:00)
ΕΝΑΝΤΙΑ
· Σε κάθε διαδικασία ανανέωσης και ενδυνάμωσης του συστήματος κυριαρχίας, στα ψευτοδιλήμματα της κάλπης και στις εκλογικές αυταπάτες που νομιμοποιούν την οικονομική εκμετάλλευση και την πολιτική καταπίεση.
· Στην ιεραρχημένη και ταξική οργάνωση της ατομικής και συλλογικής ζωής.
· Στη διαμεσολάβηση, την αντιπροσώπευση, τα κόμματα, τους δεξιούς και αριστερούς αυτόκλητους σωτήρες της ζωής μας.
· Στην αφομοίωση, την απάθεια, την ανάθεση, την ηττοπάθεια και την παραίτηση.
· Στο κράτος, τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ
Συμμετέχοντας σε αδιαμεσολάβητους, αντιθεσμικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες και δομές, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο με εμπιστοσύνη στις δικές μας δημιουργικές δυνάμεις και ικανότητες.
· Για την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση
· Για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
· Για την ακρατική, αταξική και ανεξούσια κοινωνία.
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΑΘΗΝΑ
Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω (Θεσ/νίκη)
Αναρχική συλλογικότητα Acte (Αθήνα)
Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν (Αθήνα)
Εκδήλωση-Παρουσίαση της μπροσούρας της Ανοιχτής Αντιπολεμικής Συνέλευσης Αναρχικών (Αθήνα):
Τρίτη 1η Μάρτη: η σύγκρουση ενός επιβατικού με ένα εμπορικό τρένο λίγο έξω από τα Τέμπη της Λάρισας προκαλεί εκατόμβη νεκρών, αγνοουμένων και τραυματιών προκαλώντας ανείπωτο πόνο και τραύματα στα θύματα (στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι) και τους οικείους τους, που έζησαν και θα συνεχίζουν να ζουν την φρίκη και τον εφιάλτη.
Ήδη από το πρωί της Τετάρτης οι πάσης φύσεως και αποχρώσεως εξουσιαστές, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας των δεκάδων αυτών ανθρώπων, έσπευσαν μέσω των μιντιακών κρουνών τους να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα να μας πείσουν για το ότι η δολοφονία όλων αυτών των ανθρώπων είναι μια «εθνική τραγωδία» εξαιτίας ενός «μοιραίου ανθρώπινου λάθους». Εξ’ αρχής υπήρξε εμφανής η προσπάθεια των κυβερνόντων αφενός για την εύρεση ενός αποδιοπομπαίου τράγου ο οποίος θα επωμίζονταν το βάρος της ευθύνης για την τραγωδία, αφετέρου για την αποφυγή κάθε συζήτησης γύρω από τα πραγματικά και βαθύτερα αίτιά της. Το θράσος τους δε, είναι τόσο απύθμενο που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα το ότι αυτή η πολιτική συζήτηση θα αποτελούσε προσβολή προς την μνήμη των θυμάτων. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή όλο του φάσμα του κοινοβουλευτικού συρφετού επιχείρησε αδίστακτα να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά το συγκεκριμένο θλιβερό συμβάν πάνω από τις σωρούς των θυμάτων. Οι μεν κυβερνητικοί στην προσπάθειά τους να το διαχειριστούν με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος (ανέξοδες παραιτήσεις και αντικαταστάσεις υπουργών) επιχείρησαν τη συσκότιση και τον αποπροσανατολισμό της συζήτησης περί ευθυνών˙ οι δε εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το εκλογικό τους πελατολόγιο, επιδόθηκαν στη γνωστή υποσχεσιολογία ότι σε μια μελλοντική δική τους διακυβέρνηση θα εξυγιανθεί ο σιδηρόδρομος και θα αποφευχθούν παρόμοια γεγονότα.
Παρότι έγινε σαφές πως η μόνη ηθική που αναγνωρίζουν οι εξουσιαστές είναι η ηθική του οικονομικού και πολιτικού κέρδους, αυτό που επίσης έγινε από τις πρώτες κιόλας στιγμές αντιληπτό ήταν η διάχυτη κοινωνική οργή που στοχοποίησε το κράτος και το κεφάλαιο και γι’ αυτό το έγκλημα. Σε αντίθεση με το κυβερνητικό αφήγημα, οι διαδηλώσεις κατέδειξαν με ξεκάθαρο τρόπο το προφανές ότι το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν ένα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα. Μια προμελετημένη δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς το κράτος και την εταιρία που εκμεταλλεύεται τον σιδηρόδρομο.
Μέσα σε όλη αυτήν την φρίκη του σιδηροδρομικού δυστυχήματος όμως, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια για μία ακόμα φορά θριάμβευσαν. Πολλοί και πολλές ήταν αυτοί που βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους να βγουν από το τρένο (διακινδυνεύοντας τη δική τους ζωή) και αυτοί που έσπευσαν να δώσουν αίμα για τους τραυματίες, όπως πολλοί γιατροί και νοσηλευτές έδωσαν μάχη για να κρατήσουν στη ζωή και να περιθάλψουν τους τραυματίες. Παρά τη διαρκή και μακραίωνη κρατική προπαγάνδα για τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, για τον ατομικισμό και τη θεοποίηση του ιδιωτικού συμφέροντος, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια μεταξύ τους (κι όχι μόνο στο στενό οικογενειακό τους κύκλο) ως κοινωνικές αξίες και πράξεις ύψιστης σημασίας.
Όσον αφορά τις ιδιαίτερες αιτίες που συνετέλεσαν στο να συμβεί το τελευταίο αυτό δυστύχημα είναι πλέον γνωστές. Η σκόπιμη και σταδιακή απαξίωση του ΟΣΕ αποσκοπούσε στην ιδιωτικοποίηση του οργανισμού, κάτι που αποτελούσε μνημονιακή δέσμευση του ελληνικού κράτους. Αυτή η απαξίωση μεταφράστηκε σε ελλείψεις προσωπικού, απαρχαιωμένες υλικοτεχνικές υποδομές, ελλιπή μέτρα ασφαλείας για εργαζόμενους και επιβάτες, αδικαιολόγητες καθυστερήσεις όσον αφορά ενέργειες που θα βελτίωναν το σιδηροδρομικό δίκτυο. Η κατάσταση αυτή διαιωνίστηκε και επιτάθηκε με την ιδιωτικοποίηση του. Το ότι αυτές οι συνθήκες θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πολύνεκρο δυστύχημα ήταν κάτι για το οποίο προειδοποιούσαν οι συνδικαλιστές του κλάδου χωρίς ποτέ να εισακουστούν. Αντ’ αυτού οι απεργίες που προκήρυξαν για την ανάδειξη του ζητήματος κηρύχθηκαν παράνομες και καταχρηστικές. Παρότι, λοιπόν, από το 2010 και έπειτα οι σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ασφαλούς λειτουργίας όχι μόνο δεν σταμάτησαν να λειτουργούν μέχρι αυτές να εκπληρωθούν -κάτι που θα συνέβαινε σε κάθε κοινωνία που σέβεται και προστατεύει πραγματικά την ανθρώπινη ζωή- αλλά συνέχισαν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Και αυτό γιατί τα κέρδη της εταιρείας αλλά και του κράτους δεν έπρεπε επ’ ουδενί να πληγούν.
Και τώρα… «θα αναζητηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας»
Από την πρώτη στιγμή, οι κρατιστές στην προσπάθειά τους να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να εκτονώσουν την κοινωνική οργή που προκάλεσε το δυστύχημα άρχισαν να κάνουν λόγο για ανάληψη των ευθυνών που τους αναλογούν, για αναζήτηση των αιτίων, για άπλετο φως που θα ριχτεί και άλλες παρόμοιες επικοινωνιακές φανφάρες. Για ποια ανάληψη ευθύνης μιλούν όμως; Για ποια απόδοση δικαιοσύνης μιλούν; Μήπως η αστική «δικαιοσύνη» θα τιμωρήσει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους δεκάδες θανάτους; Θα αγγίξει μήπως τους ιδιοκτήτες, τους διευθύνοντες συμβούλους και CEO της Hellenic Train με τους παχυλούς μισθούς εκατομμυρίων; Θα αγγίξει μήπως τα κεφάλια του Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ.Τ. και άλλων οργανισμών του υπερεθνικού κεφαλαίου που επέβαλαν τα μνημόνια σε μια σειρά χωρών παγκοσμίως -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- προκαλώντας εκατομμύρια θύματα προκειμένου να αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη των κρατιστών και καπιταλιστών; Θα αγγίξει μήπως τους πολιτικούς, βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων από το 2008 και μετά που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τους μνημονιακούς όρους που προκάλεσαν την απαξίωση και την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ (όπως και τόσων άλλων δομών και υπηρεσιών δημοσίου συμφέροντος) και οι οποίοι καταλήγουν νομοτελειακά σε τραγωδίες όπως αυτή των Τεμπών; Όσοι/ες ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα γνωρίζουν καλά την απάντηση: δεδομένα όχι. Οι από τα κάτω δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Η «δικαιοσύνη» αυτού του άδικου συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης είναι ταξική, γι’ αυτό και δεν είναι δικαιοσύνη. Ακόμα όμως, κι αν το μακρύ χέρι του νόμου μπορούσε να αγγίξει τους πιο υψηλά ιστάμενους της κοινωνικής πυραμίδας, δεν είναι το ζητούμενο για εμάς ούτε θεωρούμε ότι θα έλυνε κάποιο πρόβλημα. Και προφανώς δεν θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για αντίστοιχες τραγωδίες στο μέλλον. Το ζήτημα δεν είναι, κατ’ εμάς, η παραδειγματική τιμωρία των όποιων υπεύθυνων/ανεύθυνων αλλά η εξάλειψη των πολιτικών και οικονομικών αιτίων που ευθύνονται και για αυτό το έγκλημα.
Από τα Τέμπη μέχρι τη Τουρκία
κράτη και κεφάλαιο γεννούν την τραγωδία
Το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη είναι το πιο πρόσφατο από μια ατελείωτη σειρά κρατικών-καπιταλιστικών εγκλημάτων, που δεδομένα, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, δεν θα είναι το τελευταίο. Οι περιβόητες «επενδύσεις», οι «αναπτυξιακές πολιτικές», η «ανταγωνιστικότητα», η «ανάκαμψη της οικονομίας» εξάλλου, είναι κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι που για να γίνουν πράξη απαιτούνται (ανθρωπο)θυσίες. Οι κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες θα είναι καθημερινότητα όσο εμείς οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες επιτρέπουμε και ανεχόμαστε το απάνθρωπο αυτό σύστημα και την διαιώνισή του ως πολιτική και οικονομική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας.
Οι μαζικές καταστροφές, οι τραγωδίες σαν αυτή του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη ή σαν αυτή που συνέβη πρόσφατα στην ανατολική Τουρκία είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που είναι βασισμένη στην άνευ ορίων και όρων κερδοσκοπία και στην κυριαρχία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο και ανθρώπου πάνω στη φύση. Ακόμα και στην περίπτωση όμως που η αφορμή μιας καταστροφής είναι εξωγενής, όπως ένα φυσικό φαινόμενο ή μια μεταδοτική ασθένεια, η απανταχού παρουσία του κράτους και του ιδιωτικού συμφέροντος εντοπίζεται τόσο σε επίπεδο πρόκλησης και μη πρόληψής της όσο και σε επίπεδο επιδείνωσης των επιπτώσεών της. Πλέον, κανένα δυστύχημα, καμιά μαζική καταστροφή δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκομμένα από την ύπαρξη και κυριαρχία του κράτους και του καπιταλισμού. Είναι η ύπαρξη αυτού του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος που οξύνει και επιδεινώνει αντί να αντιμετωπίζει -όπως διατείνονται οι απολογητές του- τις ούτως ή άλλως αρνητικές συνέπειες της εκάστοτε καταστροφής και μας αναγκάζει να βιώνουμε οι από τα κάτω αλλεπάλληλες τραγωδίες.
Οι λόγοι και οι τρόποι με τους οποίους συμβαίνει αυτό ποικίλλουν. Πρωτίστως, τα μέτρα ασφαλείας, είτε πρόκειται για εργαζόμενους είτε για επιβάτες είτε για κατοίκους πολυκατοικιών, είναι κοστοβόρα για τα αφεντικά των εκάστοτε επιχειρήσεων και των μεταφορικών ή κατασκευαστικών εταιριών. Αυτά συνιστούν περιττά έξοδα τα οποία θα μείωναν το επιδιωκόμενο κέρδος. Η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από το κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο ευθύνεται για τις ολοένα συχνότερες και εντονότερες φυσικές καταστροφές των οποίων γινόμαστε μάρτυρες και θύματα. Επιπλέον, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης που αποτελούν απότοκο προγενέστερης συλλογικής εργασίας και της ανθρώπινης διάνοιας και που για αυτό το λόγο θα έπρεπε να είναι κοινωνικοποιημένα και προσβάσιμα σε όλους/ες, σήμερα τα καρπώνονται ληστρικά οι κυρίαρχοι αποκλείοντας όλους τους άλλους. Παράλληλα, το κράτος όντας άρρηκτα συνδεδεμένο και σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο δεν θα μπορούσε παρά να νομοθετεί και να επιβάλει τα συμφέροντα της εκμεταλλευτικής μειοψηφίας εναντίον της εκμεταλλευόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ελλιπής έλεγχος των ιδιωτικών εταιριών από το κράτος και οι ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των συμφερόντων τους αποτελούν νομοτέλεια.
Είναι η λύση για να μην ξανασυμβούν τέτοιες τραγωδίες
το «να κάνει το κράτος καλύτερα τη δουλειά του»;
Μια θέση που αναπαράγεται συχνά κάθε φορά που γίνεται ένα αντίστοιχο πολύνεκρο δυστύχημα είναι αυτή που απαιτεί περισσότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος. Η ίδια άποψη επανήλθε όπως ήταν αναμενόμενο στο δημόσιο διάλογο μετά και από το πρόσφατο συμβάν στα Τέμπη. Η θέση αυτή όταν δεν εκφέρεται από κυβερνητικά / κρατικά στελέχη που έχουν κάθε λόγο και πολιτικό και οικονομικό συμφέρον να το κάνουν, υιοθετείται και αναπαράγεται άκριτα από ανθρώπους που αφενός αγνοούν ή παραβλέπουν τις καταβολές και τον ιστορικό ρόλο του κράτους, αφετέρου έχουν αποδεχτεί το κρατικό / εξουσιαστικό αφήγημα σύμφωνα με το οποίο το κράτος είναι δήθεν απαραίτητο και ότι χωρίς αυτό η κοινωνία θα κατέρρεε. Από την πλευρά μας δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να επαναλάβουμε την αξιακή θέση των αναρχικών ενάντια στο κράτος: το κράτος -που στην σύγχρονη μορφή του αναδύθηκε, όχι τυχαία, παράλληλα με τον καπιταλισμό- είναι η οργανωμένη βία που διασφαλίζει την καταπίεση και εκμετάλλευση της κοινωνικής πλειοψηφίας για λογαριασμό μιας άρχουσας τάξης. Είναι τουλάχιστον αυταπάτη να θεωρούμε ότι οι κρατιστές θα συγκρουστούν με τα συμφέροντα της τάξης την οποία υπηρετούν και στην οποίοι ανήκουν και οι ίδιοι για να προασπίσουν τα συμφέροντα και τις ζωές των πληβείων.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ελληνικό κράτος (όπως και κάθε κράτος), ανεξάρτητα από τους πολιτικούς διαχειριστές του όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέσω των οικονομικών αναδιαρθρώσεων τις οποίες εφάρμοσε επιτέλεσε τον ιστορικό του ρόλο. Δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό για το οποίο συγκροτήθηκε ιστορικά και αυτό που αποτελεί προϋπόθεση της παγίωσης και αναπαραγωγής του. Όσο για τις σοσιαλδημοκρατικές σειρήνες που επανέρχονται στο προσκήνιο ενόψει των εκλογών και υπόσχονται ένα «κράτος πρόνοιας» που θα συγκρουστεί δήθεν με τα ιδιωτικά συμφέροντα υπέρ των δικαιωμάτων των πολλών, δεν είναι τίποτα άλλο από συνειδητά προεκλογικά ψεύδη καθώς, ακόμα και αν ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει τέτοια πρόθεση από κάποιους μέσα στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού -πράγμα ανεδαφικό- θα προσέκρουε στα συμφέροντα της οικονομικά άρχουσας τάξης η οποία είναι αυτή που θέτει τους όρους αυτού του παιχνιδιού.
Η λύση βρίσκεται αλλού.
Μοναδική απόδοση δικαιοσύνης για τα κρατικά – καπιταλιστικά εγκλήματα,
η Κοινωνική Επανάσταση
Το εύλογο και επιτακτικό ερώτημα που αναδύεται από όλους/ες όσους/ες βιώνουμε καθημερινά την καταπίεση και την εκμετάλλευση είναι ένα και μοναδικό. Τι πρέπει να γίνει για να μην επαναληφθούν άλλες τραγωδίες που μας γεμίζουν με θλίψη και οργή. Είναι το να δρομολογηθούν έστω και τώρα οι διαδικασίες για την αποκατάσταση των ελλείψεων στον σιδηρόδρομο και την κάλυψη των προϋποθέσεων ασφαλούς λειτουργίας του˙ κάτι που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν; Είναι το «να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη» για να καταλάβει την εξουσία η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος περιμένοντας από αυτήν να κάνει αυτά που ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει; Είναι το να περιέλθει ξανά το σύνολο των υποδομών και δημοσίων υπηρεσιών που τώρα έχουν ιδιωτικοποιηθεί στην κυριότητα και διαχείριση του κράτους; Ή μήπως είναι το να ευαισθητοποιηθούν οι διοικούντες την Hellenic Train και να θυσιάσουν ένα μέρος των κερδών τους για την ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρόμου; Ακόμα, όμως, κι αν πράγματι σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνει -υπό το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής- αυτό που δεν έγινε τόσα χρόνια και επιτευχθεί τελικά η ασφαλής επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου, προκύπτει ένα άλλο ερώτημα. Τι γίνεται με όλα αυτά τα θύματα που έχασαν τη ζωή τους ή την είδαν να καταστρέφεται στο βωμό του κρατικού και καπιταλιστικού κέρδους σε αναρίθμητες άλλες τραγωδίες στο παρελθόν και οι οποίες δεν έχουν τελειωμό˙ στο Σάμινα, στις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, στο Μάτι, στην Εύβοια, τις πλημύρες στην Μάνδρα, την διαχείριση της πανδημίας… Ποια είναι η απόδοση δικαιοσύνης για όλα αυτά τα θύματα του κράτους και του κεφαλαίου; Και το κυριότερο, ποιο είναι το εχέγγυο ότι δεν θα ξανασυμβούν και στο μέλλον παρόμοια θλιβερά γεγονότα;
Για εμάς η γενεσιουργός αιτία αυτών και αντίστοιχων καταστροφών έγκειται στον πυρήνα του πολιτικού και οικονομικού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη˙ το σύμπλεγμα κράτους και καπιταλισμού. Είναι το κρατικό/καπιταλιστικό σύστημα που έχει ιεροποιήσει το ατομικό συμφέρον εκλογικεύοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων, αυτό που επιχειρεί να αποστραγγίξει κάθε έννοια ανθρώπινης αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Είναι το κράτος και ο καπιταλισμός που επιτρέπουν σε μια χούφτα δισεκατομμυριούχων να αποστερούν τα μέσα για μια ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή στο σύνολο της ανθρωπότητας. Είναι αυτό το σύστημα που καταστρέφει τα πολύτιμα οικοσυστήματα του πλανήτη για τον πλουτισμό ελάχιστων καπιταλιστών. Είναι το ίδιο σύστημα που γεννά τους πολέμους και οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στον εκτοπισμό και την προσφυγιά. Είναι το σύστημα του κρατισμού που βασίζεται στην ιεραρχία, τον συγκεντρωτισμό, την εξουσία αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις αστείρευτες δημιουργικές ικανότητες και τη συλλογική ευφυία του συνόλου των απλών ανθρώπων. Είναι αυτό που ανάγοντας σε θέσφατο την ανάθεση και την αντιπροσώπευση επιχειρεί να φιμώσει και να καταστείλει οποιαδήποτε ατομική ή συλλογική πρωτοβουλία μετατρέποντας τους ανθρώπους που υφίστανται την εξουσία σε απαθείς και ασυνείδητους, σε ανεύθυνα και φοβισμένα όντα ανίκανα για την παραμικρή εκδήλωση αυτόνομης σκέψης ή πράξης. Ενώ, παράλληλα, είναι το κράτος που με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαθέτει τιμωρεί αμείλικτα όσους επιχειρήσουν να αυτό-οργανωθούν μακριά από τον ασφυκτικό του έλεγχο.
Έτσι γίνεται σαφές πως τόσο ο καπιταλισμός όσο και το κράτος όχι μόνο δεν μπορούν να αποτρέψουν ή να εξομαλύνουν τις επιπτώσεις των όποιων καταστροφών αλλά, αντιθέτως, εμποδίζουν την αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπισή τους. Κάτι που θα συνέβαινε χωρίς αμφιβολία αν η κοινωνία ήταν απαλλαγμένη από τη σαθρή “αξία” της επιδίωξης του ατομικού κέρδους που επιβάλει ο καπιταλισμός και αν οι άνθρωποι αφήνονταν ελεύθεροι να συνεργαστούν και να δράσουν για το κοινό όφελος χωρίς τους περιορισμούς και την διαβρωτική επιρροή της εξουσίας του κράτους.
Για μας είναι αδιαμφισβήτητο το ότι θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες τραγωδίες αν η κοινωνία μας ήταν οργανωμένη διαφορετικά. Αν ήταν δομημένη πάνω σε διαφορετικές αρχές από αυτές που κυριαρχούν σήμερα. Αν ήταν οργανωμένη πάνω στις αναρχικές αρχές της πολιτικής και οικονομικής δικαιοσύνης, της ατομικής και κοινωνικής πρωτοβουλίας, της αυτοδιαχείρισης, της αλληλοβοήθειας και του σεβασμού προς τη ζωή. Αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους αποφάσιζαν οι ίδιοι/ες και εφάρμοζαν τις καλύτερες λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σιδηρόδρομος αντί να εκτελούν εντολές από διοικούντες που ως επί το πλείστον είναι άσχετοι με το αντικείμενο και αντιμετωπίζουν τον σιδηρόδρομο ως μια κερδοφόρα επιχείρηση και μόνο. Αν οι υγειονομικοί αποφάσιζαν για τα προβλήματα του συστήματος υγείας και εφάρμοζαν τις βέλτιστες λύσεις αντί να ακολουθούν τις οδηγίες ανίδεων διοικητών και υπουργών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος. Αν οι κάτοικοι των γειτονιών, των πόλεων και των χωριών που γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος τους συζητούσαν σε συνελεύσεις και αποφάσιζαν τους καταλληλότερους τρόπους αντιμετώπισής τους αντί να περιμένουν από μια αρχή -δημοτική, περιφερειακή ή άλλη που πάντα έχει ως γνώμονα το πολιτικό και οικονομικό της συμφέρον- να κάνει όλα αυτά τα οποία κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει καλύτερα από τους ίδιους. Αν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας χρησιμοποιούνταν για την ασφαλή και ποιοτική μετακίνηση, εργασία, κατοικία, υγειονομική περίθαλψή και ευζωία όλων των ανθρώπων και όχι για τον πλουτισμό μιας δράκας εκμεταλλευτών όπως σήμερα. Αν, συνοψίζοντας, δεν υπήρχε ο καπιταλισμός που μετατρέπει τα πάντα -από την κατοικία μέχρι τις μεταφορές και από την υγεία και την παιδεία μέχρι τη φύση- σε εμπόρευμα στο βωμό της κερδοφορίας των αφεντικών. Και αν, εν τέλει, δεν υπήρχε το κράτος που συγκροτήθηκε ιστορικά για να επιβάλλει και να διασφαλίζει με τη βία τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων. Τότε είναι βέβαιο πως τραγωδίες σαν αυτή των Τεμπών θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Η λύση, λοιπόν, δεν είναι ο εξανθρωπισμός αυτού του δομικά εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος που προκαλεί και οδηγεί αναπόφευκτα στο θάνατο, αλλά η πλήρης καταστροφή του και η δημιουργία ενός κόσμου που θα σέβεται και θα προασπίζει την ζωή. Για εμάς, τραγωδίες σαν την πρόσφατη θα πάψουν μόνο όταν πάψει το κέρδος να έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη -και όχι μόνο- ζωή. Αυτό όμως είναι κάτι που είναι αδύνατον να επιτευχθεί με ημίμετρα μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης. Για να γίνει αυτό είναι αναγκαίο όλοι/ες εμείς οι καταπιεσμένοι/ες και εκμεταλλευόμενοι/ες να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα και την ζωτική σημασία της πραγματοποίησης της κοινωνικής επανάστασης˙ της κατάργησης του κράτους, της εξάλειψης του καπιταλισμού και της αναδιοργάνωσης της κοινωνίας πάνω σε ριζικά νέες βάσεις.
Αν θέλουμε να σπάσει ο φαύλος κύκλος των τραγωδιών, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Το να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε στο εδώ και στο τώρα για την συγκρότηση της ακρατικής, αταξικής και ανεξούσιας κοινωνίας, της αναρχίας.
Το κράτος ιστορικά, ασχέτως πολιτικού διαχειριστή, προκειμένου να καθυποτάξει οποιαδήποτε αντίσταση και να σιγάσει κάθε φωνή που καταγγέλλει αυτό το άδικο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης εφαρμόζει δύο τακτικές: την αφομοίωση και την καταστολή. Η δεξιά διαχείριση της εξουσίας ενόψει εκλογών προκειμένου να συσπειρώσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους, επιλέγει την απαρέκκλιτη υιοθέτηση του δόγματος: νόμος, τάξη και ωμή καταστολή, την ίδια ώρα που ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας φτωχοποιούνται και βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην εξαθλίωση. Την εφαρμογή αυτής της τακτικής, οι από τα κάτω, την βιώνουμε καθημερινά. Από την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας (του καθεστώτος) και την αποφυλάκιση-επιβράβευση του μπάτσου που δολοφόνησε τον 16χρονο ρομά Κ. Φραγκούλη μέχρι την τοποθέτηση αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια, τις εκκενώσεις καταλήψεων και την καταστολή διαδηλώσεων, το κράτος δολοφονεί και καταστέλλει. Στόχος του κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών είναι η φυσική, υλική και πολιτική εξόντωση όλων όσοι/ες δεν δέχονται την εκμετάλλευση και την καταπίεση ως όρο ζωής και αγωνίζονται να την αποτινάξουν αγωνιζόμενοι/ες για μια ζωή πιο ελεύθερη, απαλλαγμένη από τα δεσμά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Στο πλαίσιο αυτό της εκδικητικής πρακτικής που επιφυλάσσει το κράτος για τους αμετανόητους εχθρούς του αποφασίζεται στις 19/12 η εκδικητική μεταγωγή του αναρχικού Θάνου Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτου εντός των τειχών ως μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Νιγρίτας. Η απόφαση αυτή του πενταμελούς συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών, προφανώς και δεν είναι τυχαία, αλλά απορρέει από την επιλογή του συντρόφου να αγωνιστεί και μέσα στις φυλακές μαζί με άλλους κρατούμενους ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα και την περαιτέρω επιδείνωση των όρων κράτησης στα κολαστήρια της δημοκρατίας. Έναν κώδικα που ουσιαστικά καταργεί την άδεια σε κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για συγκεκριμένα αδικήματα, αυστηροποιεί τα όρια της υφ’ όρων απόλυσης και των εκπαιδευτικών αδειών και επαναφέρει τις ειδικές φυλακές τύπου Γ ως “Σωφρονιστικά Καταστήματα Αυξημένης Ασφάλειας”.
Ο Θάνος Χατζηαγγέλου ξεκινάει άμεσα απεργία πείνας και δίψας και με έσχατο μέσο αγώνα πλέον το ίδιο του το σώμα διεκδικεί αφενός την γνωστοποίηση των λόγων μεταφοράς του στις φυλακές Νιγρίτας και αφετέρου την επαναφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ενώ, αυτή τη στιγμή βρίσκεται φρουρούμενος στο νοσοκομείο Σερρών με την κατάσταση της υγείας του να κρίνεται εξαιρετικά κρίσιμη και τον ίδιο να κινδυνεύει άμεσα κάθε λεπτό να πέσει σε κώμα. Προκειμένου ωστόσο το κράτος να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος από το ενδεχόμενο της ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας του συντρόφου προκρίνει με τη συναίνεση μερίδας γιατρών του νοσοκομείου Σερρών την λύση της υποχρεωτικής σίτισής του, κάτι που δεδομένα συνιστά μορφή βασανισμού εναντίον ενός απεργού πείνας και δίψας. Παράλληλα, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και της στήριξης των αιτημάτων του, οι αναρχικοί κρατούμενοι Γ. Μιχαηλίδης, Λ. Βουγιουκλάκης, Φ. Δασκαλάς και Φ. Τζιώτζης προχώρησαν επίσης σε απεργία πείνας.
Όσο επινοητική όμως και αν είναι η εξουσία στις μεθόδους καταστολής που εφαρμόζει αυτό που παραβλέπουν οι κυρίαρχοι είναι ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταστείλουν αυτό που ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν: την δύναμη που δίνει ο αγώνας για μια ελεύθερη και ανεξούσια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς κράτος και αφεντικά. Ο αγώνας του Θάνου Χατζηαγγέλου είναι αγώνας για την διεκδίκηση μιας μικρής ανάσας ελευθερίας εντός των τειχών γι’ αυτό και μας αφορά όλους και όλες. Δεν θα αφήσουμε κανέναν και καμία να γίνει βορά του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας μέχρι τη στιγμή που θα γκρεμίσουμε τα τείχη κάθε φυλακής…
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΘΑΝΟΥ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Λ. ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ, Φ. ΔΑΣΚΑΛΑ & Φ. ΤΖΙΩΤΖΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Κ. ΔΗΜΑΛΕΞΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ