Ενημέρωση για συγκέντρωση ενάντια στην ακρίβεια

Το Σάββατο 12/11 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη συγκέντρωση ενάντια στην ακρίβεια, την φτώχεια, την εξαθλίωση και στο σύστημα που τα αναπαράγει και αδιάκοπα τα μεγεθύνει˙ το σύμπλεγμα κράτους και καπιταλισμού. H συγκέντρωση, στην οποία καλούσε επίσης ο Ελευθεριακός χώρος Sabot, πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (Αριστοτέλους με Εγνατία) και διήρκεσε δύο ώρες κατά τις οποίες μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια σε μια ακόμα προσπάθεια διάχυσης των αναρχικών ιδεών και προταγμάτων, με την στόχευση αυτό να γίνει σε μια περιοχή όπου συγκεντρώνεται πλήθος ανθρώπων των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

 

Η ΦΤΩΧΕΙΑ & Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 


 

 

Άμεση αποφυλάκιση του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

 

Ο Γ. Μιχαηλίδης διανύει την 57η ημέρα απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και του αρνούνται εκδικητικά παρότι έχει εκτίσει ήδη εδώ και εξίμισι μήνες το απαιτούμενο -βάσει των νόμων της αστικής “δικαιοσύνης”- χρονικό διάστημα ώστε να αποφυλακιστεί. Ο σύντροφος τον οποίο ο ποινικός μηχανισμός του κράτους εξανάγκασε στην επιλογή της απεργίας πείνας ως το έσχατο μέσο αγώνα για να κερδίσει το αυτονόητο, αντιμετωπίζει ξεκάθαρα πλέον τον κίνδυνο της μη αναστρέψιμης βλάβης ζωτικών του οργάνων, ακόμα και πολυοργανικής ανεπάρκειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η συγκεκριμένη κατασταλτική μεθόδευση αποτελεί μια ακόμα έκφραση του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο επιβάλει το κράτος και το οποίο στοχεύει και στοχοποιεί επιλεκτικά τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και όλους/ες όσοι/ες αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και ως εκ τούτου αρνούνται να δεχτούν ως όρο ζωής τους τη φυλακή. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης συνίσταται στην αυστηροποίηση των ποινών και των συνθηκών κράτησης, άρνηση χορήγησης αδειών και στην προκειμένη περίπτωση προληπτική παράταση της φυλάκισης πέραν του προβλεπόμενου και εκτιμένου χρονικού διαστήματος της ποινής. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκισή του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για να μην παγιωθεί ως κανονικότητα αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εναντίον των πολιτικών κρατουμένων αλλά και εν γένει η νέα αναδιάρθρωση του ποινικού συστήματος η οποία αναιρεί με μια μονοκοντυλιά κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με το αίμα των αγωνιζόμενων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Την ίδια στιγμή που το κράτος και οι μηχανισμοί του, εκδικούνται απροκάλυπτα (κάνοντας λάστιχο ακόμα και τους ίδιους τους προσχηματικούς νόμους της αστικής δημοκρατίας) όλους όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και εξουσία, αφήνει ελεύθερους βιαστές, νεοναζί και ένστολους δολοφόνους. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενες θεωρούμε αυταπόδεικτο… ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, είναι ταξική.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στον κόσμο της εξουσίας με τίμημα -εδώ και σχεδόν εννιά χρόνια- την ελευθερία του και πλέον την ίδια του την υγεία και τη ζωή. Και σε αυτή την περίπτωση, το κράτος εκδικείται και επιχειρεί τόσο την ηθική (αυτό υπονοούν όταν λένε στην απορριπτική τους απόφαση ότι «δεν έχει περάσει επαρκές χρονικό διάστημα για τον σωφρονισμό του») αλλά και φυσική εξόντωση ενός ακόμα ανυποχώρητου πολέμιού του.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του αγώνα όντας αιχμάλωτοι των κυρίαρχων σε έναν κοινωνικό/ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μπήκαν στο στόχαστρο της εξουσίας και βρέθηκαν έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας επειδή προέταξαν και υπερασπίστηκαν συνειδητά το δίκαιο του αγώνα ενάντια σε αυτό το σάπιο κρατικό / καπιταλιστικό σύστημα που προκαλεί αδιάκοπα καταπίεση, εκμετάλλευση, ανελευθερία και θάνατο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται αιχμάλωτοι γιατί αγωνίστηκαν για την ελευθερία όλων μας. Δεν έχουμε επομένως καμία αυταπάτη ότι ο δολοφονικός μηχανισμός που ονομάζουν κράτος υπολογίζει και σέβεται την ζωή εν γένει, πόσο μάλλον τις ζωές ανθρώπων που συνειδητά αγωνίζονται για τη καταστροφή του. Η θέση των αιχμάλωτων συντρόφων και συντροφισσών μας βρίσκεται δίπλα μας στον δρόμο και στους αγώνες και δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να τους αφήσουμε να γίνουν βορά των εχθρών της ελευθερίας.

 

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ

ΑΚΡΙΒΕΙΑ: Μια ακόμα έκφανση της επίθεσης κράτους & αφεντικών ενάντια στην κοινωνική βάση

Η πιο πρόσφατη εκδήλωση της ταξικής βίας που βιώνουμε οι από τα κάτω είναι αυτή της αύξησης των τιμών σε βασικά βιοτικά αγαθά όπως τα καύσιμα, η ενέργεια και τα τρόφιμα. Η ακρίβεια, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μονοπωλεί τις συζητήσεις τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο «κεντρικής» πολιτικής σκηνής για διαφορετικούς φυσικά λόγους. Στην πρώτη περίπτωση η ακρίβεια αποτελεί ένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας που δυσχεραίνει απελπιστικά τις συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ για τους ποικιλώνυμους εκφραστές της πολιτικής ελίτ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα ευκαιρία ψηφοθηρίας μέσα από στημένες «αντιπαραθέσεις» με φόντο τις επερχόμενες εκλογές.

Παρότι, όμως, η ακρίβεια κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο κυρίως τους τελευταίους μήνες, αυτή δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Για αυτούς που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, δηλαδή τους μισθωτούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μετανάστες, το πρόσφατο κύμα ακρίβειας ήταν το αποκορύφωμα της οικονομικής ανέχειας που βιώνουν για πάνω από μια δεκαετία ως απόρροια της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά ήρθαν να προστεθούν στις περικοπές μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στην ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην ιδιωτικοποίηση / διάλυση του Ε.Σ.Υ, στην περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν απλώς διαφορετικές πτυχές της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που επιβάλλουν με την βία στους από τα κάτω οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι.

 Η ακρίβεια δεν είναι συνέπεια (μόνο) του πολέμου, είναι συνέπεια της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού.

 Η ακρίβεια που ήδη βιώνουμε για πάνω από μια δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης εντάθηκε κατά την διάρκεια της πανδημίας και όπως όλα δείχνουν θα επιταθεί ακόμα περισσότερο και εξαιτίας του πρόσφατου πολέμου στην Ουκρανία. Το κρατικό αφήγημα θέλει την ακρίβεια ως επακόλουθο του πολέμου αφενός για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες της αύξησης των τιμών και αφετέρου για να απαλλάξει την πολιτική και οικονομική ελίτ από τις ευθύνες που φέρει η ίδια για αυτήν σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Η πραγματική αιτία των ανατιμήσεων δεν έγκειται ούτε (αποκλειστικά) στον πόλεμο ούτε σε οποιαδήποτε άλλη πραγματική ή επίπλαστη κρίση αλλά στον ίδιο τον πυρήνα του κρατικο/καπιταλιστικού συστήματος που έχει στο επίκεντρό του το ιδιωτικό κέρδος και όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Είναι η ίδια η «λογική» αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που αφήνει αχρησιμοποίητα μέσα παραγωγής που δεν αποφέρουν κέρδος, αυτή που καταστρέφει προϊόντα προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητή έλλειψη για να μην μειωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, αυτή που δημιουργεί στρατιές ανέργων, αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους και γεννά την προσφυγιά, την φτώχεια, την ακρίβεια.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι η ακρίβεια είναι πλήρως αποσυνδεδεμένη από τον πρόσφατο πόλεμο. Η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών λόγω της καταστροφής των υποδομών, των μέσων παραγωγής και των διακρατικών κυρώσεων αποτελεί συνέπεια και του τωρινού (όπως και κάθε) πολέμου. Ωστόσο, η ακρίβεια και ο πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτα εν γένει. Ο πόλεμος, η προσφυγιά, η φτώχεια και η εξαθλίωση υπάρχουν νομοτελειακά στο πλαίσιο του κράτους και του καπιταλισμού. Είτε όμως οι τιμές αυξάνονται (και) εξαιτίας του πολέμου, είτε ο πόλεμος αποτελεί απλώς το πρόσχημα για την αύξηση των τιμών αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι τόσο στον πόλεμο όσο και στην «ειρήνη» του κράτους και του καπιταλισμού, αυτή που πληρώνει τις αιματηρές επιπτώσεις της ύπαρξής τους είναι η εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη κοινωνική πλειοψηφία.

Τα αντίμετρα του κράτους ενάντια στην ακρίβεια ωφελούν μονάχα το ίδιο το κράτος.

Για εμάς είναι δεδομένο ότι οι «λύσεις»  που υπόσχεται να δώσει ή θα δώσει το κράτος για την αντιμετώπιση της ακρίβειας δεν θα ανακουφίσουν τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, αλλά θα λειτουργήσουν ως μια ακόμη επικοινωνιακή βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Οι μόνοι ουσιαστικά κερδισμένοι από τα όποια «μέτρα στήριξης» θα είναι οι ίδιοι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να παρουσιαστούν ως αυτοί που αφουγκράζονται τα βάσανα των φτωχών, ως προστάτες των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων ποντάροντας στην ανάκτηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» ενισχύοντας και διαιωνίζοντας έτσι την κυριαρχία τους.

Το μόνο πραγματικό ανάχωμα στην περαιτέρω αύξηση του κόστους ζωής είναι οι αδιαμεσολάβητοι μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες των εκμεταλλευόμενων.

Οι όποιες συστημικές λύσεις εντός των πλαισίων του κράτους και του καπιταλισμού (όπως το πλαφόν και το πάγωμα των τιμών των προϊόντων, τα επιδόματα κ.τ.λ.)  δεν αποτελούν ουσιαστική διέξοδο από την ανέχεια και τη φτώχεια για όσους/ες αποτελούν την κοινωνική βάση. Οι όποιες πενιχρές κρατικές παροχές δεν είναι επ’ ουδενί ικανές να βγάλουν τους από τα κάτω από τις συνθήκες φτώχειας στις οποίες είναι εγκλωβισμένοι. Αυτές οι παροχές χρησιμεύουν μόνο στο να κατευναστεί η αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, κάτι που αποτελεί πάγια στρατηγική στόχευση όλων των εξουσιαστών προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους.

Οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές -αυτοί δηλαδή που ευθύνονται και διασφαλίζουν την ύπαρξη της ακρίβειας, της οικονομικής ανισότητας και της φτώχειας- θα δώσουν λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Οποτεδήποτε στην ιστορία οι καταπιεσμένοι κέρδισαν κάτι ενάντια στους καταπιεστές τους, δεν έγινε ούτε με παραχωρήσεις από τα πάνω ούτε με προσευχές για κάποιες καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν. Όλες οι κατακτήσεις προήλθαν από αιματηρούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στους οποίους οι πληβείοι ήρθαν σε σύγκρουση με την εκάστοτε εξουσία.

Το νήμα αυτών των αγώνων ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά οφείλουμε να ξαναπιάσουμε αν θέλουμε να κερδίσουμε έστω και την παραμικρή βελτίωση των όρων ζωής μας.

Μέσα από αδιαμεσολάβητες κοινωνικές οργανώσεις βάσης, συμμετέχοντας σε πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, οργανώνοντας  συνελεύσεις γειτονιάς μακριά και ενάντια σε κομματικούς και θεσμικούς φορείς, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ μας μπορούμε να ξαναδώσουμε στους αγώνες ζωή και στη ζωή αξία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να βάλει ένα τέρμα στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας από το κράτος και τα αφεντικά και να επιφέρει ουσιαστική βελτίωση στις συνθήκες διαβίωσης για όλους και όλες.

Το πρόβλημα δεν είναι μονάχα η ακρίβεια. Το πρόβλημα είναι η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού.

Αν και το να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στο αυξανόμενο κόστος διαβίωσης δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μια επείγουσα αναγκαιότητα, δεν πρέπει -οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι- να περιορίσουμε τις διεκδικήσεις και τους αγώνες μας μόνο στην ανάκληση της αύξησης των τιμών και στην επιστροφή σε κάποια παρελθούσα «κανονικότητα» ενός πιο ανεκτού καπιταλισμού. Τέτοιες διεκδικήσεις, άλλωστε, μπορούν δυνητικά να ικανοποιηθούν και στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, αφομοιώνοντας έτσι τους κοινωνικούς αγώνες, ενισχύοντας την θέση των εξουσιαστών στις συνειδήσεις των ανθρώπων και διατηρώντας παράλληλα τους φτωχούς στην μόνιμη κατάσταση υποτέλειας στην οποία βρίσκονται δεμένους με ακόμα πιο σφιχτά δεσμά αφού μένει ανέπαφος -και επιπλέον ενισχύεται- ο ίδιος ο πυρήνας του κράτους και του καπιταλισμού.

Γι’ αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε για να ανακτήσουμε όχι μόνο τα ψίχουλα που μας πετούν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι ώστε να μην εξεγερθούμε, αλλά όλα αυτά που ανήκουν σε όλες και όλους μας. Τον κοινωνικό πλούτο που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν με την εργασία τους οι πληβείοι του παρελθόντος και του παρόντος και τον οποίο λυμαίνεται μια αισχρή μειοψηφία καπιταλιστών και κρατιστών. Αυτός ο κοινωνικός πλούτος που δημιουργήθηκε και δημιουργείται κάθε μέρα από τις εργαζόμενες παραγωγικές τάξεις -τα σπίτια, τα τρόφιμα, ο ρουχισμός, οι μεταφορές, οι υπηρεσίες- δεν ανήκουν σε αυτούς που τα σφετερίστηκαν με τη βία και τα εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος αποκλείοντας όλους τους άλλους από την πρόσβαση σε αυτά. Αυτά ανήκουν δικαιωματικά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και οφείλουν να επιστραφούν στο σύνολο της κοινωνίας.

Έχοντας, λοιπόν, την παραπάνω πεποίθηση για την προέλευση κοινωνικού πλούτου θα ήμασταν ελάχιστα ικανοποιημένοι/ες με μια κατάσταση στην οποία εμείς που παράγουμε με την εργασία μας τα πάντα θα πληρώνουμε αυτούς που δεν παράγουν τίποτα,  για να αγοράσουμε φθηνότερα αυτά που μας ανήκουν. Ο ορίζοντας των αγώνων μας σήμερα πρέπει να τοποθετηθεί μακρύτερα από την ανάκληση των ανατιμήσεων. Ξεκινώντας από τις μερικές -πλην απαραίτητες- διεκδικήσεις όπως αυτή για τη μείωση των τιμών των προϊόντων ή την αύξηση των μισθών είναι καιρός να επεκτείνουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τους αγώνες μας και να μην σταματήσουμε μέχρι την οριστική εξάλειψη του κράτους και των τάξεων, μέχρι την γενικευμένη απαλλοτρίωση και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και του συνόλου του κοινωνικού πλούτου, μέχρι την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Να αγωνιστούμε για τη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό και στην επιδίωξη του ατομικού κέρδους  όπως η σημερινή αλλά αντιθέτως θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία. Να αγωνιστούμε για την αναρχία!

 

 ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩH

ΟΧΙ ΓΙΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΨΩΜΙ

Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία

 


ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλους τους εθνικούς πολέμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε κράτος
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε καπιταλιστή
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε εθνικισμό
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ που επιτείνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση σκλαβιάς των από τα κάτω και δυσχεραίνουν περαιτέρω την δυνατότητα απελευθέρωσής τους

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ / ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ

Όχι μόνο για να σταματήσει ο τωρινός πόλεμος και να επανέλθει η «ειρήνη» του κράτους και του κεφαλαίου η οποία είναι το ίδιο αιματοβαμμένη με τον πόλεμό τους, αλλά για να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο στον οποίο θα είναι πλέον αδύνατη η ύπαρξη πολέμων. Ενός κόσμου χωρίς πολιτική καταπίεση, οικονομική εκμετάλλευση, λεηλασία της φύσης και ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων˙ ενός κόσμου δηλαδή χωρίς κράτη, καπιταλισμό και εξουσία. Να αγωνιστούμε για ένα νέο κόσμο ελευθερίας, κοινωνικής και οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης και με σεβασμό προς τη φύση.

Να πολεμήσουμε στον μοναδικό πόλεμο για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι˙ στον επαναστατικό απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε εξουσία.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΗ / ΚΕΦΑΛΑΙΟ / ΕΞΟΥΣΙΑ

Στηρίζουμε την Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία

ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ

Δύο αντιπολεμικά κείμενα του Ερρίκο Μαλατέστα με αφορμή τον Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο του 1897

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

 

Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει.[1]  Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες, όπως φαίνεται, είχαν βαλθεί να τον ξορκίσουν και για να το πετύχουν αυτό είχαν καταπατήσει κάθε έννοια ανθρωπιάς, αφήνοντας διακόσιες χιλιάδες αρμενικούς λαιμούς να κόβονται ατιμώρητα εδώ και τους Κρητικούς αντάρτες να πυροβολούνται εκεί προς όφελος του “μεγάλου δολοφόνου” της Κωνσταντινούπολης, αποδείχθηκαν ανίκανες να αποτρέψουν τη σύγκρουση – όπως ανίκανες θα είναι και να την αποκαταστήσουν και να βρουν μια λύση στο ανατολικό ζήτημα που να ικανοποιεί τους λαούς και να εγγυάται την ειρήνη.

Ίσως αυτοί οι μεγάλοι ειρηνοποιοί να αποδειχθούν ανίκανοι να κάνουν κάτι περισσότερο από το να τσακώνονται μεταξύ τους, πλημμυρίζοντας την Ευρώπη με αγανάκτηση και πένθος. Εδώ έχουμε πολιτική χρεοκοπία, αμέσως μετά την οικονομική χρεοκοπία του αστικού συστήματος.

Και μετά από αυτό οι αστοί θα εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι είναι η πεφωτισμένη τάξη και ότι έχουν το δικαίωμα να ηγούνται της κοινωνίας! Έχουν οργανώσει ένα τεράστιο σύστημα παραγωγής και εμπορίου και ηγούνται μιας κατάστασης πραγμάτων στην οποία η πείνα έχει γίνει ενδημική και όπου οι μηχανές, τα μέσα παραγωγής, υποδουλώνουν και σκοτώνουν τον παραγωγό! Έχουν οργανώσει ένα περίπλοκο πολιτικό σύστημα που έπρεπε να εγγυάται την ειρήνη, αν όχι την ελευθερία, και αναγκάζονται, λόγω του φόβου τους για τον πόλεμο, να σπαταλήσουν το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πλούτου σε εξοπλισμούς, για να καταλήξουν σε έναν καταστροφικό πόλεμο, ο οποίος θα αφήσει στο πέρασμά του τις ίδιες αβεβαιότητες και κινδύνους όπως και πριν! Αλλά θα συνεχίσουν να το κάνουν εντούτοις, με ήσυχη τη συνείδηση, απολαμβάνοντας τον ιδρώτα και το αίμα του λαού… μέχρις ότου ο λαός να διορθώσει το πρόβλημα.

Εν τω μεταξύ, ανθρώπινο αίμα χύνεται στη Θεσσαλία και την Ήπειρο σε έναν άγριο αγώνα στον οποίο ο τυφλός θρησκευτικός και πολιτικός φανατισμός της μιας πλευράς ανταγωνίζεται τον εξίσου τυφλό πατριωτικό φανατισμό της άλλης.

Ποια είναι τα πιθανά αποτελέσματα αυτού του ανταγωνισμού;

Σε ό,τι έχει απομείνει από την τουρκική αυτοκρατορία, οι λύσεις που βασίζονται στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα είναι λιγότερο αποδεκτές από ό,τι αλλού. Η αρχή της εθνικότητας δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση για το σχηματισμό εδαφικών κρατών, δεδομένου ότι οι πιο διαφορετικές εθνικότητες εκεί πέρα συνυπάρχουν στα ίδια εδάφη. Η μόνη λύση που δεν θα κατέληγε σε μια μόνιμη κατάσταση βίας και καταπίεσης θα ήταν αυτή που θα βασιζόταν στην ευρύτερη δυνατή ελευθερία για κάθε εθνική και θρησκευτική ομάδα. Εκεί, η αναρχική οργάνωση, δηλαδή η οργάνωση από τα κάτω μέσω της ελεύθερης ομοσπονδίας, δεν θα αποτελούσε μόνο ένα ιδανικό μιας ανώτερης κοινωνικής ζωής, αλλά και μια πιεστική αναγκαιότητα που επιβάλλεται από τις περιστάσεις. Μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι μια λύση που καμία από τις δυνάμεις από τις οποίες εξαρτάται η πορεία των πραγμάτων δεν θα ήταν πρόθυμη ούτε καν να συζητήσει.

Και αφού η πραγματική ελευθερία είναι εκτός συζήτησης, ειλικρινά, δεν είμαστε βέβαιοι για το τι να ευχηθούμε. Από την ειρήνη ή τον πόλεμο στην Ευρώπη, από την παράταση της ζωής της τουρκικής αυτοκρατορίας ή από τη διάλυσή της, από την επέκταση της ρωσικής αυτοκρατορίας ή από την παρακμή της, μπορεί να προκύψουν περιστάσεις και γεγονότα που εξυπηρετούν ή δεν εξυπηρετούν την υπόθεση του προλεταριάτου και που δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε ούτε να κατευθύνουμε.

Το γεγονός είναι ότι ολόκληρη η πολιτική σήμερα κυριαρχείται από δυναστικές και ταξικές σκοπιμότητες, και έτσι τα πάντα αποβαίνουν εις βάρος του προλεταριάτου: το καλό δεν μπορεί να έρθει παρά μόνο από κάποια ακούσια και τυχαία σύμπτωση συνθηκών ή από τη συνειδητή αντίσταση του ίδιου του προλεταριάτου.

Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφυπνίσουμε τη συνείδηση του προλεταριάτου και να κάνουμε το παν για να φροντίσουμε ώστε να είναι έτοιμο να επωφεληθεί από τα γεγονότα, όποια κι αν είναι αυτά.

 

 

[1] Παρόλο που οι μάχες είχαν ήδη ξεσπάσει, η επίσημη κήρυξη του πολέμου δεν αναγγέλθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τις 18 Απριλίου 1897. (Σημείωση του Turcato)

 

Αντλήθηκε από το “The Complete Works of Errico Malatesta,” Vol. III – Ed. Davide Turcato
Μεταφράστηκε από τον Paul Sharkey από το “La guerra”, L’Agitatore Socialista Anarchico (25 Απριλίου 1897), μονό τεύχος, σε αντικατάσταση του αρ. 7 της L’Agitazione.

 


 

Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

 

Για άλλη μια φορά η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Ενώ οι διπλωμάτες καυχιόντουσαν ότι είχαν επιτυχώς τοπικοποιήσει την ελληνοτουρκική σύγκρουση και ότι τώρα η ειρήνη θα έπρεπε να είναι στην ημερήσια διάταξη, οι φυσικές και προβλέψιμες αξιώσεις της νικήτριας Τουρκίας εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται τις ανεπαρκώς συγκαλυμμένες αντιπαλότητες μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων και να προκαλούν την μεγαλύτερη ίσως απειλή πολέμου που έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.

Ο πόλεμος μεταξύ των πολιτισμένων λαών της Ευρώπης θα ήταν μια τεράστια καταστροφή: μια καταστροφή όχι μόνο από την άποψη των ζωών που χάνονται και των ερειπίων που συσσωρεύονται, αλλά ακόμη περισσότερο από την άποψη των δηλητηριωδών παθών που προκαλεί, της πατριωτικής υπερηφάνειας που τρέφει και της μακροχρόνιας κληρονομιάς μίσους και εχθρότητας που αφήνει στο πέρασμά του.

Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος, κλονίζοντας τη δομή του κράτους και, στην ηττημένη χώρα, καταστρέφοντας το κύρος του στρατού και της κυβέρνησης, μπορεί, υπό ορισμένες συνθήκες, να αποτελέσει την κατάλληλη αφορμή για ριζοσπαστικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές – και, αν προκύψουν τέτοιες συνθήκες, ελπίζουμε ότι το προλεταριάτο και τα προοδευτικά κόμματα των διαφόρων χωρών θα επωφεληθούν από αυτές.

Αλλά είναι πάνω απ’ όλα αλήθεια ότι το πατριωτικό συναίσθημα, με τη χειρότερη έννοια της λέξης, και τα αιμοδιψή ένστικτα απέχουν πολύ από το να εξαντληθούν και ότι επιστρέφουν με νέο σθένος κάθε φορά που το κανόνι βρυχάται και το αίμα κυλά.

Στην Ιταλία, στον απόηχο του Αμπά Γκαρίμα, είχαμε πράγματι μια έκρηξη λαϊκής απέχθειας και μια ευρεία κραυγή για ειρήνη, αλλά αυτό συνέβη επειδή οι Ιταλοί στρατιώτες υπέστησαν ντροπιαστική συντριβή και, εκτός αυτού, ο νικητής εχθρός ήταν πολύ μακριά και δεν ήταν σε θέση να αποτελέσει απειλή για το έδαφος της πατρίδας. Αν, αντίθετα, η νίκη είχε πάει στα ιταλικά όπλα, ολόκληρη η Ιταλία θα είχε κατακλυστεί από την απόλαυση και τον ενθουσιασμό για τον πόλεμο. Ας θυμηθούμε τον λυρισμό όλων των κομμάτων, εκτός από τους σοσιαλιστές, όταν η Αφρική φαινόταν να υπόσχεται δόξα και πλούτο- και ας θυμηθούμε τον ενθουσιασμό του λαού όταν, πριν από την τελική και μη αναστρέψιμη ήττα, κάθε αψιμαχία, όσο ασήμαντη κι αν ήταν, αναφερόταν ως ένδοξη νίκη. Όσο βίαιος, ανίκανος και ανήθικος κι αν ήταν, ο Κρίσπι μπόρεσε να γίνει ο κυρίαρχος της Ιταλίας και, ίσως, αν δεν ήταν οι Αβησσυνοί, θα ήταν ακόμα, απλώς και μόνο επειδή είχε χαϊδέψει με επιτυχία την υπερηφάνεια των Ιταλών με τη “μεγάλη πολιτική” του.

Και η Ιταλία είναι, όσον αφορά τις λαϊκές της μάζες, ίσως ο λιγότερο πατριωτικός λαός στον Κόσμο!

Έτσι, μια κοινωνική επανάσταση που οργανώνεται σε περίοδο πολέμου ή υπό την παρουσία ξένου εισβολέα είναι πάντοτε πολύ δύσκολη και, ακόμη και αν πραγματοποιηθεί, εύκολα εκφυλίζεται σε πολιτική και εθνικιστική αναταραχή.

Ο πόλεμος είναι μια απειλή που κρέμεται πάντα πάνω από το κεφάλι του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, μια απειλή για την πρόοδο, μια απειλή για τις καλύτερες ελπίδες μας.

Μπορεί να ξεσπάσει τώρα για το Ανατολικό Ζήτημα ή αργότερα για κάποιο άλλο ζήτημα, αλλά είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα προς το οποίο βαδίζουν τα κράτη της Ευρώπης και μέσω του οποίου θα αναζητήσουν λύση στις αξεδιάλυτες πολιτικές και οικονομικές διαφορές στις οποίες εμπλέκονται όλο και περισσότερο. Είναι αλήθεια ότι οι ίδιες οι κυβερνήσεις τον φοβούνται επειδή τα αποτελέσματά του είναι απρόβλεπτα και κυρίως λόγω των εσωτερικών συνεπειών που μπορεί να έχει στα διάφορα κράτη, αλλά οδηγούνται σε αυτόν από αναγκαιότητα. Και εκτός αυτού, ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι το τελευταίο, το απόλυτο όπλο στο οπλοστάσιο των κρατών για να αποσπάσουν την προσοχή του λαού από τα κοινωνικά ζητήματα και να σταματήσουν εγκαίρως την απειλητική αυτοοργάνωση του προλεταριάτου.

Μόνο η σταθερή αποφασιστικότητα των προλετάριων να αρνηθούν να πολεμήσουν μεταξύ τους για τη μεγέθυνση της δόξας των αφεντικών τους μπορεί και πρέπει να αποτρέψει τον πόλεμο και να στείλει αυτό το απομεινάρι της βαρβαρότητας μια για πάντα στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Είναι σχεδόν κοινότυπο να δηλώνουμε ότι ο πόλεμος δεν μπορεί να διεξαχθεί αν ο λαός είναι εναντίον του, αλλά ολόκληρη η προπαγάνδα μας αποτελείται από αυτό το είδος της κοινοτυπίας: πείθοντας τους ανθρώπους ότι μπορούν να έχουν αυτό που θέλουν, αρκεί να μάθουν πώς να το θέλουν συνειδητά και ανυποχώρητα.

Ο λαός είναι αυτός που διεξάγει τον πόλεμο, διότι είναι αυτός που προμηθεύει τους στρατιώτες, ο λαός που βρίσκεται στις γραμμές μεταφοράς και ανεφοδιασμού. Αν, με την απλή φημολογία του πολέμου, οι στρατιώτες αρνούνταν να πορευτούν- ή αν οι εργάτες στα ναυπηγεία και τα εργοστάσια όπλων απεργούσαν- ή αν οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους αρνούνταν να βοηθήσουν στη μεταφορά στρατευμάτων, υλικών και τροφίμων στα θέατρα του πολέμου- ή αν οι ανθρακωρύχοι σταματούσαν την εξόρυξη και οι μεταφορείς σταματούσαν να μεταφέρουν τον άνθρακα που χρησιμοποιείται για τους σιδηροδρόμους, το ναυτικό και τα στρατιωτικά εργαστήρια, δεν θα υπήρχε πλέον η δυνατότητα πολέμων.

Πριν από χρόνια, η αντιμιλιταριστική προπαγάνδα μέσα στο λαό ήταν πιο έντονη από ό,τι σήμερα. Το 1870, υπήρχαν διεθνείς διαδηλώσεις αλληλεγγύης που διοργανώθηκαν από Γερμανούς και Γάλλους εργάτες, κάτι που ίσως να μην συμβαίνει σήμερα. Και εκεί, η επιρροή του κοινοβουλευτισμού στο εσωτερικό του σοσιαλισμού είχε την επιζήμια επίδρασή της.

Στο σοσιαλιστικό συνέδριο των Βρυξελλών το 1891, ο Ολλανδός Ντομέλα Νιουβενχούις πρότεινε να περιληφθεί η στρατιωτική απεργία στο σοσιαλιστικό πρόγραμμα: δηλαδή, σε περίπτωση πολέμου, να αρνηθούν να υπηρετήσουν. Αλλά ηττήθηκε από τους δημοκρατικούς σοσιαλιστές και γελοιοποιήθηκε σε κάθε σοσιαλιστικό φύλλο, μικρό και μεγάλο, υπακούοντας στο λόγο που έβγαινε από το Βερολίνο.

Στο Συνέδριο του Λονδίνου το 1896, προκειμένου να αντιταχθούν στον πόλεμο, οι Αλλεμανιστές [1] επαναστάτες σοσιαλιστές και οι αναρχικοί πρότειναν μια γενική απεργία κάθε οργανωμένου επαγγέλματος του οποίου η εργασία είναι απαραίτητη για τον στρατό που θα διεξάγει τον πόλεμο, αλλά δεν μπόρεσαν να πείσουν τους σοσιαλδημοκράτες να τους κάνουν έστω την ευγενική τιμή να συζητήσουν το θέμα.

“Ουτοπίες!” ακούστηκε η περιφρονητική κραυγή από τους πρακτικούς ανθρώπους του κοινοβουλευτικού σοσιαλισμού- και ουτοπίες θα παραμείνουν πράγματι μέχρι ο λαός να αποκτήσει έναν σημαντικό βαθμό συνείδησης και οργάνωσης. Αλλά μέχρι ο λαός να πει όχι, τα πάντα, ακόμα και η πιο ανόδυνη μεταρρύθμιση, είναι ουτοπίες- και αργά ή γρήγορα πρέπει να αρχίσουμε να υποστηρίζουμε και να διαδίδουμε αυτές τις ουτοπίες, αν θέλουμε να εισχωρήσουν στη λαϊκή συνείδηση και να γίνουν πρακτικές δυνατότητες και ζωντανές αλήθειες!

Ή μήπως περιμένουν, πριν αντιταχθούν στη διεθνή σφαγή, μέχρι να αποκτήσουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στερήσει από το υπουργείο τις πιστώσεις που χρειάζεται; Είναι αυτό ουτοπία ή χίμαιρα;

Αλλά ακόμη και τώρα σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν σημάδια που προμηνύουν καλύτερες μέρες.

Στην Αγγλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, οι ανθρακωρύχοι συσφίγγουν όλο και περισσότερο τους δεσμούς της διεθνούς αλληλεγγύης- στις ίδιες αυτές χώρες, η νέα “Διεθνής Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Πλοία, στις Αποβάθρες και στα Ποτάμια” -η οποία έδωσε με εξαιρετικό τρόπο την πρώτη της οικονομική μάχη στην πρόσφατη απεργία στις αποβάθρες του Αμβούργου- κερδίζει σε δύναμη και σημασία [2].

Στη Γαλλία, οι σιδηροδρομικοί αποτελούν μια πανίσχυρη οργάνωση, η οποία δεν κρύβει τις επαναστατικές της τάσεις και έχει ήδη καταφέρει, με την απειλή της απεργίας, να αναγκάσει την κυβέρνηση να αποσύρει ένα νομοσχέδιο που αποσκοπούσε στο να αφαιρέσει τα δικαιώματα του συνδικαλισμού και της απεργίας από τους εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους (οι οποίοι στη Γαλλία ανήκουν σχεδόν εξ ολοκλήρου στο κράτος).

Αυτός είναι ο σωστός τρόπος, ο μόνος τρόπος για να καταστούν οι πόλεμοι αδύνατοι: με την καλύτερη οργάνωση του προλεταριάτου και την επέκτασή της σε κάθε χώρα.

Εν τω μεταξύ, με κάθε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης, ας φωνάξουμε με μια φωνή: Ζήτω η αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, ζήτω η Εργατική Διεθνής.

 

Αναφέρεται στον Α’ Ιταλο-Αβυσσηνιακό πόλεμο του 1895-1896 τον οποίο κύρηξε το ιταλικό κράτος με στόχο την αποικιοποίηση της Αβυσσινίας (σημερινή Αιθιοπία).

 

[1] Οι Αλεμανιστές, που πήραν το όνομά τους από τον ηγέτη τους Ζαν Αλεμάν, ήταν ένας παρακλάδι των Γάλλων σοσιαλιστών. Το 1890, αποσχίστηκαν από τους Ποσιμπιλιστές, τους οπαδούς του Πωλ Μπρους, για να σχηματίσουν ένα δικό τους κόμμα. Οι δύο παρατάξεις ήταν εξίσου αντίθετες με τη μαρξιστική ορθοδοξία των Γκεζντιστών, η οποία υπέτασσε τον εργατικό αγώνα στον πολιτικό αγώνα. Ωστόσο, ενώ οι Ποσιμπιλιστές έδιναν προτεραιότητα στα συνδικαλιστικά κεκτημένα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, οι Αλλεμανιστές έβλεπαν τα συνδικάτα και τη γενική απεργία ως ισχυρά μέσα επαναστατικής δράσης.

[2] Η Ομοσπονδία, της οποίας προήδρευε ο Βρετανός φίλος του Μαλατέστα, Τομ Μαν, προώθησε την οργάνωση των λιμενεργατών σε διεθνή βάση. Οι λιμενεργάτες του Αμβούργου πραγματοποίησαν μια μεγάλη απεργία που διήρκεσε έντεκα εβδομάδες, από το Νοέμβριο του 1896 έως το Φεβρουάριο του 1897.

 

 

 Αντλήθηκε από το “The Complete Works of Errico Malatesta,” Vol. III – Επιμ. Davide Turcato

 Μεταφράστηκε από τον Paul Sharkey από το “La guerra europea e l’organizzazione internazionale dei lavoratori”, L’Agitazione (Ancona) 1, αρ. 10 (15 Μαΐου 1897).

 

 

ΠΗΓΗ:

The War | The Anarchist Library

The European War and the International Workers’ Organization | The Anarchist Library

1 2 3 4 5 6 26