Τρίτη 1η Μάρτη: η σύγκρουση ενός επιβατικού με ένα εμπορικό τρένο λίγο έξω από τα Τέμπη της Λάρισας προκαλεί εκατόμβη νεκρών, αγνοουμένων και τραυματιών προκαλώντας ανείπωτο πόνο και τραύματα στα θύματα (στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι) και τους οικείους τους, που έζησαν και θα συνεχίζουν να ζουν την φρίκη και τον εφιάλτη.
Ήδη από το πρωί της Τετάρτης οι πάσης φύσεως και αποχρώσεως εξουσιαστές, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας των δεκάδων αυτών ανθρώπων, έσπευσαν μέσω των μιντιακών κρουνών τους να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα να μας πείσουν για το ότι η δολοφονία όλων αυτών των ανθρώπων είναι μια «εθνική τραγωδία» εξαιτίας ενός «μοιραίου ανθρώπινου λάθους». Εξ’ αρχής υπήρξε εμφανής η προσπάθεια των κυβερνόντων αφενός για την εύρεση ενός αποδιοπομπαίου τράγου ο οποίος θα επωμίζονταν το βάρος της ευθύνης για την τραγωδία, αφετέρου για την αποφυγή κάθε συζήτησης γύρω από τα πραγματικά και βαθύτερα αίτιά της. Το θράσος τους δε, είναι τόσο απύθμενο που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα το ότι αυτή η πολιτική συζήτηση θα αποτελούσε προσβολή προς την μνήμη των θυμάτων. Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή όλο του φάσμα του κοινοβουλευτικού συρφετού επιχείρησε αδίστακτα να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά το συγκεκριμένο θλιβερό συμβάν πάνω από τις σωρούς των θυμάτων. Οι μεν κυβερνητικοί στην προσπάθειά τους να το διαχειριστούν με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος (ανέξοδες παραιτήσεις και αντικαταστάσεις υπουργών) επιχείρησαν τη συσκότιση και τον αποπροσανατολισμό της συζήτησης περί ευθυνών˙ οι δε εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το εκλογικό τους πελατολόγιο, επιδόθηκαν στη γνωστή υποσχεσιολογία ότι σε μια μελλοντική δική τους διακυβέρνηση θα εξυγιανθεί ο σιδηρόδρομος και θα αποφευχθούν παρόμοια γεγονότα.
Παρότι έγινε σαφές πως η μόνη ηθική που αναγνωρίζουν οι εξουσιαστές είναι η ηθική του οικονομικού και πολιτικού κέρδους, αυτό που επίσης έγινε από τις πρώτες κιόλας στιγμές αντιληπτό ήταν η διάχυτη κοινωνική οργή που στοχοποίησε το κράτος και το κεφάλαιο και γι’ αυτό το έγκλημα. Σε αντίθεση με το κυβερνητικό αφήγημα, οι διαδηλώσεις κατέδειξαν με ξεκάθαρο τρόπο το προφανές ότι το δυστύχημα στα Τέμπη ήταν ένα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα. Μια προμελετημένη δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς το κράτος και την εταιρία που εκμεταλλεύεται τον σιδηρόδρομο.
Μέσα σε όλη αυτήν την φρίκη του σιδηροδρομικού δυστυχήματος όμως, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια για μία ακόμα φορά θριάμβευσαν. Πολλοί και πολλές ήταν αυτοί που βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους να βγουν από το τρένο (διακινδυνεύοντας τη δική τους ζωή) και αυτοί που έσπευσαν να δώσουν αίμα για τους τραυματίες, όπως πολλοί γιατροί και νοσηλευτές έδωσαν μάχη για να κρατήσουν στη ζωή και να περιθάλψουν τους τραυματίες. Παρά τη διαρκή και μακραίωνη κρατική προπαγάνδα για τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, για τον ατομικισμό και τη θεοποίηση του ιδιωτικού συμφέροντος, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια μεταξύ τους (κι όχι μόνο στο στενό οικογενειακό τους κύκλο) ως κοινωνικές αξίες και πράξεις ύψιστης σημασίας.
Όσον αφορά τις ιδιαίτερες αιτίες που συνετέλεσαν στο να συμβεί το τελευταίο αυτό δυστύχημα είναι πλέον γνωστές. Η σκόπιμη και σταδιακή απαξίωση του ΟΣΕ αποσκοπούσε στην ιδιωτικοποίηση του οργανισμού, κάτι που αποτελούσε μνημονιακή δέσμευση του ελληνικού κράτους. Αυτή η απαξίωση μεταφράστηκε σε ελλείψεις προσωπικού, απαρχαιωμένες υλικοτεχνικές υποδομές, ελλιπή μέτρα ασφαλείας για εργαζόμενους και επιβάτες, αδικαιολόγητες καθυστερήσεις όσον αφορά ενέργειες που θα βελτίωναν το σιδηροδρομικό δίκτυο. Η κατάσταση αυτή διαιωνίστηκε και επιτάθηκε με την ιδιωτικοποίηση του. Το ότι αυτές οι συνθήκες θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πολύνεκρο δυστύχημα ήταν κάτι για το οποίο προειδοποιούσαν οι συνδικαλιστές του κλάδου χωρίς ποτέ να εισακουστούν. Αντ’ αυτού οι απεργίες που προκήρυξαν για την ανάδειξη του ζητήματος κηρύχθηκαν παράνομες και καταχρηστικές. Παρότι, λοιπόν, από το 2010 και έπειτα οι σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις ασφαλούς λειτουργίας όχι μόνο δεν σταμάτησαν να λειτουργούν μέχρι αυτές να εκπληρωθούν -κάτι που θα συνέβαινε σε κάθε κοινωνία που σέβεται και προστατεύει πραγματικά την ανθρώπινη ζωή- αλλά συνέχισαν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Και αυτό γιατί τα κέρδη της εταιρείας αλλά και του κράτους δεν έπρεπε επ’ ουδενί να πληγούν.
Και τώρα… «θα αναζητηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας»
Από την πρώτη στιγμή, οι κρατιστές στην προσπάθειά τους να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να εκτονώσουν την κοινωνική οργή που προκάλεσε το δυστύχημα άρχισαν να κάνουν λόγο για ανάληψη των ευθυνών που τους αναλογούν, για αναζήτηση των αιτίων, για άπλετο φως που θα ριχτεί και άλλες παρόμοιες επικοινωνιακές φανφάρες. Για ποια ανάληψη ευθύνης μιλούν όμως; Για ποια απόδοση δικαιοσύνης μιλούν; Μήπως η αστική «δικαιοσύνη» θα τιμωρήσει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους δεκάδες θανάτους; Θα αγγίξει μήπως τους ιδιοκτήτες, τους διευθύνοντες συμβούλους και CEO της Hellenic Train με τους παχυλούς μισθούς εκατομμυρίων; Θα αγγίξει μήπως τα κεφάλια του Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ.Τ. και άλλων οργανισμών του υπερεθνικού κεφαλαίου που επέβαλαν τα μνημόνια σε μια σειρά χωρών παγκοσμίως -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- προκαλώντας εκατομμύρια θύματα προκειμένου να αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη των κρατιστών και καπιταλιστών; Θα αγγίξει μήπως τους πολιτικούς, βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων από το 2008 και μετά που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τους μνημονιακούς όρους που προκάλεσαν την απαξίωση και την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ (όπως και τόσων άλλων δομών και υπηρεσιών δημοσίου συμφέροντος) και οι οποίοι καταλήγουν νομοτελειακά σε τραγωδίες όπως αυτή των Τεμπών; Όσοι/ες ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα γνωρίζουν καλά την απάντηση: δεδομένα όχι. Οι από τα κάτω δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Η «δικαιοσύνη» αυτού του άδικου συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης είναι ταξική, γι’ αυτό και δεν είναι δικαιοσύνη. Ακόμα όμως, κι αν το μακρύ χέρι του νόμου μπορούσε να αγγίξει τους πιο υψηλά ιστάμενους της κοινωνικής πυραμίδας, δεν είναι το ζητούμενο για εμάς ούτε θεωρούμε ότι θα έλυνε κάποιο πρόβλημα. Και προφανώς δεν θα λειτουργούσε αποτρεπτικά για αντίστοιχες τραγωδίες στο μέλλον. Το ζήτημα δεν είναι, κατ’ εμάς, η παραδειγματική τιμωρία των όποιων υπεύθυνων/ανεύθυνων αλλά η εξάλειψη των πολιτικών και οικονομικών αιτίων που ευθύνονται και για αυτό το έγκλημα.
Από τα Τέμπη μέχρι τη Τουρκία
κράτη και κεφάλαιο γεννούν την τραγωδία
Το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη είναι το πιο πρόσφατο από μια ατελείωτη σειρά κρατικών-καπιταλιστικών εγκλημάτων, που δεδομένα, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, δεν θα είναι το τελευταίο. Οι περιβόητες «επενδύσεις», οι «αναπτυξιακές πολιτικές», η «ανταγωνιστικότητα», η «ανάκαμψη της οικονομίας» εξάλλου, είναι κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι που για να γίνουν πράξη απαιτούνται (ανθρωπο)θυσίες. Οι κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες θα είναι καθημερινότητα όσο εμείς οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες επιτρέπουμε και ανεχόμαστε το απάνθρωπο αυτό σύστημα και την διαιώνισή του ως πολιτική και οικονομική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας.
Οι μαζικές καταστροφές, οι τραγωδίες σαν αυτή του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη ή σαν αυτή που συνέβη πρόσφατα στην ανατολική Τουρκία είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που είναι βασισμένη στην άνευ ορίων και όρων κερδοσκοπία και στην κυριαρχία ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο και ανθρώπου πάνω στη φύση. Ακόμα και στην περίπτωση όμως που η αφορμή μιας καταστροφής είναι εξωγενής, όπως ένα φυσικό φαινόμενο ή μια μεταδοτική ασθένεια, η απανταχού παρουσία του κράτους και του ιδιωτικού συμφέροντος εντοπίζεται τόσο σε επίπεδο πρόκλησης και μη πρόληψής της όσο και σε επίπεδο επιδείνωσης των επιπτώσεών της. Πλέον, κανένα δυστύχημα, καμιά μαζική καταστροφή δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκομμένα από την ύπαρξη και κυριαρχία του κράτους και του καπιταλισμού. Είναι η ύπαρξη αυτού του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος που οξύνει και επιδεινώνει αντί να αντιμετωπίζει -όπως διατείνονται οι απολογητές του- τις ούτως ή άλλως αρνητικές συνέπειες της εκάστοτε καταστροφής και μας αναγκάζει να βιώνουμε οι από τα κάτω αλλεπάλληλες τραγωδίες.
Οι λόγοι και οι τρόποι με τους οποίους συμβαίνει αυτό ποικίλλουν. Πρωτίστως, τα μέτρα ασφαλείας, είτε πρόκειται για εργαζόμενους είτε για επιβάτες είτε για κατοίκους πολυκατοικιών, είναι κοστοβόρα για τα αφεντικά των εκάστοτε επιχειρήσεων και των μεταφορικών ή κατασκευαστικών εταιριών. Αυτά συνιστούν περιττά έξοδα τα οποία θα μείωναν το επιδιωκόμενο κέρδος. Η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από το κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο ευθύνεται για τις ολοένα συχνότερες και εντονότερες φυσικές καταστροφές των οποίων γινόμαστε μάρτυρες και θύματα. Επιπλέον, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης που αποτελούν απότοκο προγενέστερης συλλογικής εργασίας και της ανθρώπινης διάνοιας και που για αυτό το λόγο θα έπρεπε να είναι κοινωνικοποιημένα και προσβάσιμα σε όλους/ες, σήμερα τα καρπώνονται ληστρικά οι κυρίαρχοι αποκλείοντας όλους τους άλλους. Παράλληλα, το κράτος όντας άρρηκτα συνδεδεμένο και σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο δεν θα μπορούσε παρά να νομοθετεί και να επιβάλει τα συμφέροντα της εκμεταλλευτικής μειοψηφίας εναντίον της εκμεταλλευόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ελλιπής έλεγχος των ιδιωτικών εταιριών από το κράτος και οι ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των συμφερόντων τους αποτελούν νομοτέλεια.
Είναι η λύση για να μην ξανασυμβούν τέτοιες τραγωδίες
το «να κάνει το κράτος καλύτερα τη δουλειά του»;
Μια θέση που αναπαράγεται συχνά κάθε φορά που γίνεται ένα αντίστοιχο πολύνεκρο δυστύχημα είναι αυτή που απαιτεί περισσότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος. Η ίδια άποψη επανήλθε όπως ήταν αναμενόμενο στο δημόσιο διάλογο μετά και από το πρόσφατο συμβάν στα Τέμπη. Η θέση αυτή όταν δεν εκφέρεται από κυβερνητικά / κρατικά στελέχη που έχουν κάθε λόγο και πολιτικό και οικονομικό συμφέρον να το κάνουν, υιοθετείται και αναπαράγεται άκριτα από ανθρώπους που αφενός αγνοούν ή παραβλέπουν τις καταβολές και τον ιστορικό ρόλο του κράτους, αφετέρου έχουν αποδεχτεί το κρατικό / εξουσιαστικό αφήγημα σύμφωνα με το οποίο το κράτος είναι δήθεν απαραίτητο και ότι χωρίς αυτό η κοινωνία θα κατέρρεε. Από την πλευρά μας δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να επαναλάβουμε την αξιακή θέση των αναρχικών ενάντια στο κράτος: το κράτος -που στην σύγχρονη μορφή του αναδύθηκε, όχι τυχαία, παράλληλα με τον καπιταλισμό- είναι η οργανωμένη βία που διασφαλίζει την καταπίεση και εκμετάλλευση της κοινωνικής πλειοψηφίας για λογαριασμό μιας άρχουσας τάξης. Είναι τουλάχιστον αυταπάτη να θεωρούμε ότι οι κρατιστές θα συγκρουστούν με τα συμφέροντα της τάξης την οποία υπηρετούν και στην οποίοι ανήκουν και οι ίδιοι για να προασπίσουν τα συμφέροντα και τις ζωές των πληβείων.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ελληνικό κράτος (όπως και κάθε κράτος), ανεξάρτητα από τους πολιτικούς διαχειριστές του όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέσω των οικονομικών αναδιαρθρώσεων τις οποίες εφάρμοσε επιτέλεσε τον ιστορικό του ρόλο. Δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό για το οποίο συγκροτήθηκε ιστορικά και αυτό που αποτελεί προϋπόθεση της παγίωσης και αναπαραγωγής του. Όσο για τις σοσιαλδημοκρατικές σειρήνες που επανέρχονται στο προσκήνιο ενόψει των εκλογών και υπόσχονται ένα «κράτος πρόνοιας» που θα συγκρουστεί δήθεν με τα ιδιωτικά συμφέροντα υπέρ των δικαιωμάτων των πολλών, δεν είναι τίποτα άλλο από συνειδητά προεκλογικά ψεύδη καθώς, ακόμα και αν ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει τέτοια πρόθεση από κάποιους μέσα στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού παιχνιδιού -πράγμα ανεδαφικό- θα προσέκρουε στα συμφέροντα της οικονομικά άρχουσας τάξης η οποία είναι αυτή που θέτει τους όρους αυτού του παιχνιδιού.
Η λύση βρίσκεται αλλού.
Μοναδική απόδοση δικαιοσύνης για τα κρατικά – καπιταλιστικά εγκλήματα,
η Κοινωνική Επανάσταση
Το εύλογο και επιτακτικό ερώτημα που αναδύεται από όλους/ες όσους/ες βιώνουμε καθημερινά την καταπίεση και την εκμετάλλευση είναι ένα και μοναδικό. Τι πρέπει να γίνει για να μην επαναληφθούν άλλες τραγωδίες που μας γεμίζουν με θλίψη και οργή. Είναι το να δρομολογηθούν έστω και τώρα οι διαδικασίες για την αποκατάσταση των ελλείψεων στον σιδηρόδρομο και την κάλυψη των προϋποθέσεων ασφαλούς λειτουργίας του˙ κάτι που έπρεπε να έχει γίνει χρόνια πριν; Είναι το «να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη» για να καταλάβει την εξουσία η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος περιμένοντας από αυτήν να κάνει αυτά που ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει; Είναι το να περιέλθει ξανά το σύνολο των υποδομών και δημοσίων υπηρεσιών που τώρα έχουν ιδιωτικοποιηθεί στην κυριότητα και διαχείριση του κράτους; Ή μήπως είναι το να ευαισθητοποιηθούν οι διοικούντες την Hellenic Train και να θυσιάσουν ένα μέρος των κερδών τους για την ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρόμου; Ακόμα, όμως, κι αν πράγματι σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνει -υπό το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής- αυτό που δεν έγινε τόσα χρόνια και επιτευχθεί τελικά η ασφαλής επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου, προκύπτει ένα άλλο ερώτημα. Τι γίνεται με όλα αυτά τα θύματα που έχασαν τη ζωή τους ή την είδαν να καταστρέφεται στο βωμό του κρατικού και καπιταλιστικού κέρδους σε αναρίθμητες άλλες τραγωδίες στο παρελθόν και οι οποίες δεν έχουν τελειωμό˙ στο Σάμινα, στις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, στο Μάτι, στην Εύβοια, τις πλημύρες στην Μάνδρα, την διαχείριση της πανδημίας… Ποια είναι η απόδοση δικαιοσύνης για όλα αυτά τα θύματα του κράτους και του κεφαλαίου; Και το κυριότερο, ποιο είναι το εχέγγυο ότι δεν θα ξανασυμβούν και στο μέλλον παρόμοια θλιβερά γεγονότα;
Για εμάς η γενεσιουργός αιτία αυτών και αντίστοιχων καταστροφών έγκειται στον πυρήνα του πολιτικού και οικονομικού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη˙ το σύμπλεγμα κράτους και καπιταλισμού. Είναι το κρατικό/καπιταλιστικό σύστημα που έχει ιεροποιήσει το ατομικό συμφέρον εκλογικεύοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων, αυτό που επιχειρεί να αποστραγγίξει κάθε έννοια ανθρώπινης αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Είναι το κράτος και ο καπιταλισμός που επιτρέπουν σε μια χούφτα δισεκατομμυριούχων να αποστερούν τα μέσα για μια ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή στο σύνολο της ανθρωπότητας. Είναι αυτό το σύστημα που καταστρέφει τα πολύτιμα οικοσυστήματα του πλανήτη για τον πλουτισμό ελάχιστων καπιταλιστών. Είναι το ίδιο σύστημα που γεννά τους πολέμους και οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στον εκτοπισμό και την προσφυγιά. Είναι το σύστημα του κρατισμού που βασίζεται στην ιεραρχία, τον συγκεντρωτισμό, την εξουσία αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις αστείρευτες δημιουργικές ικανότητες και τη συλλογική ευφυία του συνόλου των απλών ανθρώπων. Είναι αυτό που ανάγοντας σε θέσφατο την ανάθεση και την αντιπροσώπευση επιχειρεί να φιμώσει και να καταστείλει οποιαδήποτε ατομική ή συλλογική πρωτοβουλία μετατρέποντας τους ανθρώπους που υφίστανται την εξουσία σε απαθείς και ασυνείδητους, σε ανεύθυνα και φοβισμένα όντα ανίκανα για την παραμικρή εκδήλωση αυτόνομης σκέψης ή πράξης. Ενώ, παράλληλα, είναι το κράτος που με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαθέτει τιμωρεί αμείλικτα όσους επιχειρήσουν να αυτό-οργανωθούν μακριά από τον ασφυκτικό του έλεγχο.
Έτσι γίνεται σαφές πως τόσο ο καπιταλισμός όσο και το κράτος όχι μόνο δεν μπορούν να αποτρέψουν ή να εξομαλύνουν τις επιπτώσεις των όποιων καταστροφών αλλά, αντιθέτως, εμποδίζουν την αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπισή τους. Κάτι που θα συνέβαινε χωρίς αμφιβολία αν η κοινωνία ήταν απαλλαγμένη από τη σαθρή “αξία” της επιδίωξης του ατομικού κέρδους που επιβάλει ο καπιταλισμός και αν οι άνθρωποι αφήνονταν ελεύθεροι να συνεργαστούν και να δράσουν για το κοινό όφελος χωρίς τους περιορισμούς και την διαβρωτική επιρροή της εξουσίας του κράτους.
Για μας είναι αδιαμφισβήτητο το ότι θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες τραγωδίες αν η κοινωνία μας ήταν οργανωμένη διαφορετικά. Αν ήταν δομημένη πάνω σε διαφορετικές αρχές από αυτές που κυριαρχούν σήμερα. Αν ήταν οργανωμένη πάνω στις αναρχικές αρχές της πολιτικής και οικονομικής δικαιοσύνης, της ατομικής και κοινωνικής πρωτοβουλίας, της αυτοδιαχείρισης, της αλληλοβοήθειας και του σεβασμού προς τη ζωή. Αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους αποφάσιζαν οι ίδιοι/ες και εφάρμοζαν τις καλύτερες λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σιδηρόδρομος αντί να εκτελούν εντολές από διοικούντες που ως επί το πλείστον είναι άσχετοι με το αντικείμενο και αντιμετωπίζουν τον σιδηρόδρομο ως μια κερδοφόρα επιχείρηση και μόνο. Αν οι υγειονομικοί αποφάσιζαν για τα προβλήματα του συστήματος υγείας και εφάρμοζαν τις βέλτιστες λύσεις αντί να ακολουθούν τις οδηγίες ανίδεων διοικητών και υπουργών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος. Αν οι κάτοικοι των γειτονιών, των πόλεων και των χωριών που γνωρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος τους συζητούσαν σε συνελεύσεις και αποφάσιζαν τους καταλληλότερους τρόπους αντιμετώπισής τους αντί να περιμένουν από μια αρχή -δημοτική, περιφερειακή ή άλλη που πάντα έχει ως γνώμονα το πολιτικό και οικονομικό της συμφέρον- να κάνει όλα αυτά τα οποία κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει καλύτερα από τους ίδιους. Αν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας χρησιμοποιούνταν για την ασφαλή και ποιοτική μετακίνηση, εργασία, κατοικία, υγειονομική περίθαλψή και ευζωία όλων των ανθρώπων και όχι για τον πλουτισμό μιας δράκας εκμεταλλευτών όπως σήμερα. Αν, συνοψίζοντας, δεν υπήρχε ο καπιταλισμός που μετατρέπει τα πάντα -από την κατοικία μέχρι τις μεταφορές και από την υγεία και την παιδεία μέχρι τη φύση- σε εμπόρευμα στο βωμό της κερδοφορίας των αφεντικών. Και αν, εν τέλει, δεν υπήρχε το κράτος που συγκροτήθηκε ιστορικά για να επιβάλλει και να διασφαλίζει με τη βία τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων. Τότε είναι βέβαιο πως τραγωδίες σαν αυτή των Τεμπών θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Η λύση, λοιπόν, δεν είναι ο εξανθρωπισμός αυτού του δομικά εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος που προκαλεί και οδηγεί αναπόφευκτα στο θάνατο, αλλά η πλήρης καταστροφή του και η δημιουργία ενός κόσμου που θα σέβεται και θα προασπίζει την ζωή. Για εμάς, τραγωδίες σαν την πρόσφατη θα πάψουν μόνο όταν πάψει το κέρδος να έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη -και όχι μόνο- ζωή. Αυτό όμως είναι κάτι που είναι αδύνατον να επιτευχθεί με ημίμετρα μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης. Για να γίνει αυτό είναι αναγκαίο όλοι/ες εμείς οι καταπιεσμένοι/ες και εκμεταλλευόμενοι/ες να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα και την ζωτική σημασία της πραγματοποίησης της κοινωνικής επανάστασης˙ της κατάργησης του κράτους, της εξάλειψης του καπιταλισμού και της αναδιοργάνωσης της κοινωνίας πάνω σε ριζικά νέες βάσεις.
Αν θέλουμε να σπάσει ο φαύλος κύκλος των τραγωδιών, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Το να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε στο εδώ και στο τώρα για την συγκρότηση της ακρατικής, αταξικής και ανεξούσιας κοινωνίας, της αναρχίας.
