Στις 5 Ιουλίου, εν μέσω κλειστών τραπεζών, μιντιακής τρομολαγνείας και επίκλησης της εθνικής ομοψυχίας από ποικίλους πόλους διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του (είτε με όρους φιλελεύθερων πολιτικών στα πλαίσια της Ε.Ε., είτε με όρους κράτους πρόνοιας στα πλαίσια εθνικής οικονομικής πολιτικής), η κυβέρνηση, μας καλεί να επιλέξουμε ποιά θα είναι η μορφή του τρίτου μνημονίου που θέλει να υπογράψει.
Μερίδα της κοινωνίας, κινούμενη στη λογική του μικρότερου κακού, μετά τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί το βιωτικό μας επίπεδο τα τελευταία 5 χρόνια, θα ψηφίσει ΟΧΙ, που ασχέτως νοηματοδότησης, θα αφορά, στην ουσία, μόνο την τελευταία συμφωνία που πρότειναν η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., και η ΕΚΤ.
Μια άλλη μερίδα, οι πλούσιοι, οι στρατοί τους και τμήμα των μικρομεσαίων, θα ψηφίσουν ΝΑΙ, άλλοι από φόβο και άλλοι από συνειδητή επιλογή για να μη χάσουν τα προνόμια της τάξης τους.
Ακόμα και αν το ουσιαστικό επίδικο αυτού του δημοψηφίσματος, αφορά εν τέλει, την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, την οικονομική ένωση των Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών, μια οικονομική ένωση που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα υπερεθνικά τους συμφέροντα, οφείλουμε να μην ψαρώσουμε από το κλίμα.
Το δίλημμα που τίθεται στο δημοψήφισμα είναι ψευδές αφού δεν αμφισβητεί την μισθωτή εργασία και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και πώς θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε αφού οι απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν μπορούν να προκύψουν μόνο από τους ίδιους τους αγώνες των καταπιεσμένων συλλογικά, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα. Απαντήσεις που ξεπερνούν τα διλήμματα περί βαθμού βαρβαρότητας των όποιων συμφωνιών, απαντήσεις που ξεπερνούν τα ερωτήματα για το ποιο θα είναι το νόμισμα μέσα στην καπιταλιστική λειτουργία.
Απαντήσεις που όσο πιο γρήγορα δοθούν από τον κόσμο του αγώνα, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσουμε να εκπαιδευόμαστε, να δουλεύουμε, να καταναλώνουμε σαν σκλάβοι στη δούλεψη των αφεντικών, επιτηρούμενοι από αστυνομίες, κάμερες και στρατούς.
Η ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ “ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ” ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Τόσο το έθνος- κράτος, όσο και η αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απότοκα σχεδιασμών και επιδιώξεων των πλουσίων, των αφεντικών, των καπιτα- ληστών για να συσσωρεύσουν όσο παραπάνω πλούτο γίνεται στα χέρια τους, μέσω της υφαρπαγής του χρόνου και της εργασιακής δύναμης, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της δημιουργίας επίπλαστων αναγκών, τις οποίες οι ίδιοι μας καλύπτουν πουλώντας μας προϊόντα που εμείς παράγουμε στη δούλεψή τους.
Εμείς αρνούμαστε τόσο την ευρωπαϊκή όσο και την εθνική ταυτότητα που θέλουν να μας προσδώσουν, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά που βιώνουν οι σύγχρονοι σκλάβοι σε όλον τον κόσμο. Κανένα εθνικό και κανένα ευρωπαϊκό ιδεώδες, δεν πρόκειται να μας φέρει κοντά με τους “ντόπιους” και “ξένους” εκμεταλλευτές, κανένα μίσος δε νοιώθουμε για όσους και όσες βιώνουν την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς, ακόμα κι αν μιλάμε διαφορετικές γλώσσες.
Ο εχθρός μας είναι μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ευρώπη, μέσα στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, ο εχθρός μας είναι το κεφάλαιο, τα κράτη, οι υπερεθνικές αυτοκρατορίες, οι αστυνομίες, οι στρατοί. Αυτή η συμμαχία που απομυζά όλο τον κοινωνικό πλούτο, αυτή η συμμαχία που προσπαθεί να βγάλει κέρδος από κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, αυτή η συμμαχία που καταστρέφει τον πλανήτη, αυτή η συμμαχία που δημιουργεί πολέμους μεταξύ των καταπιεσμένων για να πουλήσει όπλα, αυτή η συμμαχία που οπλισμένη περιμένει να καταστείλει τους αγώνες και τις εξεγέρσεις μας.
Η μεγαλύτερη παγίδα που ελοχεύει κάτω από τις πατριωτικές κορώνες που προωθούν απεγνωσμένα τόσο οι παραδοσιακά συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις όσο και η “προοδευτική” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συσπείρωση γύρω από την κοινή καταγωγή με σκοπό την πολυπόθητη εθνική ενότητα. Μια ενότητα που διασφαλίζει τη σιωπηρή υπομονή για το καλό της “πατρίδας και της οικονομίας” και τη συνεχή αναπαραγωγή των κοινωνικών διαχωρισμών μεταξύ μας σε ένα παιχνίδι ανέλιξης που όμως είναι φτιαγμένο από λίγους για λίγους, με αυταπάτες για τους πολλούς.
Εμείς ως αναρχικοί/ες δεν αποπροσανατολιζόμαστε και δεν αναγνωρίζουμε ούτε εθνική ταυτότητα, ούτε σύνορα και κράτη. Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ως επιτακτική ανάγκη τη σύγκρουση όχι μόνο με Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ., σημερινούς διαχειριστές του υπερεθνικού κεφαλαίου αλλά και με το καπιταλιστικό οικοδόμημα στο σύνολό του.
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ:
Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΛΙΣΜΟΣ
Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ
Το ενδεχόμενο πτώχευσης, αδυναμίας, δηλαδή, του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους να αποπληρώσει τα χρέη του, θα μας ήταν αδιάφορο, αν δεν επιφύλασσε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την περαιτέρω υποτίμηση των συνθηκών της ζωής μας.
Σε μια συνθήκη που δεν έχουμε ξαναβιώσει, σε μια συνθήκη απότομης κατρακύλας από το οικονομικό status που είχαμε συνηθίσει να ζούμε, δεν υπάρχουν και πολλοί δρόμοι για να ακολουθήσουμε. Από τη μία, υπάρχει ο δρόμος που μας μάθανε τόσα χρόνια στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στη δουλειά: να κοιτάξουμε την πάρτη μας, το πώς ο καθένας και η καθεμιά μας θα την παλέψει, να καβαντζωθούμε, να πατήσουμε επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε, να κλειστούμε σπίτι μας, να παραιτηθούμε από κάθε συλλογική μορφή οργάνωσης του αγώνα αλλά και της ίδιας της ζωής.
Από την άλλη υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι: αυτό που θα μας συγκροτήσει σε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές και στους δρόμους ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο, το μονοπάτι της συλλογικής αυτοοργάνωσης όλων των επιπέδων της κοινωνικής ζωής, από το βιοποριστικό μέχρι τη διασκέδαση, από τις διεκδικήσεις μέχρι την αυτοάμυνά μας. Τώρα είναι που πρέπει να ξεδιπλωθεί η συλλογική δύναμη των από τα κάτω, τώρα είναι που πρέπει να ξαναεφεύρουμε τους τρόπους για να δίνουμε, χωρίς τη διαμεσολάβηση των θεσμών, λύσεις στα κοινά μας προβλήματα.
Απαλλοτριώσεις από τα super market, απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, δομές σίτισης, στέγασης και αλληλεγγύης από και για τους καταπιεσμένους, δομές αυτοάμυνας ενάντια στο στρατό του καθεστώτος, καταλήψεις, επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων ως σημείων συνάντησης για να συζητήσουμε τα προβλήματά μας, συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας χωρίς ιεραρχία που θα τροφοδοτούν την εξέλιξη των αγώνων μας και που θα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.
Τις μέρες που έρχονται ή θα βγούμε αποδεκατισμένοι κάνοντας το χατίρι στα αφεντικά, στο κράτος, στους μπάτσους, στους φασίστες και στους επίδοξους σωτήρες μας ή θα βγούμε πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι για την ίδια μας τη χειραφέτηση.
Η ΛΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ
Κομμάτι των καταπιεσμένων, των αποκλεισμένων, των από τα κάτω, της κατακερματισμένης εργατικής τάξης, οι αναρχικοί και οι αναρχικές οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι στην κοινότητα των ανθρώπων που δεν μπορούν, που δεν θέλουν να υπομείνουν τον κρατικό και καπιταλιστικό ζυγό.
Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να παράγουμε για τα αφεντικά, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταστρέφουμε το περιβάλλον, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να υπάρχουν ρατσιστικοί ή σεξιστικοί διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να παίρνουν άλλοι αποφάσεις για τις ζωές μας, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να εκπαιδευόμαστε στο πώς θα γίνουμε πειθήνιοι ως πηγή κέρδους για εταιρείες.
Αγωνιζόμαστε για να απελευθερώσουμε την ανθρώπινη δημιουργικότητα από τον εξαναγκασμό της μισθωτής σκλαβιάς, αγωνιζόμαστε για την αταξική και αντιιεραρχική οργάνωση της κοινωνικής ζωής με όρους κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, αγωνιζόμαστε για να μπορούμε να καθορίζουμε συλλογικά τις ζωές μας, αγωνιζόμαστε για να μοιραζόμαστε ελεύθερα και χωρίς καταναγκασμούς την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει ο άνθρωπος για να καλυτερεύσουμε τις συνθήκες της ζωής μας, αγωνιζόμαστε για να συμβιώνουμε σε αρμονία με τη φύση.
Πιστεύουμε στη δυνατότητα των ανθρώπων να ζήσουν χωρίς το κρατικό καρκίνωμα πάνω από τις ζωές τους και μέσα στις σχέσεις τους και αυτή είναι μια καλή στιγμή για να αναδείξουμε πως ουτοπία είναι το να θεωρούμε πως μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και όχι το να θέλουν οι άνθρωποι να σπάσουν τις αλυσίδες που τους κρατούν υποταγμένους.
Είναι στο χέρι μας να κάνουμε την καπιταλιστική κρίση, απαρχή της κοινωνικής επανάστασης και να στείλουμε κράτος και κεφάλαιο στα σκουπίδια της ιστορίας.
Είναι στο χέρι μας η ζωή, είναι στο χέρι μας η ελευθερία.
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων και ατόμων
