ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 3ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Κι άλλο κάρβουνο

Ο ρόλος της «καθεστωτικής αριστεράς», αυτής που σήμερα εκφράζεται μέσω του Σύριζα είναι πάντα ο ίδιος: η δουλειά της είναι να πραγματοποιεί τις πιο δύσκολες και αντικοινωνικές επιλογές της αστικής τάξης, αυτές που ο άλλος πόλος του αστικοδημοκρατικού συστήματος, η δεξιά, δεν έχει την δυνατότητα να κάνει.

Έτσι και σήμερα, στην Ελλάδα, ο Σύριζα αφού συγκέντρωσε μέσω της αντιμνημονιακής ρητορικής το απαραίτητο κεφάλαιο κοινωνικής ανοχής προχωρά εκεί που η δεξιά δεν τόλμησε. Ολοκληρώνει την μεγάλη επίθεση, για την οποία οι αναρχικοί και άλλοι επαναστάτες είχαν προειδοποιήσει από τη δεκαετία του ’90, την περίφημη «καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση». Η δεξιά δεν θα μπορούσε να περάσει τίποτα αναίμακτα: ούτε σπίτια να πλειστηριάσει, ούτε τα τελευταία οχυρά των «εργασιακών δικαιωμάτων» να γκρεμίσει, ούτε πάνω από όλα να σαρώσει το ασφαλιστικό.

Σε τι θα διέφερε ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο αν το είχε φέρει προς ψήφιση η ΝΔ; Σε τίποτα παρά μόνο στο ότι το κέντρο της Αθήνας θα ήταν, και δικαίως, πεδίο μάχης με δεκάδες χιλιάδες κόσμο. Αμηχανία, απογοήτευση, μοιρολατρία στην βάση των εκμεταλλευόμενων, να τι κόμισε η “πρώτη φορά αριστερά”. Η ελληνική αστική τάξη και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να της χρωστούν ευγνωμοσύνη.

Στις 3/12 έχει προκηρυχτεί 24ωρη γενική απεργία. Είναι ντροπή για όλους τους ανθρώπους της τάξης μας το γεγονός ότι χρειάζεται το όνειδος του συνδικαλισμού, η ΓΣΕΕ, για να υπάρξει ακόμα και αυτό το 24ωρο συμβολικής διαμαρτυρίας. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα για την ώρα, και ο καθένας/μια θα πρέπει να αναλογιστεί όχι μόνο το μήνυμα που δεν δίνει η εθιμοτυπία τέτοιων 24ωρων απεργιών αλλά το μήνυμα που δίνει η αδυναμία της καταπιεζόμενης και εκμεταλλευόμενης κοινωνίας να ανταποκριθεί μαζικά έστω σε αυτό. Και τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν φορές που η μαζική παρουσία στον δρόμο, η μαχητικότητα και η συμμετοχή έδωσαν μηνύματα πολύ δυνατότερα από ότι επιθυμούσε να δώσει ο καθεστωτικός συνδικαλισμός και σε τελείως άλλες κατευθύνσεις.

Απέναντι στην καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση, που πάνω στο όχημα της κρίσης επιτίθεται κατά μέτωπο, η συμμετοχή σε αγώνες και η συλλογικοποίηση είναι η απαραίτητη αρχή μιας σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο που θα βάλει στο τραπέζι πολλά περισσότερα από το σταμάτημα των μνημονίων και του συνακόλουθου κατήφορου προς την μιζέρια και την βαρβαρότητα. Κάθε αναβολή, υπό του φόβο του κόστους της αληθινής αντίστασης κάνει αυτό το κόστος μεγαλύτερο, μας ωθεί όλο και πιο πίσω, σε χειρότερες θέσεις.

Αν σήμερα βλέπουμε τον εξευτελισμό των ηλικιωμένων, την κλοπή της εργασίας τους που έγινε ασφαλιστικές εισφορές μετά από 40 χρόνια δουλειάς, αν το μεγαλύτερο μέρος των συνταξιούχων ζουν στη φτώχεια και στον κίνδυνο της υγείας, ας αναλογιστούμε τι περιμένει τις επόμενες φουρνιές απόμαχων της μισθωτής σκλαβιάς. Το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν μας δείχνει καθαρά τι έρχεται. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα νομοσχέδια για το ασφαλιστικό, κι άλλοι εφαρμοστικοί νόμοι, κι άλλα μνημόνια. Δεν υπάρχει τέλος στον κατήφορο, με δεξιά ή Σύριζα τα κόστη θα είναι ίδια.

Αυτά τα κόστη ο καθένας ας τα μετρήσει κι ας τα βάλει στη ζυγαριά με το κόστος των όσων πρέπει να γίνουν για να αντιστραφεί η πορεία, για να ξεκινήσουμε ως εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι τον δικό μας ανήφορο. Είναι καιρός να αρθεί η έμπρακτη ασυλία στον Σύριζα που προκλήθηκε από το σοκ της Οβιδιακής του μεταμόρφωσης, σε πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων τάξεων και στρωμάτων. Κι αυτή τη φορά να διδαχθούμε από την ήττα όλης της προηγούμενης περιόδου και να βάλουμε μπροστά όλα όσα αποφύγαμε με την εκλογική ανάθεση της “λύσης” στον Σύριζα.

Για ένα νέο αυτό-οργανωμένο και μαχητικό συνδικαλισμό, για μαζικούς αγώνες σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, βλέπουμε την απεργία και τις κινητοποιήσεις στις 3/12 ως ένα στιγμιότυπο αγώνα στην προοπτική της οργάνωσης της δικιάς μας επίθεσης, για την συντριπτική εκδήλωση της δύναμης της κοινωνικής βάσης.

Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στην απεργία και να πλαισιώσουν τις κατά τόπους πορείες και κινητοποιήσεις που καλούνται στην επικράτεια.

Να τελειώνουμε με τις λογικές του καθεστωτικού συνδικαλισμού ως μέσου διαμεσολάβησης του κράτους στην εργατική τάξη.
Να τελειώνουμε με τις λογικές τις ανάθεσης μέσα και έξω από τα συνδικάτα.
Να τελειώνουμε με τις λογικές της ανάπτυξης, της διαταξικής συνεργασίας, της εθνικής ενότητας.