Το προηγούμενο διάστημα πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης εντιεκλογικές, αντικοινοβουλευτικές παρεμβάσεις με αφορμή τις τριπλές εκλογές της 26ης Μάη.
Ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Ο εισαγγελέας Κωνσταντίνου κάνοντας χρήση του εισαγγελικού βέτο αναίρεσε την θετική γνωμοδότηση του συμβουλίου φυλακών Βόλου στερώντας του έτσι το δικαίωμα στην ολιγοήμερη άδεια. Ένα δικαίωμα που δικαιούται –σύμφωνα με τους νόμους τους- από το 2010 και το οποίο κατάφερε να κερδίσει μετά από απεργία πείνας μόλις τον τελευταίο χρόνο έχοντας πάρει συνολικά μέχρι τώρα έξι άδειες. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος εισαγγελέας είχε εισηγηθεί υπέρ της χορήγησης άδειας στον συγκεκριμένο κρατούμενο στο παρελθόν. Αυτή η όψιμη αλλαγή στάσης είναι αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ειδικά όταν πρόκειται για δηλωμένους εχθρούς του καθεστώτος.
Ενάντια σε αυτή τη νέα κατασταλτική μεθόδευση ο Δημήτρης Κουφοντίνας, χρησιμοποιώντας για ακόμα μια φορά ως έσχατο μέσο πάλης το ίδιο του σώμα, έχει ξεκινήσει από τις 2/5 απεργία πείνας με στόχο το αυτονόητο και το δίκαιο.
Οι λήψεις των αποφάσεων που αφορούν τo ζήτημα των αδειών των φυλακισμένων, λαμβάνονται από το συμβούλιο της κάθε φυλακής. Το εισαγγελικό βέτο είναι ένα επιπλέον κατασταλτικό μέσο που θεσμοθετήθηκε με μοναδικό σκοπό την πλήρη χειραγώγηση των αποφάσεων αυτών, ανάλογα με τις επιταγές της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Το αποτέλεσμα της χρήσης του συγκεκριμένου νομοθετήματος είναι η περεταίρω καταπάτηση των δικαιωμάτων των φυλακισμένων ενώ μέσω αυτού φανερώνεται η εκδικητική και απάνθρωπη φύση του κράτους. Το καθεστώς εξαίρεσης είναι το νομοθετημένο πλέον κατασταλτικό πλαίσιο που επιφυλάσσει το κράτος για τους πολιτικούς του αντιπάλους· όλους όσους, δηλαδή, συνειδητά αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Ειδικά στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα το κράτος μέσω του δικαστικού συμπλέγματος και με φερέφωνο τα ΜΜΕ, επιχειρεί να κάμψει την πολυετή ανυποχώρητη και αγωνιστική του στάση επιζητώντας από αυτόν μια δήλωση μετανοίας. Του ζητούν με αντάλλαγμα την άδεια που δικαιούται να αποκηρύξει το παρελθόν, τη δράση και τις ιδέες του που τόσα χρόνια άτεγκτα και δίχως ίχνος μεταμέλειας έχει υποστηρίξει και υπερασπιστεί. Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν την πολιτική και ηθική του εκμηδένιση. Δεν αρκούνται όμως μόνο σε αυτό. Με το δεδομένο της ήδη επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του λόγω και της προηγούμενης απεργίας πείνας απειλείται άμεσα η ίδια του η ζωή, οδηγώντας τον, εκτός των άλλων και στη φυσική εξόντωση.
Από την πλευρά μας δεν θα μπορούσαμε παρά να σταθούμε δίπλα του σε αυτό τον δίκαιο αγώνα ενάντια στην εκδικητική εμμονή των διωκτικών μηχανισμών του κράτους και των εντολέων του. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού κινήματος ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την εξουσία και ως τέτοιους θα τους υπερασπιστούμε. Μέχρι να πάρουμε πίσω όλους τους ομήρους του κοινωνικού, ταξικού πολέμου, μέχρι την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
1η Μάη 2019
Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκταώρου υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Η πολεμική μας κραυγή είναι: «Θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!»
Εισήγηση του Ώγκαστ Σπάις, που έγινε δεκτή από το
Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο τον Οκτώβρη του 1885
Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παραλύει ολόκληρη την πόλη η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 με κύριο αίτημα το 8ωρο και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Τέσσερις αναρχικοί, πρωτεργάτες της απεργίας οδηγούνται στην αγχόνη από το αμερικανικό κράτος προκειμένου να ανακοπεί η απεργιακή παλίρροια και να εξορκιστεί η απειλή της κοινωνικής επανάστασης.
Η 1η Μαΐου αποτελεί ημέρα μνήμης και αγώνα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ημέρα μνήμης του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο που πνίγηκε στο αίμα των εργατών, των δολοφονημένων από το αμερικανικό κράτος αναρχικών, και όλων όσων -σε κάθε τόπο και εποχή- πάλεψαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αλλά αποτελεί και μια ημέρα αγώνα, γιατί η πρωταρχική αιτία που γέννησε και καθιέρωσε την Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες της εργατικής τάξης δεν είναι άλλη από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και τα δεινά που αυτή προκαλεί. 133 χρόνια μετά, η ίδια αιτία εξακολουθεί να αποτελεί την επονείδιστη βάση και της σημερινής κοινωνίας προκαλώντας καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα παγκοσμίως στο βωμό της οικονομίας της αγοράς και του κέρδους.
Ωστόσο, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια μόνο μέρα αλλά οφείλει να είναι καθημερινός. Κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν κυριολεκτικά με αίμα έναν αιώνα πριν όπως το 8ωρο ή η Κυριακάτικη αργία είναι κάθε άλλο παρά κατοχυρωμένα στη σύγχρονη πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η εντατικοποίηση της εργασίας σε συνδυασμό με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ευθύνονται κάθε χρόνο για χιλιάδες “ατυχήματα” και ασθένειες που οφείλονται στην εργασία ενώ δεκάδες από αυτά τα περιστατικά καταλήγουν θανατηφόρα. Η ανεργία που μαστίζει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας ή η μόνιμη απειλή της που αναγκάζει όσους εργάζονται να υπομείνουν ακόμα και τις πιο άθλιες συνθήκες, η αμειβόμενη με ψίχουλα και ανασφάλιστη εργασία, η μηδαμινή λήψη μέτρων ασφαλείας από πλευράς των αφεντικών σε αντιστοιχία με τους υποτυπώδεις ελέγχους των ελεγκτικών μηχανισμών σηματοδοτούν τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο γραφειοκρατικός κομματικός συνδικαλισμός υπήρξε η σημαντικότερη τροχοπέδη στον αγώνα των εργατών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους αφού αποτελεί μέσο χειραγώγησης, εκτόνωσης και αποδυνάμωσης των εργατικών αγώνων με τελικούς κερδισμένους τα ίδια τα αφεντικά. Η κυριαρχία αυτού του είδους συνδικαλισμού στους εργασιακούς χώρους είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση εν γένει του συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων. Άμεσο επακόλουθο αυτής της συνθήκης είναι αφενός η επικράτηση της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας στις τάξεις των εργαζομένων και αφετέρου η αποθράσυνση των αφεντικών ελλείψει ενός ισχυρού αντίπαλου δέους εκ μέρους των εργατών. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε μονόδρομος. Μπορεί και πρέπει να αλλάξει αρκεί να το θελήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ενάντια στην απάθεια και την ανάθεση, όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να ξαναπάρουμε στα δικά μας χέρια τους αγώνες μας κάνοντας τον συνδικαλισμό ξανά απειλή για τα αφεντικά. Μέσα από σωματεία βάσης, με γνώμονα την ταξική αλληλεγγύη, την αντιιεραρχική οργάνωση και την αδιαμεσολάβητη άμεση δράση όλων των εργατών, μακριά από αρχηγούς και αυθεντίες, πρέπει να αγωνιστούμε για να βάλουμε φρένο στην ασυδοσία των αφεντικών αρχικά, και για να πετύχουμε μικρές αλλά αναγκαίες νίκες στη συνέχεια.
Οι άμεσες βελτιώσεις -όσο μικρές κι αν φαίνονται- και οι οποίες αφορούν τις συνθήκες δουλειάς, την ασφάλιση, το ωράριο, τον μισθό ή την ανάκληση απολύσεων είναι ζωτικής σημασίας για τον κόσμο της εργασίας και γι’ αυτό οφείλουμε να παλεύουμε για την επίτευξή τους με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, ο απαραίτητος αγώνας για αυτές τις βελτιώσεις δεν θα πρέπει να μας κάνει ποτέ να χάσουμε από το βλέμμα μας την μεγάλη εικόνα. Αφενός την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της εκμετάλλευσης, δηλαδή την ταξική και κρατική διάρθρωση της κοινωνίας. Αφετέρου τον μοναδικό τρόπο οριστικής εξάλειψης αυτών των εκφάνσεων που προκύπτει λογικά από την παραπάνω συνειδητοποίηση· δηλαδή την ολική ανατροπή του καπιταλισμού και του ιστορικού υπηρέτη, προστάτη και συμμάχου του, του κράτους.
Όπως και οι σύντροφοί μας στο Σικάγο 133 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί/ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το να αποκαταστήσουμε πλήρως την ανθρώπινη υπόστασή μας, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο σε συνθήκες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
ΠΟΡΕΙΑ 1 ΜΑΪΟΥ
ΚΑΜΑΡΑ 11:00
Συμμετέχουμε στο κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλόκ.
αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω
Ο κοινωνικός κρατούμενος και αναρχικός Σπύρος Χριστοδούλου συνελήφθη και κατηγορείται από τον κρατικό μηχανισμό για την υπόθεση των “Ληστών του ∆ιστόμου” όπως ευφάνταστα αναπαράγεται από τη μιντιακή μυθοπλασία χωρίς να υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τον συνδέει με την υπόθεση. Είναι ένας ακόμη αγωνιστής που βιώνει την εκδικητικότητα του κράτους, ευρισκόμενος σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, λόγω της συνεπούς αγωνιστικής του στάσης όλα αυτά τα χρόνια μέσα στις φυλακές όσο και της άρνησής του να παραδοθεί στους διώκτες του κατά την περίοδο της φυγοδικίας του μετά τον πρώτο του εγκλεισμό. Οι διωκτικοί μηχανισμοί, μέσω του εισαγγελέα εφετών Αθηνών Π. Δράκου, του στερούν το δικαίωμα συγχώνευσης -κατοχυρωμένο σύμφωνα με τα άρθρα 101, 107 του ποινικού κώδικα- των ποινών του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έχει εκτίσει. Κατ’ επέκταση του αρνούνται την δυνατότητα αποφυλάκισης συντομότερα όπως ορίζουν οι νόμοι τους.
Ενάντια σε αυτή την εκδικητική δικαστική μηχανορραφία, ο Σπ. Χριστοδούλου έχει ξεκινήσει από τις 14/1 απεργία πείνας θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, αγωνιζόμενος με έσχατο μέσο το ίδιο του το σώμα για την ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του.
Ως αναρχικές/οί δεν αναγνωρίζουμε το ψευδεπίγραφο δίπολο αθώος – ένοχος. Για μας όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι ένοχοι είναι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, οι υπεύθυνοι για τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης και για όλες τις παθογένειες που γεννά και αναπαράγει αυτό το απάνθρωπο εξουσιαστικό σύστημα. Γνωρίζουμε ότι οι νόμοι, το δικαστικό σύστημα και εν γένει οι κατασταλτικοί μηχανισμοί όπως και το βασανιστήριο του εγκλεισμού που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «σωφρονισμός» υπάρχουν αποκλειστικά για την διαιώνιση της ταξικής εκμετάλλευσης και της κρατικής καταπίεσης. Δεν μας προκαλεί λοιπόν, καμία έκπληξη το γεγονός ότι η ίδια η αστική δημοκρατία και το κράτος παραβιάζουν τα όρια της νομιμότητας που τα ίδια έχουν ορίσει, προκειμένου να εκδικηθούν και να παραδειγματίσουν όσες/ους τα εχθρεύονται. Όσες/ους αγωνίζονται με αξιοπρέπεια εντός και εκτός των τειχών, αμφισβητώντας τους κρατικούς και καπιταλιστικούς όρους επιβίωσης και την ηθική που αυτοί αναπαράγουν, παλεύοντας για την εξάλειψή τους.
Η επίγνωση όμως της δολοφονικής φύσης του κράτους και των λειτουργών του σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι θα παραμείνουμε θεατές με σταυρωμένα χέρια παρακολουθώντας την ζωή και την ελευθερία αγωνιστών να γίνεται έρμαιο στα χέρια τους. Αντιθέτως, θα αναδεικνύουμε με κάθε αφορμή την πολιτική απάτη και υποκρισία του αυτοαποκαλούμενου «κράτους δικαίου», την παραβίαση ακόμη και της ίδιας του της νομοθεσίας προκειμένου να τιμωρήσει τους αντιπάλους του και εν τέλει την αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που πασχίζει να δείξει πως είναι -μια ευνομούμενη πολιτεία- και σε αυτό που πραγματικά είναι -μια ανθρωποκτόνα και ελευθεροκτόνα μηχανή- μέχρι να πάρουμε πίσω και τον τελευταίο αιχμάλωτο του κοινωνικού/ταξικού πολέμου.
Ο αγώνας του Σπ. Χριστοδούλου είναι και ένας αγώνας υπέρ των δικαιωμάτων όλων όσων βρίσκονται στα κελιά της Δημοκρατίας, γιατί σε περίπτωση που περάσει η συγκεκριμένη αυθαιρεσία θα ανοίξει η κερκόπορτα για την αποχαλίνωση της δικαστική ασυδοσίας· και γι’ αυτό πρέπει να νικήσει. Είναι ένας αγώνας ενάντια στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις τους κράτους και της «δικαιοσύνης» του· μια ακόμα ρωγμή στα θεμέλια του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν μπορούμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα του Σπύρου Χριστοδούλου, ο οποίος αρνείται να σκύψει το κεφάλι και να υποχωρήσει μπροστά στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας. Στεκόμαστε δίπλα του γιατί ο αγώνας του είναι κομμάτι και του δικού μας αγώνα μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής, μέχρι την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και κάθε μορφής εξουσίας…
ΑΜΕΣΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ
ΓΙΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ΤΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΑΓΩΝΑ
ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΕΚΚΕΝΩΣΗ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Με συντρόφους από τη μεταφραστική ομάδα “ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ” και τις εκδόσεις “ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ”
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/1, 18:30,
στον Ελευθεριακό χώρο Sabot (Γκαρμπολά 4, πεζόδρομος Μπιτ Παζάρ)
Μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει μπαρ με αντιπολεμικά τραγούδια για την οικονομική ενίσχυση διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης
Στις όχθες του Βέζερ, στην Γερμανία, σχεδόν επτά μίλια πάνω από το μέρος που τα νερά του χάνονται στην Βόρεια Θάλασσα, βρίσκεται η παλιά πόλη, η Βρέμη. Στον Μεσαίωνα, η Βρέμη ήταν μία από τις τρεις ελεύθερες πόλεις που αποτελούσαν την Χανσεατική Ένωση[1], μια ένωση φημισμένη για τον συνεχή της πόλεμο της κατά των πειρατών, αλλά και για τον πλούτο και την δύναμή της. Αυτές οι πόλεις, εκείνες τις μέρες, μονοπωλούσαν το παγκόσμιο εμπόριο. Η Βρέμη είναι ακόμη ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της ευρωπαϊκής ηπείρου και ο πληθυσμός της είναι σήμερα γύρω στα 140.000 άτομα. Αυτός είναι ο τόπος που γεννήθηκα. Ελάχιστα θα ενδιέφερε τους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας, αν περιέγραφα εκτενώς την ιστορία των παιδικών μου χρόνων. Είναι η ίδια μ’ αυτή ενός συνηθισμένου παιδιού. Επομένως, μπορώ μονάχα να αναφέρω ότι πήγα στο σχολείο για οκτώμισι χρόνια και ότι μπαρκάρισα για τις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών παλικαράκι.
«Κατηγορούν τους εργάτας εκείνους, οι οποίοι αντελήφθησαν το δικαίωμα της ζωής ως άθρησκους και απάτριδας· εκείνοι, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ τους ούτε θρησκείαν, ούτε πατρίδα. Διά της θρησκείας κατώρθωσαν οι διάφοροι επιτήδειοι να ενσπείρουν εις τας λαϊκάς και εργατικάς τάξεις αντί της Αληθείας και της Αγάπης προλήψεις και δεισιδαιμονίας. Διά δε της λέξεως «πατρίς» να μας διδάσκουν το μίσος και το έγκλημα! Μας δίδουν το δικαίωμα εν ονόματι της πατρίδος να φονεύωμεν όσους περισσοτέρους ανθρώπους δυνάμεθα, μας απαγορεύουν δε το δικαίωμα να αμυνθώμεν εναντίον των στραγγαλιστών του δικαιώματος της ζωής μας. Ημείς όμως, οι οποίοι γνωρίζομεν ότι ο προορισμός του ανθρώπου δεν είναι το μίσος, λέγομεν προς τους διδασκάλους αυτούς:
Η θρησκεία όπως μας την διδάσκετε διαστρεβλώνει την αλήθειαν διότι μας διδάσκει το μίσος προς τους άλλους ανθρώπους οίτινες δεν έχουν την αυτήν θρησκείαν!! Εν ονόματι αυτής έγεινον και γίνονται τα μεγαλείτερα εγκλήματα.
Ημείς ως θρησκείαν θέλομεν την αγάπην όλων των κατοίκων της γης. Ως πατρίδα δε θέλομεν το μέρος της γης εις το οποίον ζώμεν και συντηρούμεθα. Δι’ ημάς πατρίς είνε ολόκληρος η σφαίρα της γης. Οφείλομεν όμως δυνάμει του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως να υπερασπιζώμεθα τον τόπον εκείνον, εις τον οποίον ζώμεν εάν βάρβαρος λαός θέλη να τον καταλάβη. Εις την σημερινήν μας όμως πατρίδα, έχουν καταλάβη τον τόπον μας – την γην την οποίαν μας συντηρεί – όχι βάρβαρος λαός αλλ’ αυτοί οι διδάσκαλοι της πατρίδος.»
Νίκος Δούμας, 23 Ιουλίου 1911