Επειδή η 1^η Μάη δεν είναι γιορτή αλλά ορόσημο στον αγώνα για την χειραφέτηση των εργατών και μέρα μνήμης των αναρχικών μαρτύρων του Σικάγο που δολοφονήθηκαν από το κράτος επειδή αγωνίστηκαν για την κοινωνική απελευθέρωση.

Επειδή οι κατακτήσεις του παρελθόντος που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες σήμερα απειλούνται ευθέως από την συντονισμένη επίθεση της συμμαχίας κράτους και κεφαλαίου.

Επειδή μάταιος δεν είναι ο αγώνας αλλά το να αναμένουμε από τους δυνάστες να ελαφρύνουν τα δεσμά μας.

Επειδή όσο παραμένουμε φοβισμένοι, ανοργάνωτοι και άπραγοι μπροστά στον ευτελισμό της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας, η επίθεση κράτους και αφεντικών θα εντείνεται ακόμα περισσότερο επιδεινώνοντας όλο και πιο πολύ τους όρους σκλαβιάς μας.

Επειδή η κοινωνική μας συνείδηση και υπευθυνότητα απέναντι στους συνανθρώπους μας δεν σημαίνει παύση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και ανακωχή με τους ταξικούς μας εχθρούς.

Επειδή η οικονομική εκμετάλλευση της τάξης μας όχι μόνο δεν έχει ανασταλεί εν μέσω πανδημίας αλλά έχει ενισχυθεί.

Επειδή δεν ανεχόμαστε το κράτος να περιστέλλει τις κοινωνικά κεκτημένες ελευθερίες με οποιοδήποτε πρόσχημα και εν προκειμένω με το πρόσχημα της διασφάλισης της δημόσιας υγείας.

Επειδή δεν θέλουμε εμείς, οι καταπιεσμένοι/ες και εκμεταλλευόμενοι/ες να πληρώσουμε και την επερχόμενη οικονομική κρίση του συστήματός τους.

Επειδή δεν πρόκειται να ανεχθούμε την δυστοπία κράτους, καπιταλισμού και εξουσίας ως όρο ζωής.

Επειδή οι ανάγκες, οι διεκδικήσεις και οι αγώνες μας δεν μπαίνουν σε καραντίνα.

Επειδή ο ορατός και πιο θανατηφόρος ιός είναι το κράτος και ο καπιταλισμός.

Επειδή όσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η θυσία των μαρτύρων του Σικάγο και όλων όσοι/ες έδωσαν την ζωή τους για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση θα ψάχνει δικαίωση…

 

 

Την 1^η Μάη

παρα-μένουμε όλοι και όλες

στους δρόμους!

 

…Οι άλλοι δεν φαίνονταν να ενοχλούνται από αυτό, ή τουλάχιστον, δεν μιλούσαν ποτέ γι’ αυτό αυθόρμητα. Εγώ είχα ένα κόμπο στο λαιμό. Ήμουνα μαζί τους. Κι ωστόσο ήμουνα μόνος. Όταν τύχαινε να εκφράσω τους ενδοιασμούς μου μού ‘λεγαν πως έπρεπε να σκέφτομαι για ποιο πράγμα διακινδυνεύαμε, και μου αράδιαζαν εντυπωσιακούς συχνά λόγους για να με κάνουν να χωνέψω όσα δεν κατάφερνα να καταπιώ. […] Εγώ όμως, έλεγα μέσα μου ότι αν υποκύψεις μια φορά, δεν υπάρχει λόγος να σταματήσεις.

(Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα)

 Η κοινωνία της μόλυνσης

Τους τελευταίους αιώνες, η ανθρωπότητα βιώνει τη συνεχή και αδιάλειπτη πανδημία του κράτους και του καπιταλισμού. Τα αποτελέσματα της πανδημίας αυτής διατρέχουν το σύνολο των  εκφάνσεων του ατομικού και του κοινωνικού βίου: ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, οικονομική εκμετάλλευση, πολιτική καταπίεση, πόλεμοι, άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου (τον οποίο εμείς οι από τα κάτω παράγουμε και που ληστρικά σφετερίζονται οι κρατιστές και οι καπιταλιστές), εργασιακή επισφάλεια, απολύσεις, ελαστικά ωράρια, άντληση υπεραξίας από την δική μας εργασία που μεταφράζεται σε κέρδη για τους πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχους.

Από τις 20 Μαρτίου οι κρατούμενοι/νες των γυναικείων και ανδρικών φυλακών του Κορυδαλλού, της Λάρισας και των Χανίων έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ως απάντηση στην αδιαφορία του κράτους σχετικά με τα μέτρα πρόληψης της εξάπλωσης του κορονοϊού εντός των φυλακών. 

Με όπλο τους την άρνηση να μπουν στα κελιά και με κατάθεση υπομνημάτων οι έγκλειστοι/ες προειδοποιούν για τα θανατηφόρα αποτελέσματα που θα έχει μια πιθανή μετάδοση του ιού στο εσωτερικό των φυλακών, με δεδομένο το πάγιο πρόβλημα του υπερπληθυσμού και την ανυπαρξία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που υπάρχει στις φυλακές.  

Με την έναρξη της υγειονομικής κρίσης, τα μοναδικά μέτρα που πήρε το κράτος αφορούσαν στην απαγόρευση των επισκεπτηρίων, της αποστολής τροφίμων, ρούχων, βιβλίων κτλ. και στην απαγόρευση συνάντησης με δικηγόρους. Ενώ παράλληλα, πρόκειται να επιβληθεί 24ωρος εγκλεισμός επ’ αόριστον στα κελιά ως μέτρο προστασίας από τον ιό και αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως πτέρυγα για όσους μολυνθούν ένα εγκαταλειμμένο, προορισμένο για κατεδάφιση και καταφανώς ακατάλληλο κτήριο εντός των φυλακών Κορυδαλλού, ειδικά για ανθρώπους με αναπνευστική νόσο όπως η λοίμωξη από κορονοϊό.

Οι κρατούμενοι/ες αγωνίζονται για την ικανοποίηση μιας σειράς αιτημάτων τα οποία αποσκοπούν στην άμβλυνση του κινδύνου μετάδοσης του ιού –κάτι που θα είχε τραγικά αποτελέσματα για τη ζωή χιλιάδων κρατουμένων- και τα οποία αφορούν στην αποσυμφόρηση των φυλακών με την αποφυλάκιση των ευπαθών ομάδων και όσων βαρύνονται με μικρές ποινές, στην διενέργεια διαγνωστικών ελέγχων, την απολύμανση και την πρόσβαση σε μέσα ατομικής προστασίας όπως και στην ενημέρωση από ειδικευμένους ιατρούς για τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν και τους/τις αφορούν.

Απέναντι σε αυτά τα αυτονόητα αιτήματα, το κράτος απάντησε με αυτό που επιτάσσει η ουσία του, την καταστολή. Το ίδιο κιόλας βράδυ της έναρξης των κινητοποιήσεων στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κελί της αναρχικής Πόλας Ρούπα και την μετήγαγαν βίαια στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών. Μαζί με την συντρόφισσα μετήγαγαν και μια ακόμη κρατούμενη για οικονομικούς λόγους 65 ετών με 67% αναπηρία και η οποία ανέμενε την αποφυλάκισή της. Λίγες μέρες μετά, το κράτος εφάρμοσε την ίδια τακτική και εναντίον του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη τον οποίον μετήγαγαν βίαια στις φυλακές Δομοκού. Οι δύο σύντροφοι, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, οι οποίοι αυτή την στιγμή κρατούνται σε απομόνωση απήχθησαν εξ’ αιτίας του ότι πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων. Το κράτος με την συγκεκριμένη κίνηση εκδικείται τους δύο συντρόφους για την αγωνιστική τους στάση και επιδιώκει την διάσπαση και των παραδειγματισμό των αγωνιζόμενων κρατουμένων στοχεύοντας στην κατάπνιξη κάθε φωνής αντιστεκόμενης στις επιταγές και στην δολοφονική αδιαφορία του για τις ανθρώπινες ζωές.

Ένα ακόμα στοιχείο που αποδεικνύει τον τρόμο που νιώθουν οι κρατιστές μπροστά στον παραμικρό αγώνα που τους αμφισβητεί είναι ότι τα παραπάνω έγιναν εν μέσω της απόφασης του υπουργείου για αναστολή όλων των μεταγωγών λόγω κορονοϊού.

Η οικονομική εκμετάλλευση και η πολιτική καταπίεση, το κράτος, το κεφάλαιο είναι οι πραγματικοί εγκληματίες. Όχι μόνο γιατί εγκληματούν συνεχώς μέσω των κατ’ ευφημισμόν «σωφρονιστικών καταστημάτων» που είναι στην ουσία κολαστήρια σωμάτων και ψυχών, αλλά και γιατί από την παρασιτική τους ύπαρξη απορρέει κάθε κοινωνική παθογένεια.

Οι φυλακές ωστόσο, ενόψει του ξεσπάσματος της πανδημίας και της κρατικής διαχείρισής του  δεν περιορίζονται στο να χρησιμοποιούνται μόνο ως φόβητρο και μέσο απόκρυψης των εγκληματικών ευθυνών των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων, αλλά μετατρέπονται σε σύγχρονα κρεματόρια, καταδικάζοντας ανθρώπους στην αρρώστια και στον θάνατο.

Ως αναρχικοί/ές, στεκόμασταν και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε εκμεταλλευόμενο και καταπιεσμένο αλλά και σε κάθε αγώνα και αίτημα για αξιοπρέπεια και αυτοπροστασία. Δεν θα συνηθίσουμε τον θάνατο. Δεν πρόκειται να δεχτούμε το κράτος και τον καπιταλισμό ως όρους ζωής.

 

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ Π. ΡΟΥΠΑ & Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ

 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΤΑΞΙΚΗ & ΑΝΕΞΟΥΣΙΑ ΖΩΗ….

Το όνομα του Ελιζέ Ρεκλύ δεν είναι σίγουρα το πρώτο που συναντά κάποιος ο οποίος μελετά τον αναρχισμό. Ενώ κυκλοφορούν σε πάρα πολλές γλώσσες μεταφρασμένα κείμενα των Μπακούνιν και Κροπότκιν, δεν συμβαίνει το ίδιο με του Ρεκλύ. Ακόμα και οι μελετητές της αναρχικής σκέψης και δράσης ελάχιστα έχουν ασχοληθεί με τον Ρεκλύ, σε σχέση με τους δύο ρώσους αναρχικούς. Το κενό αυτό φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι ο Ελιζέ Ρεκλύ συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που γοητεύουν: θεωρητικός, οργανωτής, επαναστάτης του οδοφράγματος, επιστήμονας διεθνούς κύρους. Μια απάντηση γύρω από την παραμέληση του γάλλου αναρχικού δίνει ο ιστορικός του αναρχισμού George Woodcock, γράφοντας ότι ο Ρεκλύ απέφυγε επιμελώς να γίνει έμβλημα του αναρχισμού όπως άλλοι, διατηρώντας πάντα ένα χαμηλό προφίλ και παραμένοντας ένας σύντροφος ανάμεσα σε άλλους συντρόφους.¹ Σ’ αυτό συναινούν πολλές μαρτυρίες, οι οποίες αναφέρουν ότι επρόκειτο για έναν σεμνό αγωνιστή, που προσπαθούσε να αποφεύγει την αυτοπροβολή και αναλάμβανε την οποιαδήποτε αποστολή, όσο ασήμαντη κι αν ήταν.²

Bar αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των 2 διωκόμενων αγωνιστών που κατηγορούνται με ένα σαθρό και ανυπόστατο κατηγορητήριο για επιθέσεις σε γραφεία των νεοναζί της Χ.Α.. Στους συντρόφους έχουν επιβληθεί αυστηροί περιοριστικοί όροι μεταξύ των οποίων είναι η υποχρεωτική εμφάνιση τέσσερις φορές τον μήνα στο Α.Τ της περιοχής τους και η καταβολή εγγύησης ύψους 15.000 ευρώ στον καθένα μέχρι τις 17.1.2020 προκειμένου να παραμείνουν ελεύθεροι.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

---

ΤΡΙΤΗ 7/1, 22:00

στον Ελευθεριακό χώρο Sabot

(Γκαρπολά 4, Μπιτ Παζάρ)

---