Αναρχικός αντιμιλιταρισμός και μύθοι σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία

 

Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από την έναρξη του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Μετά από 2 χρόνια θανάτου, εκτοπισμών, καταστροφής και επίτασης της φτώχειας (όλων δηλαδή των δεινών που επιφέρει αναπόφευκτα κάθε διακρατικός πόλεμος για τους από τα κάτω) δεν φαίνεται πιθανή στο εγγύς μέλλον η κατάπαυση του πυρός. Η επαναφορά μιας επισφαλούς ειρήνης στην περιοχή, έστω και μέσα στα πλαίσια του κράτους και του καπιταλισμού, δεν φαίνεται πιθανή. Αντίθετα διαφαίνεται ορατά πλέον η απειλή γενίκευσης των πολεμικών συρράξεων και σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Επιπλέον, η ανηλεής επίθεση και ανθρωποσφαγή που διεξάγει το ισραηλινό κράτος εις βάρος των Παλαιστινίων μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς, επαληθεύει τους φόβους γενίκευσης του πολέμου στην Μέση Ανατολή και πέραν αυτής.

Η περαιτέρω κλιμάκωση των διακρατικών εντάσεων με στόχο την απόκτηση νέων σφαιρών επιρροής ή τη διεύρυνσή των ήδη υφιστάμενων, η ύπαρξη και επέκταση υπερεθνικών πολεμικών συμμαχιών μεταξύ κρατών, η αυξανόμενη κρατική χρηματοδότηση για πολεμικούς εξοπλισμούς, η ανάπτυξη και ολοένα και συχνότερη απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, η κρατικά ενορχηστρωμένη υποδαύλιση του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού,  είναι στοιχεία που καθιστούν τον πόλεμο –από κοινού με την εκτεταμένη οικολογική καταστροφή σε παγκόσμιο επίπεδο- ως την μεγαλύτερη απειλή για την διασφάλιση της επιβίωσης τόσο του ανθρώπινου όσο και όλων των ειδών στον πλανήτη. Όχι άδικα λοιπόν, είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που κάνουν λόγο για το ενδεχόμενο ξεσπάσματος του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σταματήσει το δυστοπικό μέλλον που έχουν δημιουργήσει και μας επιφυλάσσουν τα κράτη και οι καπιταλιστές δεν είναι άλλο από την άμεση και συλλογική δράση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι ο αγώνας για την μετατροπή των πολέμων των κυρίαρχων σε κοινωνικο-απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον τους. Στην κατεύθυνση αυτή, εμείς οι αναρχικοί/ές, πρωτίστως, οφείλουμε να διατηρήσουμε μια αταλάντευτη αντιπολεμική/αντιμιλιταριστική, αντικρατική, αντιπατριωτική και διεθνιστική στάση διακηρύσσοντας συνεχώς αποφασιστικά και ξεκάθαρα την εναντίωσή μας, όχι μόνο ενάντια στα κράτη και το κεφάλαιο αλλά και ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό πολιτικο/οικονομικό ιδεολόγημα, μηχανισμό, θεσμό και οργάνωση που θολώνει την κρίση μας σε σχέση με τον πόλεμο και τα πραγματικά κίνητρα αυτών που τον διεξάγουν. Την στάση αυτή οφείλουμε να διατηρήσουμε όχι μόνο στις περιόδους της επισφαλούς «ειρήνης» των κυρίαρχων αλλά -κυρίως- στην περίπτωση ξεσπάσματος ενός πολέμου, όταν η πατριωτική έξαψη και ο μιλιταρισμός θα βρίσκονται στο απόγειό τους εγείροντας το θυμικό στην κατεύθυνση της συσστράτευσης στην βάση της όποιας εθνικής ομοψυχίας.

Μόνο έτσι, θα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι/ες ότι θα παραμείνουμε ζωντανοί/ές όχι μόνο οι ίδιοι και οι ίδιες και τα εκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων που πεθαίνουν σε κάθε πόλεμο για τα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, αλλά και η ελπίδα ενός κόσμου χωρίς σύνορα, χωρίς εθνικά και θρησκευτικά μίση, χωρίς πόλεμο˙ έναν κόσμο αδελφοσύνης, ευημερίας, ισότητας και ελευθερίας. Έναν κόσμο πραγματικής και όχι επίπλαστης ειρήνης.

Στην παρούσα συγκυρία επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε το κείμενο «Αναρχικός αντιμιλιταρισμός και μύθοι σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία». Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2022 από Τσέχους συντρόφους στην κατεύθυνση του να υπογραμμίσουν την ορθότητα και επικαιρότητα των αναρχικών αντιπολεμικών αναλύσεων και προταγμάτων. Παράλληλα, αποσκοπούν στο  να αντικρούσουν  συγκεκριμένη επιχειρηματολογία που -δυστυχώς- αναπαράγεται ακόμα και εντός του διεθνούς αναρχικού κινήματος η οποία προκρίνει τη συμμετοχή μας ως αναρχικούς/ές στις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ κρατών ή κρατικών σχηματισμών πολεμώντας στα πλαίσια ενός εθνικού, μιλιταριστικού σχηματισμού. Επίσης, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε πως κατά τη γνώμη μας, αν και το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο, οι θέσεις και η επιχειρηματολογία που αναπτύσσονται αφορούν κάθε διακρατικό ή εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.

Παρόλο που δεν συμφωνούμε απόλυτα με το σύνολο των εκτιμήσεων ή την επιλογή όλων των παραθέσεων που χρησιμοποιούν οι σύντροφοι, ωστόσο θεωρούμε το συγκεκριμένο κείμενο μια εξαιρετικά εύστοχη και στη σωστή (πολιτικά και αξιακά) κατεύθυνση υπεράσπισης των πάγιων αναρχικών αντιπολεμικών αρχών. Αυτό που οι σύντροφοι διατυπώνουν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο είναι ότι αν θέλουμε οι αναρχικοί/ές, να διατηρήσουμε ζωντανή την πιθανότητα μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε μορφής εξουσία αποτελεί μονόδρομο η συνειδητή επιλογή μη συμμετοχής σε κανέναν άλλο πόλεμο πέραν του κοινωνικού/ταξικού απελευθερωτικού πολέμου των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές μας. Επιπλέον, στον αντίποδα του επιχειρήματος που αναπαράγεται (κυρίως από αριστερούς αλλά και από μερίδα αναρχικών), ότι η εναντίωσή μας σε κάθε διακρατικό/εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο είναι προϊόν της εμμονής μας σε κάποια ιδεολογική καθαρότητα με σκοπό τη δογματική διαφύλαξη αρχών αποκομμένων από την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι, οι Τσέχοι σύντροφοι  απαντούν ότι είναι ακριβώς αυτές -και μόνο- οι αντιπολεμικές, αντιπατριωτικές, διεθνιστικές αρχές των αναρχικών και αυτή η «καθαρότητα» που μπορούν να διασώσουν στην πράξη τις ζωές των ανθρώπων που χάνονται καθημερινά στα πεδία των μαχών αλλά και να κρατήσουν ζωντανή την προοπτική δημιουργίας μιας ζωής που θα αξίζει να βιωθεί.

Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί τους.

 

Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Διαβάστε περισσότερα

Δράσεις αλληλεγγύης στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Π. Ρούπα & Ν. Μαζιώτη

Στα πλαίσια της πανελλαδικής ημέρας δράσης αλληλεγγύης στα καταδικασμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Π. Ρούπα & Ν. Μαζιώτη γράψαμε συνθήματα και πετάξαμε τρικάκια σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης σε μια ακόμη προσπάθεια να γνωστοποιήσουμε την εκδικητική τακτική του κράτους ενάντια στους δύο συντρόφους.

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑΣ Π. ΡΟΥΠΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ

ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

 

Η αποστολή των αναρχικών

του Ερρίκο Μαλατέστα

 

(1899)

 

Τι πρέπει να κάνουμε;

Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετωπίζουμε, όπως και όλοι όσοι έχουν ιδέες για να θέσουν σε εφαρμογή και συμφέροντα για να υπερασπιστούν, σε κάθε στιγμή της κινηματικής μας ζωής.

Θέλουμε να εξαλείψουμε την ιδιωτική ιδιοκτησία και την εξουσία, δηλαδή έχουμε σκοπό να απαλλοτριώσουμε τη γη και το κεφάλαιο από εκείνους που τα κρατούν στα χέρια τους, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και να θέσουμε τον πλούτο της κοινωνίας στη διάθεση όλων, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να ζουν όπως θέλουν χωρίς κανέναν άλλο περιορισμό εκτός από εκείνους που επιβάλλονται από τη φυσική και κοινωνική αναγκαιότητα, ελεύθερα και  εθελοντικά αναγνωρισμένοι και αποδεκτοί.

Εν ολίγοις, έχουμε σκοπό να εφαρμόσουμε το αναρχικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Και είμαστε πεπεισμένοι (και η καθημερινή εμπειρία μάς επιβεβαιώνει αυτή την πεποίθηση) ότι οι πλούσιοι και οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν υλική δύναμη για να προστατεύσουν την υπεροχή τους. Έτσι, για να τους νικήσουμε, πρέπει αναγκαστικά να καταφύγουμε σε υλική δύναμη, σε βίαιη επανάσταση.

Συνακόλουθα, είμαστε οι εχθροί όλων των προνομιούχων τάξεων και όλων των κυβερνήσεων, και επιζήμιοι για όλους όσοι, αν και με τις καλύτερες προθέσεις, τείνουν με τις ενέργειές τους στο να αποδυναμώνουν την επαναστατική ενεργητικότητα των ανθρώπων και να αντικαταστήσουν μία κυβέρνηση με μια άλλη.

Αλλά τι πρέπει να κάνουμε για να διασφαλίσουμε ότι είμαστε σε θέση να κάνουμε την επανάστασή μας, μια επανάσταση ενάντια σε όλα τα προνόμια και κάθε εξουσία κι ότι θα νικήσουμε;

Η καλύτερη τακτική θα ήταν να διαδίδουμε τις ιδέες μας πάντα και παντού, να χρησιμοποιούμε όλα τα δυνατά μέσα για να καλλιεργήσουμε στους προλετάριους το πνεύμα της σύνδεσής τους και της αντίστασης και να τους παρακινούμε σε όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις, να είμαστε ανυποχώρητοι στην αντίθεσή μας απέναντι σε κάθε αστικό και σε κάθε εξουσιαστικό κόμμα και να παραμένουμε ασυγκίνητοι από τις καταγγελίες τους, να οργανωθούμε μαζί με αυτούς που έχουν πειστεί και πείθονται από τις ιδέες μας και να εφοδιαστούμε με τα υλικά μέσα που απαιτούνται για τον αγώνα. Και μόλις αποκτήσουμε αρκετή δύναμη για να νικήσουμε, να ξεσηκωθούμε μόνοι, για τον δικό μας αποκλειστικό λογαριασμό, να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας στο σύνολό του, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, να εξασφαλίσουμε σε κάθε άτομο απεριόριστη ελευθερία να πειραματιστεί, να εφαρμόσει και να τροποποιήσει σταδιακά τη μορφή της κοινωνικής ζωής που θα αισθάνεται ότι είναι η καλύτερη.

Αλλά δυστυχώς, αυτή η τακτική δεν μπορεί να ακολουθείται πάντα πιστά και απαρέγκλιτα και δεν υπάρχει τρόπος να κάνει τον σκοπό μας να επιτύχει. Η αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας είναι, το λιγότερο, περιορισμένη και όταν σε οποιοδήποτε δεδομένο πλαίσιο, όλα τα άτομα που είναι πιθανό, λόγω των ηθικών και υλικών συνθηκών τους, να κατανοήσουν και να ενστερνιστούν ένα δεδομένο σύνολο ιδεών έχουν πια μυηθεί, δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να επιτευχθούν μέσω του προφορικού και γραπτού λόγου μέχρις ότου μια αλλαγή στο κοινωνικό πλαίσιο να ανυψώσει ένα νέο στρώμα του πληθυσμού σε μια θέση όπου να μπορεί να εκτιμήσει αυτές τις ιδέες.

Ομοίως, η αποτελεσματικότητα της οργάνωσης της εργασίας περιορίζεται από τους ίδιους ακριβώς παράγοντες που παρεμποδίζουν την απεριόριστη εξάπλωση της προπαγάνδας καθώς και από τους αμέτρητους οικονομικούς και ηθικούς παράγοντες που αποδυναμώνουν ή εξουδετερώνουν πλήρως την επίδραση [στην υπόλοιπη κοινωνία] της αντίστασης των συνειδητών εργαζομένων.

Η ύπαρξη μιας ισχυρής, τεράστιας δικής μας οργάνωσης για τους σκοπούς της προπαγάνδας και της πάλης συναντά χίλια εμπόδια, την έλλειψη πόρων και, πάνω απ’ όλα, την κυβερνητική καταστολή. Και ακόμα κι αν ήταν δυνατόν, με την πάροδο του χρόνου, να φτάσουμε μέσω της προπαγάνδας και της οργάνωσης να έχουμε αρκετή δύναμη για να κάνουμε την επανάσταση, επιτιθέμενοι απευθείας προς την κατεύθυνση του αναρχικού σοσιαλισμού, κάθε μέρα που περνάει, πολύ πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο δύναμης, δημιουργεί πολιτικές καταστάσεις στις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να εμπλακούμε εάν δεν θέλουμε να χάσουμε, όχι μόνο τα οφέλη που θα αποκομίζαμε από αυτές, αλλά και κάθε επιρροή πάνω στους ανθρώπους, ανακόπτοντας μέρος της δουλειάς που έχει γίνει μέχρι στιγμής και καθιστώντας τη μελλοντική δουλειά πιο δύσκολη.

Συνεπώς, το πρόβλημα είναι να βρούμε κάποια μέσα με τα οποία, στο μέτρο του δυνατού, θα επιφέρουμε εκείνες τις αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον που απαιτούνται ώστε να σημειώσει η προπαγάνδα μας πρόοδο και να επωφεληθούμε από τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων πολιτικών κομμάτων και από κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, χωρίς να παραδώσουμε κανένα σημείο του προγράμματός μας και να το κάνουμε αυτό με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστήσουμε τη νίκη ευκολότερη και περισσότερο επικείμενη.

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, η κατάσταση είναι τέτοια που υπάρχει η πιθανότητα, αργά ή γρήγορα, μιας εξέγερσης κατά της μοναρχίας. Αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι το αποτέλεσμα της επόμενης εξέγερσης δεν θα είναι ο αναρχικός σοσιαλισμός.

Θα πρέπει να λάβουμε μέρος στην προετοιμασία ή την στήριξη αυτής της εξέγερσης; Και πώς;

Υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι που πιστεύουν ότι δεν είναι προς το συμφέρον μας να ασχοληθούμε με μια άνοδο που θα αφήσει τον θεσμό της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αλώβητο και που απλά θα αντικαταστήσει τη μία κυβέρνηση με μια άλλη, δηλαδή θα ιδρύσει μια δημοκρατία, που θα ήταν εξίσου αστική και καταπιεστική όσο και η μοναρχία. Λένε: ας αφήσουμε τους αστούς και τους επίδοξους κυβερνόντες να φαγωθούν μόνοι τους, ενώ εμείς θα συνεχίζουμε το δικό μας δρόμο, διατηρώντας την αντι-ιδιοκτησιακή και αντιεξουσιαστική προπαγάνδα μας.

Λοιπόν, το αποτέλεσμα οποιασδήποτε τέτοιας αποχής εκ μέρους μας θα ήταν πρώτον, ότι ελλείψει της συμβολής μας, οι πιθανότητες επιτυχίας της εξέγερσης θα μειώνονταν και ότι, ως εκ τούτου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η μοναρχία κέρδισε εξαιτίας μας – αυτή η μοναρχία που ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που μάχεται για την επιβίωσή της και γίνεται επιθετική εξ αιτίας του φόβου της, εμποδίζει το δρόμο προς την προπαγάνδα και την πρόοδο. Επιπλέον, εάν η άνοδος [της Δημοκρατίας] προχωρούσε χωρίς τη συμβολή μας, δεν θα είχαμε καμία επιρροή στις επακόλουθες εξελίξεις, δεν θα ήμασταν σε θέση να αντλήσουμε πλεονεκτήματα από τις ευκαιρίες που εμφανίζονται πάντα κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από το ένα καθεστώς στο άλλο, θα δυσφημιζόμασταν ως κόμμα δράσης και θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο για να μπορέσουμε να επιτύχουμε κάτι αξιοσημείωτο.

Δεν πρόκειται για μια περίπτωση όπου οι αστοί θα πολεμήσουν μεταξύ τους για να τους αφήσουμε, διότι σε οποιαδήποτε εξέγερση η πηγή της δύναμης, της υλικής δύναμης σε κάθε περίπτωση, είναι πάντα ο λαός και αν δεν είμαστε μέσα στον ξεσηκωμό για να μοιραστούμε τους κινδύνους και τις επιτυχίες και να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε μια πολιτική αναταραχή σε κοινωνική επανάσταση, ο λαός θα είναι απλώς ένα εργαλείο στα χέρια φιλόδοξων προσώπων τα οποία είναι πρόθυμα να τον εξουσιάσουν.

Ενώ αντίθετα, παίρνοντας μέρος στην εξέγερση (μια εξέγερση που δεν θα ήμασταν ποτέ αρκετά δυνατοί για να την πραγματοποιήσουμε μόνοι μας) και παίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ρόλο, θα κερδίζαμε τη συμπάθεια του ξεσηκωμένου λαού και θα ήμασταν σε θέση να πιέσουμε τα πράγματα όσο το δυνατόν περισσότερο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά και ποτέ δεν κουραστήκαμε να το λέμε και να το αποδεικνύουμε, ότι η δημοκρατία και η μοναρχία είναι εξίσου κακές και ότι όλες οι κυβερνήσεις έχουν την ίδια τάση να επεκτείνουν τις εξουσίες τους και να καταπιέζουν τους υπηκόους τους όλο και περισσότερο. Γνωρίζουμε επίσης ωστόσο, ότι όσο ασθενέστερη είναι μια κυβέρνηση, τόσο ισχυρότερη είναι η αντίσταση σε αυτήν μεταξύ των ανθρώπων, και τόσο μεγαλύτερη είναι η διαθέσιμη ελευθερία και οι πιθανότητες προόδου.

Έχοντας μια αποτελεσματική συμβολή στην ανατροπή της μοναρχίας, θα ήμασταν σε θέση να αντιταχθούμε περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά στην ίδρυση ή την εδραίωση μιας δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να παραμείνουμε οπλισμένοι και να αρνηθούμε να υπακούσουμε στη νέα κυβέρνηση, και θα μπορούσαμε, εδώ και εκεί, να πραγματοποιήσουμε απόπειρες απαλλοτρίωσης και οργάνωσης της κοινωνίας σύμφωνα με τις αναρχικές και κομμουνιστικές γραμμές. Θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε το να ξεφουσκώσει η επανάσταση με το καλημέρα, και την ενεργητικότητα του λαού που αφυπνίστηκε από την εξέγερση, να ξανακοιμηθεί. Όλα αυτά τα πράγματα δεν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε, για προφανείς λόγους μαζικής ψυχολογίας, παρεμβαίνοντας εκ των υστέρων, μόλις η εξέγερση κατά της μοναρχίας θα έχει πραγματοποιηθεί και επιτύχει επί τη απουσία μας.

Στον αντίποδα αυτών των επιχειρημάτων, άλλοι σύντροφοι θα μας καλούσαν να αφήσουμε στην άκρη την αναρχική προπαγάνδα μας προς το παρόν, προκειμένου να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στον αγώνα κατά της μοναρχίας και στη συνέχεια να συνεχίσουμε τις ειδικά αναρχικές μας προσπάθειες μόλις η εξέγερση επιτύχει. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι αν ανακατευόμασταν σήμερα με τους ρεπουμπλικάνους, θα εργαζόμασταν για χάρη της επερχόμενης δημοκρατίας, θα καταδικάζαμε τις δικές μας τάξεις σε αποδιοργάνωση, θα ζαλίζαμε τα μυαλά των υποστηρικτών μας και ότι όταν πια θα το θέλαμε, δεν θα ήμασταν αρκετά δυνατοί για να εμποδίσουμε την  δημοκρατία να καθιερωθεί και να ριζώσει.

Μεταξύ αυτών των δύο αντίθετων σφαλμάτων, η πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί μας φαίνεται αρκετά σαφής.

Πρέπει να συνεργαστούμε με τους ρεπουμπλικάνους, τους δημοκρατικούς σοσιαλιστές και οποιοδήποτε άλλο αντιμοναρχικό κόμμα για να ρίξουμε τη μοναρχία· αλλά πρέπει να το πράξουμε ως αναρχικοί, προς όφελος της αναρχίας, χωρίς να διαλύσουμε τις δυνάμεις μας ή ανακατεύοντάς τις με τις δυνάμεις των άλλων και χωρίς να δεσμευτούμε για τίποτα πέρα από τη συνεργασία στην ένοπλη δράση.

Μόνο έτσι, κατά τη γνώμη μας, μπορούμε στα επόμενα γεγονότα να αποκομίσουμε όλα τα οφέλη μιας συμμαχίας με τα άλλα αντιμοναρχιακά κόμματα χωρίς να παραδίδουμε κανένα μέρος του δικού μας προγράμματος.

 

[ΠΗΓΗ]

 

Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται στον 4ο τόμο των απάντων του Μαλατέστα «”Προς την Αναρχία” – Ο Μαλατέστα στην Αμερική, 1899 – 1900»

Το άρθρο του Μαλατέστα δημοσιεύτηκε αρχικά με τον τίτλο “Il compito degli anarchici”, στο La Questione Sociale (“Πάτερσον, Νιου Τζέρσεϊ”) 5, νέα σειρά, αρ. 13 (2 Δεκεμβρίου 1899).

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συντρόφους του Ε.Α. Π. Ρούπα & Ν. Μαζιώτη

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

Οι σύντροφοι Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή στην ένοπλη αναρχική οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και έχουν καταδικαστεί αμφότεροι, σε 20χρόνια κάθειρξη. Σύμφωνα με τους ίδιους τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης η οποία τους καταδίκασε, θα έπρεπε αυτή την στιγμή και οι δύο να έχουν αποφυλακιστεί καθώς έχουν συμπληρώσει το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την υφ’ όρων απόλυσή τους.

Πιο συγκεκριμένα ο Ν. Μαζιώτης, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του (11 χρόνια «κλειστής» φυλακής και 14 χρόνια μικτά) θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί από τον Ιανουάριο του 2022. Παρόλα αυτά, το συμβούλιο της φυλακής έχει απορρίψει 4 φορές το αίτημά του για υφ’ όρων αποφυλάκιση κρατώντας τον ακόμα δέσμιο. Παράλληλα, η Π. Ρούπα έχοντας εκτίσει 8,5 χρόνια φυλάκισης (13,5 χρόνια μικτά), έως το καλοκαίρι του 2023 αιτήθηκε την υφ’ όρων αποφυλάκισή της όπως δικαιούταν σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους, αίτημα που τελικά εγκρίθηκε στις 17/11/23. Αυτό όμως, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας. Έτσι, λίγες ημέρες μετά την αποφυλάκιση της συντρόφισσας, ο αντιεισαγγελέας εφετών Εύβοιας άσκησε έφεση στην απόφαση υφ’ όρων απόλυσης, με εμφανή στόχευση τον επανεγκλεισμό της. Το πρόσχημα για αυτή την μεθόδευση ήταν η μη κλήτευση για αυτοπρόσωπη παρουσία της στο συμβούλιο όταν αυτό εξέταζε την αίτησή της (μια διαδικασία που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, όταν υπάρχει θετική γνωμοδότηση από τον εισαγγελέα της φυλακής για μια αποφυλάκιση και με την οποία έχουν αποφυλακιστεί χιλιάδες κρατούμενες). Την Τετάρτη 10/1, στα δικαστήρια Χαλκίδας θα αποφασιστεί η οριστικοποίηση της αποφυλάκισής της ή ο επανεγκλεισμός της.

Τόσο η μεταχείριση του Ν. Μαζιώτη όσο και αυτή της Π. Ρούπα καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την εκδικητική στάση των κρατούντων απέναντι στους δύο συντρόφους. Και ο λόγος για αυτό δεν είναι μόνο οι ενέργειες του Ε.Α. εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων (γραφείο του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα, Τράπεζα της Ελλάδος, Citybank, υπουργεία Εργασίας, Οικονομίας κ.α.) , ενέργειες που στόχευσαν την πολιτική και οικονομική ελίτ, δεν είναι μόνο ο αδιάκοπος όλα αυτά τα χρόνια προταγματικός πολιτικός λόγος για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και απελευθέρωσης ακόμα και μέσα στα δικαστήρια και τις φυλακές αλλά -ίσως το κυριότερο- ότι παραμένουν ακόμα συνεπείς και ακέραιοι ως προς τον αναρχικό λόγο και δράση τους. Το γεγονός ότι δεν συνθηκολόγησαν, δεν δήλωσαν μετάνοια, δεν πρόδωσαν τις αξίες και τα πιστεύω τους. Αυτό ακριβώς δηλαδή, που τώρα το κράτος τους ζητάει ως προϋπόθεση για την ελευθερία τους.

Αν οι κρατιστές και τα φερέφωνά τους θεωρούν ότι οι σύντροφοί μας είναι μόνοι, πλανώνται οικτρά. Οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα αγωνίστηκαν με τίμημα την ελευθερία τους για να μπορέσει να γίνει πράξη η προοπτική της κοινωνικής επανάστασης ως αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση. Για την δημιουργία μιας απελευθερωμένης κοινωνίας από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Για την δημιουργία της ακρατικής και αταξικής κοινωνίας. Όλοι/ες εμείς οι καταπιεσμένοι/ες, οι εκμεταλλευόμενες/οι, όλοι/ες όσοι/ες βιώνουμε καθημερινά τη βία και τον θάνατο ως αποτελέσματα της ύπαρξης και διαιώνισης κράτους και κεφαλαίου -ενάντια στα οποία αγωνίστηκαν οι σύντροφοι και φυλακίστηκαν γι’ αυτό- στεκόμαστε απαρέγκλιτα στο πλευρό τους μέχρι την άμεση και αμετάκλητη απελευθέρωσή τους.

ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ Π. ΡΟΥΠΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΤΡΙΤΗ 9/1/24, 19:00,

Γούναρη με Τσιμισκή

 

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης της -προς το παρόν- εκκενωμένης κατάληψης Ευαγγελισμού

 

Τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 30/09 έγινε επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο. Με φόντο μια φρουρούμενη γειτονιά από μπάτσους κάθε λογής, έγινε εισβολή στην κατάληψη, όπου συνελήφθησαν 10 σύντροφοι και συντρόφισσες, ένας εκ των οποίων -κι ενώ ήταν δεμένος με χειροπέδες- βρέθηκε από την ταράτσα του κτιρίου στο κενό. Οι σύντροφοι-ισσες μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΗ, όπου τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες, με τον τραυματία σύντροφο να κρατείται ξεχωριστά και να μην λαμβάνει αρχικά την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η δικογραφία παραμένει στα χέρια του εισαγγελέα, επομένως οι γνωστές σε εμάς κατηγορίες είναι αυτές που ανακοινώθηκαν στα συλληφθέντα άτομα κατά την σύλληψη – διατάραξη οικιακής ειρήνης, ρευματοκλοπή, απείθεια, νόμος περί όπλων κατά συναυτουργία. Έξω από το κτίριο υπήρξαν αντανακλαστικές αντιδράσεις και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα μία ακόμη σύλληψη, ενώ δράσεις αντίστασης και αλληλεγγύης συνεχίζονται και πληθαίνουν, εντός και εκτός Ηρακλείου.

Από την ημέρα της εκκένωσης το κτίριο ξεκίνησε να σφραγίζεται άμεσα με λαμαρίνες και τσιμέντο στις πόρτες και τα παράθυρα, χωρίς καν τις απαραίτητες εγκρίσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες, αδιαφορώντας για το ότι έχει κηρυχθεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης (ο “νόμιμος ιδιοκτήτης” του κτιρίου) κοστολόγησε τις εργασίες σφραγίσματος στα 37.200€ (το μέγιστο ποσό που ορίζεται από το νόμο για απευθείας αναθέσεις). Παράλληλα έχουν πραγματοποιηθεί εκτεταμένες ζημιές, με στόχο το κτίριο να μην είναι βιώσιμο και λειτουργικό. Επιπλέον παρά τις καταγγελίες από φιλοζωικά σωματεία για εγκλωβισμένα ζώα εντός του, αυτό σφραγίστηκε καθολικά, μην αφήνοντας στις δύο γάτες μας, τον Τσίκο και την Στάχτη καμία πρόσβαση σε φαγητό και νερό, καταδικάζοντάς τα σε θάνατο με ξεκάθαρη ευθύνη της Πρυτανείας.

(Η κατάληψη μετά την εκκένωση)

 

Η εκκένωση του Ευαγγελισμού δεν έρχεται σε κενό χρόνο, αλλά προστίθεται στη δυστοπτική πραγματικότητα που βιώνουμε. Το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο ευθύνονται για αμέτρητους θανάτους (χαρακτηριστικές για εμάς στην Κρήτη οι πρόσφατες δολοφονίες του Κώστα Μανιουδάκη από τα ΤΑΕ Σούδας, και του Αντώνη Καρυώτη στην ΑΝΕΚ) αλλά και φυσικές καταστροφές, που έχουν γίνει “κανονικότητα”, και προσπαθούν να φιμώσουν οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται στην κυριαρχία τους. Όσο το κόστος ζωής αυξάνεται ασταμάτητα και τα εργασιακά μας δικαιώματα ισοπεδώνονται, όσο μετανάστριες πνίγονται στο Αιγαίο και κρατούμενοι καταδικάζονται με θάνατο στις φυλακές, όσο πραγματοποιούνται δεκάδες πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και μας διώχνουν από τις γειτονιές μας για να πάρουν τη θέση μας τουρίστες, τόσο εντείνουν την καταστολή τόσο στις καταλήψεις, όσο και σε κάθε προσπάθεια οργάνωσης και αγώνα που αναπτύσσεται εναντίον τους, στους δρόμους, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας.

Οι καταλήψεις, λοιπόν, αποτελούν ρωγμές σε αυτήν την κανονικότητα και οπλίζουν τις επιθυμίες μας για ανάσες ελευθερίας σε αυτόν τον ασφυκτικό κόσμο. Κι αυτό γιατί -κόντρα στην εξατομίκευση, την απάθεια και την ανάθεση που καλλιεργείται- οι καταλήψεις, διατηρούν ζωντανή τη μνήμη των αγώνων του παρελθόντος και αποτελούν βασικό κομμάτι των αγώνων του σήμερα. Παράλληλα, σε μια κοινωνία με χιλιάδες άδεια σπίτια και ανθρώπους χωρίς στέγη, καλύπτουν την κοινή μας ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση, αμφισβητούν στην πράξη την έννοια της ιδιοκτησίας και δίνουν ένα παράδειγμα συλλογικής ζωής. Το θέμα για εμάς δεν ήταν ποτέ αν είναι “νόμιμες” ή “παράνομες”, αλλά ότι είναι δίκαιες και αναγκαίες.

 

Πριν 21 χρόνια αντικρίσαμε ένα κτίριο ερείπιο, παρατημένο για δεκαετίες, που αποτελούσε μια εστία μόλυνσης. Χωρίς τη βοήθεια κανενός θεσμικού ή ιδιωτικού φορέα αλλά αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα καταφέραμε να κάνουμε ένα ετοιμόρροπο κτίριο βιώσιμο και λειτουργικό. Έναν χώρο ανοιχτό προς την κοινωνία αλλά και σε όσες αποκλείονται από αυτήν, με στεγαστική δομή, κινηματικό βιβλιοπωλείο και βιβλιοθήκη, γυμναστήριο… Τα τελευταία χρόνια είχαμε πραγματοποιήσει τρεις φορές εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτιρίου, με την ανάλογη προσοχή και φροντίδα στην ιστορικότητα του, και με προσωπικό κόπο και πόρους συντρόφων/ισσων, και συνεισφορές αλληλέγγυων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι πιο πρόσφατες εργασίες έγιναν μάλιστα το καλοκαίρι του ’23, και ολοκληρώνονταν τις ημέρες της εκκένωσης.

Όλα αυτά τα χρόνια στον Ευαγγελισμό στεγάστηκαν ομάδες και συλλογικότητες, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συνελεύσεις, έλαβαν χώρα δομές αλληλεγγύης, διοργανώθηκαν ποικίλες πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Η κατάληψη Ευαγγελισμού ήταν και είναι οι σχέσεις, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, το κίνημα, όλοι και όλες εμείς. Ένας ιστορικός πολιτικός χώρος, που αποτελεί ορόσημο για το κίνημα αλλά και την πόλη του Ηρακλείου, για την συμμετοχή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, την αντιφασιστική του δράση, και την έμπρακτη στήριξη σε διωκόμενους-ες αγωνιστ(ρι)ές και πολιτικούς κρατούμενους.

(Ο Ευαγγελισμός δεν παραδίνεται, μάχεται και θα τον πάρουμε πίσω!)

 

Αδυνατώντας να μείνουμε άπραγες απέναντι στην καταστολή και αγωνιζόμενοι-ες για τα κεκτημένα αγώνων όλων αυτών των χρόνων αλλά και για τα όσα έπονται, έχουμε ξεκινήσει τον αγώνα υπεράσπισης της κατάληψης. Μέρα με τη μέρα με πορείες, παρεμβάσεις, αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, δράσεις αλληλεγγύης, στήριξη άλλων αγώνων της πόλης.

(Πορεία υπεράσπισης 08/10 Ηράκλειο, Κρήτη)

 

Πέραν της πολιτικής στήριξης και αλληλεγγύης, στο σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι-ες και με πρακτικά ζητήματα και γι’ αυτό το λόγο χρειαζόμαστε την οικονομική σας στήριξη για:

1) να καλύψουμε τα δικαστικά έξοδα των συλληφθέντων της εκκένωσης, αλλά και όσων έχουν ήδη συλληφθεί ή θα συλληφθούν κατά τις δράσεις αλληλεγγύης.

2) να αντικατασταθεί ο κινηματικός εξοπλισμός που καταστράφηκε ή πλιατσικολογήθηκε από τους μπάτσους.

3) να αποπληρώσουμε έξοδα για τα υλικά και τις εργασίες αποκατάστασης του καλοκαιριού, διαδικασία η οποία είχε δρομολογηθεί για την περίοδο αυτή αλλά διεκόπη λόγω της εισβολής, ενώ καταστράφηκε και ο εξοπλισμός για προγραμματισμένες εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης.

4) να προετοιμαστούμε υλικοτεχνικά για να αποκαταστήσουμε τις καταστροφές που προκάλεσαν μπάτσοι και πρυτανικές αρχές με το σφράγισμα του κτηρίου.

Το οικονομικό κόστος για το σύνολο των παραπάνω ζητημάτων ξεπερνάει τον στόχο αυτής της καμπάνιας, ο οποίος αποτελεί το ποσό που θεωρούμε πως χρειαζόμαστε άμεσα για την κάλυψη των αναγκών που υπάρχουν.

Ευχαριστούμε από καρδιάς όλον τον κόσμο που έχει σταθεί δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα, και επιφυλασσόμαστε με την επιστροφή μας στο σπίτι να επιστρέψουμε όλη αυτή την δύναμη και την αλληλεγγύη στο κίνημα, όπως κάναμε τα τελευταία 21 χρόνια.

Τίποτα δεν τελείωσε – ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ!

https://evagelismos.squat.gr/

LINK ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ

 

 

 

«Είμαι αναρχικός». Φώναζε το παλικάρι στους βασανιστές του!

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ

 

Είναι ακόμα τόσο κοντά μας, θα έλεγα ανάμεσά μας τα δεινά της επτάχρονης δικτατορίας, ώστε δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε για αναμνήσεις. Η μνήμη προϋποθέτει κάποιαν ανακουφιστική απόσταση, κι αυτή ακόμη δεν υπάρχει. Δεν είναι μόνο ζήτημα χρόνου, όσο αλλαγής συνθηκών.  Άμποτε να αλλάξουν οι συνθήκες τόσο, ώστε να μας επιτρέψουν να θυμόμαστε.

Προς το παρόν θα ήθελα να φέρω στη δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί τα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε ώρες δύσκολες την πικρή μου αισιοδοξία:

Πρέπει να ήταν Ιούνιος του 1972. Βρισκόμαστε πια στα τσιμεντένια κελιά του ΚΕΣΑ1 με τις βαριές σιδερένιες πόρτες. Είχαμε ήδη περάσει από τα υπόγεια του ΕΑΤ/ΕΣΑ2 με τους επώνυμους και τους ανώνυμους ανακριτές-βασανιστές. Η σωματική και νευρική μας αντοχή είχε πολύ δοκιμαστεί – δε λέω: εξαντληθεί, μολονότι κι αυτό θα ήταν δυνατό να είχε συμβεί.

Ένα μεσημέρι, λοιπόν, εκείνου του Ιουνίου, άρχισε η συνηθισμένη «τελετή»: άνοιγαν τα κελιά, ένα ένα, για να πάρει καθένας μας το φαγητό του. Ορισμένα όμως κελιά (δεν ήταν πια η δική μου περίπτωση), έμεναν για ώρα ανοιχτά, και στο μεταξύ όσοι απομέναμε πίσω από τις κλειστές μας πόρτες ακούγαμε τρέμοντας κραυγές και άγρια βογκητά. Οι δεσμοφύλακες, ενισχυμένοι και από ένα συρφετό εσατζήδων που διασκέδαζαν τη μεσημεριανή τους ανάπαυση, επιδίδονταν στα καθημερινά τους καθήκοντα: έβριζαν χυδαία, χτυπούσαν αλύπητα, εξευτέλιζαν όσο μπορούσαν.

Εκείνο, λοιπόν, το μεσημέρι έμεινε ανοιχτό για ώρα το διπλανό κελί μου (το 5 ή το 6, εγώ ήμουν τότε στο 4). Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στο διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μια φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που δεν φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: «Ρε π…, βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις». Κι ενώ η πόρτα έκλεινε, ακούστηκε μια ήρεμη, καθαρή, απόλυτα ζυγισμένη φωνή: «Δεν είμαι κομμουνιστής˙ είμαι αναρχικός».

Θα ήθελα κάποτε να διηγηθώ το περιστατικό πολύ απλά, κι ύστερα να ζητήσω να μπει στα αναγνώσματα του σχολείου. Γιατί αυτή η γενναία, απροσδόκητη απόκριση εμένα τότε με παρηγόρησε βαθιά και μου έδειξε μια και καλή πώς προχωρεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως το θάνατο.

 

  1. Σ.τ.Σ.: ΚΕΣΑ: Κέντρον Εκπαιδεύσεως Στρατιωτικής Αστυνομίας. Χρησιμοποιήθηκε ως τόπος κράτησης και βασανιστηρίων στη διάρκεια της δικτατορίας.
  2. Σ.τ.Σ.: ΕΑΤ/ΕΣΑ: Ειδικόν Ανακριτικόν Τμήμα ΕΣΑ: Το τμήμα της ΕΣΑ που ασχολείτο με τη δίωξη των πολιτικών αντιπάλων της χούντας. Το στρατόπεδό του, διαβόητος τόπος βασανιστηρίων, βρισκόταν μεταξύ αμερικανικής πρεσβείας και Λυκαβητού.

 

Κείμενο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Το Βήμα, Αθήνα, 27 Απριλίου 1975. Ο Δ. Ν. Μαρωνίτης ήταν διαρκής στόχος της Χούντας. Απολύθηκε από τη θέση του, συνελήφθη με την κατηγορία συμμετοχής στο ΠΑΚ και παρέμεινε ένα μήνα στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Και έξι μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού. Στο ΚΕΣΑ υπέστη διάτρηση στομάχου. Συνελήφθη πάλι μετά την κατάληψη της Νομικής με την κατηγορία ότι την υποκίνησε και κρατήθηκε ως τον Αύγουστο του 1973, όπου αποφυλακίστηκε με την αμνηστία.

 

 

Το κείμενο μαζί με τις σημειώσεις που το ακολουθούν αντλήθηκε από το βιβλίο “ΟΤΑΝ Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ ΛΑΛΟΥΣΕ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ…” – Ανθολογία αναρχικών κειμένων 1971-1978, των εκδόσεων ΒΙΒΛΙΟΠΈΛΑΓΟΣ με εισαγωγή, επιμέλεια κειμένων και υπομνηματισμό του Μιχαήλ Πρωτοψάλτη.

Pierre Ramus – “Γιατί είμαι αναρχικός” [και ένα βιογραφικό σημείωμα]

Είμαι αναρχικός επειδή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας περιλαμβάνει αυτή της ελευθερίας. Αλλά είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο να είναι ελεύθερος ως προλετάριος στο πλαίσιο της παρούσας κοινωνικής οργάνωσης, της κρατικιστικής και εξουσιαστικής αρχής, της μονοπωλιακής βίας και της εκμετάλλευσης στον οικονομικό τομέα. Μόνο με την κατάργηση του κράτους και της μονοπωλιακής καπιταλιστικής οργάνωσης, της προστατευόμενής του, ο προλετάριος θα αποκτήσει μια ελευθερία που θα του εγγυάται την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του.

Η κατάργηση του κράτους συνεπάγεται την κατάργηση του μιλιταρισμού και όλων των ενόπλων δυνάμεων μέσα στην κοινωνία και η εξάλειψή τους θα οδηγήσει στην καταστροφή του καπιταλισμού και της µονοπωλιακής του βίας. Μόνο μέσω του αναρχισμού η ανθρωπότητα θα φτάσει σε μια εποχή πολιτισμού όπου η βάση θα είναι η ελευθερία και όπου η αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ευτυχία θα αποτελούν το ζωτικό της στοιχείο. Είμαι αναρχικός επειδή μισώ την κυριαρχία και τη βία σε όλες της τις μορφές, επειδή θεωρώ την ανθρώπινη ατομικότητα και την ελευθερία ως το μοναδικό σκοπό της ύπαρξης.

Διαβάστε περισσότερα

20ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΜΠΑΤΣΟΥ

Το πρωινό του Σαββάτου 8/7 συντελέστηκε άλλη μια κρατική δολοφονία. Μετά από καταδίωξη που ξεκίνησε εξ αιτίας της κλοπής ενός αυτοκινήτου και την μετέπειτα  άρνηση του οδηγού να σταματήσει σε έλεγχο της αστυνομίας ένας ένστολος φρουρός πυροβόλησε και σκότωσε τον οδηγό του κλεμμένου οχήματος˙ έναν 20χρονο μετανάστη από την Συρία. Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο καταδιωκόμενος πυροβολήθηκε πεζός και άοπλος αφού προηγουμένως είχε εγκαταλείψει το όχημα το οποίο είχε εκτραπεί από την πορεία του λόγω της καταδίωξης.

Μια ημέρα μετά, ο εισαγγελέας πρωτοδικών Λάρισας άφησε ελεύθερο τον μπάτσο-δολοφόνο, δεχόμενος τις αιτιάσεις του τελευταίου περί τυχαίας εκπυρσοκρότησης του όπλου και της δήθεν «βαθύτατης θλίψης του για το γεγονός» που ο ίδιος προκάλεσε. Με την απόφαση αυτή η οποία ουσιαστικά επιβράβευσε τον φονιά για την ενέργειά του δολοφονώντας για δεύτερη φορά ένα 20χρονο παιδί, επιβεβαιώθηκε ξανά το πόσο μεγάλη απόσταση χωρίζει την λεγόμενη «Δικαιοσύνη» από το δίκιο.

Η κρατική αντι-μεταναστευτική πολιτική σπέρνει θάνατο.

Ο αδιάκοπος πόλεμος που διεξάγεται ανελλιπώς από τα κράτη ενάντια στους μετανάστες εντός των συνόρων τους είναι η λογική συνέχεια και απόληξη του πολύμορφου πολέμου -οικονομικού και στρατιωτικού- που διεξάγει ο ανεπτυγμένος «πρώτος» κόσμος στους τόπους καταγωγής τους. Αυτοί που πνίγονται και πυροβολούνται στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της Ευρώπης-φρούριο είναι οι ίδιοι που φεύγουν προσπαθώντας να γλιτώσουν από τον πόλεμο που διεξάγουν στον τόπο τους οι μεγάλες δυνάμεις. Αυτοί που παρανομοποιούνται και εξωθούνται σε παράνομες δραστηριότητες προκειμένου να επιβιώσουν είναι αυτοί που το κράτος τους στερεί το άσυλο, τους αρνείται την δυνατότητα κοινωνικής ενσωμάτωσης και τους καθιστά αόρατους. Αυτοί που καταδιώκονται, βασανίζονται και δολοφονούνται στα σύνορα, τις εθνικές οδούς και τα κέντρα των πόλεων είναι οι ίδιοι που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την γενέτειρά τους προκειμένου να σωθούν από την ανέχεια, την βία και τον θάνατο που σκορπούν οι αποικιοκρατικές πολιτικές του καπιταλιστικού κέντρου.

Η ύπαρξη κράτους και καπιταλισμού σπέρνει αναπόφευκτα θάνατο.

Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα είναι βασισμένο πάνω σε δύο βασικούς άξονες. Την ιδιοκτησία και την εξουσία. Όποιος παραβεί ή αμφισβητήσει την «ιερότητα» αυτών των δύο πυλώνων του συστήματος έχει να αντιμετωπίσει, όχι μόνο τις διώξεις και την βία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αλλά και τις επιθέσεις κομματιών της κοινωνίας που έχουν ενστερνιστεί τις σάπιες κρατικές-καπιταλιστικές «αξίες». Η βία δε και οι επιθέσεις αυτές κυμαίνονται από το λιντσάρισμα, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, μέχρι την εν ψυχρώ εκτέλεση όπως στις περιπτώσεις των τσιγγάνων Σαμπάνη, Φραγκούλη και τώρα του 20χρονου στην Λάρισα από ένστολους κρατικούς δολοφόνους. Για το κράτος και τους μηχανισμούς του, για τους καπιταλιστές και εν γένει για όλους τους εξουσιαστές και εξουσιολάγνους οι εχθροί είναι πάντα οι φτωχοί, οι απόκληροι, οι από τα κάτω και πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό. Ασχέτως αν είναι το ίδιο το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει καθημερινά στρατιές ανθρώπων χωρίς καμιά ελπίδα και που για αυτόν τον λόγο αποκαλούνται «επικίνδυνες τάξεις».

Και για να επισημάνουμε το αυτονόητο, όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ιδιαιτερότητα του ελληνικού κράτους ή των ελληναράδων αφεντικών. Αυτή είναι η αιματοβαμμένη καθημερινότητα που βιώνουν οι αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, όπου κυριαρχεί το σύμπλεγμα κράτους και καπιταλισμού. Η πρόσφατη δολοφονία του 17χρονου Ναέλ από μπάτσο στην Γαλλία, η οποία έβαλε ξανά φωτιά στα γαλλικά προάστια, είναι ενδεικτική. Είναι μια μόνο από τις αναρίθμητες κρατικές δολοφονίες που διαπράττονται καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη του καπιταλιστικού «παραδείσου».

Η ατιμωρησία των ένστολων δολοφόνων από την κρατική Δικαιοσύνη και η ηθική νομιμοποίηση που λαμβάνουν από κομμάτια της κοινωνίας είναι αυτά που οπλίζουν τα χέρια τους.

Η πρόσφατη αυτή κρατική δολοφονία που έλαβε χώρα σε χωριό της Λάρισας είναι ένα ακόμα από τα αναρίθμητα εγκλήματα που έχει διαπράξει και συνεχίζει να διαπράττει καθημερινά το κράτος εναντίον της ζωής. Είναι όμως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να είναι και το τελευταίο όσο το αιμοσταγές σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού συνεχίζει να επιβιώνει. Και δεν θα είναι το τελευταίο για τον απλό λόγο ότι το κάθε ένστολο κάθαρμα που σηκώνει ένα πιστόλι και σημαδεύει τον κάθε παρία αυτής της κοινωνίας, κάθε μπάτσος-δολοφόνος, κάθε συνοριοφύλακας-δολοφόνος, κάθε λιμενόμπατσος-δολοφόνος γνωρίζει ότι έχει από πίσω του ως προστάτη τον μεγαλύτερο από όλους, το κράτος-δολοφόνο που στην χειρότερη περίπτωση θα τον ρίξει στα μαλακά και στην καλύτερη θα τον επιβραβεύσει που επιτέλεσε το «εθνικό» του καθήκον.

Επιπλέον, όλα αυτά τα ένστολα σκουπίδια γνωρίζουν ότι υπάρχει μια κάθε άλλο παρά αμελητέα μερίδα της κοινωνίας που έχει εκπαιδευτεί να βλέπει την απειλή στον αδύναμο και όχι στον ισχυρό, που έχει μάθει να αναγνωρίζει ως εχθρό όχι τον ανώτερο αλλά τον από τα κάτω, τον απόκληρο, τον κατατρεγμένο. Γνωρίζουν ότι αυτά τα συντηρητικά και αφομοιωμένα στην κυρίαρχη λογική κοινωνικά κομμάτια όχι μόνο δεν θα τους καταδικάσουν ηθικά αλλά αντιθέτως θα τους επικροτήσουν. Όλα τα παραπάνω εγγυώνται ότι τα κρατικά εγκλήματα δεν πρόκειται να εκλείψουν υπό τις παρούσες πολιτικο-οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε μάθει και πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομα αυτού του τελευταίου θύματος του κράτους-δολοφόνου. Αυτός άλλωστε ήταν ένας παράνομος, ένας κλέφτης, ένας μετανάστης, ένας πρώην φυλακισμένος. Και αν για ένα μεγάλο κομμάτι ευυπόληπτων πολιτών, νοικοκυραίων, ρατσιστών και λοιπών μισάνθρωπων οι παραπάνω ιδιότητες είναι αρκετές ώστε να πουν: «καλά του κάνανε!», εμείς βλέπουμε στο πρόσωπό του όλους όσους ανήκουν στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, όλες όσες αυτή η κοινωνία της ανισότητας και της αδικίας έχει πετάξει στο περιθώριο.

Χωρίς, λοιπόν, σε καμία περίπτωση να εξιδανικεύουμε ή να δικαιολογούμε άκριτα τον κάθε παράνομο φτωχοδιάβολο και οποιαδήποτε ενέργειά του, ακόμα κι αν αυτή υπαγορεύεται από την ανέχεια και την περιθωριοποίησή του, (και) η τελευταία κρατική δολοφονία μας υπενθυμίζει το καθήκον μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο, δικαιότερο και ανθρωπινότερο κόσμο. Έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν πια κυνηγοί ανθρώπων ούτε κυνηγημένοι από την φτώχεια, τον πόλεμο και την αδικία. Έναν ριζικά νέο κόσμο χωρίς κράτος, τάξεις και εξουσία. Έναν κόσμο αλληλοβοήθειας, ισότητας και ελευθερίας.

 

Ο ΦΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

Η ΖΩΗ & Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ

ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΟΥ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ 20ΧΡΟΝΟΥ

ΟΜΠΡΕΛΕΣ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/7, 19:00

1 2 3 26