Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παρέλυσε ολόκληρη την πόλη, η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ, και εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 οι άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων και αποφάσισαν να αγωνιστούν συλλογικά για αυτά, με κύριο αίτημα το 8ωρο και τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Tο αμερικανικό κράτος κατέστειλε βίαια την απεργία και τις διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγο, την καταδίκη οκτώ αναρχικών που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες και την δολοφονία πέντε εξ αυτών ως υποκινητές των ταραχών. Η απόπειρα τρομοκράτησης των απεργών από το κράτος και τα αφεντικά δεν στάθηκε ικανή να κατευνάσει την οργή των εργατών για τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που βίωναν και πυροδότησε ένα παγκόσμιο κύμα αλληληλεγγύης.
Τα πρωταρχικά αίτια που γέννησαν και καθιέρωσαν ιστορικά ην Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων δεν είναι άλλα από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το κράτος, το κεφάλαιο και τα δεινά που αυτά προκαλούν. Ενάμισι σχεδόν αιώνα μετά τους αγώνες για την κατάκτηση του 8ωρου, τα ίδια αίτια εξακολουθούν να αποτελούν την επονείδιστη βάση και της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι αλλεπάλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις (χρηματοπιστωτικού τομέα, κρατικού χρέους, περιβαλλοντική, υγειονομική, πολεμική και πυρηνικής απειλής, πληθωριστική, ενεργειακή κτλ), αποτελούν τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Πρόκειται για κρίσεις που αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό του κρατισμού-καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κράτος και κεφάλαιο αναδιαρθρώνονται, σε μια προσπάθεια διαχείρισης των κρίσεων που τα ίδια δημιουργούν, σωτηρίας της αγοράς και ταυτόχρονα ισχυροποίησης της θέσης τους στο υπό διαμόρφωση πεδίο γεωπολιτικής ισχύος, επιβάλλοντας νέα σημεία ισορροπίας προς όφελός τους. Υπό την επίκληση εξωτερικών και εσωτερικών απειλών και εχθρών, επιβάλλουν μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Στοχεύουν ταυτόχρονα στην μετακύλιση του κόστους των κρίσεων στους από τα κάτω και στον κοινωνικό/πολιτικό παροπλισμό μας.
Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητα από τον πολιτικό του διαχειριστή, συνεχίζει την πολιτική των μνημονίων, εξωθώντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην επισφάλεια και την ανέχεια. Προσπαθεί να παρουσιάζεται αφενός ως σωτήρας, αποβλέποντας στην ενίσχυση του ελέγχου και της ανάθεσης κάθε πτυχής της ζωής μας σε αυτό και στην αποφυγή κάθε κριτικής και αντίστασης στις αποφάσεις του. Αφετέρου, λειτουργεί τιμωρητικά απέναντι σε όσους-ες επιλέγουν να αγωνιστούν για την βελτίωση της ζωής τους ή να αμφισβητήσουν έμπρακτα την κυριαρχία του.
Έτσι, από τη μία εμφανίζεται ως κράτος πρόνοιας, επιστρέφοντας με τα ψίχουλα των επιδομάτων ένα απειροελάχιστο μέρος όσων μας κλέβει (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών βασικών αγαθών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φορολόγηση, πληθωρισμός, ελαχιστοποίηση δαπανών για την δημόσια υγεία/εκπαίδευση), χωρίς να αίρεται στο ελάχιστο η οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση.
Από την άλλη, μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών (αστυνομία, στρατός, ποινικό σύστημα) παρανομοποιεί και καταστέλλει βίαια τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες (καταστολή και απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων και πορειών, ποινικές διώξεις αναρχικών και άλλων αγωνιστριών-ών, πανεπιστημιακή αστυνομία, εκκενώσεις καταλήψεων). Στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους έχει προστεθεί πλέον και ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, καταργεί ουσιαστικά την οκτάωρη εργασία και αμφισβητεί το κεκτημένο της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης.
Κράτος και κεφάλαιο δεν υποτιμούν απλά τις ζωές μας αλλά, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, τις απαξιώνουν πλήρως (πόλεμοι, πείνα, κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες στα Τέμπη και το Μάτι, εργατικές δολοφονίες, δολοφονίες Ρομά και μεταναστών-προσφύγων, υπολειτουργία νοσοκομείων).
Ενεργητική αποχή από τις εκλογές.
Καθώς η επίθεση κρατους και κεφαλαίου εναντίον μας συνεχίζεται και επιτείνεται αδιάλειπτα, οι εξουσιαστές μας καλούν για μία ακόμη φορά να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδιακασία τους όρους οικονομικής και πολιτικής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η ψήφος (σε όποιοδήποτε κόμμα και οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής επιχειρεί να μας πείσει ότι γνωρίζει τα προβλήματά μας καλύτερα από εμάς και ότι μπορεί να αποφασίζει καλύτερα από εμάς για ό,τι μας αφορά) μπορεί να αλλάξει σε οποιοδήποτε επίπεδο τους όρους υποτέλειας που βιώνουμε. Όροι που επιβάλλονται και διαιωνίζονται από τους κρατιστές και τους καπιταλιστές και νομιμοποιούνται από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία υπό το πρόσχημα της “λαϊκής κυριάρχιας”.
Αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδικασία το σύστημα κυριαρχίας. Αρνούμαστε την παράδοσή μας στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας και τη σύναψη ανακωχής με τους ταξικούς μας εχθρούς. Προτάσσουμε την ενεργητική αποχή, αμφισβητώντας το δικαίωμα οποιουδήποτε να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα. Αποτελεί αναπόσπαστη πτυχή ενός πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Συμμετοχή στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση
Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, από τις εργατικές διεκδικήσεις μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την έμφυλη καταπίεση, από τους αγώνες στις γειτονιές και τις σχολές μας μέχρι τον αγώνα ενάντια στη στράτευση και τον πόλεμο είναι ο μοναδικός τρόπος για την άμεση βελτίωση των όρων και της ποιότητας της ζωής μας. Γι’ αυτό συμμετέχουμε σε αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους καταπιεστικές-εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της καταπίεσης-εκμετάλλευσης, δηλαδή την κρατική-καπιταλιστική διάρθρωση της κοινωνίας.
Έτσι, στηρίζουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας ταυτόχρονα τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της καταστροφής του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στο Σικάγο 137 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί-ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το αγωνιστούμε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Αγώνας για μια κοινωνιά ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά στην βάση ελεύθερων συμφωνιών μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων και να αναλάβουμε οι ίδιοι/ες την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής. Θέλουμε την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση αυτοοργανωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων-κομμούνων, τα μέλη των οποίων θα λαμβάνουν ισότιμα τις αποφάσεις τους σε πρόσωπο με πρόσωπο διαδικασίες. Αποφάσεις που λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των μελών της κοινότητας με συζήτηση και συνδιαμόρφωση, χωρίς δέσμευση ή καταπίεση της μειοψηφίας. Αποφάσεις που μεταφέρονται και συνδιαμορφώνονται εκ νέου στις ομοσπονδίες των κομμούνων από άμεσα ανακλητούς εκπρόσωπους.
Θέλουμε να εργαζόμαστε για τη δική μας ευημερία, αλλά και για την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας, σε εργασίες που επιλέγουμε οι ίδιες-οι ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας. Προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση και την αυτοδιεύθυνση των μέσων και των δομών παραγωγής, την κατάργηση κάθε αξιολογικής ή άλλη διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, την κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής και συσσώρευσης πλούτου και επιλέγουμε μια οικονομία αναγκών και επιθυμιών (με σεβασμό στη φύση και στην περιβαλλοντική ισορροπία), η οποία ορίζεται και υλοποιείται από τις κομμούνες. Για την ελαχιστοποίηση του ανθρώπινου μόχθου, την εξάλειψη του παραλογισμού της ανεργίας, τη διανομή των προϊόντων στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Προπλάσματα αυτής της κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να είναι οι συλλογικότητες, οι συνελεύσεις μας, τα σωματεία μας. Αρκεί να σταματήσουμε να περιμένουμε οτιδήποτε καλό από τους δυνάστες μας, να αρνηθούμε όλες τις εξουσιαστικές, καπιταλιστικές και κρατικιστικές προλήψεις με τις οποίες οι εξουσιαστές μας γαλούχησαν από την αρχή της ζωής μας για το δικό τους όφελος. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις, στους δικούς μας αγώνες και τα συλλογικά εγχειρήματα.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Σε όσους-ες μιλούν απαξιωτικά για “ουτοπίες”, απαντάμε ότι ουτοπικό είναι το να πιστεύει κανείς ότι το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα μπορεί ποτέ να “αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο”. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Πέρα από τα επίπλαστα προεκλογικά διλήμματα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας, το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: Κράτος και Καπιταλισμός ή Κοινωνική Επανάσταση.
ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω
Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν
Όλοι/ες στους δρόμους!
Καλούμε-συμμετέχουμε:
– στο αναρχικό μπλοκ στη Θεσσαλονίκη
(Καμάρα, στις 11:00)
– στο αναρχικό μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας, στην Αθήνα
(Προπύλαια, στις 11:00)
Το ναυάγιο της περασμένης Τετάρτης στα ανοιχτά της Πύλου προκάλεσε τον θάνατο δεκάδων μεταναστ(ρι)ών με εκατοντάδες ακόμα να αγνοούνται. Και αυτό το κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα έρχεται να προστεθεί στον μακρύ και αιματοβαμμένο κατάλογο των θυμάτων της τάξης μας. Μετά τα Τέμπη, το Μάτι, τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα, τους πνιγμούς μεταναστ(ρι)ών στο Αιγαίο και στον Έβρο, τους νεκρούς μετά από καταδιώξεις στις εθνικές οδούς, τους χιλιάδες νεκρούς στα πολεμικά σφαγεία και αυτό το ναυάγιο επιβεβαιώνει όσα οι από τα κάτω γνωρίζουμε ήδη… ότι για τους κρατιστές και τους καπιταλιστές οι οποίοι πλουτίζουν και αυξάνουν τα κέρδη τους από το δικό μας αίμα, η ανθρώπινη ζωή είναι απλά αναλώσιμη.
