Τις τελευταίες εβδομάδες πραγματοποιούνται παρεμβάσεις με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις σε υποκαταστήματα της ΕΥΑΘ και της ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στο λιμάνι της πόλης, στην αγορά Μοδιάνο, στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά, στην παραλία της Αρετσούς στην Καλαμαριά, μια περιοχή όπου μετά το κλείσιμο του νοσοκομείου Παναγία πριν λίγα χρόνια, βλέπει σήμερα να παραδίδεται και το τελευταίο κομμάτι της παραλίας για εμπορική εκμετάλλευση.
Στις παρεμβάσεις μοιράζονται κείμενα σε εργαζομένους στις υπηρεσίες αλλά και σε όσους τις χρησιμοποιούν, στις γειτονιές και σε περαστικούς, πετιούνται τρικάκια, ενώ σηκώνονται πανό και κολλιούνται στράτσα.
Το κείμενο που μοιράζεται:
Όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν!
Κράτος και κεφάλαιο, έχοντας στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής, και συνεπώς τη δυνατότητα του καθορισμού των κοινωνικών σχέσεων και το θεσμικό μονοπώλιο στη βία, δεν βγάζουν κέρδος μόνο με την εκμετάλλευσή μας στους χώρους εργασίας, αλλά και με την εκβιαστική συνθήκη του να μας πουλάν όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Ένας από τους πιο βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινούνται οι εκφραστές του κεφαλαίου είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, η μεταφορά υπηρεσιών, υποδομών, εκτάσεων γης και μέσων επιβίωσης σε ιδιωτικά χέρια. Οι δημόσιοι χώροι, η ενέργεια και οι φυσικοί πόροι μπορεί να είναι σήμερα εμπορευματοποιημένοι, αλλά εμείς τους αντιλαμβανόμαστε ως κοινά αγαθά, τα οποία πρέπει να διαχειρίζεται και να απολαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας.
“Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι και το ξύδι”
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ακόμα ένας τρόπος για να μεταφερθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης από τους εκμεταλλευτές στους εκμεταλλευόμενους. Επιφέρουν ελαστικές σχέσεις εργασίας και δυσχεραίνουν τις συλλογικές διεκδικήσεις με σκοπό την αύξηση των κερδών των αφεντικών. Επιπλέον, αποκλείουν την πρόσβαση στα αγαθά σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα πληρωμής τους. Αυτούς δηλαδή που δεν έχουν να πληρώσουν ένα λογαριασμό, τους ντόπιους και μετανάστες προλετάριους. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται από το λεγόμενο υπέρ–ταμείο, το οποίο έχει μέλη που τοποθετήθηκαν εκεί από την ελληνική κυβέρνηση αλλά και μέλη που διορίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της. Το νέο υπέρ–ταμείο έρχεται να συνεχίσει το έργο του ΤΑΙΠΕΔ, πολλά μέλη του οποίου κατηγορούνται ότι “έστηναν διαγωνισμούς”, ότι είχαν συμβούλους που λειτουργούσαν ως εκπρόσωποι εταιρειών-υποψήφιων αγοραστών, ότι ζημίωσαν τα δημόσια ταμεία πουλώντας πολύ πιο φθηνά από την πραγματική αξία, της κάθε υποδομής και υπηρεσίας. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν και τώρα. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη του υπερ–ταμείου θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
“Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.”
Ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα πουλήθηκαν ήδη ή πρόκειται να πουληθούν, κυριολεκτικά για ψίχουλα, εντός των επόμενων μηνών και επηρεάζουν άμεσα το βιοτικό μας επίπεδο. Ξεκινάμε με το νερό, όπου η ΕΥΑΘ πρόκειται να πουληθεί σε πολυεθνική εταιρεία, ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως όπου υπήρχαν ιδιωτικοποιήσεις στο νερό, ανέβαινε η τιμή του και έπεφτε η ποιότητά του για την αύξηση των κερδών. Στον τομέα της ενέργειας, η ΔΕΗ πουλιέται κομμάτι–κομμάτι σε ιδιώτες με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, παρόμοια η κατάσταση με τα ΕΛΠΕ και την ΔΕΠΑ –εταιρεία για το φυσικό αέριο. Στον τομέα των μετακινήσεων, οι Θεσσαλονικείς ήδη λουζόμαστε την ελεύθερη αγορά καθώς ο ΟΑΣΘ αποτελεί μονοπώλιο και έχει αυξήσει πάνω από 100% τα εισιτήρια μέσα στην κρίση, ενώ ο ΟΣΕ πωλείται επίσης κομμάτι–κομμάτι. Στον τομέα των υποδομών, το λιμάνι της πόλης, η Εγνατία οδός, το αεροδρόμιο Μακεδονία, τα ΕΛΤΑ περνάν σταδιακά στα χέρια επιχειρηματιών, με ότι αυτό συνεπάγεται (και πάλι) για τις τιμές και την ποιότητα των υπηρεσιών και τις σχέσεις εργασίας. Στο κομμάτι των ελεύθερων χώρων, το κράτος πουλάει ολόκληρες εκτάσεις, μέσα κι έξω από τις πόλεις: Στη Χαλκιδική στις περιοχές Ποσείδι, Άγιος Ιωάννης Σιθωνίας, Κασσάνδρα, Νέα Ηράκλεια (Σαχάρα), ξεπουλιούνται ολόκληρες εκτάσεις δάσους και παραλίας για να χτιστούν ξενοδοχειακές μονάδες, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην Ασπροβάλτα και στην Αγία Τριάδα. Στη Θεσσαλονίκη έχουν πουληθεί η Αγορά Μοδιάνο και προς πώληση είναι η παραλία της Αρετσούς στην Καλαμαριά όπως και το πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στα δυτικά της πόλης.
Η ιδιοκτησία συνεπάγεται την μετατροπή της περίσσειας των ιδιόκτητων αγαθών σε εμπόρευμα, το οποίο σημαίνει αποστέρησή τους από το κοινωνικό σύνολο. Απέναντι στο δίπολο ιδιωτικό-κρατικό αντιτάσσουμε το δημόσιο/κοινωνικό, δηλαδή την ελεύθερη πρόσβαση και χρήση των αγαθών βάσει των αναγκών μας. Το κράτος δεν αποτελεί έναν ουδέτερο μηχανισμό ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αλλά όργανο των πρώτων για να διαιωνίσουν την ταξική εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στο όνομα της κατοχής και του ελέγχου των κοινωνικών αγαθών από το κράτος, αλλά ως ένα πρώτο βήμα στον αγώνα για την απαλλοτρίωση και την απόλαυσή τους από το σύνολο της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για μια χειραφετημένη, αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία η οποία θα βασίζεται στην εξής αρχή: «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Κάθε ιδιωτικοποίηση είναι μια ήττα σε σχέση με αυτό τον στόχο τόσο σε πρακτικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο.
“Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.”
Οφείλουμε, μαζί με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες της κάθε υπηρεσίας, μαζί με τους γείτονες που βιώνουμε τα ίδια προβλήματα, να αγωνιστούμε για να μη δούμε τους όρους ζωής μας να χειροτερεύουν, για να σταματήσει κάθε μας ανάγκη να είναι ένα ακόμη εμπόρευμα προς πώληση, για να υπερασπιστούμε την ποιότητα ζωής μας και το περιβάλλον από την απληστία κράτους και κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να αποσυνδεθεί από το αίτημα για περισσότερο έλεγχο του κράτους πάνω στις ανάγκες μας. Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα των εκμεταλλευόμενων ενάντια στην λεηλασία των ζωών μας, είτε αυτός αφορά τα νέα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, είτε την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, είτε την υπεράσπιση της φύσης και των ελεύθερων χώρων πρασίνου μέσα στην πόλη.
Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις μπορεί και πρέπει να ενταχθεί μέσα στον συνολικό αγώνα για έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς κράτη, χωρίς εκμετάλλευση.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
αναρχική συλλογικότητα «Άνω θρώσκω»
αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης «Πυρανθός»
