Συντάκτης: ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ | αναρχική συλλογικότητα

Οι φτωχοί και καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου βιώνουμε καθημερινά τα χίλια πρόσωπα της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης που επιβάλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κτηνωδία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών -τροφής και στέγασης-, στην επισφαλή, ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, στους δείκτες ανεργίας, στην καταλήστευση των ήδη πενιχρών εισοδημάτων μέσω της υπερφορολόγησης, στη μείωση μισθών και συντάξεων, στη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και των κοινωνικών ταμείων, στην αδυναμία πρόσβασης ακόμα και σε πρωτοβάθμια περίθαλψη, στην περιστολή κοινωνικών κεκτημένων δεκαετιών (κατάργηση κυριακάτικης αργίας, 8ώρου κλπ). Ολοένα κι ευρύτερα κοινωνικά στρώματα καταδικάζονται σε συνθήκες αναξιοπρέπειας. Η ίδια η ζωή ευτελίζεται και υποτιμάται, τα στατιστικά των αυτοκτονιών χάνονται κάπου ανάμεσα στα ψεύτικα νούμερα μιας υποτιθέμενης και προσδοκώμενης ανάπτυξης. Μίας ανάπτυξης -πράσινης ή μη- με καπιταλιστικούς όρους που μεταφράζεται στην πράξη σε ξεπούλημα του φυσικού και ορυκτού πλούτου (δάση, αιγιαλοί κ.α.), των δημόσιων κοινωνικών αγαθών (νερό, ενέργεια, παιδεία κ.α.) και που αυξάνει τα κέρδη των καπιταλ(η)στών και την εξαθλίωση των φτωχών.
Η κυβέρνηση από τη μία εφαρμόζει απαρέγκλιτα το σχέδιο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής επιβολής, μέσω της εξάντλησης της κρατικής βίας και καταστολής με χαρακτηριστικά παραδείγματα την απαγόρευση και άγρια καταστολή διαδηλώσεων, απεργιών και την ίδρυση φυλακών τύπου Γ΄ (υψίστης ασφαλείας). Τα κοινωνικά κινήματα και μεγάλο μέρος της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, αφετέρου, ενσωματώνονται άνευ όρων στην εύκολη και κάλπικη “λύση” της αναμονής του μεσσία. Είτε αυτός λέγεται ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εμφανιζόμενος ως αριστερή εναλλακτική και υποσχόμενος την επιστροφή σε καταστάσεις προ κρίσης. Είτε αυτός είναι η νεοναζιστική, φασιστική Χρυσή Αυγή η οποία υιοθετώντας ρητορική μισαλλοδοξίας, υπόσχεται να “ξεβρωμίσει” τον τόπο από φτωχούς -μετανάστες και ντόπιους- κυνηγημένους, αγωνιζόμενους, από τους “διαφορετικούς”, από όλους όσους δεν ταιριάζουν στο πρότυπο της “Άριας Φυλής” (ομοφυλόφυλοι, τρανς, Ρομά, Α.Μ.Ε.Α. και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες), δολοφονώντας και χρησιμοποιώντας ωμή βία· κάνοντας έτσι τη βρώμικη δουλειά κεφαλαίου και κράτους.
Η δε Γ.Σ.Ε.Ε. και οι υπόλοιπες “εργατικές” οργανώσεις, μη έχοντας πλέον την παραμικρή σχέση με την ταξική σύνθεση και τις ανάγκες των φτωχών και καταπιεσμένων, επιδίδονται απροκάλυπτα στον εξωραϊσμό των voucher και των 5μηνων εργασιακών συμβάσεων χωρίς δικαιώματα, καθώς επιδιώκουν να πείσουν ότι αυτές οι “δυναμικές” κυβερνητικές επιλογές θα ανοίξουν το δρόμο για την καταπολέμηση της ανεργίας! Παράλληλα, Π.Α.ΜΕ. και Κ.Κ.Ε. αδυνατώντας να οργανώσουν κάποια δυναμική αντίσταση στα σχέδια κράτους – κεφαλαίου, περιορίζονται στην κατασυκοφάντηση δίκαιων και ακηδεμόνευτων αγώνων όπως αυτού των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ..
Το Αναρχικό Κίνημα ιστορικά βρισκόταν και βρίσκεται στο πλευρό των καταπιεσμένων, ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας κι εκμετάλλευσης, ενάντια στις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που τις αναπαράγουν. Μόνη λύση για τους καταπιεσμένους είναι οι ακηδεμόνευτοι, ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες μακριά από εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες -δεξιές ή αριστερές- ενάντια στη μοιρολατρία, την ανάθεση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με γνώμονα την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση της παραγωγής, τις οριζόντιες δομές, στο δρόμο για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση…

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης ~ Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

 ΕΛΙΖΕ ΡΕΚΛΥ

Ι.

Για τους περισσότερους Άγγλους η λέξη «αναρχία» ακούγεται τόσο αποκρουστική, ώστε ο μέσος αναγνώστης μάλλον θα προσπεράσει αυτές τις σελίδες με αποστροφή, αναρωτώμενος μάλιστα πως θα μπορούσε κανείς να έχει το θράσος για να γράψει ένα τέτοιο κείμενο. Όσον αφορά το πλήθος των κοινότοπων πολυλογάδων, έχουμε ήδη παραιτηθεί από κάθε ελπίδα. Καμιά κατηγορία δεν μας φαίνεται αρκετά πικρή και κανένα επίθετο αρκετά προσβλητικό. Αυτοί που ρητορεύουν πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα θεωρούν ότι, το να εξυβρίζουν τους αναρχικούς είναι ένα ανεξάντλητο διαβατήριο στην ευμένεια του κοινού. Κάθε πιθανό έγκλημα χρεώνεται σε εμάς, καθώς η κοινή γνώμη – λόγω της οκνηρίας της να μάθει την αλήθεια – πείθεται ότι η αναρχία δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για την κακοήθεια και το χάος. Χρησιμοποιώντας ύβρεις και με οδηγό το μίσος, μας αντιμετωπίζουν σύμφωνα με την αρχή που λέει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να βγάλεις το μάτι κάποιου είναι να του δώσεις ένα κακό όνομα.

ΠΙΟΤΡ ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ

Ι.

«Όταν η αμάθεια κυριαρχεί στην κοινωνία κι η αταξία στα μυαλά των ανθρώπων, οι νόμοι πολλαπλασιάζονται, η νομοθεσία προσδοκάται να τα κάνει όλα, κι ενώ κάθε καινούργιος νόμος είναι ένα νέο στραβοπάτημα, οι άνθρωποι οδηγούνται συνεχώς στο ν’ απαιτούν απ’ αυτόν ό,τι μπορεί να προκύψει μονάχα από τους ίδιους, από την δική τους εκπαίδευση και την δική της ηθική». Δεν είναι επαναστάτης αυτός που τα λέει αυτά ούτε έστω ένας μεταρρυθμιστής. Είναι ο νομικός Dalloy, συγγραφέας της συλλογής του Γαλλικού δικαίου που είναι γνωστή σαν «Ευρετήριο της Νομοθεσίας». Κι όμως, μολονότι αυτές οι γραμμές γράφτηκαν από ‘ναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν ο ίδιος δημιουργός και θαυμαστής του νόμου, εκφράζουν τέλεια την ανώμαλη κατάσταση της κοινωνίας μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Η αστική φρασεολογία του
«επιστημονικού» κομμουνισμού

Πριν λίγο καιρό, μέσω της εκδοτικής εταιρείας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, εκδόθηκε ένα μικρό δωδεκασέλιδο φυλλάδιο απ’ αυτόν τον «έξοχο θεωρητικό» (όπως συστηνόταν στους αναγνώστες του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού τύπου), τον Μπουχάριν. Έδωσε σ’ αυτό τον πομπώδη τίτλο «Αναρχία και Επιστημονικός Κομμουνισμός». Επιτρέψτε μας, όμως, να ρίξουμε μια ματιά για να δούμε πόση τελικά «επιστήμη» περιέχει.

ΚΑΡΛΟ ΚΑΦΙΕΡΟ

Το επαναστατικό ιδανικό µας είναι το παλιό ιδανικό όλων όσων δεν θέλησαν να υποταχθούν στην καταπίεση και την εκµετάλλευση και συνίσταται τόσο για εµάς όσο και για εκείνους που προηγήθηκαν από εµάς, στους δύο όχι λιγότερο παλιούς όρους: Ελευθερία και Ισότητα. Παλιό όσο και η ανθρώπινη δουλεία, όσο κι η ανθρωπότητα, αυτό το ιδανικό έτυχε πάντα περιορισµένης και µερικής εφαρµογής λόγω των προσπαθειών των αντιδραστικών, οι οποίοι σε κάθε εποχή αναχαίτιζαν την πορεία της επανάστασης.

ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ

ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός ή περισσοτέρων στους υπόλοιπους.
Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, την μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.

ΝΕΣΤΩΡ ΜΑΧΝΟ

Ο αναρχισμός είναι μια ζωή ελευθερίας και δημιουργικής ανεξαρτησίας για τον άνθρωπο, μια κατάσταση δηλαδή που δεν εξαρτάται από θεωρίες ή από προγράμματα που προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή του ανθρώπου στο σύνολό της. Είναι μια «διδασκαλία» που βασιζόμενη στην πραγματική καθημερινή ζωή, ξεπερνά όλους τους τεχνητούς περιορισμούς και δεν μπορεί να συνθλιφτεί από κανένα σύστημα.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΙΟΤΡ ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ

Αναρχισμός1 (από τα ελληνικά α και αρχή, «ενάντια στην εξουσία»). Όρος που δόθηκε σε μία αρχή ή θεωρία ζωής, στην οποία η κοινωνία δημιουργείται και εξελίσσεται χωρίς την ηγεσία κάποιας κυβέρνησης. Η αρμονία σε μία τέτοια κοινωνία δεν επιτυγχάνεται από την υποταγή στο νόμο ή την υπακοή σε οποιαδήποτε εξουσιαστική αρχή αλλά από ελεύθερες συμφωνίες-συνθήκες μεταξύ των διαφόρων ομάδων, εδαφικών ή επαγγελματικών, έτσι ώστε να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και όλο το εύρος των αναγκών και προσδοκιών μίας πολιτισμένης οντότητας. Σε μία κοινωνία, που δημιουργείται πάνω στις αρχές αυτές, οι εθελοντικές ενώσεις, οι οποίες στη σύγχρονη εποχή έχουν ήδη αρχίσει να καλύπτουν όλο και πιο μεγάλο εύρος των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, επεκτείνονται ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να περιλαμβάνουν όλες τις λειτουργίες ενός κρατικού μηχανισμού. Αντιπροσωπεύουν ένα διαπλεκόμενο δίκτυο, που συγκροτείται από μία άπειρη ποικιλία ομάδων και ομοσπονδιών κάθε μεγέθους και επιπέδου με τοπικό χαρακτήρα, περιφερειακό, εθνικό, διεθνή, προσωρινό ή μόνιμο, με στόχο να καλυφθούν όλες οι πιθανές λειτουργίες ενός κοινωνικού συνόλου, όπως η παραγωγή, η κατανάλωση και οι ανταλλαγές, οι επικοινωνίες, η υγεία, η παιδεία, η αμοιβαία προστασία, η άμυνα, καθώς και οι συνεχώς αυξανόμενες επιστημονικές, καλλιτεχνικές, φιλολογικές και κοινωνικές ανάγκες μίας ανθρώπινης ύπαρξης.

ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΡΟΚΕΡ

Ο Αναρχισμός αποτελεί ένα συγκεκριμένο πνευματικό ρεύμα της κοινωνικής σκέψης, του οποίου οι οπαδοί υποστηρίζουν την κατάργηση των οικονομικών μονοπωλίων και όλων των καταπιεστικών, πολιτικών και κοινωνικών θεσμών που επικρατούν μέσα στην κοινωνία. Στη θέση της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης, οι Αναρχικοί αντιπαραθέτουν μια ελεύθερη ένωση όλων των παραγωγικών δυνάμεων, βασισμένη πάνω στην συνεργασία των εργαζομένων, που θα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό την ικανοποίηση των απαραίτητων αναγκών κάθε μέλους της κοινωνίας. Στη θέση των σημερινών εθνικών κρατών, με τον άψυχο μηχανισμό των πολιτικών και γραφειοκρατικών θεσμών τους, οι Αναρχικοί επιθυμούν μια ομοσπονδία από ελεύθερες κοινότητες που θα είναι δεμένες, η μία με την άλλη, από τα κοινά οικονομικά και κοινωνικά τους συμφέροντα και θα ρυθμίζουν τις υποθέσεις τους με την κοινή συμφωνία και την ελεύθερη αποδοχή.