ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ
Είναι αρκετά διαδεδομένη η πεποίθηση ότι όταν λέμε ότι είμαστε επαναστάτες εννοούμε ότι η αναρχία πρέπει να έρθει μεμιάς, σαν άμεσο επακόλουθο ενός ξεσηκωμού που θα κατέστρεφε με τη βία όλα όσα υπάρχουν και θα έβαζε στη θέση τους θεσμούς πραγματικά καινούργιους. Για να πούμε την αλήθεια κάμποσοι σύντροφοι βλέπουν έτσι την επανάσταση.
(1844-1917)
Ω σεις, που θέσιν έχετε υψηλή,
που κρίνετε του κόσμου τ’ αδικήματα,
που νεύετε κι ανοίγει η φυλακή
ελεύθεροι να κάνετε ατοπήματα,
που τη ζωή το χέρι σας κρατεί
κάθε πολίτη την τιμή, τα χτήματα,
ακούσετε της Μούσας τη φωνή
που δε φοβάται φυλακή, προστίματα:
Το ζύγι της η Θέμις δε σας δίνει,
σαν άχυρο το δίκιο να ζυγίζετε
για να ‘χετε καιρό για το σεργιάνι.
Κι αν δε διψάτε για δικαιοσύνη
την πλάστιγγα κάνετε τηγάνι,
που μέσα εκεί τον κόσμο να τηγανίζετε.
Ένας στην Αλεξάνδρεια ξακουσμένος
που επλούτησε στο τζόγο με καρπιές
μας ήρθε κολονάτα φορτωμένος
για βουλευτής στις νέες εκλογές.
Κι έξω ντελάλη βγάνει και φωνάζει
— Για πούλημα ποιος είναι στα χωριά
ο Μαντζουράνης ψήφους αγοράζει
και τους πληρώνει κι’ όλα στα γερά!
Κεφαλονίτες, αν στο πρόσωπο σας
φιλότιμο υπάρχει κι ανθρωπιά,
αποκριθήτε με το φάσκελο σας
σε εκείνον που σας πήρε για τραγιά.
Της Σάμης χωρικοί, Πλαρνοί, Ρισιάνοι
πετάξτε του στα μούτρα τες δραχμές.
Δείξτε του στην τιμή σας πως δεν φτάνει
Και σεις πληρώσετέ τον με φτυσιές.
Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο
που η δυστηχία των άλλων τού γεννά.
Το φθονερό του μάτι το σβησμένο
που δείχνει βουλιμιά για συμφορά
μας εξηγούν γιατ’ είναι διψασμένο
τ’ αχείλι του και πόλεμο ζητά.
Διψάει να ιδεί στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μαννάδες που μισεί,
να τους ιδεί στα δάκρυα τους πνιγμένους:
Θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.
Για τούτο υπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει
Όρνιο, που για κουφάρια αναστενάζει!
Στις φλέβες σου φαρμάκι και χολή,
αντίς για αίμα, ρέει, θεομπαίχτη πλάνε,
κι ενώ το στόμα σου για θρησκεία μιλεί,
λύσσας αφρούς τα χείλια σου σκορπάνε.
Είσαι αφ’ των Φαρισαίων τη φυλή,
που του Χριστού τη σταύρωση θυμάνε,
και μίση μόνον η καρδιά σου κλει,
ωσάν οχιές που στη φωλιά τους νάναι.
Κάνε νηστείες, αγύρτη, και σταυρούς,
γέλα τις γυναικούλες με τα ψέματα·
και μάνιζε εναντίον στους ασεβείς
πλην μάτην σκοτεινούς ποθείς καιρούς
και μάταια διψάς γι’ απίστων αίματα,
την έπαθες! … αργά να γεννηθείς.
Κατάρα να έχει ο πόλεμος
που τους βλαστούς θερίζει,
κατάρα η δόξα η μάταιη
που σπέρνει συμφορές,
που αγαπημένα αντρόγυνα
σκληρά τ’ αποχωρίζει
και που γονέων απάνθρωπα
σουβλίζει τις καρδιές!
Σε σε, πατέρα δύστυχε,
τα λόγια τούτα λέω,
στο σκοτωμό του τέκνου σου
με θλίψη της ψυχής,
και τον αγιάτρεφτο χαμό
-φίλος- μαζί σου κλαίω
ποτήρι που σε κέρασεν
ο πόλεμος να πιεις!
Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·
η θεία Φύσις κάνει για μαμμή
κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.
Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται –
νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή -,
πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.
Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.
Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,
κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!
Η δέ δύναμις της αμαρτίας ο Νόμος.
(Παύλος προς Κορινθίους Α’ 15-56)
Φωτοπεριχυμένη η εκκλησιά,
μέσα με φόβο του θεού γυρεύουνε.
– Νίκας κατά βαρβάρων να μας δώσει.
Κι απ’ όξου κάτι βρώμικα σκυλιά
Σκουρδουμπελοκοπώντας σκαρδακεύουνε
χωρίς Πατρίδα και Θεό και Γνώση!
-Πέστε μου τώρα άνθρωποι λογικοί,
μέσα ή απ’ όξου είναι η λογική;
-Και ενώ από μέσα αντηχάει το Αμήν
των σκύλων είναι το Ειρήνη Υμίν;
Κι από την αναρχία έχετε τρόμο,
Μη μοιάσουμε τα ζώα χωρίς το νόμο;
(Από το αφιέρωμα του Χ. Αντωνάτου στον Άβλιχο, στο τεύχος αρ. 683 (1920) του περιοδικού «Νουμάς»)
Σημείωση Ν.Σ.: Ο τίτλος εύλογα προκαλεί απορία. Το βράδυ της κήρυξης του πολέμου το 1912 διαβάστηκε στη Μητρόπολη του Ληξουριού η ευχή της Ιεράς Συνόδου κατά των εχθρών της Ελλάδος. Ο Άβλιχος, που ο πόλεμος του προξενούσε υπέρτατη πίκρα, έγραψε το ποίημα αυτό.
Σαν το Χριστό κ’ ή φύσις αναστημένη
στοργή και ζέση ολόγυρα σκορπάει
είναι του πάγου η πλάκα κυλισμένη
κι’ από χαρά πάσα πνοή σκιρτάει.
Κι αγάλλεται όλη η πλάση ερωτευμένη
και την ανάσταση της τραγουδάει!
Κ’ ευωδιάζει η πασχαλιά ανθισμένη
κι ολούθε αγάπης φίλημα αντηχάει
Μόνον Ιούδα, εσύ, τ’ αργύριά σου
μετράς- και δεν ευρίσκεις τη χαρά
μήτε σ’ αυτά, και γι’ άλλα διψασμένος
Ρίψ’ τα λοιπόν και πήγαινε…κρεμάσου…
θα σε δεχτεί κουνώντας την ουρά
ο Μαμωνάς στον Άδη ενθουσιασμένος!
Ο Μικέλης Άβλιχος – ποιητής και λόγιος- γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς το 1844. Παρέμεινε στο Ληξούρι μέχρι και την αποφοίτηση του από το Πετρίτσειο λύκειο και υστέρα συμπλήρωσε τη φιλοσοφική και φιλολογική του μόρφωση στη Βέρνη της Ελβετίας αλλά και σε άλλα κέντρα της Ευρώπης (Παρίσι, Ζυρίχη, Ρώμη, Φλωρεντία , Τορίνο). Από παιδική ηλικία βρέθηκε σε ένα περιβάλλον όπου δέχτηκε την επίδραση του Ανδρ. Λασκαράτου, Ανδρ. Μορφερράτου, των Ριζοσπαστών και σε εφηβική ηλικία ενθουσιάζεται με τον αγώνα των Ριζοσπαστών και συνδέεται φιλικά μαζί τους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βέρνη, όπου τελείωσε και τις σπουδές του, ήρθε σε επαφή με τους Ρώσους αναρχικούς εξόριστους Μιχαήλ Μπακούνιν και Κροπότκιν όπου και ασπάστηκε τις ελευθεριακές απόψεις τους. Η ποίηση του ακολουθεί την επτανησιακή παράδοση (όπου μάλιστα είναι και ο τελευταίος αυτής) και είναι επηρεασμένη από τον επίσης επτανησιώτη Ανδρ. Λασκαράτο.
Ο λόγος του ήταν επαναστατικός και αντίθετος με το κοινωνικό καθεστώς και τις κυρίαρχες αξίες της εποχής του. Όπως χαρακτηριστικά τονίσε στο επικήδειο άρθρο του για τον Άβλιχο ο Κωστής Παλαμάς: «Διέκειτο δυσμενώς προς το υφιστάμενον κοινωνικόν καθεστώς και εμίσει την στρατοκρατίαν και τον πόλεμον». Μέσω των ποιημάτων του, ο Άβλιχος επιγραμματοποιεί κάθε υπόθεση κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου προσδίδοντας άλλοτε σαρκαστικό, άλλοτε ειρωνικό άλλοτε σατιρικό – και όχι μόνο – χαρακτήρα. Χαρακτηρίζεται αθεϊστής, θεωρητικά αναρχικός και ριζοσπάστης.
Το 1877 ύστερα από τις δεκαετείς σπουδές στην Ευρώπη, για λόγους υγείας έμεινε στην Κέρκυρα και σε ηλικία 34 χρονών εγκαταστάθηκε οριστικά στο Ληξούρι.
Αν και ταξίδευε αρκετά, παρέμεινε τύπος ανθρώπου που επιθυμεί να ζήσει και να πεθάνει στον τόπο που γεννήθηκε. Τα ποιήματα του δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατο του και πολλά από αυτά μελοποιήθηκαν. Η διάσωση τους οφείλεται στον Μικέλη Τζανάτο, ο οποίος βοηθούσε τον Άβλιχο στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Πέθανε στο Ληξούρι το Νοέμβριο του 1917.
Καμίλο Μπερνέρι (Camillo Luigi Berneri, Lodi, 28 Μαϊου ή 20 Ιουλίου 1897 – 5 Μαϊου 1937). Ιταλός καθηγητής Φιλοσοφίας, αντικληρικαλιστής και μάχιμος αναρχικός θεωρητικός και οργανωτής των αρχών του 20ου αιώνα, εθελοντής στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και θύμα των σταλινικών.
«Oh, Misery, I have drunk thy cup of sorrow to its dregs, but I am still a rebel!»
(Ω, δυστυχία, ήπια το ποτήρι της οδύνης μέχρι τα κατακάθια, αλλά ακόμα παραμένω επαναστάτρια!)
Lucy Parsons
Η Lucy Parsons, η «σκοτεινή» Lucy, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στο πεδίο της εργατικής πάλης και των κοινωνικών αγώνων, για περίπου επτά δεκαετίες στιγμάτισε με τη ζωή και το έργο της και καθόρισε τόσο το αναρχικό κίνημα όσο και ευρύτερα τη ριζοσπαστική πολιτική σκέψη. Φλογερή και εμπνευσμένη ομιλητής, ακούραστη οργανώτρια απεργιών, εργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων κάθε μορφής, δυναμική ακτιβίστρια ποικίλων διεκδικήσεων, η Parsons διαδραμάτισε ενεργό ρόλο σε σημαντικά γεγονότα της εποχής της και αναδείχτηκε πρωτοπόρος των εξελίξεων, αναλώνοντας τη ζωή της «αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των φτωχών, των ανέργων, των αστέγων, των γυναικών, των παιδιών, των μειονοτήτων».
Η Έμμα Γκόλντμαν, η πιο επικίνδυνη γυναίκα της εποχής της για το σύστημα και τις κατεστημένες νοοτροπίες, γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1869 σ’ ένα εβραϊκό γκέτο της Λιθουανίας, που τότε ήταν τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Σε ηλικία 13 χρονών, το 1882, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε σε μια εβραϊκή συνοικία της Πετρούπολης. Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς της την ανάγκασαν να εργασθεί από μικρή ηλικία σ’ ένα εργοστάσιο. Το 1885 μετανάστευσε στην Αμερική, στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Δεν πρόλαβαν να περάσουν δύο χρόνια και μέσω ενός Ρωσο-Εβραίου αναρχικού, του Χίλελ Σολοτάροφ, γνώρισε τον αναρχισμό και άρχισε να διαβάζει την εφημερίδα “Freiheit” (“Ελευθερία”) που εξέδιδε στη Νέα Υόρκη ο Γερμανός επαναστάτης Γιόχαν Μοστ.
Την Τρίτη 16/9 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη συγκέντρωση και μικροφωνική για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από χρυσαυγίτες νεοναζί και ενημέρωσης για το δικαστήριο σχετικά με την επίθεση από φασιστοειδή της χ.α. στο αναρχικό στέκι αντίπνοια στα Πετράλωνα. Στην συγκέντρωση συμμετείχαν 30 σύντροφοι/ισες,
κρεμάστηκαν τα πανό:
και μοιράστηκε το εξής κείμενο:
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
Στις 18 Σεπτεμβρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από νεοναζιστικά αποβράσματα της χρυσής αυγής στο Κερατσίνι. Αυτή η δολοφονία, που δεν ήταν η μόνη, ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα της συνειδητής υπόθαλψης, προστασίας και πριμοδότησης της φασιστικής συμμορίας από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Τα πογκρόμ και οι δολοφονίες, οι ξυλοδαρμοί, οι τραμπουκισμοί και οι απειλές σε λαϊκές αγορές, νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς κατά μεταναστών από τη μία, και οι επιθέσεις σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αγώνα (σχολεία μεταναστών, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, καταλήψεις κ.τ.λ.) αλλά και εναντίον μεμονομένων αγωνιστών από την άλλη, δεν είναι τίποτα άλλο από την υλοποίηση της στρατηγικής επιλογής του συστήματος να επιβάλει με την βία το φόβο, την κοινωνική αποσύνθεση και την υποταγή στα μέτρα κοινωνικής εξόντωσης που αυτό εφαρμόζει.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι σε περιόδους κρίσης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, όπως η σημερινή, η εκάστοτε άρχουσα τάξη επιστρατεύει το χαρτί του φασισμού ως παράγοντα σταθεροποίησης του παραπαίοντος καθεστώτος, αφενός μέσω της ωμής βίας εναντίον των διαφωνούντων στις κυρίαρχες πολιτικές και εφετέρου μέσω της διοχέτευσης της κοινωνικής οργής για τη φτώχεια και την εξαθλίωση που γεννά η κρίση προς τους πιο αδύναμους αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπαίτιους: τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Η ντόπια και διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ που κυβερνά την Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στην περίπτωση της χρυσής αυγής, αυτής της παρακρατικής νεοναζιστικής συμμορίας την οποία εξέθρεφε από τη δεκαετία του 80, βρήκε τον σχηματισμό εκείνο που θα αναλάμβανε πρόθυμα το ρόλο του πληρωμένου μπράβου του κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή φύση της χρυσής αυγής όπως και κάθε φασιστικού / ναζιστικού μορφώματος ιστορικά, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά στον σύντομο κοινοβουλευτικό της βίο. Η υπερψήφιση κάθε είδους φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές, της πώλησης / ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ, στην οποία είναι υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής γης της χώρας, η δημιουργία γραφείων ευρέσεως εργασίας μόνο για έλληνες με ημερομίσθιο 15 ευρώ και η ξεκάθαρη στήριξη των αφεντικών στην περίπτωση της απεργίας της χαλυβουργίας, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η Χ.Α. Δεν εμφανίστικε ως παρθενογέννεση μετά την κρίση. Οι στενοί ιδεολογικοί της δεσμοί ειδικά με την Νέα Δημοκρατία και τη δεξιά πτέρυγα του καθεστώτος αποδεικνύονται περίτρανα και δια στόματος των ίδιων των κυβερνητικών στελεχών (Μπαλτάκου, Βορίδη, Γεωργιάδη, Κρανιδιώτη). Άλλωστε οι πρακτικές των ΟΝΝΕΔιτών rangers, του Καλαμπόκα, δολοφόνου του καθηγητή Τεμπονέρα είναι ίδιες με τις πρακτικές της Χ.Α.· από την εντεταλμένη υπηρεσία Μιχαλολιάκου στην Κ.Υ.Π., τις βομβιστικές του επιθέσεις σε κινηματογράφους που έπαιζαν προοδευτικές ταινίες τη δεκαετία του ’80, μέχρι τα τάγματα εφόδου και τη δολοφονία Λουκμάν. Αυτή η ιδεολογική συγγένεια άνοιξε το δρόμο για μία εν δυνάμει συνεργασία της κυβέρνησης με τη Χ.Α. στα πλαίσια μιας συγκυβέρνησης. Η δολοφονία όμως του αντιφασίστα Π. Φύσσα και ο κίνδυνος δημιουργίας εμφυλιακού κλίματος και ξεσπάσματος της κοινωνικής οργής διέλυσε αυτή την προοπτική συνεργασίας και ανάγκασε την κυβέρνηση να “αποκεφαλίσει” την Χ.Α. σηκώνοντας τα λάβαρα του αντιφασισμού. Παράλληλα της δόθηκε η ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία για να εμφανιστεί ώς ο μόνος εγγυητής της ομαλότητας ενάντια στην απειλή των “δύο άκρων”. Η φυλάκιση όμως της κεφαλής της Χ.Α. και ο κρατικός “αντί”-φασισμός είναι κενό γράμμα, γιατί ακόμα και αν φυλακίσουν κάθε μέλος της μπορούν με την ίδια ευκολία να δημιουργήσουν και να τοποθετήσουν στη θέση της ένα άλλο παρόμοιο φασιστικό σχηματισμό. Επιπλέον, είναι ειρωνία να γίνεται λόγος για αντιφασισμό από τους εντολοδόχους του κεφαλαίου που εφαρμόζουν φασιστικά μέτρα με φασιστικό τρόπο, όπως τα μέτρα για την κατάσχεση της πρώτης κατοικίας, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου, την υπερφορολόγιση των φτωχών που τους βυθίζει στην εξαθλίωση, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις επιστρατεύσεις, την άγρια καταστολή απεργιών, κοινωνικών αγώνων, αυτοοργανωμένων δομών.
Στα πλαίσια του καθεστωτικού “αντι”φασισμού και με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και την κοινωνική κατακραυγή που την ακολούθησε είτε σε άλλες περιπτώσεις με αφορμή τυχαίες συλλήψεις χρυσαυγιτών, έχουν σχηματιστεί δικογραφίες για ένα μέρος μόνο της δολοφονικής και τρομοκρατικής δράσης της Χ.Α..
Μία από τις δικογραφίες αυτές αφορά την επίθεση φασιστών στο αναρχικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα. Πιό συγκεκριμένα, στις 30/6/08 το στέκι γίνεται στόχος επίθεσης φασιστών με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 συντρόφων από μαχαίρι. Ο εν λόγω κοινωνικός χώρος είναι ακόμα μια εστία αντίστασης στην οποία δραστηριοποιούνται κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι που δεν δέχονται τον ολοκληρωτισμό ως συνθήκη ζωής και αγωνίζονται για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Συνεπώς είναι αυτονόητο και αναμενόμενο το ότι μπήκε στο στόχαστρο των φασιστών και των αφεντικών τους. Μετά την επίθεση ακολούθησε η τυχαία σύλληψη 2 εκ των δραστών (αφού οι μπάτσοι αρχικά θεώρησαν ότι είναι αναρχικοί) οι οποίοι ομολόγησαν τη συμμετοχή τους στην επίθεση και οδηγήθηκαν σε δίκη, την αναβολή της οποίας οι φασίστες ζητούν επανειλημμένως προκειμένου να αποφύγουν τον κόσμο του αγώνα που στέκεται αλληλέγγυος στο στέκι.
Η δίκη είναι εκ νέου ορισμένη για τις 19/9/14.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ
Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ:
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω
Συγκέντρωση / μικροφωνική ενόψει της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την δολοφονία του Π. Φύσσα και του δικαστηρίου για την επίθεση από φασίστες στο αναρχικό στέκι αντίπνοια στα Πετράλωνα (19/9).
ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ
Η επανάσταση που επιθυμούμε συνίσταται στην απαλλοτρίωση της εξουσίας και του πλούτου απ’ τους σημερινούς κατόχους τους, και τη διάθεση της γης και των παραγωγικών μέσων, και όλου του υπάρχοντος πλούτου στη διάθεση των εργαζομένων, δηλαδή του καθένα, μιας και αυτοί που δεν εργάζονται θα πρέπει να εργαστούν. Και οι επαναστάτες, θα πρέπει να υπερασπιστούν αυτήν την επανάσταση, εξασφαλίζοντας ότι κανένα υποκείμενο, άτομο, κόμμα ή κοινωνική τάξη, δε θα βρει την ευκαιρία να εγκαθιδρύσει μια κυβέρνηση και να αποκαταστήσει τα προνόμια παλιών ή νέων αφεντικών…
ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΡΟΚΕΡ
Όσο βαθύτερα ερευνούμε τις επιδράσεις της εξουσιαστικής πολιτικής μέσα στην ιστορία, τόσο περισσότερο καταλήγουμε να είμαστε πεπεισμένοι ότι η “Βούληση για εξουσία” έχει υπάρξει μέχρι σήμερα μία από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις στην ανάπτυξη των μορφών των ανθρώπινων κοινωνιών. Η ιδέα ότι όλα τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα των δεδομένων οικονομικών συνθηκών και ότι είναι εξηγήσιμα μέσω αυτών δεν μπορεί να αντέξει μπροστά σε μία προσεκτική εξέταση. Το γεγονός ότι οι οικονομικές συνθήκες και οι ιδιαίτερες μορφές της κοινωνικής παραγωγής έχουν διαδραματίσει ένα ρόλο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας αναγνωρίζεται από όλους όσους έχουν προσπαθήσει να κατανοήσουν εις Βάθος τα διάφορα κοινωνικά φαινόμενα. Αυτό το γεγονός ήταν πολύ καλά γνωστό, προτού ο Μαρξ διατυπώσει τη δική του εξήγηση. Είχε καταδειχθεί μέσα στα γραπτά μιας ολόκληρης σειράς σπουδαίων Γάλλων σοσιαλιστών, όπως ο Σεν Σιμόν, ο Κονσιντεράν, ο Λουί Μπλαν, ο Προυντόν και πολλοί άλλοι, και είναι γνωστό ότι ο Μαρξ κατέληξε στο σοσιαλισμό διαμέσου της μελέτης αυτών ακριβώς των γραπτών. Επιπλέον, η αναγνώριση της σπουδαιότητας και της επίδρασης των οικονομικών συνθηκών πάνω στη δομή της κοινωνικής ζωής βρίσκεται στην ίδια τη φύση του σοσιαλισμού.
ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ
Έχουμε ήδη πει πως ο άνθρωπος δεν είναι απλά το πιο ατομιστικό ον στη γη – είναι συνάμα και το πιο κοινωνικό. Ήταν μεγάλο λάθος από πλευράς του Ζαν Ζακ Ρουσσώ να θεωρεί πως η πρωτόγονη κοινωνία θεμελιώθηκε μέσω μιας ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ των αγρίων. Δεν είναι όμως ο μόνος που το έχει πει. Η πλειοψηφία των νομομαθών και σύγχρονων αρθρογράφων, είτε της σχολής του Καντ είτε οποιασδήποτε άλλης ατομικιστικής και φιλελεύθερης σχολής, αυτοί που δεν αποδέχονται την ιδέα μιας κοινωνίας βασισμένης στο θεϊκό δικαίωμα των θεολόγων, ούτε μιας κοινωνίας καθορισμένης από τη χεγκελιανή σχολή ως μια λίγο ή πολύ μυστική πραγματοποίηση της αντικειμενικής ηθικής, ούτε την φυσιοκρατική αντίληψη μιας πρωτόγονης κοινωνίας ζώων, όλοι δέχονται θέλοντας και μη και ελλείψει οποιασδήποτε άλλης βάσης, την σιωπηρή συμφωνία ή συμβόλαιο, ως το σημείο εκκίνησής τους.