Στις αρχές Ιουλίου πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο για την ίδρυση φυλακών υψίστης ασφαλείας ( τύπου Γ′ ) και καθιέρωσης ειδικών συνθηκών εγκλεισμού. Το εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπει την κατηγοριοποίηση των φυλακών σε Α΄, Β΄ και Γ΄ τύπου. Πιο συγκεκριμένα, οι φυλακές τύπου Α′ προορίζονται για υπόδικους και κατάδικους για χρέη, για ″εγκλήματα″ κατά της ιδιοκτησίας και κατάδικους σε ποινή φυλάκισης· όλους αυτούς δηλαδή που είτε αδυνατούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους στις τράπεζες και στο κράτος είτε, σπρωγμένοι από την ανέχεια και την εξαθλίωση που επιβάλλεται από την οικονομική και πολιτική ελίτ, οδηγούνται στην μικροπαραβατικότητα ως μοναδική δίεξοδο επιβίωσης. Στις φυλακές τύπου Β′ θα κλείνονται οι υπόδικοι και κατάδικοι με κακουργηματικού τύπου κατηγοριές εκτός από αυτούς που προορίζονται για τις φυλακές τύπου Γ′. Στις τελευταίες θα φυλακίζονται υπόδικοι και κατάδικοι που διώκονται με τον (αντι)τρομοκρατικό νόμο, κρατούμενοι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι για υποκίνηση στάσεων και εξεγέρσεων μέσα στη φυλακή, υπόδικοι και κατάδικοι για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση καθώς και όσοι αποτελούν απειλή για την «ασφάλεια της χώρας και τη δημόσια τάξη». Με άλλα λόγια, εκεί θα φυλακίζονται οι εχθροί του καθεστώτος, όσοι μάχονται συνειδητά ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, οι κρατούμενοι που δεν αποδέχονται ως όρο ζωής την υποταγή και τον εξευτελισμό του εγκλεισμού, αλλά αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και ελευθερία και τέλος όσοι αντιστέκονται στην υποτίμηση της ζωής τους όπως απεργοί, αγωνιζόμενοι κάτοικοι, απολυμένοι και γενικά όσοι στοχοποιούνται από την εξουσία και μπορούν εν δυνάμει να χαρακτηριστούν από την ταξική δικαιοσύνη ως απειλή για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Πιο συγκεκριμένα, για τους έγκλειστους στα κελία τύπου Γ′ το νομοσχέδιο προβλέπει την απομόνωση 23 ώρες το 24ωρο με μία ώρα μόνο ατομικό προαυλισμό, την κατάργηση των αδειών και της υφ’ όρων απόλυσης, την απαγόρευση των μεροκαμάτων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, τα οποία μειώνουν την ποινή και τον καθορισμό του ελάχιστου χρόνου εγκλεισμού στα 10 χρόνια με δυνατότητα επανεξέτασης της ποινής κάθε 2 χρόνια.
Οι συνθήκες αυτής της μορφής εγκλεισμού, που συνιστούν μια φυλακή μέσα στη φυλακή, θεσμοθετούν στην ουσία τη θανατική ποινή με άλλους όρους. Η μόνιμη απομόνωση του κρατούμενου, η αισθητηριακή απονέκρωση, η αποκοπή από το κοινωνικο – πολιτικό περιβάλλον και τους συγκρατούμενούς του αποσκοπούν στην ψυχική και πνευματική κατάρρευση και εν τέλει στην φυσική του εξόντωση, επιβεβαιώνοντας έτσι την εκδικητική φύση του ″σωφρονιστικού″ συστήματος. Παράλληλα, μέσω του συγκεκριμένου νομοσχεδίου προωθείται και επιβραβεύεται η ρουφιανιά με το δέλεαρ της ελάφρυνσης της ποινής για όσους κρατούμενους παρέχουν πληροφορίες για την εξάρθρωση επαναστατικών οργανώσεων.
Το νομοσχέδιο για τις φυλακές αποτελεί μόνο ένα από μια σειρά νομοσχεδίων με βαρύνουσα κοινωνική σημασία (Διαχείρηση και οριοθέτηση δασών και αιγιαλών, ιδιωτικοποίηση της Δ.Ε.Η., ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας / Θεσσαλονίκης) τα οποία πρόκειται να τεθούν επίσης προς ψήφιση στο θερινό τμήμα της βουλής. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πλέγμα αντικοινωνικών μέτρων που λεηλατούν δικαιώματα και κεκτημένα, που ειδικά στην περίπτωση των φυλακών, κατοχυρώθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Ιδιαίτερα η κατάθεση του σχεδίου νόμου για τη θεσμοθέτηση φυλακών υψίστης ασφαλείας καταδεικνύει τον φόβο των κυρίαρχων για το ξέσπασμα της αναπόφευκτης κοινωνικής οργής που προκαλεί η γενικευμένη επίθεση που εξαπολύουν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Επιχειρούν, μέσω της φυλάκισης και απομόνωσης αγωνιστών σε λευκά κελιά, αφενός να αμβλύνουν τις δίκαιες κοινωνικές αντιδράσεις με την εμπέδωση του φόβου και αφετέρου να καταστείλουν και την παραμικρή εστία αντίστασης και σύνδεσης αγώνων εν τη γενέσει τους, τόσο εντός όσο και εκτός της φυλακής.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια από τις 23 Ιουνίου πάνω από 4000 κρατούμενοι στα ελληνικά κολαστήρια έχουν ξεκινήσει ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ, με αιτήματα: 1) Την απόσυρση του νομοσχεδίου 2) Να αποτελούν οι άδειες και οι αναστολές αναφαίρετο δικαίωμα όλων των κρατουμένων. 3) Να έχουν όλοι οι κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί με ποινή ισόβιας κάθειρξης για ναρκωτικά (αφού η αστυνομία φρόντισε να τους παρουσιάσει από εξαρτημένους χρήστες ως δήθεν μεγαλέμπορους) τη δυνατότητα να ξαναδικαστούν με τον νέο νόμο και τις ευεργετικές του διατάξεις για τους χρήστες. 4) Να εφαρμοστεί το δικαίωμα της συζυγικής επίσκεψης. 5) Να σταματήσει η διαρκής ομηρία των απελάσεων και να αποφυλακιστούν οι εκατοντάδες μετανάστες κρατούμενοι, που ενώ έχει λήξει η ποινή τους, παραμένουν φυλακισμένοι.
Ο συγκεκριμένος, όπως και κάθε αγώνας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ενάντια στους δυνάστες τους είναι δίκαιος και αναγκαίος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και αποτελεί παρακαταθήκη για τους αγώνες των πληβείων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Οι φυλακές άλλωστε προορίζονται για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας, ενώ παράλληλα τα ″εγκλήματα″ για τα οποία κατηγορούνται πηγάζουν από την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και τα οποία σε μία εξισωτική και αλληλέγγυα κοινωνία θα εξέλειπαν, καθώς θα εξαλείφονταν τα αίτια που τα γεννούν. Η ύπαρξη της φυλακής είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής και εξουσιαστικής κοινωνίας. Ιστορικά οι εκμεταλλευτές στήριζαν την κυριαρχία τους στην ύπαρξη της φυλακής τόσο για να καταστέλλουν και να τιμωρούν τους παραβάτες των νόμων που διασφαλίζουν αυτή την κυριαρχία, όσο και για να αποσπούν βίαια με το φόβητρο του εγκλεισμού την κοινωνική συναίνεση και υποταγή. Η κοινωνική δυσαρμονία, η ανασφάλεια, οι εγκληματικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές δεν πρόκειται να εξαλειφθούν όσο θα υπάρχει εκμετάλλευση, καταπίεση και αδικία· αυτά θα παραμένουν όσα μπουντρούμια, όσα βασανιστήρια και αν εφεύρουν και όσα τείχη και αν υψώσουν οι εχθροί της ανθρωπινότητας και της ελευθερίας. Αυτές οι κοινωνικές παθογένειες θα πάψουν μόνο όταν καταστραφούν οι αιτίες που τις γεννούν, δηλαδή το κράτος, ο καπιταλισμός, και η εξουσία.
Ξεκινώντας από την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στην ίδρυση των ελληνικών Γκουαντανάμο, να κλιμακώσουμε τον αγώνα ενάντια στην ύπαρξη των φυλακών και στο σύστημα που τις γεννά. Για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας και ανθρωπιάς.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

 

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΟΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

 

Το κείμενο σε μορφή PDF. υπάρχει εδώ

---

 

 

ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

ΑΠΟ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Ενάντια στις νέες ειδικές συνθήκες κράτησης

Ενάντια στα ντόπια γκουαντανάμο

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ μέσα και έξω από τις φυλακές μέχρι τη συθέμελη καταστροφή τους

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 1 ΙΟΥΛΗ

ΚΑΜΑΡΑ 17:00

 

---

 

 

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Μπαρλέτα της νότιας Ιταλίας από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια. Από πολύ νωρίς, σε ομοιότητα ίσως προς τον πατέρα του που στα νιάτα του ήταν Καρμπονάρος, έδειξε να διαφοροποιείται από το κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο των γονιών του και το 1864, σε ηλικία 18 ετών, έφυγε για την Νάπολη, όπου σπούδασε νομικά και στην συνέχεια για την Φλωρεντία, όπου εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα. Στις αρχές του 1870 βρέθηκε στο Παρίσι, καλεσμένος του συνομηλίκου του και καταγόμενου επίσης από την Μπαρλέτα ζωγράφου Γκιουζέπε ντε Νίτις (Giuseppe De Nittis, 1846 – 1884), ο οποίος αργότερα τον περιέγραψε ως «όμορφο νεαρό με πάθος για τις γυναίκες».

Ευρισκόμενος αργότερα στο Λονδίνο, συνειδητοποίησε την κοινωνική αδικία και το αυξημένο αίσθημα δικαιοσύνης που τον χαρακτήριζε τον έσπρωξε να εκδηλώσει ως πολιτική επιλογή του τον Σοσιαλισμό και την επανάσταση και ταυτόχρονα να απαρνηθεί τόσο την διπλωματική καριέρα του όσο και τον οικογενειακό του πλούτο.

Η ιστορία μου δεν αξιώνει ολόκληρη αυτοβιογραφία. Ανώνυμος σ’ ένα πλήθος ανωνύμων, μου έλαχε να ελκύσω και να καθρεφτίσω λίγο από το φως της δυναμικής σκέψης που οδηγεί την ανθρωπότητα σε καλύτερη μοίρα. Γεννήθηκα στις 11 Ιουνίου 1888 από τον Tζιοβάνι Mπατίστα Bαντσέτι και την Tζοβάνα Bαντσέτι στο Bιλαφαλέτο, στην επαρχία του Kούνεο στο Πεδεμόντιο. Η πόλη εκτείνεται στη δεξιά όχθη του Mάγκρα, στη σκιά μιας όμορφης αλυσιδωτής λοφοσειράς. Η κοινότητα είναι κυρίως γεωργική. Εδώ έζησα στους κόλπους της οικογένειας ως τα δεκατρία μου χρόνια.

Πήγα στα τοπικά σχολεία της περιοχής. Αγαπούσα πολύ τη μελέτη. Οι πρώτες αναμνήσεις μου είναι από απονομές σχολικών βραβείων σε εξετάσεις, όπως ένα β΄ βραβείο στη θρησκευτική κατήχηση. Ο πατέρας μου δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να μ’ αφήσει να σπουδάσω ή να μαθητεύσω σε κάποιον τεχνίτη.

 

ΑΓΩΝΑΣ

Σ’ αθλιότητα περνά και θλίψη η νειότη.

Πικρό το αίμα κυλά στις φλέβες μέσα.

Σκοτεινιάζει το βλέμμα, ο νούς δε βλέπει

καλό’ ναι καν κακό ότι φτάνει… Πιέζουν

βαριά αναμνήσεις την ψυχή, που η μνήμη

τις ξαναλέει αδυσώπητα. Και μήτε

στην καρδιά αγάπη, μήτε πίστη, μήτε

κ’ ελπίδα, πως μπορεί έστω κ’ ένας μόνο

συνετός να ξυπνήση από τον ύπνο

του θανάτου ! Τους συνετούς θεωρούνε

στον τόπο μας τρελούς, κι όλοι τιμούνε

τον κάθε ανόητο: «Μα είναι πλούσιος», λένε,

πλην δε ρωτά κανείς, σαν πόσους τάχα

να έκαψε ζωντανούς, μήδε σαν πόσους

δυστυχισμένους λήστεψε, ή σαν πόσες

φορές, με προσευχές, με ψευτιές κι όρκους

ξεγέλασε το Θεό. Κι αυτόν τον δήμιο

του κοσμάκη, με πίστην ο παπάς μας,

κ’ η Εκκλησία από δίπλα, υπηρετούνε,

κι ο βλάκας των βλακών, ο δάσκαλός μας,

υποκλίνεται μπρός του, αλαμπρατσέτα

καθώς με τον εφημεριδογράφο

περιπατεί, φιλοσοφώντας, ότι ο

φόβος του Θεού σοφίας αρχή’ ναι… Ειπώθη-

κε από Συμβούλιο λύκων, που κρυβόταν

κάτω από αρνιών τομάρια, για να βάλη

της ψευτιάς της ιερής την πρώτη πέτρα,

το μυαλό αλυσοδένοντας του ανθρώπου

για πάντα, με βαριά δεσμά. Κ’ εκείνος

ο βασιλιάς ο ακόλαστος, ο μέγας

Σολομώντας, – ένας κατεστημένος

κάπου, μες τον Παράδεισο, από χρόνια

τώρα, με τις παραβολές του, μ’ όλους

μαζί τους, σαν και δαύτον, άγιους, – είπε

μια βλακεία για τους βλάκες, που ως τα τώρα

τη λέει πάλι και πάλιν ο κοσμάκης:

Φοβού τον Θεό, τον Βασιλέα του σέβου !

 

Βλακεία καθαγιασμένη ! Αιώνες τώρα

Λογική και Συνείδηση αγωνίζον-

ται ενάντιά σου, του κάκου·  σε μαρτύρια

οι μαχητές φριχτά πεθάνανε, – όμως

δεν μπορέσανε τίποτα να κάμουν !

Οι άνθρωποι, στον ζυγό συνηθισμένοι,

να σέβωνται δεν πάψαν τους τυράννους.

Ταπεινά ασπάζονται το χέρι, αν είναι

σιδερένιο. Πιστεύουνε τα λόγια,

ψεύτικα αν είναι: «Σώπα, παρακάλει

σα σε χτυπούν, κι αν ζωντανό σε γδάρη

θεριό ανελέητο, λύκοι, φίδια, αν πιούνε

το αίμα σου, εσύ στο Θεό να ελπίζης μόνο:

«Ελεησόν με ο Θεός, κατά το μέγα

έλεός σου, αμαρτωλός ειμί», και παρακάλει

στα γόνατα, και πίστευε γερά, ότι

μόνον «ους αγαπά ο Θεός παιδεύει»…»

Κ’ έτσι ο κόσμος πορεύεται… Στην έρμη

γη η σκλαβιά και το ψέμα βασιλεύουν !

Και την κληρονομιά τους, μέρα – νύχτα,

η μια γενιά στην άλλη μεταδίνει.

Μα σ’ αυτό το βασίλειο των δακρύων

και του αίματος, της αμαρτίας, του πόνου,

της αναντρίας και του άδικου, κοχλάζει ο

αγώνας, και με βήματα βαδίζει

γοργά κατά το τέλος το ιερό του,

με μια κραυγή: «Ψωμί ! Ψωμί, ή μολύβι !»

 

 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ

Ω θεέ της Δικαιοσύνης, Θεέ μου,

όχι, όχι εσύ του Πάνου Κόσμου,

μα εσύ μονάχα πού είσαι εντός μου,

μες στη βαθιά ψυχή μου, Θεέ μου!

Όχι, όχι εσύ, που γονατίζουν

μπρος σου οι καλόγεροι, οι παπάδες,

κ’ οι αγροίκοι ορθόδοξοι, λαμπάδες

σου ανάβουν και σε θυμιατίζουν.

Όχι εσύ, βέβαια, που ‘χεις πλάσει

τον άνθρωπον από πηλό,

και σκλάβο έχεις παντοτινό

το πλάσμα σου καταδικάσει.

Όχι εσύ, βέβαια, που ‘χεις χρίσει

πάπες, πατριάρχες, βασιλείς,

και στη μιζέρια, δυστυχείς,

τους αδελφούς μου έχεις αφήσει.

Εσύ όχι, που στον σκλάβο λες,

μ’ ελπίδες μόνο, ώσπου πεθαίνει,

ζώντας τον μάταιες, να υπομένει

με νηστείες και με προσευχές.

Όχι εσύ, Κύριε των αισχρών

τυράννων και των απατεώνων,

των ηλιθίων είδωλο μόνον

κι όλων, του ανθρώπου, των εχθρών.

Μα εσύ, του Λόγου θεέ, σιμά σου

μόνο που οι σκλάβοι αναγαλλιάζουν,

και που γοργά, αύριο, θα γιορτάζουν

οι λαοί, μαζί όλοι, τ’ όνομά σου!

Αγάπη ζώσα, στον καθένα

να εμπνεύσεις, για τη λευτεριά,

που, όπως μπορεί, να πολέμα

του λαού τους δήμιους ο καθένας.

Δυνάμωσε και το δικό μου

χέρι, που ο σκλάβος σαν ξεσηκωθεί,

στων πολεμάρχων τη γραμμή

να βρω κ’ εγώ τον θάνατό μου.

Κάμε, η φλεγόμενη καρδιά μου

μην κρυώσει εδώ, στην ξενιτειά,

και να μην ακουστεί η λαλιά μου

σάμπως μια βοή στην ερημιά. 

 

 

από την “Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως” του Αρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη)

 

 

∗ Ο Χρίστο Μπότεφ ήταν Βούλγαρος αναρχικός επαναστάτης και ποιητής. Γεννήθηκε στο Καλόφερ, μια μικρή πόλη των νοτίων Βαλκανίων, στην περίφημη “κοιλάδα των τριαντάφυλλων”. Ο πατέρας του είχε σπουδάσει δάσκαλος στη Ρωσία. Ο ίδιος ως μαθητής στην Οδησσό, γνωρίζει τα έργα του Χέρτσεν, του Τσερνιτσέβσκυ και αργότερα τα γραπτά του Μπακούνιν. Το 1867 εξαιτίας των σχέσεών του με επαναστάτες αποβάλλεται και γυρνά για λίγο στη γενέτειρά του. Εκεί ξεκινά την αναρχική προπαγάνδα και λίγο αργότερα εγκαθίσταται στη Ρουμανία όπου έρχεται σε επαφή με πολλούς επαναστάτες πρόσφυγες. Δημοσιεύει άρθρα και ποιήματα σε εφημερίδες. Διατηρεί σχέσεις με ρώσους επαναστάτες στην Ελβετία και το Λονδίνο και περνά παράνομα τα γραπτά τους στη Ρωσία. Είναι ο πρώτος που διακινεί παράνομα το έργο του Μπακούνιν Κρατισμός και Αναρχία. Μετά την Κομμούνα του Παρισιού συμμετέχει σε αναρχική ομάδα στη Ρουμανία. Με το ξέσπασμα της αντιοθωμανικής εξέγερσης του 1876 ο Μπότεφ παίρνει μέρος ως επικεφαλής σε μια ομάδα διακοσίων ανταρτών καλά προετοιμασμένων και οπλισμένων. Μετά από μια βδομάδα σκληρών αναμετρήσεων με τον πολυάριθμο οθωμανικό στρατό στα βουνά των Βαλκανίων, ο Μπότεφ σκοτώνεται στις 2 Ιούνη του 1876 και η ομάδα του διασπάται και διαλύεται. Μετά το θάνατό του η καθεστωτική ιστορία τον βαφτίζει «ήρωα της εθνικής παλιγγενεσίας» και «εθνικό ποιητή» της Βουλγαρίας, παρόλο που στα γραπτά και τα ποιήματά του εναντιώνεται σε κάθε τι εθνικό.

 

∗ Από το βιβλίο Ο ταξικός πόλεμος στη Βουλγαρία, εκδόσεις ΠΡΟλΕΤΚΟΥλΤ

 

 

θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη…

(στίχοι από το «Τραγούδι για το Οκτάωρο» των απεργών του Σικάγο, το 1886)

1η Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς ιστορικούς και λοιπούς εξουσιασές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. Όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κομμούνων. Εν τέλει, για τον αγώνα για μια απελευθερωμένη κοινωνία, στα πλαίσια του οποίου το αίτημα για το οκτάωρο δεν ήταν παρα ένα πρώτο βήμα που θα βοηθούσε τους εργάτες να ενωθούν κάτω από ένα κοινό στόχο και να αναπτύξουν τον αγώνα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Οι μάρτυρες του Σικάγου θυσιάστηκαν για τη δημιουργία μιας ελεύθερης ζωής· όχι για πιο ελαφριές αλυσίδες, αλλά για την καταστροφή τους.
Σήμερα, με το πρόσχημα της κρίσης, τα αφεντικά σε συνεργασία με το κράτος, έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση ενάντια στους από τα κάτω, λεηλατώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Οι μειώσεις μισθών, οι μαζικές απολύσεις, η εκτόξευση της ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ενοικίαση εργαζομένων, η επισφαλής και κακοπληρωμένη ή απλήρωτη εργασία συνιστούν τη σύγχρονη σκλαβιά που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια προλετάριοι, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ευκαιρία για τη συσσώρευση περισσότερων κερδών για τα αφεντικά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι (μόνο) η κρίση και η ασύδοτη κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Η ουσία του προβλήματος έγκειται στην ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού και του κράτους, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας, στην ίδια την ύπαρξη της οικονομίας της αγοράς και της ταξικής κοινωνίας. Για όσους δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα του χορτασμένου σκλάβου -τη μόνη συνθήκη που μπορεί να υποσχεθεί ο καπιταλισμός και που τώρα σε καιρούς κρίσης ευαγγελίζονται ξανά διάφοροι εναλλακτικοί διαχειριστές του- είναι προφανές ότι ανάπυξη και κρίση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που μιλούν για βελτιώσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αφήνοντας ανέπαφη την πηγή όλων των ανισοτήτων που είναι η ίδια η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκρύπτουν την αλήθεια σχετικά με την πραγματική φύση αυτού του συστήματος και να εμποδίζουν τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αυτήν ακριβώς τη συγκυρία προσπαθούν να εκμεταλλετούν τώρα όλοι όσοι επιδιώκουν την εκτόνωση της διάχυτης κοινωνίκης οργής καναλιζάροντάς την -προς ίδιον όφελος- είτε σε πατρωναρισμένες διεκδικήσεις, είτε σε συντηρητικούς μερικούς αγώνες αποκομμένους από την προοπτική της ολικής ρήξης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του, είτε σε θολές διαταξικές διαμαρτυρίες. Σήμερα, που η εγγενής κρίση του συστήματος αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου και του κράτους του, που η (αυτ)απάτη του “κοινωνικού” κράτους πετιέται από τους ίδιους τους καπιταλιστές στα σκουπίδια της ιστορίας, που οι χρεοκοπημένοι θεσμοί διαμεσολάβησης (κόμματα, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός) περιφέρουν το κουφάρι τους χωρίς καμιά κοινωνική νομιμοποίηση, που τα αφεντικά με το πρόσχημα της κρίσης παίρνουν πίσω την επίπλαστη ευμάρια με την ίδια ευκολία με την οποία την είχαν προσφέρει στους εκμεταλλευόμενους προς άγραν ψήφων και εξαγορά συνειδήσεων, που οι ψευδαισθήσεις περί κοινωνικής ανέλιξης και τα ομιχλώδη ιδεολογήματα περί κοινωνικής ειρήνης και διαταξικής συνεργασίας διαλύονται μαζί με το σύστημα που τα γέννησε, φαίνεται καθαρά η εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Κάθε υπόσχεση λοιπόν για εξανθρωπισμό αυτού του φύσει απάνθρωπου συστήματος είναι ουτοπία. Σήμερα, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η ριζική ανατροπή του συστήματος δεν θα γίνει ούτε με μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού, ούτε με εναλλαγές προσώπων και διαχειριστών της εξουσίας, ούτε φυσικά από αυτούς που έχουν συμφέρον από τη διατήρηση του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος (εργατοπατέρες –κομματικούς εκπροσώπους– αφεντικά). Αυτή θα γίνει πράξη με την αδιαμεσολάβητη ταξική ενότητα και δράση των καταπιεσμένων πάντα στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Μιας επανάστασης που θα έρθει ως αποτέλεσμα της συνεχούς υλικής πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης των από τα κάτω, που θα συγκρουστεί με κράτος και κεφάλαιο, που θα απαλλοτριώσει τον κοινωνικό πλούτο από τους σημερινούς σφετεριστές και θα τον διανείμει στο σύνολο της κοινωνίας, που θα αναδιοργανώσει την παραγωγή και την κατανάλωση με γνώμονα τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, που θα επαναπροσδιορίσει την εργασία ως μέσο επίτευξης
κοινωνικής ευημερίας και όχι ως πηγή κέρδους για τα αφεντικά και δυστυχίας για τους εργαζόμενους/ ες όπως σήμερα. Μιας επανάστασης που θα εξαλείψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα οδηγήσει στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Μιας επανάστασης που θα σαρώσει οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην ζωή και την ευτυχία της ανθρωπότητας…

Το κείμενο σε μορφή PDF. 1η Μάη 2014

Η ανεμπόδιστη εφαρμογή των νέων μέτρων και η επιβολή της εξαθλίωσης ως όρου ζωής των πληβείων του ελληνικού κράτους απαιτεί την εδραίωση καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, την εφαρμογή δόγματος μηδενικής ανοχής και τη μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η στρατιωτικοποίηση των πόλεων, οι απολύσεις με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η ρητορική των πολιτικών με υγειονομικούς όρους, η διαπόμπευση οροθετικών, οι επιχειρήσεις σκούπα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τοξικοεξαρτημένους και μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι μόνο μερικές αποδείξεις του ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει ο κανόνας. Απαραίτητο στοιχείο αυτής της στρατηγικής είναι η κατασκευή τεχνητών κινδύνων για την ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία, η διαχείρηση του φόβου και η υποδαύλιση του μίσους για όποιον η εξουσία στοχοποιεί ως εχθρό. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης του συστήματος, όσοι δεν είναι αρκετά πειθήνιοι και παραγωγικοί, όσοι περισσεύουν για την παραγωγική μηχανή του καπιταλισμού και φυσικά όσοι αντιστέκονται θα είναι οι επόμενοι που θα βρεθούν σε αυτήν τη θέση.

Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και ειδικά εν μέσω κρίσης, διεξάγεται στην περιφέρεια του δυτικού “πρώτου” κόσμου ένας άγριος ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος για την ανακατανομή του πλούτου και τη συγκέντρωση των αγορών σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτός ο πόλεμος εκδηλώνεται, πότε με τη μορφή άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων για το άνοιγμα του δρόμου στις πολυεθνικές, πότε με την υποκίνηση εμφυλίων πολέμων και την εγκαθίδρυση ελεγχόμενων δικτατορικών καθεστώτων και πότε με την επιβολή μηχανισμών “στήριξης” όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι ο ίδιος πόλεμος ο οποίος βασίζεται στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για περισσότερα κέρδη, που προκαλεί πολέμους, μολύνει το περιβάλλον, εξαθλιώνει ολόκληρες κοινωνίες, γεννά την ανεργία και οδηγεί στον ξεριζωμό των ανθρώπων και στη μετανάστευση. Ο πόλεμος αυτός έχει θύματα… τον πληρώνουν με αίμα οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι προλετάριοι. Τις επιπτώσεις του ίδιου αυτού πολέμου συμφερόντων, τις βιώνουν τόσο τα κατώτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας όσο και οι μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά που αναγκάζονται να περάσουν από εδώ στην προσπάθειά τους να φτάσουν στον ευρωπαϊκό “παράδεισο”.

Τα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης ελαστικοποιούν τη μεταναστευτική τους πολιτική, ανάλογα με τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης που υπηρετούν. Ενίοτε χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως φτηνά εργατικά χέρια, ενώ όταν δε τους είναι χρήσιμοι τους δαιμονοποιούν και τους αφήνουν να σαπίζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι και στην Ελλάδα, αφού πρώτα η “ανάπτυξη” πάτησε στην φτηνή εργασία των μεταναστών, σήμερα η χρησιμότητά τους για την εξουσία είναι μεγαλύτερη ως αποδιοπομπαίων τράγων της κρίσης, με σκοπό των αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας από τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτήν. Η ρατσιστική αντιμεταναστευτική προπαγάνδα του κράτους, έχει ως σκοπό τη διαίρεση των καταπιεσμένων και την παραγωγή κοινωνικής συναίνεσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης και στην Ελλάδα είναι συνέχεια της γενικότερης ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, την οποία όπως είναι φυσικό, εφαρμόζει κατα γράμμα το ελληνικό κράτος, και η οποία εξυπηρετεί πολλαπλά οφέλη. Πέρα από την προσπάθεια πρόληψης μέσω του φόβου των αναπόφευκτων κοινωνικών εκρήξεων που γεννά η ανέχεια που επιβάλλουν τα ντόπια και ξένα αφεντικά, επιχειρείται η μετατροπή της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης σε μόνιμη γενικευμένη συνθήκη και η αποδοχή της μέσω της συνήθειας. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται να παρουσιάζει έργο στον τομέα της ασφάλειας με σκοπό να συσπειρώσει και να προσεταιριστεί τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Τέλος, το ελληνικό κράτος έχει μεγάλα οικονομικά οφέλη από τη χρηματοδότηση, μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων, για τη συντήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Για τον κόσμο των αφεντικών, είναι έγκλημα το να διεκδικεί κάποιος δικαίωμα στη ζωή προσπαθώντας να σωθεί από τον πόλεμο, τη φτώχεια και τον θάνατο. Για μας όμως, οι μόνοι εγκληματίες είναι οι ίδιοι, αυτοί που χαράζουν σύνορα, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε νόμιμους και παράνομους, αυτοί που κατασκευάζουν εθνικά μίση μεταξύ των λαών και εξαπολύουν πολέμους προκαλώντας εκατομμύρια προσφύγων. Για μας οι μόνοι εγκληματίες, ο κοινός εχθρός όλων των εκμεταλλευόμενων είναι τα κράτη και ο καπιταλισμός. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τον κοινό μας εχθρό τόσο θα υψώνονται τείχη και στρατόπεδα συγκέντρωσης παντού.

ταξική συνείδηση – όχι εθνική

αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων

 ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

 

Το κείμενο σε μορφή PDF. μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ

Τις τελευταίες μέρες πραγματοποιείται μια νέα κατασταλτική μεθόδευση από την ασφάλεια και την αντιτρομοκρατική σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με δεκάδες εφόδους σε σπίτια και συλλήψεις ατόμων ανάμεσα τους και συντρόφων μας.

Θεαματικές εισβολές που έχουν πολλαπλούς αποδέκτες:

•        Μια κοινωνία που ήταν και πρέπει να μείνει θεατής μπροστά στην επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου.

•        Ένα ανταγωνιστικό κίνημα που πρέπει να αναστείλει τις αντιστάσεις του στο νέο ολοκληρωτισμό.

•        Κάθε εγχείρημα και πρωτοβουλία που πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά προς αποφυγή συλλογικοποίησης των αντιστάσεων.

Τόσο σύντροφοι (μέλη και μη) της κατάληψης  όσο και η ίδια η δομή έχουμε αποτελέσει και παλαιότερα στόχο των διωκτικών μηχανισμών με παρακολουθήσεις, υποκλοπές, ενέδρες και συλλήψεις. Γι’ αυτό εξαρχής προειδοποιούμε πως οποιαδήποτε απειλητική προσέγγιση σε κάποιον από εμάς ή τους συντρόφους μας, θα μας βρεί στους δρόμους πιο δυνατούς, πιο αποφασισμένους.

Γιατί πάντα στα δύσκολα ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και όλοι μαζί απέναντί σας.

Ούτε βήμα πίσω απέναντι στην κρατική τρομοκρατία.

27-01-2014

Κατάληψη Terra Incognita

Θεσσαλονίκη