Ο Γ. Μιχαηλίδης διανύει την 57η ημέρα απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία και του αρνούνται εκδικητικά παρότι έχει εκτίσει ήδη εδώ και εξίμισι μήνες το απαιτούμενο -βάσει των νόμων της αστικής “δικαιοσύνης”- χρονικό διάστημα ώστε να αποφυλακιστεί. Ο σύντροφος τον οποίο ο ποινικός μηχανισμός του κράτους εξανάγκασε στην επιλογή της απεργίας πείνας ως το έσχατο μέσο αγώνα για να κερδίσει το αυτονόητο, αντιμετωπίζει ξεκάθαρα πλέον τον κίνδυνο της μη αναστρέψιμης βλάβης ζωτικών του οργάνων, ακόμα και πολυοργανικής ανεπάρκειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η συγκεκριμένη κατασταλτική μεθόδευση αποτελεί μια ακόμα έκφραση του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο επιβάλει το κράτος και το οποίο στοχεύει και στοχοποιεί επιλεκτικά τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και όλους/ες όσοι/ες αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και ως εκ τούτου αρνούνται να δεχτούν ως όρο ζωής τους τη φυλακή. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης συνίσταται στην αυστηροποίηση των ποινών και των συνθηκών κράτησης, άρνηση χορήγησης αδειών και στην προκειμένη περίπτωση προληπτική παράταση της φυλάκισης πέραν του προβλεπόμενου και εκτιμένου χρονικού διαστήματος της ποινής. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκισή του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για να μην παγιωθεί ως κανονικότητα αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εναντίον των πολιτικών κρατουμένων αλλά και εν γένει η νέα αναδιάρθρωση του ποινικού συστήματος η οποία αναιρεί με μια μονοκοντυλιά κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με το αίμα των αγωνιζόμενων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Την ίδια στιγμή που το κράτος και οι μηχανισμοί του, εκδικούνται απροκάλυπτα (κάνοντας λάστιχο ακόμα και τους ίδιους τους προσχηματικούς νόμους της αστικής δημοκρατίας) όλους όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση και εξουσία, αφήνει ελεύθερους βιαστές, νεοναζί και ένστολους δολοφόνους. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό που όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενες θεωρούμε αυταπόδεικτο… ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, είναι ταξική.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στον κόσμο της εξουσίας με τίμημα -εδώ και σχεδόν εννιά χρόνια- την ελευθερία του και πλέον την ίδια του την υγεία και τη ζωή. Και σε αυτή την περίπτωση, το κράτος εκδικείται και επιχειρεί τόσο την ηθική (αυτό υπονοούν όταν λένε στην απορριπτική τους απόφαση ότι «δεν έχει περάσει επαρκές χρονικό διάστημα για τον σωφρονισμό του») αλλά και φυσική εξόντωση ενός ακόμα ανυποχώρητου πολέμιού του.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου του αγώνα όντας αιχμάλωτοι των κυρίαρχων σε έναν κοινωνικό/ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μπήκαν στο στόχαστρο της εξουσίας και βρέθηκαν έγκλειστοι στα κελιά της δημοκρατίας επειδή προέταξαν και υπερασπίστηκαν συνειδητά το δίκαιο του αγώνα ενάντια σε αυτό το σάπιο κρατικό / καπιταλιστικό σύστημα που προκαλεί αδιάκοπα καταπίεση, εκμετάλλευση, ανελευθερία και θάνατο. Οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται αιχμάλωτοι γιατί αγωνίστηκαν για την ελευθερία όλων μας. Δεν έχουμε επομένως καμία αυταπάτη ότι ο δολοφονικός μηχανισμός που ονομάζουν κράτος υπολογίζει και σέβεται την ζωή εν γένει, πόσο μάλλον τις ζωές ανθρώπων που συνειδητά αγωνίζονται για τη καταστροφή του. Η θέση των αιχμάλωτων συντρόφων και συντροφισσών μας βρίσκεται δίπλα μας στον δρόμο και στους αγώνες και δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να τους αφήσουμε να γίνουν βορά των εχθρών της ελευθερίας.
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΟΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ