Κατηγορία: ΚΕΙΜΕΝΑ / ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

Οι σύντροφοι Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή στην ένοπλη αναρχική οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και έχουν καταδικαστεί αμφότεροι, σε 20χρόνια κάθειρξη. Σύμφωνα με τους ίδιους τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης η οποία τους καταδίκασε, θα έπρεπε αυτή την στιγμή και οι δύο να έχουν αποφυλακιστεί καθώς έχουν συμπληρώσει το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την υφ’ όρων απόλυσή τους.

Πιο συγκεκριμένα ο Ν. Μαζιώτης, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του (11 χρόνια «κλειστής» φυλακής και 14 χρόνια μικτά) θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί από τον Ιανουάριο του 2022. Παρόλα αυτά, το συμβούλιο της φυλακής έχει απορρίψει 4 φορές το αίτημά του για υφ’ όρων αποφυλάκιση κρατώντας τον ακόμα δέσμιο. Παράλληλα, η Π. Ρούπα έχοντας εκτίσει 8,5 χρόνια φυλάκισης (13,5 χρόνια μικτά), έως το καλοκαίρι του 2023 αιτήθηκε την υφ’ όρων αποφυλάκισή της όπως δικαιούταν σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους, αίτημα που τελικά εγκρίθηκε στις 17/11/23. Αυτό όμως, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας. Έτσι, λίγες ημέρες μετά την αποφυλάκιση της συντρόφισσας, ο αντιεισαγγελέας εφετών Εύβοιας άσκησε έφεση στην απόφαση υφ’ όρων απόλυσης, με εμφανή στόχευση τον επανεγκλεισμό της. Το πρόσχημα για αυτή την μεθόδευση ήταν η μη κλήτευση για αυτοπρόσωπη παρουσία της στο συμβούλιο όταν αυτό εξέταζε την αίτησή της (μια διαδικασία που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, όταν υπάρχει θετική γνωμοδότηση από τον εισαγγελέα της φυλακής για μια αποφυλάκιση και με την οποία έχουν αποφυλακιστεί χιλιάδες κρατούμενες). Την Τετάρτη 10/1, στα δικαστήρια Χαλκίδας θα αποφασιστεί η οριστικοποίηση της αποφυλάκισής της ή ο επανεγκλεισμός της.

Τόσο η μεταχείριση του Ν. Μαζιώτη όσο και αυτή της Π. Ρούπα καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την εκδικητική στάση των κρατούντων απέναντι στους δύο συντρόφους. Και ο λόγος για αυτό δεν είναι μόνο οι ενέργειες του Ε.Α. εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων (γραφείο του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα, Τράπεζα της Ελλάδος, Citybank, υπουργεία Εργασίας, Οικονομίας κ.α.) , ενέργειες που στόχευσαν την πολιτική και οικονομική ελίτ, δεν είναι μόνο ο αδιάκοπος όλα αυτά τα χρόνια προταγματικός πολιτικός λόγος για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και απελευθέρωσης ακόμα και μέσα στα δικαστήρια και τις φυλακές αλλά -ίσως το κυριότερο- ότι παραμένουν ακόμα συνεπείς και ακέραιοι ως προς τον αναρχικό λόγο και δράση τους. Το γεγονός ότι δεν συνθηκολόγησαν, δεν δήλωσαν μετάνοια, δεν πρόδωσαν τις αξίες και τα πιστεύω τους. Αυτό ακριβώς δηλαδή, που τώρα το κράτος τους ζητάει ως προϋπόθεση για την ελευθερία τους.

Αν οι κρατιστές και τα φερέφωνά τους θεωρούν ότι οι σύντροφοί μας είναι μόνοι, πλανώνται οικτρά. Οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα αγωνίστηκαν με τίμημα την ελευθερία τους για να μπορέσει να γίνει πράξη η προοπτική της κοινωνικής επανάστασης ως αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση. Για την δημιουργία μιας απελευθερωμένης κοινωνίας από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Για την δημιουργία της ακρατικής και αταξικής κοινωνίας. Όλοι/ες εμείς οι καταπιεσμένοι/ες, οι εκμεταλλευόμενες/οι, όλοι/ες όσοι/ες βιώνουμε καθημερινά τη βία και τον θάνατο ως αποτελέσματα της ύπαρξης και διαιώνισης κράτους και κεφαλαίου -ενάντια στα οποία αγωνίστηκαν οι σύντροφοι και φυλακίστηκαν γι’ αυτό- στεκόμαστε απαρέγκλιτα στο πλευρό τους μέχρι την άμεση και αμετάκλητη απελευθέρωσή τους.

ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ Π. ΡΟΥΠΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΤΡΙΤΗ 9/1/24, 19:00,

Γούναρη με Τσιμισκή

 

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Γιατί η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους.

Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν αναιρεί τη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς μας, δεν αναιρεί τον αποκλεισμό μας από τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που μας αφορούν άμεσα, δεν προσφέρει καμιά δυνατότητα κάλυψης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Γιατί μέσω της διαδικασίας των εκλογών και υπό το πρόσχημα του δήθεν ‘’κυρίαρχου λαού’’ νομιμοποιούμε τους οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχους να διατηρούν την εξουσία και τα προνόμιά τους, διαιωνίζοντας τους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσής μας. Έτσι αναθέτουμε σε αυτούς που ευθύνονται για την ανέχεια, τους πολέμους , τη φτώχεια, την καταστολή και εν γένει το σύνολο των ταξικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων (δηλαδή στο κράτος και το κεφάλαιο) το να αποφασίζουν εν λευκώ στο όνομά μας, χωρίς εμάς όλα όσα μας καταδικάζουν στην εξαθλίωση και την ανελευθερία. Οι αναρχικοί/ές αμφισβητούμε και αντιπαλεύουμε την αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, γιατί τα αντιλαμβανόμαστε -όπως και είναι- ως προκάλυμμα που αποκρύπτει και διαιωνίζει την ταξική ανισότητα και την ανελευθερία. Γιατί επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε για την επέκταση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας ως τα έσχατα όριά της.

Γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αντικατοπτρίζει την κοινωνική βούληση.

Οι κρατιστές, οι καπιταλιστές και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι η εκμετάλλευση και η καταπίεσή μας είναι δική μας επιλογή – απόφαση και συνακόλουθα προϊόν της δικής μας ”κυριαρχίας”. Ιδιαίτερα όταν τα ποσοστά αποχής αγγίζουν σχεδόν το 50% του πολιτικού σώματος, το να θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών και η σύνθεση του κοινοβουλίου έκφραση της κοινωνικής βούλησης είναι τουλάχιστον φαιδρό. Η μόνη βούληση που εκφράζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας από τις απαρχές της ιστορικής της διαμόρφωσης είναι η βούληση των κρατιστών και καπιταλιστών να συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν και να κερδοφορούν εις βάρος μας. Ως αναρχικοί/ές αντιλαμβανόμαστε τόσο το κράτος (σε οποιαδήποτε μορφή του), όσο και την εξουσία (σε οποιαδήποτε έκφανσή της) ως εχθρικά, ακριβώς επειδή συνιστούν επιβολή και κυριαρχία κάποιων έναντι των υπολοίπων. Γι’ αυτό και ιστορικά τοποθετούμαστε ξεκάθαρα και βάσει αρχών αντικοινοβουλευτικά και αντικρατικά και αντιτασσόμαστε ιδεολογικά σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

Γιατί η δημοκρατία δεν είναι ταυτόσημη της πολιτικής ελευθερίας.

Οι θεωρητικές διακυρήξεις των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων ότι η δημοκρατία αποτελεί εχέγγυο της πολιτικής μας ελευθερίας να αποφασίζουμε για τη ζωή μας και προυπόθεση της οικονομικής ισοτιμίας ως προς την διασφάλιση των όρων επιβίωσης και ζωής μας, διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε οι από τα κάτω. Δεδομένα, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, όσο υπάρχει οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εξουσίας και οικονομικών προνομίων, όσο υπάρχει το ιερό και απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, τόσο η διάκριση σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους – καταπιεστές και καταπιεσμένους θα αποτελεί αναπόδραστη συνθήκη. Μία εξουσιαστική και εκμεταλλευτική συνθήκη ανελευθερίας. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιοι/ες θεωρούμαστε ανάξιοι και ανίκανοι να αποφασίσουμε άμεσα για τα ζητήματα της συλλογικής ζωής και της κοινότητάς μας. Έτσι, η πολιτική αφήνεται στα χέρια των ”ειδικών της πολιτικής”, η πολιτικοποίηση περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και η συμμετοχή και συναπόφαση αποσπάται από την κοινωνία και γίνεται ταυτόσημη του κοινοβουλίου.

Γιατί η ψήφος αποτελεί αυταπάτη συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων.

Συμμετέχοντας κανείς στην (αυτ)απάτη των εκλογών, το μόνο για το οποίο αποφασίζει είναι η σύνθεση της μειοψηφίας των ατόμων που τα επόμενα χρόνια θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα εφαρμόζουν αποφάσεις επί παντός επιστητού χωρίς καμιά περαιτέρω εμπλοκή ή έλεγχο από τον ίδιο. Είναι το ακριβώς αντίθετο της συμμετοχής, είναι η ανάθεση σε μη ανακλητούς αντιπροσώπους να αποφασίσουν για εσένα, αντί για εσένα και να διαχειρίζονται την εκμετάλλευση και την καταπίεσή σου. Ως αναρχικοί/ές γνωρίζουμε ότι τίποτε δε μας χαρίστηκε από τους εξουσιαστές μας, τίποτε δεν κερδήθηκε στις κάλπες. Είμαστε καθημερινά ενεργοί/ές, συλλογικοποιούμαστε στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, διεκδικούμε με απεργίες, αγώνες και συγκρούσεις καλύτερες συνθήκες ζωής, εναντιωνόμαστε έμπρακτα σε κάθε μορφή καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, αγωνιζόμαστε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Γιατί κάθε κόμμα είναι εχθρικός και εξουσιαστικός μηχανισμός.

Κάθε κόμμα και κάθε υποψήφιος (παρά τις προεκλογικές ρητορείες) αποδέχονται και στηρίζουν το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο αποτελούν πυλώνα που το νομιμοποιεί, νομιμοποιώντας και διαιωνίζοντας παράλληλα τη δική μας εξαθλίωση. Η συμμετοχή στις εκλογές προϋποθέτει την αποδοχή και συγχρόνως τη νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας, του κοινοβουλίου, του συντάγματος και των νόμων του κράτους. Δηλαδή, το νόμο και το δίκαιο των ισχυρών. Το ότι ένα κόμμα θεωρείται μικρό επειδή συγκυριακά η δυναμική του και ο συσχετισμός δυνάμεών δεν του επιτρέπουν να γίνει μεγάλο, δεν σημαίνει ότι δεν έχει βλέψεις πολιτικής κυριαρχίας. Συνεπώς, το ζήτημα δεν έγκειται στην αλλαγή των προσώπων ή στην εναλλαγή των πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας, αλλά στην αποδόμηση του συστήματος που την νομιμοποιεί και την επιβάλλει .

Γιατί η συνειδητή αποχή αποτελεί πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους απέχει κανείς από τις εκλογές. Υπάρχει η αποχή που είναι συνέπεια μιας γενικότερης στάσης παραίτησης, μοιρολατρίας και αδιαφορίας απέναντι στα τεκταινόμενα της κοινωνικής ζωής, δηλαδή σε όλα όσα υπερβαίνουν τον στενό κύκλο της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Απέχοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ό,τι ακριβώς επιτυγχάνεται και μέσω της συμμετοχής στις εκλογές. Δηλαδή τίποτα. Αν δεν οργανωθούμε, αγωνιστούμε και διασυνδεθούμε με όλους όσους/όσες βιώνουν τα ίδια προβλήματα, την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς, πάλι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Μόνο η αποχή δεν αρκεί. Ως αναρχικοί/ές, προτάσσουμε τη συνειδητή πολιτική αποχή η οποία είναι συνέπεια της αμφισβήτησης του δικαιώματος μιας πολιτικής ελίτ να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Είναι η αποχή που σημαίνει άρνηση νομιμοποίησης του συστήματος κυριαρχίας, άρνηση παράδοσης στην καταπίεση και εκμετάλλευσή μας, άρνηση σύναψης ανακωχής με τους δυνάστες μας, άρνηση να ενισχύσουμε την εξουσία άλλων πάνω μας. Αυτού του είδους η αποχή είναι το πρώτο βήμα ενός συνεχούς, πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η οποία αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης. Αυτή η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα.

Γιατί δεν κατεβαίνετε εσείς στις εκλογές;

Οι αναρχικοί/ες επιδιώκουμε την καταστροφή της εξουσίας και όχι την κατάληψη ή την διατήρησή της με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν θέλουμε να εξουσιαζόμαστε από κανέναν, δεν θέλουμε να εξουσιάζουμε κανέναν Γι αυτόν τον λόγο δεν εντοπίζουμε το πρόβλημα αμιγώς στους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, αλλά πρωτίστως στην ίδια του την ύπαρξή. Είμαστε αντικοινοβουλευτικοί και όχι εξωκοινοβουλευτικοί. Κατά συνέπεια, δεν αποδεχόμαστε και δεν νομιμοποιούμε τον κοινοβουλευτισμό, δεν αποδεχόμαστε την αντιπροσώπευση ως τρόπο λήψης αποφάσεων και δράσης. Δεν θέλουμε να «απελευθερώσουμε» τους ανθρώπους· θέλουμε οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποκτήσουν τη βούληση για την απελευθέρωσή τους και να την κατακτήσουν με τις δικές τους συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις. Σε αυτή την προσπάθεια κοινωνικής αυτο-απελευθέρωσης οι αναρχικοί αγωνιζόμαστε εντός της κοινωνίας ως ισότιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι υπεράνω αυτής ως μια πεφωτισμένη πρωτοπορία που θα δρα δήθεν στο όνομά της.

Τι μπορουμε να κανουμε τωρα.

Η συλλογικοποίηση και οι κοινότητες αγώνα που οικοδομούμε στο σήμερα αποτελούν προεικόνιση και πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά και να συμμετέχουμε στην αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής μας ζωής χωρίς την ύπαρξη κέντρων άσκησης εξουσίας και θεσμών διαχωρισμένων από την κοινωνία, χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές. Συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες μακριά από λογικές διαμεσολάβησης και οποιασδήποτε πολιτικής κηδεμονίας. Χωρίς αντιπροσώπους και μακριά από πολιτικά ή οικονομικά αφεντικά. Με εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης. Προτάσσοντας την αυτοοργάνωση στη βάση της ελευθερίας, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης να αγωνιστούμε σε κάθε πεδίο της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής. Από τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μέχρι τη γειτονία και τις σχολές. Να απλώσουμε τους αγώνες μας από τις άγριες απεργίες και για την αντιπαράθεση με μικρά και μεγάλα αφεντικά μέχρι τους καθημερινούς αγώνες στις γειτονιές μας, από το σαμποτάζ του πολέμου και του στρατού μέχρι την σύγκρουση με τους μπάτσους και την καθημερινή βία της πατριαρχίας και του ρατσισμού. Από την εναντίωση στο βασανιστήριο του εγκλεισμού στα κελία της δημοκρατίας, μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης.Έχοντας ως στόχο την διασύνδεση των επιμέρους αγώνων και την δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος στην προοπτική της συνολικής καταστροφής του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης

Με ποιά στόχευση και προοπτική αγωνιζόμαστε.

Ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε ότι όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, πολιτική καταπίεση και οικονομική εκμετάλλευση κανένας και καμία μας δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερος και ισότιμος. Μονόδρομος λοιπόν για την πολιτική μας ελευθερία και την οικονομική μας ισότητα, για την καταστροφή του κράτους, των τάξεων, κάθε προνομίου και κάθε μορφής εξουσίας είναι η κοινωνική επανάσταση. Για να εκλείψει οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και η λεηλασία της φύσης. Μία επανάσταση που πέρα από την βίαια υλική σύγκρουση με τους πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχους αποτελεί έναν διαρκή πολυεπίπεδο και ελευθεριακό πολιτικό, οικονομικό, ηθικό κοινωνικό και παράλληλα ατομικό αγώνα, που θα οδηγήσει στην κοινωνική και ατομική χειραφέτηση και ελευθερία…

Να αγωνιστούμε για την ακρατική, αταξική και ανεξούσια κοινωνία…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

---

Αναρχικές συλλογικότητες:

Άνω Θρώσκω (Θεσσαλονίκη)

Acte (Αθήνα)

Καθ΄οδόν (Αθήνα)

 

Ο Γ. Μιχαηλίδης διανύει την 57^η ημέρα απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και του αρνούνται εκδικητικά παρότι έχει εκτίσει ήδη εδώ και εξίμισι μήνες το απαιτούμενο -βάσει των νόμων της αστικής “δικαιοσύνης”- χρονικό διάστημα ώστε να αποφυλακιστεί. Ο σύντροφος τον οποίο ο ποινικός μηχανισμός του κράτους εξανάγκασε στην επιλογή της απεργίας πείνας ως το έσχατο μέσο αγώνα για να κερδίσει το αυτονόητο, αντιμετωπίζει ξεκάθαρα πλέον τον κίνδυνο της μη αναστρέψιμης βλάβης ζωτικών του οργάνων, ακόμα και πολυοργανικής ανεπάρκειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η συγκεκριμένη κατασταλτική μεθόδευση αποτελεί μια ακόμα έκφραση του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο επιβάλει το κράτος και το οποίο στοχεύει και στοχοποιεί επιλεκτικά τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και όλους/ες όσοι/ες αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και ως εκ τούτου αρνούνται να δεχτούν ως όρο ζωής τους τη φυλακή. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης συνίσταται στην αυστηροποίηση των ποινών και των συνθηκών κράτησης, άρνηση χορήγησης αδειών και στην προκειμένη περίπτωση προληπτική παράταση της φυλάκισης πέραν του προβλεπόμενου και εκτιμένου χρονικού διαστήματος της ποινής. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκισή του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για να μην παγιωθεί ως κανονικότητα αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εναντίον των πολιτικών κρατουμένων αλλά και εν γένει η νέα αναδιάρθρωση του ποινικού συστήματος η οποία αναιρεί με μια μονοκοντυλιά κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με το αίμα των αγωνιζόμενων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Την ίδια στιγμή που το κράτος και οι μηχανισμοί του, εκδικούνται απροκάλυπτα (κάνοντας λάστιχο ακόμα και τους ίδιους τους προσχηματικούς νόμους της αστικής δημοκρατίας) όλους όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και εξουσία, αφήνει ελεύθερους βιαστές, νεοναζί και ένστολους δολοφόνους. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενες θεωρούμε αυταπόδεικτο… ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, είναι ταξική.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στον κόσμο της εξουσίας με τίμημα -εδώ και σχεδόν εννιά χρόνια- την ελευθερία του και πλέον την ίδια του την υγεία και τη ζωή. Και σε αυτή την περίπτωση, το κράτος εκδικείται και επιχειρεί τόσο την ηθική (αυτό υπονοούν όταν λένε στην απορριπτική τους απόφαση ότι «δεν έχει περάσει επαρκές χρονικό διάστημα για τον σωφρονισμό του») αλλά και φυσική εξόντωση ενός ακόμα ανυποχώρητου πολέμιού του.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του αγώνα όντας αιχμάλωτοι των κυρίαρχων σε έναν κοινωνικό/ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μπήκαν στο στόχαστρο της εξουσίας και βρέθηκαν έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας επειδή προέταξαν και υπερασπίστηκαν συνειδητά το δίκαιο του αγώνα ενάντια σε αυτό το σάπιο κρατικό / καπιταλιστικό σύστημα που προκαλεί αδιάκοπα καταπίεση, εκμετάλλευση, ανελευθερία και θάνατο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται αιχμάλωτοι γιατί αγωνίστηκαν για την ελευθερία όλων μας. Δεν έχουμε επομένως καμία αυταπάτη ότι ο δολοφονικός μηχανισμός που ονομάζουν κράτος υπολογίζει και σέβεται την ζωή εν γένει, πόσο μάλλον τις ζωές ανθρώπων που συνειδητά αγωνίζονται για τη καταστροφή του. Η θέση των αιχμάλωτων συντρόφων και συντροφισσών μας βρίσκεται δίπλα μας στον δρόμο και στους αγώνες και δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να τους αφήσουμε να γίνουν βορά των εχθρών της ελευθερίας.

 

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ

Η πιο πρόσφατη εκδήλωση της ταξικής βίας που βιώνουμε οι από τα κάτω είναι αυτή της αύξησης των τιμών σε βασικά βιοτικά αγαθά όπως τα καύσιμα, η ενέργεια και τα τρόφιμα. Η ακρίβεια, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μονοπωλεί τις συζητήσεις τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο «κεντρικής» πολιτικής σκηνής για διαφορετικούς φυσικά λόγους. Στην πρώτη περίπτωση η ακρίβεια αποτελεί ένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας που δυσχεραίνει απελπιστικά τις συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ για τους ποικιλώνυμους εκφραστές της πολιτικής ελίτ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα ευκαιρία ψηφοθηρίας μέσα από στημένες «αντιπαραθέσεις» με φόντο τις επερχόμενες εκλογές.

Παρότι, όμως, η ακρίβεια κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο κυρίως τους τελευταίους μήνες, αυτή δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Για αυτούς που βρίσκονται στη βάση της ταξικής πυραμίδας, δηλαδή τους μισθωτούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους μετανάστες, το πρόσφατο κύμα ακρίβειας ήταν το αποκορύφωμα της οικονομικής ανέχειας που βιώνουν για πάνω από μια δεκαετία ως απόρροια της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά ήρθαν να προστεθούν στις περικοπές μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στην ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στην ιδιωτικοποίηση / διάλυση του Ε.Σ.Υ, στην περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν απλώς διαφορετικές πτυχές της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που επιβάλλουν με την βία στους από τα κάτω οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι.

 Η ακρίβεια δεν είναι συνέπεια (μόνο) του πολέμου, είναι συνέπεια της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού.

 Η ακρίβεια που ήδη βιώνουμε για πάνω από μια δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης εντάθηκε κατά την διάρκεια της πανδημίας και όπως όλα δείχνουν θα επιταθεί ακόμα περισσότερο και εξαιτίας του πρόσφατου πολέμου στην Ουκρανία. Το κρατικό αφήγημα θέλει την ακρίβεια ως επακόλουθο του πολέμου αφενός για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες της αύξησης των τιμών και αφετέρου για να απαλλάξει την πολιτική και οικονομική ελίτ από τις ευθύνες που φέρει η ίδια για αυτήν σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Η πραγματική αιτία των ανατιμήσεων δεν έγκειται ούτε (αποκλειστικά) στον πόλεμο ούτε σε οποιαδήποτε άλλη πραγματική ή επίπλαστη κρίση αλλά στον ίδιο τον πυρήνα του κρατικο/καπιταλιστικού συστήματος που έχει στο επίκεντρό του το ιδιωτικό κέρδος και όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Είναι η ίδια η «λογική» αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος που αφήνει αχρησιμοποίητα μέσα παραγωγής που δεν αποφέρουν κέρδος, αυτή που καταστρέφει προϊόντα προκειμένου να δημιουργηθεί τεχνητή έλλειψη για να μην μειωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, αυτή που δημιουργεί στρατιές ανέργων, αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους και γεννά την προσφυγιά, την φτώχεια, την ακρίβεια.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι η ακρίβεια είναι πλήρως αποσυνδεδεμένη από τον πρόσφατο πόλεμο. Η αύξηση των τιμών βασικών αγαθών λόγω της καταστροφής των υποδομών, των μέσων παραγωγής και των διακρατικών κυρώσεων αποτελεί συνέπεια και του τωρινού (όπως και κάθε) πολέμου. Ωστόσο, η ακρίβεια και ο πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτα εν γένει. Ο πόλεμος, η προσφυγιά, η φτώχεια και η εξαθλίωση υπάρχουν νομοτελειακά στο πλαίσιο του κράτους και του καπιταλισμού. Είτε όμως οι τιμές αυξάνονται (και) εξαιτίας του πολέμου, είτε ο πόλεμος αποτελεί απλώς το πρόσχημα για την αύξηση των τιμών αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι τόσο στον πόλεμο όσο και στην «ειρήνη» του κράτους και του καπιταλισμού, αυτή που πληρώνει τις αιματηρές επιπτώσεις της ύπαρξής τους είναι η εκμεταλλευόμενη και καταπιεσμένη κοινωνική πλειοψηφία.

Τα αντίμετρα του κράτους ενάντια στην ακρίβεια ωφελούν μονάχα το ίδιο το κράτος.

Για εμάς είναι δεδομένο ότι οι «λύσεις»  που υπόσχεται να δώσει ή θα δώσει το κράτος για την αντιμετώπιση της ακρίβειας δεν θα ανακουφίσουν τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, αλλά θα λειτουργήσουν ως μια ακόμη επικοινωνιακή βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής. Οι μόνοι ουσιαστικά κερδισμένοι από τα όποια «μέτρα στήριξης» θα είναι οι ίδιοι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να παρουσιαστούν ως αυτοί που αφουγκράζονται τα βάσανα των φτωχών, ως προστάτες των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων ποντάροντας στην ανάκτηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» ενισχύοντας και διαιωνίζοντας έτσι την κυριαρχία τους.

Το μόνο πραγματικό ανάχωμα στην περαιτέρω αύξηση του κόστους ζωής είναι οι αδιαμεσολάβητοι μαχητικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες των εκμεταλλευόμενων.

Οι όποιες συστημικές λύσεις εντός των πλαισίων του κράτους και του καπιταλισμού (όπως το πλαφόν και το πάγωμα των τιμών των προϊόντων, τα επιδόματα κ.τ.λ.)  δεν αποτελούν ουσιαστική διέξοδο από την ανέχεια και τη φτώχεια για όσους/ες αποτελούν την κοινωνική βάση. Οι όποιες πενιχρές κρατικές παροχές δεν είναι επ’ ουδενί ικανές να βγάλουν τους από τα κάτω από τις συνθήκες φτώχειας στις οποίες είναι εγκλωβισμένοι. Αυτές οι παροχές χρησιμεύουν μόνο στο να κατευναστεί η αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, κάτι που αποτελεί πάγια στρατηγική στόχευση όλων των εξουσιαστών προκειμένου να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους.

Οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές -αυτοί δηλαδή που ευθύνονται και διασφαλίζουν την ύπαρξη της ακρίβειας, της οικονομικής ανισότητας και της φτώχειας- θα δώσουν λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Οποτεδήποτε στην ιστορία οι καταπιεσμένοι κέρδισαν κάτι ενάντια στους καταπιεστές τους, δεν έγινε ούτε με παραχωρήσεις από τα πάνω ούτε με προσευχές για κάποιες καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν. Όλες οι κατακτήσεις προήλθαν από αιματηρούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στους οποίους οι πληβείοι ήρθαν σε σύγκρουση με την εκάστοτε εξουσία.

Το νήμα αυτών των αγώνων ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά οφείλουμε να ξαναπιάσουμε αν θέλουμε να κερδίσουμε έστω και την παραμικρή βελτίωση των όρων ζωής μας.

Μέσα από αδιαμεσολάβητες κοινωνικές οργανώσεις βάσης, συμμετέχοντας σε πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, οργανώνοντας  συνελεύσεις γειτονιάς μακριά και ενάντια σε κομματικούς και θεσμικούς φορείς, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ μας μπορούμε να ξαναδώσουμε στους αγώνες ζωή και στη ζωή αξία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να βάλει ένα τέρμα στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας από το κράτος και τα αφεντικά και να επιφέρει ουσιαστική βελτίωση στις συνθήκες διαβίωσης για όλους και όλες.

Το πρόβλημα δεν είναι μονάχα η ακρίβεια. Το πρόβλημα είναι η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού.

Αν και το να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στο αυξανόμενο κόστος διαβίωσης δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μια επείγουσα αναγκαιότητα, δεν πρέπει -οι καταπιεσμένες και οι εκμεταλλευόμενοι- να περιορίσουμε τις διεκδικήσεις και τους αγώνες μας μόνο στην ανάκληση της αύξησης των τιμών και στην επιστροφή σε κάποια παρελθούσα «κανονικότητα» ενός πιο ανεκτού καπιταλισμού. Τέτοιες διεκδικήσεις, άλλωστε, μπορούν δυνητικά να ικανοποιηθούν και στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, αφομοιώνοντας έτσι τους κοινωνικούς αγώνες, ενισχύοντας την θέση των εξουσιαστών στις συνειδήσεις των ανθρώπων και διατηρώντας παράλληλα τους φτωχούς στην μόνιμη κατάσταση υποτέλειας στην οποία βρίσκονται δεμένους με ακόμα πιο σφιχτά δεσμά αφού μένει ανέπαφος -και επιπλέον ενισχύεται- ο ίδιος ο πυρήνας του κράτους και του καπιταλισμού.

Γι’ αυτό, πρέπει να αγωνιστούμε για να ανακτήσουμε όχι μόνο τα ψίχουλα που μας πετούν οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι ώστε να μην εξεγερθούμε, αλλά όλα αυτά που ανήκουν σε όλες και όλους μας. Τον κοινωνικό πλούτο που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν με την εργασία τους οι πληβείοι του παρελθόντος και του παρόντος και τον οποίο λυμαίνεται μια αισχρή μειοψηφία καπιταλιστών και κρατιστών. Αυτός ο κοινωνικός πλούτος που δημιουργήθηκε και δημιουργείται κάθε μέρα από τις εργαζόμενες παραγωγικές τάξεις -τα σπίτια, τα τρόφιμα, ο ρουχισμός, οι μεταφορές, οι υπηρεσίες- δεν ανήκουν σε αυτούς που τα σφετερίστηκαν με τη βία και τα εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος αποκλείοντας όλους τους άλλους από την πρόσβαση σε αυτά. Αυτά ανήκουν δικαιωματικά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως και οφείλουν να επιστραφούν στο σύνολο της κοινωνίας.

Έχοντας, λοιπόν, την παραπάνω πεποίθηση για την προέλευση κοινωνικού πλούτου θα ήμασταν ελάχιστα ικανοποιημένοι/ες με μια κατάσταση στην οποία εμείς που παράγουμε με την εργασία μας τα πάντα θα πληρώνουμε αυτούς που δεν παράγουν τίποτα,  για να αγοράσουμε φθηνότερα αυτά που μας ανήκουν. Ο ορίζοντας των αγώνων μας σήμερα πρέπει να τοποθετηθεί μακρύτερα από την ανάκληση των ανατιμήσεων. Ξεκινώντας από τις μερικές -πλην απαραίτητες- διεκδικήσεις όπως αυτή για τη μείωση των τιμών των προϊόντων ή την αύξηση των μισθών είναι καιρός να επεκτείνουμε και να ριζοσπαστικοποιήσουμε τους αγώνες μας και να μην σταματήσουμε μέχρι την οριστική εξάλειψη του κράτους και των τάξεων, μέχρι την γενικευμένη απαλλοτρίωση και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και του συνόλου του κοινωνικού πλούτου, μέχρι την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Να αγωνιστούμε για τη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό και στην επιδίωξη του ατομικού κέρδους  όπως η σημερινή αλλά αντιθέτως θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία. Να αγωνιστούμε για την αναρχία!

 

 ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩH

ΟΧΙ ΓΙΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΨΩΜΙ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της μονοπώλησης, σχεδόν, της πολιτικής επικαιρότητας από το κλίμα έντασης που έχει διαμορφωθεί μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους. Κυριολεκτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ βομβαρδιζόμαστε, από τα καθεστωτικά μέσα “ενημέρωσης” με δραματικές ειδήσεις, ανταποκρίσεις και σχόλια που αφορούν τις εξελίξεις στα «ελληνο-τουρκικά». Αφορμή για αυτή την παρατεταμένη συνθήκη, σύμφωνα με τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του κράτους, αποτελεί η περιβόητη «Τουρκική Προκλητικότητα».

Το σύνολο των ΜΜΕ μεταδίδουν ακούραστα με κάθε λεπτομέρεια και γλαφυρότητα τις δηλώσεις των επικεφαλής του τουρκικού κράτους αποσκοπώντας εντέχνως στο να ερεθίσουν τα πατριωτικά αντανακλαστικά μέρους της κοινωνίας, να υποδαυλίσουν το εθνικό μίσος εναντίον των Τούρκων και εν τέλει να ευθυγραμμίσουν τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους με τις κυριαρχικές βλέψεις και στρατηγικές της ντόπιας και υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Σύμφωνα, πάντα, με τον λόγο των καθεστωτικών ΜΜΕ, δηλαδή τον λόγο του κράτους και των αφεντικών, η τουρκική πλευρά εντείνει συνεχώς την προκλητικότητά της, παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες, θέτει σε κίνδυνο την σταθερότητα στην περιοχή, προσβάλλει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και γενικότερα εμφανίζεται ως το απόλυτο κακό. Στον αντίποδα, η ελληνική πλευρά παρουσιάζεται εντέχνως ως νηφάλια, νόμιμη, με σεβασμό στους διεθνείς κανόνες με μοναδικό μέλημα την διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αναρχικός για να αισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή την αφήγηση. Επιπλέον, δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι η ίδια προπαγανδιστική ρητορική και αφήγηση ακολουθείται και από τους επικεφαλής του τουρκικού κράτους στην προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τους καταπιεσμένους από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.

Ολόκληρο το φάσμα του κοινοβουλευτικού τόξου, από τους δηλωμένους ακροδεξιούς μέχρι τους “ριζοσπάστες” αριστερούς συναγωνίζεται σε έναν αγώνα επίδειξης πατριωτικού φρονήματος. Όλοι, ανεξαιρέτως, διαγκωνίζονται για το ποιος θα φανεί πιο ένθερμος υποστηρικτής και θεματοφύλακας της εθνικής κυριαρχίας. Καλές οι στημένες τηλεοπτικές κόντρες για ψηφοθηρικούς σκοπούς αλλά μπροστά στο «καλό της πατρίδας», δηλαδή το καλό του κεφαλαίου, όλες οι διαφορές παραμερίζονται. Όλοι τους πολεμοκάπηλοι, ρίχνουν αδιάκοπα νερό στον μύλο της μισαλλοδοξίας πλειοδοτώντας σε εθνικιστικές θέσεις και στρώνουν αναίσχυντα το δρόμο για μια ακόμα ανθρωποσφαγή για τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Το ελληνικό κράτος -ανεξαρτήτως πολιτικών διαχειριστών- έχοντας προσδεθεί απαρέγκλιτα στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, έχει αποδειχτεί διαχρονικά αξιόπιστος εταίρος κάθε υπερδύναμης στην προσπάθειά της να επεκτείνει την κυριαρχία της στην περιοχή. Στα πλαίσια της διευκόλυνσης του καταστροφικού για τις τοπικές κοινωνίες έργου του υπερεθνικού κεφαλαίου και φυσικά με σκοπό την αναβάθμιση της δικής του θέσης στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, έχει συνάψει συμφωνίες και συνεργάζεται απρόσκοπτα με κράτη όπως αυτό του Ισραήλ, της Γαλλίας και φυσικά των ΗΠΑ· κράτη που ευθύνονται για εκατόμβες νεκρών από πολεμικές συρράξεις και «εντάσεις της επιθετικότητας».

Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται το τουρκικό κράτος που υποστήριξε τους Τζιχαντιστές στις θηριωδίες τους, που εξαπολύει αδιάκοπο πόλεμο εναντίον της ελευθερίας και αυτοδιάθεσης των Κούρδων, που δολοφονεί πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές του, που εργαλειοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες/ριες και που εμπλέκεται στην διεξαγωγή πολεμικών συρράξεων με σκοπό την εξυπηρέτηση των κυριαρχικών του σχεδίων.

Στη μέση αυτής της Σκύλλας και Χάρυβδης βρισκόμαστε όλοι εμείς οι από τα κάτω, οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι που ζούμε στην επικράτεια του ελληνικού και του τουρκικού κράτους. Όλοι εμείς, ανεξαρτήτως του τόπου καταγωγής μας, που ζούμε, μοχθούμε, πονάμε και αγωνιούμε για τα ίδια ακριβώς πράγματα δεν έχουμε να χωρίσουμε απολύτως τίποτα. Ο πραγματικός εχθρός των καταπιεσμένων σε κάθε πλευρά των συνόρων είναι όλα τα κράτη, το κεφάλαιο και τα αντιανθρώπινα ιδεολογήματα περί έθνους και πατρίδας, με τα οποία οι εξουσιαστές φροντίζουν να μας γαλουχούν από μικρά παιδιά για να είμαστε έτοιμοι όταν μας διατάξουν να πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους.

Εξάλλου, όσες πολεμοχαρείς δηλώσεις και όσες απειλές κι αν εξακοντίζουν οι εκάστοτε κρατικοί αξιωματούχοι προς την αντίπαλη πλευρά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι όλοι τους παραμένουν πάνω απ’ όλα εκπρόσωποι και άρα θεματοφύλακες της κρατικής εξουσίας και της ταξικής εκμετάλλευσης και ότι παρά τις φαινομενικές εντάσεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μεγαλύτερη για αυτούς απειλή είναι η προοπτική της εξέγερσης των καταπιεσμένων εναντίον τους. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ενδοκαπιταλιστικοί και διακρατικοί ανταγωνισμοί, έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι τα κράτη συνεργάζονται αρμονικά όταν πρόκειται για την κατάπνιξη της ελευθερίας των πληβείων, όταν αυτοί αποφασίζουν να ξεσηκωθούν.

Το κλίμα έντασης που έχει διαμορφωθεί είναι βούτυρο στο ψωμί των κρατιστών εκατέρωθεν των συνόρων. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τις συνθήκες που οι ίδιοι δημιούργησαν προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους από τα κάτω αποσπώντας την προσοχή τους από τα πραγματικά τους προβλήματα (την οικονομική ανέχεια, την ανασφάλεια για τις επιπτώσεις από την κρατική διαχείριση της πανδημίας, την ανεργία, τις απολύσεις και το άγχος της επιβίωσης την επόμενη μέρα). Έτσι επιχειρείται μέσω της χρήσης του αφηγήματος του «εθνικού συμφέροντος» η διασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδια των εξουσιαστών.

Για μια ακόμη φορά το κράτος μέσω των ιδεολογικών του μηχανισμών επιχειρεί τη συσστράτευσή μας στις γεωστρατηγικές επιλογές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων. Σε αυτή την κατεύθυνση οι κρατιστές και από τις δύο πλευρές των συνόρων επιχειρούν να κινητοποιήσουν τις εθνικές προκαταλήψεις των εκμεταλλευόμενων. Κάτω από μεταφυσικές και κενές περιεχομένου έννοιες για τους από τα κάτω όπως «εθνική κυριαρχία», «εθνικό συμφέρον», «πατρίδα» επιχειρείται η απόκρυψη των πραγματικών κινήτρων κάθε διακρατικής σύγκρουσης που έχει συμβεί ιστορικά ή θα συμβεί στο μέλλον.

Η πραγματική αιτία αυτής της έντασης μεταξύ ελληνικού και τουρκικού κράτους βρίσκεται στον ανταγωνισμό για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ορυκτών κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου για λογαριασμό διαφόρων ενεργειακών επιχειρηματικών κολοσσών και η αναβάθμιση των κρατών και των διακρατικών σχηματισμών τους οποίους πλαισιώνουν μέσα στη γεωπολιτική σκακιέρα. Επιπλέον, η χωρίς καθυστέρηση, απόφαση του ελληνικού κράτους να προχωρήσει σε αναβάθμιση και εμπλουτισμό του πολεμικού του εξοπλισμού έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει μια αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια: όταν τα εθνικά μίση φουντώνουν και η απειλή του πολέμου επανέρχεται στο προσκήνιο, οι οπλοβιομηχανίες κάνουν χρυσές δουλειές!

Από την εποχή του Τρωικού πολέμου μέχρι τις πολεμικές συρράξεις του σήμερα, το μήλον της έριδος ήταν πάντα η νομή της εξουσίας και του πλούτου. Οι αιματοβαμμένες ιδέες της «αγάπης για την πατρίδα», της θρησκείας, της δήθεν εθνικής ανωτερότητας ήταν μόνο το ιδεολόγημα με το οποίο οι εξουσιαστές εξαπατούσαν τους υποτελείς τους ώστε εκείνοι να συρθούν και να σκοτωθούν για τα συμφέροντά τους.

Δεν είναι όμως μόνο τα οικονομικά οφέλη που υποδαυλίζουν συνεχώς τη διαμάχη και την διατηρούν στο διηνεκές με αποτέλεσμα αυτή να έχει πλέον μονιμοποιηθεί. Τα κίνητρα πολιτικής κυριαρχίας είναι εξίσου καταλυτικά. Έχει ειπωθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους, και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά. Ο μηχανισμός καταπίεσης και καταλήστευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας προς όφελος μιας ισχνής μειοψηφίας που λέγεται κράτος είναι σύμφυτος με την βία, την επιθετικότητα, τον επεκτατισμό· όλα αυτά που εν ολίγοις συνιστούν τον πόλεμο. Κάθε έθνος/κράτος, χωρίς καμιά εξαίρεση, και ανεξαρτήτως συγκυριακής ισχύος στον συσχετισμό δυνάμεων, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καπιταλιστικό σύστημα και άρα με την αναγκαιότητα διεξαγωγής πολέμου.

Οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη ή και απειλή της προκαλεί συγκεκριμένα αναπόφευκτα αποτελέσματα: Τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα συρρικνώνονται, ο εθνικισμός –δηλαδή η ιδεολογία του κράτους- αναζωπυρώνεται, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες αναστέλλονται προς όφελος της εθνικής ενότητας –δηλαδή προς όφελος των αφεντικών- και όσοι εναντιώνονται στον πόλεμο βιώνουν στυγνή καταστολή, ο μιλιταρισμός και συνεπώς η ανελευθερία ενισχύεται, εντείνεται ο αποπροσανατολισμός των εκμεταλλευόμενων ως προς τον πραγματικό εχθρό, οι καπιταλιστές αυξάνουν τα κέρδη τους και τα κράτη την κυριαρχία τους πάνω στους υποτελείς. Όλα τα παραπάνω καθιστούν προφανές για ποιον λόγο τα κράτη δεν απορρίπτουν ως στρατηγική επιλογή τον πόλεμο αλλά και γιατί δεν τα συμφέρει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, επιθυμούν να διατηρούν επ’ άπειρον μια υποβόσκουσα συνθήκη απειλής πολέμου ακόμα κι αν αυτός δεν ξεσπάσει τελικά ποτέ. Το κράτος, επομένως, όχι μόνο δεν μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη αλλά αντίθετα αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για αυτήν. Η ειρήνη και η αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων θα ανθίσουν μόνο πάνω στα συντρίμμια κάθε κράτους και του καπιταλισμού.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η ύπαρξη ενός εχθρού, αληθινού ή επίπλαστου, εσωτερικού ή εξωτερικού αποβαίνει πάντα προς όφελος και επιβεβαίωση του κράτους και του καπιταλισμού και κατ’ επέκταση ευεργετική για τους κυρίαρχους. Ενώπιον κάποιου εχθρού που επιβουλεύεται άλλοτε την δημοκρατία, άλλοτε την υγεία και άλλοτε την εθνική ανεξαρτησία γίνεται πιο εύκολη η κάμψη των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων και η συναίνεση των από τα κάτω στους  κρατικούς σχεδιασμούς. Επιστρατεύοντας, τη φενάκη της εθνικής ενότητας, οι κυρίαρχοι επιχειρούν να αποκρύψουν την ταξικότητα της κοινωνίας και τα αντιμαχόμενα συμφέροντα που προκύπτουν από αυτήν, καλώντας εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους σε συστράτευση και αγώνα εναντίον του «κοινού» εχθρού. Χθες ο εχθρός ήταν η πανδημία, σήμερα είναι η τουρκική προκλητικότητα, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Το σίγουρο είναι πως πάντα η εξουσία θα εφευρίσκει νέους επίπλαστους εχθρούς για να στοχοποιεί, έτσι ώστε οι καταπιεσμένοι να μην μπορέσουμε να δούμε ποτέ τον πραγματικό μας εχθρό. Ο εχθρός των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων είναι οι όπου γης καταπιεστές και εκμεταλλευτές, είναι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Είναι δεδομένο ιστορικά ότι κάθε φορά που μια εξουσιαστική κλίκα είτε θέλει να καταλάβει την εξουσία για λογαριασμό της όπως άλλοτε, είτε θέλει να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην ενδοεξουσιαστική πίτα, χρειάζεται πάντα τη νομιμοποίηση και σύμπραξη των μαζών. Προκειμένου ωστόσο, να επιτευχθεί αυτή η εργαλειακή χρήση των μαζών, είναι προϋπόθεση το να αποσιωπηθούν τα πραγματικά κίνητρα και οι βλέψεις των εκάστοτε εξουσιαστών υποκινητών κάτω από εύηχες πλην παραπλανητικές έννοιες όπως πατρίδα, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Από την εποχή των πόλεων-κρατών και των αυτοκρατοριών της αρχαιότητας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση και από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους μέχρι τις πολεμικές συρράξεις του σήμερα, η ιστορία επιβεβαιώνει την διαχρονικότητα αυτής της απάτης και βρίθει από τα αιματοβαμμένα αποτελέσματά της. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν θυσιαστεί στον Μολώχ της εξουσίας και του κέρδους και δυστυχώς υπάρχουν ακόμα αρκετοί από τις τάξεις των καταπιεσμένων πρόθυμοι να αφιερώσουν τη ζωή τους για τα συμφέροντα των καταπιεστών τους.

Είναι καιρός και εμείς οι καταπιεσμένοι να διδαχθούμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος και να εξαλείψουμε οριστικά όλες αυτές τις απάνθρωπες αφηρημένες ιδέες -πατριωτισμός, έθνος, θρησκεία- για τις οποίες έχουν χυθεί ποταμοί αίματος. Είναι καιρός να επιτεθούμε τόσο σε αυτά τα ιδεολογήματα όσο και στους φορείς από τους οποίους προέρχονται. Είναι καιρός να καταστρέψουμε το κράτος και τον καπιταλισμό και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

 

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ & ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

 

ΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ – ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ (ΑΝΤΙ) ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

 

Στο πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και του καπιταλισμού βασική στόχευση των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων είναι η άντληση του μέγιστου δυνατού κέρδους και της αδιασάλευτης αναπαραγωγής αυτού του σαθρού συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η ζωτική ανάγκη των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών για μεγιστοποίηση του κέρδους προϋποθέτει και βασίζεται στην απομύζηση τόσο των ανθρώπων όσο και του συνόλου των φυσικών πόρων. Οι συνέπειες της εγγενώς αντιανθρώπινης και αντιπεριβαλλοντικής ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού είναι εμφανείς καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων ύπαρξής τους. Η ζωή εν γένει θεωρείται αναλώσιμη και η φύση που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής λεηλατείται αδιάλειπτα στο βωμό της αύξησης της κερδοφορίας των ισχυρών. Ωστόσο, εκτός από τους υλικούς όρους εκμετάλλευσης των ανθρώπων και του περιβάλλοντος το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα παράγει και επιχειρεί να διαιωνίσει και την ηθική και τις αξίες της κυριαρχίας. Η εξουσιαστική λογική προάγει την εργαλειακή χρήση της φύσης και την αλλοτριωμένη αντίληψη ότι η φύση υπάρχει αποκλειστικά για να εξυπηρετεί  τον άνθρωπο και να καλύπτει τις ανάγκες του. Η λογική αυτή που προωθείται στο όνομα της πολιτισμικής εξέλιξης του ανθρώπου και της συνθετότητας των αναγκών του, προέρχεται και προωθείται σκόπιμα από τους εξουσιαστές.

…Οι άλλοι δεν φαίνονταν να ενοχλούνται από αυτό, ή τουλάχιστον, δεν μιλούσαν ποτέ γι’ αυτό αυθόρμητα. Εγώ είχα ένα κόμπο στο λαιμό. Ήμουνα μαζί τους. Κι ωστόσο ήμουνα μόνος. Όταν τύχαινε να εκφράσω τους ενδοιασμούς μου μού ‘λεγαν πως έπρεπε να σκέφτομαι για ποιο πράγμα διακινδυνεύαμε, και μου αράδιαζαν εντυπωσιακούς συχνά λόγους για να με κάνουν να χωνέψω όσα δεν κατάφερνα να καταπιώ. […] Εγώ όμως, έλεγα μέσα μου ότι αν υποκύψεις μια φορά, δεν υπάρχει λόγος να σταματήσεις.

(Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα)

 Η κοινωνία της μόλυνσης

Τους τελευταίους αιώνες, η ανθρωπότητα βιώνει τη συνεχή και αδιάλειπτη πανδημία του κράτους και του καπιταλισμού. Τα αποτελέσματα της πανδημίας αυτής διατρέχουν το σύνολο των  εκφάνσεων του ατομικού και του κοινωνικού βίου: ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, οικονομική εκμετάλλευση, πολιτική καταπίεση, πόλεμοι, άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου (τον οποίο εμείς οι από τα κάτω παράγουμε και που ληστρικά σφετερίζονται οι κρατιστές και οι καπιταλιστές), εργασιακή επισφάλεια, απολύσεις, ελαστικά ωράρια, άντληση υπεραξίας από την δική μας εργασία που μεταφράζεται σε κέρδη για τους πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχους.

Από τις 20 Μαρτίου οι κρατούμενοι/νες των γυναικείων και ανδρικών φυλακών του Κορυδαλλού, της Λάρισας και των Χανίων έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ως απάντηση στην αδιαφορία του κράτους σχετικά με τα μέτρα πρόληψης της εξάπλωσης του κορονοϊού εντός των φυλακών. 

Με όπλο τους την άρνηση να μπουν στα κελιά και με κατάθεση υπομνημάτων οι έγκλειστοι/ες προειδοποιούν για τα θανατηφόρα αποτελέσματα που θα έχει μια πιθανή μετάδοση του ιού στο εσωτερικό των φυλακών, με δεδομένο το πάγιο πρόβλημα του υπερπληθυσμού και την ανυπαρξία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που υπάρχει στις φυλακές.  

Με την έναρξη της υγειονομικής κρίσης, τα μοναδικά μέτρα που πήρε το κράτος αφορούσαν στην απαγόρευση των επισκεπτηρίων, της αποστολής τροφίμων, ρούχων, βιβλίων κτλ. και στην απαγόρευση συνάντησης με δικηγόρους. Ενώ παράλληλα, πρόκειται να επιβληθεί 24ωρος εγκλεισμός επ’ αόριστον στα κελιά ως μέτρο προστασίας από τον ιό και αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως πτέρυγα για όσους μολυνθούν ένα εγκαταλειμμένο, προορισμένο για κατεδάφιση και καταφανώς ακατάλληλο κτήριο εντός των φυλακών Κορυδαλλού, ειδικά για ανθρώπους με αναπνευστική νόσο όπως η λοίμωξη από κορονοϊό.

Οι κρατούμενοι/ες αγωνίζονται για την ικανοποίηση μιας σειράς αιτημάτων τα οποία αποσκοπούν στην άμβλυνση του κινδύνου μετάδοσης του ιού –κάτι που θα είχε τραγικά αποτελέσματα για τη ζωή χιλιάδων κρατουμένων- και τα οποία αφορούν στην αποσυμφόρηση των φυλακών με την αποφυλάκιση των ευπαθών ομάδων και όσων βαρύνονται με μικρές ποινές, στην διενέργεια διαγνωστικών ελέγχων, την απολύμανση και την πρόσβαση σε μέσα ατομικής προστασίας όπως και στην ενημέρωση από ειδικευμένους ιατρούς για τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν και τους/τις αφορούν.

Απέναντι σε αυτά τα αυτονόητα αιτήματα, το κράτος απάντησε με αυτό που επιτάσσει η ουσία του, την καταστολή. Το ίδιο κιόλας βράδυ της έναρξης των κινητοποιήσεων στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κελί της αναρχικής Πόλας Ρούπα και την μετήγαγαν βίαια στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών. Μαζί με την συντρόφισσα μετήγαγαν και μια ακόμη κρατούμενη για οικονομικούς λόγους 65 ετών με 67% αναπηρία και η οποία ανέμενε την αποφυλάκισή της. Λίγες μέρες μετά, το κράτος εφάρμοσε την ίδια τακτική και εναντίον του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη τον οποίον μετήγαγαν βίαια στις φυλακές Δομοκού. Οι δύο σύντροφοι, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, οι οποίοι αυτή την στιγμή κρατούνται σε απομόνωση απήχθησαν εξ’ αιτίας του ότι πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων. Το κράτος με την συγκεκριμένη κίνηση εκδικείται τους δύο συντρόφους για την αγωνιστική τους στάση και επιδιώκει την διάσπαση και των παραδειγματισμό των αγωνιζόμενων κρατουμένων στοχεύοντας στην κατάπνιξη κάθε φωνής αντιστεκόμενης στις επιταγές και στην δολοφονική αδιαφορία του για τις ανθρώπινες ζωές.

Ένα ακόμα στοιχείο που αποδεικνύει τον τρόμο που νιώθουν οι κρατιστές μπροστά στον παραμικρό αγώνα που τους αμφισβητεί είναι ότι τα παραπάνω έγιναν εν μέσω της απόφασης του υπουργείου για αναστολή όλων των μεταγωγών λόγω κορονοϊού.

Η οικονομική εκμετάλλευση και η πολιτική καταπίεση, το κράτος, το κεφάλαιο είναι οι πραγματικοί εγκληματίες. Όχι μόνο γιατί εγκληματούν συνεχώς μέσω των κατ’ ευφημισμόν «σωφρονιστικών καταστημάτων» που είναι στην ουσία κολαστήρια σωμάτων και ψυχών, αλλά και γιατί από την παρασιτική τους ύπαρξη απορρέει κάθε κοινωνική παθογένεια.

Οι φυλακές ωστόσο, ενόψει του ξεσπάσματος της πανδημίας και της κρατικής διαχείρισής του  δεν περιορίζονται στο να χρησιμοποιούνται μόνο ως φόβητρο και μέσο απόκρυψης των εγκληματικών ευθυνών των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων, αλλά μετατρέπονται σε σύγχρονα κρεματόρια, καταδικάζοντας ανθρώπους στην αρρώστια και στον θάνατο.

Ως αναρχικοί/ές, στεκόμασταν και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε εκμεταλλευόμενο και καταπιεσμένο αλλά και σε κάθε αγώνα και αίτημα για αξιοπρέπεια και αυτοπροστασία. Δεν θα συνηθίσουμε τον θάνατο. Δεν πρόκειται να δεχτούμε το κράτος και τον καπιταλισμό ως όρους ζωής.

 

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ Π. ΡΟΥΠΑ & Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ

 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΤΑΞΙΚΗ & ΑΝΕΞΟΥΣΙΑ ΖΩΗ….

Αντιεκλογικό υλικό (αφίσα, κείμενα, τρικάκια, πανό, πλότερ, αυτοκόλλητα) της συλλογικότητας που κυκλοφόρησε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ενόψει των εκλογών της 7ης Ιουλίου.

---

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

---