Είναι οι αναρχικοί υπέρ της “απόλυτης” ελευθερίας;
Όχι. Οι αναρχικοί δεν πιστεύουν ότι ο καθένας θα πρέπει να μπορεί να «κάνει ό, τι θέλει», και αυτό γιατί ορισμένες ενέργειες συνεπάγονται αναπόφευκτα την άρνηση της ελευθερίας των άλλων.
Για παράδειγμα, οι αναρχικοί δεν υποστηρίζουν την “ελευθερία” να βιάζεις, να εκμεταλλεύεσαι ή να εξαναγκάζεις τους άλλους. Ούτε ανεχόμαστε την εξουσία. Αντιθέτως, εφόσον η εξουσία αποτελεί απειλή για την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη (για να μην αναφέρουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια), οι αναρχικοί αναγνωρίζουν την ανάγκη αντίστασης και ανατροπής της.
Η άσκηση εξουσίας δεν είναι ελευθερία. Κανείς δεν έχει το “δικαίωμα” να εξουσιάζει τους άλλους. Όπως επισημαίνει ο Μαλατέστα, ο αναρχισμός υποστηρίζει την «ελευθερία για όλους… με μοναδικό όριο την ίση ελευθερία για τους άλλους· πράγμα που σημαίνει… ότι δεν αποδεχόμαστε ούτε έχουμε πρόθεση να σεβαστούμε, την “ελευθερία” κάποιων να εκμεταλλεύονται, να καταπιέζουν, και να κυβερνούν, κάτι που σημαίνει καταπίεση και σίγουρα όχι ελευθερία». [Errico Malatesta: His Life and Ideas, σελ. 53]
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η αντίσταση σε όλες τις μορφές ιεραρχικής εξουσίας -είτε είναι ιδιωτική (το αφεντικό) είτε δημόσια (το κράτος)- είναι το σημάδι ενός ελεύθερου ανθρώπου. Όπως επεσήμανε ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ στο δοκίμιό του για την «Πολιτική ανυπακοή» (1847):
«Η ανυπακοή είναι το πραγματικό θεμέλιο της ελευθερίας. Οι υπάκουοι είναι αναγκασμένοι να είναι σκλάβοι».