Κατά το προηγούμενο διάστημα, μία σειρά καταλήψεων βρέθηκαν στο στόχαστρο τόσο της κρατικής καταστολής, όσο και των πιστών υπηρετών του κράτους και των αφεντικών, των φασιστών.
Αρχικά, στα πλαίσια των εθνικιστικών συλλαλητηρίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ομάδες φασιστών εξαργυρώνοντας την πολιτική νομιμοποίηση που έλαβαν από τους συμμετέχοντες σε αυτά και εκμεταλλευόμενες την ευκαιρία δημόσιας παρουσίας τους, επιτέθηκαν στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, τον Ε.Κ.Χ. Σχολείο, και την κατάληψη Libertatia με αποτέλεσμα τον εμπρησμό της.
Λίγες μέρες αργότερα, την σκυτάλη της προσπάθειας φίμωσης των χώρων αντίστασης και αγώνα ανέλαβε το κράτος. Τα μέσα άλλαξαν. Το συρφετό φασιστών με λοστούς, πέτρες και μολότοφ διαδέχθηκε η κρατική καταστολή με μπάτσους, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Τα ξημερώματα της 12ης Μαρτίου οι κατασταλτικές δυνάμεις εκκένωσαν με συντονισμένη επιχείρηση τρεις καταλήψεις, την κατάληψη Gare, την Ζαΐμη 11, και την Ματρόζου 45, στην οποία συνέλαβαν 12 συντρόφισσες και συντρόφους.
Κοινή στόχευση των πάσης φύσεως υπερασπιστών της εξουσίας και του συστήματος είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια να θάψουν κάθε φωνή που ορθώνεται ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης και αντιστέκεται στις συνθήκες αδικίας και διαιώνισής τους. Η απεγνωσμένη προσπάθεια να καταστείλουν κάθε ενδιάθετη επιθυμία ελευθερίας.
Το κράτος καταστέλλει τις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα γιατί αμφισβητούν την ουσία του. Η ίδια η ύπαρξη αυτών των δομών αποτελεί έμπρακτη αμφισβήτηση της εξουσιαστικής λογικής της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η οποία πασχίζει να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν οι ίδιοι τις υποθέσεις, τις επιθυμίες και ανάγκες τους, χωρίς την ύπαρξη κάποιας εξουσίας και χωρίς οποιαδήποτε λογική ανάθεσης. Οι κρατιστές που οφείλουν την ύπαρξή τους στην επιβίωση αυτής της αυταπάτης στις συνειδήσεις των ανθρώπων, γνωρίζουν καλά πως αν γενικευόταν το παράδειγμα της άμεσης αδιαμεσολάβητης και συλλογικής δράσης που προτάσσουν έμπρακτα οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένες, αντιθεσμικές δομές, θα αμφισβητούνταν εκ θεμελίων η παρασιτική τους ύπαρξη.
Το κράτος και τα αφεντικά φοβούνται τις αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα, που οργανώνονται και αποφασίζουν με οριζόντιες διαδικασίες και λειτουργούν αντιεραρχικά και αντιθεσμικά όχι τόσο για αυτό που ήδη είναι, αλλά κυρίως για αυτό που μπορούν να γίνουν, δηλαδή ένα παράδειγμα για τα υπόλοιπα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια. Ας κάνουμε λοιπόν τους φόβους τους απτή πραγματικότητα. Υπερασπιζόμενοι/νες τις ήδη υπάρχουσες δομές και δημιουργώντας νέες να επεκτείνουμε τον αγώνα για την γενικευμένη απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής, του κοινωνικού πλούτου, της λήψης των αποφάσεων που αφορούν την κοινωνία καθώς και της υλοποίησής τους· τον αγώνα για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣΕΣ/ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΜΑΤΡΟΖΟΥ 45