Κατηγορία: ΚΕΙΜΕΝΑ / ΠΡΟΚΥΡΗΞΕΙΣ

Την Τρίτη 16/9 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη συγκέντρωση και μικροφωνική για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από χρυσαυγίτες νεοναζί και ενημέρωσης για το δικαστήριο σχετικά με την επίθεση από φασιστοειδή της χ.α. στο αναρχικό στέκι αντίπνοια στα Πετράλωνα. Στην συγκέντρωση συμμετείχαν 30 σύντροφοι/ισες,

κρεμάστηκαν τα πανό:

και μοιράστηκε το εξής κείμενο:

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Στις 18 Σεπτεμβρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από νεοναζιστικά αποβράσματα της χρυσής αυγής στο Κερατσίνι. Αυτή η δολοφονία, που δεν ήταν η μόνη, ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα της συνειδητής υπόθαλψης, προστασίας και πριμοδότησης της φασιστικής συμμορίας από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Τα πογκρόμ και οι δολοφονίες, οι ξυλοδαρμοί, οι τραμπουκισμοί και οι απειλές σε λαϊκές αγορές, νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς κατά μεταναστών από τη μία, και οι επιθέσεις σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αγώνα (σχολεία μεταναστών, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, καταλήψεις κ.τ.λ.) αλλά και εναντίον μεμονομένων αγωνιστών από την άλλη, δεν είναι τίποτα άλλο από την υλοποίηση της στρατηγικής επιλογής του συστήματος να επιβάλει με την βία το φόβο, την κοινωνική αποσύνθεση και την υποταγή στα μέτρα κοινωνικής εξόντωσης που αυτό εφαρμόζει.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι σε περιόδους κρίσης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, όπως η σημερινή, η εκάστοτε άρχουσα τάξη επιστρατεύει το χαρτί του φασισμού ως παράγοντα σταθεροποίησης του παραπαίοντος καθεστώτος, αφενός μέσω της ωμής βίας εναντίον των διαφωνούντων στις κυρίαρχες πολιτικές και εφετέρου μέσω της διοχέτευσης της κοινωνικής οργής για τη φτώχεια και την εξαθλίωση που γεννά η κρίση προς τους πιο αδύναμους αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπαίτιους: τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Η ντόπια και διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ που κυβερνά την Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στην περίπτωση της χρυσής αυγής, αυτής της παρακρατικής νεοναζιστικής συμμορίας την οποία εξέθρεφε από τη δεκαετία του 80, βρήκε τον σχηματισμό εκείνο που θα αναλάμβανε πρόθυμα το ρόλο του πληρωμένου μπράβου του κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή φύση της χρυσής αυγής όπως και κάθε φασιστικού / ναζιστικού μορφώματος ιστορικά, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά στον σύντομο κοινοβουλευτικό της βίο. Η υπερψήφιση κάθε είδους φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές, της πώλησης / ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ, στην οποία είναι υποθηκευμένο το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής γης της χώρας, η δημιουργία γραφείων ευρέσεως εργασίας μόνο για έλληνες με ημερομίσθιο 15 ευρώ και η ξεκάθαρη στήριξη των αφεντικών στην περίπτωση της απεργίας της χαλυβουργίας, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Η Χ.Α. Δεν εμφανίστικε ως παρθενογέννεση μετά την κρίση. Οι στενοί ιδεολογικοί της δεσμοί ειδικά με την Νέα Δημοκρατία και τη δεξιά πτέρυγα του καθεστώτος αποδεικνύονται περίτρανα και δια στόματος των ίδιων των κυβερνητικών στελεχών (Μπαλτάκου, Βορίδη, Γεωργιάδη, Κρανιδιώτη). Άλλωστε οι πρακτικές των ΟΝΝΕΔιτών rangers, του Καλαμπόκα, δολοφόνου του καθηγητή Τεμπονέρα είναι ίδιες με τις πρακτικές της Χ.Α.· από την εντεταλμένη υπηρεσία Μιχαλολιάκου στην Κ.Υ.Π., τις βομβιστικές του επιθέσεις σε κινηματογράφους που έπαιζαν προοδευτικές ταινίες τη δεκαετία του ’80, μέχρι τα τάγματα εφόδου και τη δολοφονία Λουκμάν. Αυτή η ιδεολογική συγγένεια άνοιξε το δρόμο για μία εν δυνάμει συνεργασία της κυβέρνησης με τη Χ.Α. στα πλαίσια μιας συγκυβέρνησης. Η δολοφονία όμως του αντιφασίστα Π. Φύσσα και ο κίνδυνος δημιουργίας εμφυλιακού κλίματος και ξεσπάσματος της κοινωνικής οργής διέλυσε αυτή την προοπτική συνεργασίας και ανάγκασε την κυβέρνηση να “αποκεφαλίσει” την Χ.Α. σηκώνοντας τα λάβαρα του αντιφασισμού. Παράλληλα της δόθηκε η ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία για να εμφανιστεί ώς ο μόνος εγγυητής της ομαλότητας ενάντια στην απειλή των “δύο άκρων”. Η φυλάκιση όμως της κεφαλής της Χ.Α. και ο κρατικός “αντί”-φασισμός είναι κενό γράμμα, γιατί ακόμα και αν φυλακίσουν κάθε μέλος της μπορούν με την ίδια ευκολία να δημιουργήσουν και να τοποθετήσουν στη θέση της ένα άλλο παρόμοιο φασιστικό σχηματισμό. Επιπλέον, είναι ειρωνία να γίνεται λόγος για αντιφασισμό από τους εντολοδόχους του κεφαλαίου που εφαρμόζουν φασιστικά μέτρα με φασιστικό τρόπο, όπως τα μέτρα για την κατάσχεση της πρώτης κατοικίας, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου, την υπερφορολόγιση των φτωχών που τους βυθίζει στην εξαθλίωση, τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις επιστρατεύσεις, την άγρια καταστολή απεργιών, κοινωνικών αγώνων, αυτοοργανωμένων δομών.
Στα πλαίσια του καθεστωτικού “αντι”φασισμού και με αφορμή τη δολοφονία Φύσσα και την κοινωνική κατακραυγή που την ακολούθησε είτε σε άλλες περιπτώσεις με αφορμή τυχαίες συλλήψεις χρυσαυγιτών, έχουν σχηματιστεί δικογραφίες για ένα μέρος μόνο της δολοφονικής και τρομοκρατικής δράσης της Χ.Α..
Μία από τις δικογραφίες αυτές αφορά την επίθεση φασιστών στο αναρχικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα. Πιό συγκεκριμένα, στις 30/6/08 το στέκι γίνεται στόχος επίθεσης φασιστών με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 συντρόφων από μαχαίρι. Ο εν λόγω κοινωνικός χώρος είναι ακόμα μια εστία αντίστασης στην οποία δραστηριοποιούνται κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι που δεν δέχονται τον ολοκληρωτισμό ως συνθήκη ζωής και αγωνίζονται για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας. Συνεπώς είναι αυτονόητο και αναμενόμενο το ότι μπήκε στο στόχαστρο των φασιστών και των αφεντικών τους. Μετά την επίθεση ακολούθησε η τυχαία σύλληψη 2 εκ των δραστών (αφού οι μπάτσοι αρχικά θεώρησαν ότι είναι αναρχικοί) οι οποίοι ομολόγησαν τη συμμετοχή τους στην επίθεση και οδηγήθηκαν σε δίκη, την αναβολή της οποίας οι φασίστες ζητούν επανειλημμένως προκειμένου να αποφύγουν τον κόσμο του αγώνα που στέκεται αλληλέγγυος στο στέκι.
Η δίκη είναι εκ νέου ορισμένη για τις 19/9/14.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ:
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Στις αρχές Ιουλίου πρόκειται να κατατεθεί προς ψήφιση στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο για την ίδρυση φυλακών υψίστης ασφαλείας ( τύπου Γ′ ) και καθιέρωσης ειδικών συνθηκών εγκλεισμού. Το εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπει την κατηγοριοποίηση των φυλακών σε Α΄, Β΄ και Γ΄ τύπου. Πιο συγκεκριμένα, οι φυλακές τύπου Α′ προορίζονται για υπόδικους και κατάδικους για χρέη, για ″εγκλήματα″ κατά της ιδιοκτησίας και κατάδικους σε ποινή φυλάκισης· όλους αυτούς δηλαδή που είτε αδυνατούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους στις τράπεζες και στο κράτος είτε, σπρωγμένοι από την ανέχεια και την εξαθλίωση που επιβάλλεται από την οικονομική και πολιτική ελίτ, οδηγούνται στην μικροπαραβατικότητα ως μοναδική δίεξοδο επιβίωσης. Στις φυλακές τύπου Β′ θα κλείνονται οι υπόδικοι και κατάδικοι με κακουργηματικού τύπου κατηγοριές εκτός από αυτούς που προορίζονται για τις φυλακές τύπου Γ′. Στις τελευταίες θα φυλακίζονται υπόδικοι και κατάδικοι που διώκονται με τον (αντι)τρομοκρατικό νόμο, κρατούμενοι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι για υποκίνηση στάσεων και εξεγέρσεων μέσα στη φυλακή, υπόδικοι και κατάδικοι για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση καθώς και όσοι αποτελούν απειλή για την «ασφάλεια της χώρας και τη δημόσια τάξη». Με άλλα λόγια, εκεί θα φυλακίζονται οι εχθροί του καθεστώτος, όσοι μάχονται συνειδητά ενάντια στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, οι κρατούμενοι που δεν αποδέχονται ως όρο ζωής την υποταγή και τον εξευτελισμό του εγκλεισμού, αλλά αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και ελευθερία και τέλος όσοι αντιστέκονται στην υποτίμηση της ζωής τους όπως απεργοί, αγωνιζόμενοι κάτοικοι, απολυμένοι και γενικά όσοι στοχοποιούνται από την εξουσία και μπορούν εν δυνάμει να χαρακτηριστούν από την ταξική δικαιοσύνη ως απειλή για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Πιο συγκεκριμένα, για τους έγκλειστους στα κελία τύπου Γ′ το νομοσχέδιο προβλέπει την απομόνωση 23 ώρες το 24ωρο με μία ώρα μόνο ατομικό προαυλισμό, την κατάργηση των αδειών και της υφ’ όρων απόλυσης, την απαγόρευση των μεροκαμάτων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, τα οποία μειώνουν την ποινή και τον καθορισμό του ελάχιστου χρόνου εγκλεισμού στα 10 χρόνια με δυνατότητα επανεξέτασης της ποινής κάθε 2 χρόνια.
Οι συνθήκες αυτής της μορφής εγκλεισμού, που συνιστούν μια φυλακή μέσα στη φυλακή, θεσμοθετούν στην ουσία τη θανατική ποινή με άλλους όρους. Η μόνιμη απομόνωση του κρατούμενου, η αισθητηριακή απονέκρωση, η αποκοπή από το κοινωνικο – πολιτικό περιβάλλον και τους συγκρατούμενούς του αποσκοπούν στην ψυχική και πνευματική κατάρρευση και εν τέλει στην φυσική του εξόντωση, επιβεβαιώνοντας έτσι την εκδικητική φύση του ″σωφρονιστικού″ συστήματος. Παράλληλα, μέσω του συγκεκριμένου νομοσχεδίου προωθείται και επιβραβεύεται η ρουφιανιά με το δέλεαρ της ελάφρυνσης της ποινής για όσους κρατούμενους παρέχουν πληροφορίες για την εξάρθρωση επαναστατικών οργανώσεων.
Το νομοσχέδιο για τις φυλακές αποτελεί μόνο ένα από μια σειρά νομοσχεδίων με βαρύνουσα κοινωνική σημασία (Διαχείρηση και οριοθέτηση δασών και αιγιαλών, ιδιωτικοποίηση της Δ.Ε.Η., ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας / Θεσσαλονίκης) τα οποία πρόκειται να τεθούν επίσης προς ψήφιση στο θερινό τμήμα της βουλής. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πλέγμα αντικοινωνικών μέτρων που λεηλατούν δικαιώματα και κεκτημένα, που ειδικά στην περίπτωση των φυλακών, κατοχυρώθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Ιδιαίτερα η κατάθεση του σχεδίου νόμου για τη θεσμοθέτηση φυλακών υψίστης ασφαλείας καταδεικνύει τον φόβο των κυρίαρχων για το ξέσπασμα της αναπόφευκτης κοινωνικής οργής που προκαλεί η γενικευμένη επίθεση που εξαπολύουν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Επιχειρούν, μέσω της φυλάκισης και απομόνωσης αγωνιστών σε λευκά κελιά, αφενός να αμβλύνουν τις δίκαιες κοινωνικές αντιδράσεις με την εμπέδωση του φόβου και αφετέρου να καταστείλουν και την παραμικρή εστία αντίστασης και σύνδεσης αγώνων εν τη γενέσει τους, τόσο εντός όσο και εκτός της φυλακής.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια από τις 23 Ιουνίου πάνω από 4000 κρατούμενοι στα ελληνικά κολαστήρια έχουν ξεκινήσει ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ, με αιτήματα: 1) Την απόσυρση του νομοσχεδίου 2) Να αποτελούν οι άδειες και οι αναστολές αναφαίρετο δικαίωμα όλων των κρατουμένων. 3) Να έχουν όλοι οι κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί με ποινή ισόβιας κάθειρξης για ναρκωτικά (αφού η αστυνομία φρόντισε να τους παρουσιάσει από εξαρτημένους χρήστες ως δήθεν μεγαλέμπορους) τη δυνατότητα να ξαναδικαστούν με τον νέο νόμο και τις ευεργετικές του διατάξεις για τους χρήστες. 4) Να εφαρμοστεί το δικαίωμα της συζυγικής επίσκεψης. 5) Να σταματήσει η διαρκής ομηρία των απελάσεων και να αποφυλακιστούν οι εκατοντάδες μετανάστες κρατούμενοι, που ενώ έχει λήξει η ποινή τους, παραμένουν φυλακισμένοι.
Ο συγκεκριμένος, όπως και κάθε αγώνας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ενάντια στους δυνάστες τους είναι δίκαιος και αναγκαίος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και αποτελεί παρακαταθήκη για τους αγώνες των πληβείων τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Οι φυλακές άλλωστε προορίζονται για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας, ενώ παράλληλα τα ″εγκλήματα″ για τα οποία κατηγορούνται πηγάζουν από την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και τα οποία σε μία εξισωτική και αλληλέγγυα κοινωνία θα εξέλειπαν, καθώς θα εξαλείφονταν τα αίτια που τα γεννούν. Η ύπαρξη της φυλακής είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής και εξουσιαστικής κοινωνίας. Ιστορικά οι εκμεταλλευτές στήριζαν την κυριαρχία τους στην ύπαρξη της φυλακής τόσο για να καταστέλλουν και να τιμωρούν τους παραβάτες των νόμων που διασφαλίζουν αυτή την κυριαρχία, όσο και για να αποσπούν βίαια με το φόβητρο του εγκλεισμού την κοινωνική συναίνεση και υποταγή. Η κοινωνική δυσαρμονία, η ανασφάλεια, οι εγκληματικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές δεν πρόκειται να εξαλειφθούν όσο θα υπάρχει εκμετάλλευση, καταπίεση και αδικία· αυτά θα παραμένουν όσα μπουντρούμια, όσα βασανιστήρια και αν εφεύρουν και όσα τείχη και αν υψώσουν οι εχθροί της ανθρωπινότητας και της ελευθερίας. Αυτές οι κοινωνικές παθογένειες θα πάψουν μόνο όταν καταστραφούν οι αιτίες που τις γεννούν, δηλαδή το κράτος, ο καπιταλισμός, και η εξουσία.
Ξεκινώντας από την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στην ίδρυση των ελληνικών Γκουαντανάμο, να κλιμακώσουμε τον αγώνα ενάντια στην ύπαρξη των φυλακών και στο σύστημα που τις γεννά. Για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας και ανθρωπιάς.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ ΟΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Το κείμενο σε μορφή PDF. υπάρχει εδώ

θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη…

(στίχοι από το «Τραγούδι για το Οκτάωρο» των απεργών του Σικάγο, το 1886)

1η Μαΐου. Σαν σήμερα, το 1886 στην Αμερική ξέσπασε μια τεράστια θύελλα απεργιών με αίτημα το οκτάωρο, που κάλυψε ολόκληρη την ήπειρο παραλύοντας τα πάντα, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγου, την καταδίκη οκτώ αναρχικών και την εκτέλεση τεσσάρων από αυτούς ως υποκινητών των ταραχών. Από τότε, η ημερομηνία αυτή θα αποτελέσει ορόσημο για όλη την εργατική τάξη. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και απόκρυψη των γεγονότων από αστούς ιστορικούς και λοιπούς εξουσιασές «εργατοσωτήρες», επιχείρησε να φιμώσει το πραγματικό νόημα της εξέγερσης του Σικάγου αφαιρώντας τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά. Με τα λόγια των αναρχικών πρωτεργατών των πολύμηνων απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκαν με την γενική απεργία της πρώτης Μαΐου, η μέρα αυτή αποκαλούνταν «Μέρα της Χειραφέτησης». Είναι αλήθεια ότι οι αναρχικοί υποστήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και πρωτοστάτησαν στον αγώνα για το οκτάωρο. Όμως, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επτά από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού από την αστική τάξη της εποχής και την δικαιοσύνη της, είναι γιατί κήρυτταν στις ομιλίες τους προς τους εργάτες, την ανάγκη ένωσής τους, την οργάνωση και την άμεση δράση για την κοινωνική επανάσταση με κάθε μέσο. Για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της μισθωτής σκλαβιάς και του κράτους και την αντικατάστασή τους από μια συνεργατική ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κομμούνων. Εν τέλει, για τον αγώνα για μια απελευθερωμένη κοινωνία, στα πλαίσια του οποίου το αίτημα για το οκτάωρο δεν ήταν παρα ένα πρώτο βήμα που θα βοηθούσε τους εργάτες να ενωθούν κάτω από ένα κοινό στόχο και να αναπτύξουν τον αγώνα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση. Οι μάρτυρες του Σικάγου θυσιάστηκαν για τη δημιουργία μιας ελεύθερης ζωής· όχι για πιο ελαφριές αλυσίδες, αλλά για την καταστροφή τους.
Σήμερα, με το πρόσχημα της κρίσης, τα αφεντικά σε συνεργασία με το κράτος, έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση ενάντια στους από τα κάτω, λεηλατώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Οι μειώσεις μισθών, οι μαζικές απολύσεις, η εκτόξευση της ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η ενοικίαση εργαζομένων, η επισφαλής και κακοπληρωμένη ή απλήρωτη εργασία συνιστούν τη σύγχρονη σκλαβιά που βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια προλετάριοι, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ευκαιρία για τη συσσώρευση περισσότερων κερδών για τα αφεντικά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι (μόνο) η κρίση και η ασύδοτη κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Η ουσία του προβλήματος έγκειται στην ίδια την ύπαρξη του καπιταλισμού και του κράτους, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας, στην ίδια την ύπαρξη της οικονομίας της αγοράς και της ταξικής κοινωνίας. Για όσους δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα του χορτασμένου σκλάβου -τη μόνη συνθήκη που μπορεί να υποσχεθεί ο καπιταλισμός και που τώρα σε καιρούς κρίσης ευαγγελίζονται ξανά διάφοροι εναλλακτικοί διαχειριστές του- είναι προφανές ότι ανάπυξη και κρίση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας βαρβαρότητας. Όλοι αυτοί που μιλούν για βελτιώσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αφήνοντας ανέπαφη την πηγή όλων των ανισοτήτων που είναι η ίδια η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκρύπτουν την αλήθεια σχετικά με την πραγματική φύση αυτού του συστήματος και να εμποδίζουν τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αυτήν ακριβώς τη συγκυρία προσπαθούν να εκμεταλλετούν τώρα όλοι όσοι επιδιώκουν την εκτόνωση της διάχυτης κοινωνίκης οργής καναλιζάροντάς την -προς ίδιον όφελος- είτε σε πατρωναρισμένες διεκδικήσεις, είτε σε συντηρητικούς μερικούς αγώνες αποκομμένους από την προοπτική της ολικής ρήξης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του, είτε σε θολές διαταξικές διαμαρτυρίες. Σήμερα, που η εγγενής κρίση του συστήματος αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου και του κράτους του, που η (αυτ)απάτη του “κοινωνικού” κράτους πετιέται από τους ίδιους τους καπιταλιστές στα σκουπίδια της ιστορίας, που οι χρεοκοπημένοι θεσμοί διαμεσολάβησης (κόμματα, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός) περιφέρουν το κουφάρι τους χωρίς καμιά κοινωνική νομιμοποίηση, που τα αφεντικά με το πρόσχημα της κρίσης παίρνουν πίσω την επίπλαστη ευμάρια με την ίδια ευκολία με την οποία την είχαν προσφέρει στους εκμεταλλευόμενους προς άγραν ψήφων και εξαγορά συνειδήσεων, που οι ψευδαισθήσεις περί κοινωνικής ανέλιξης και τα ομιχλώδη ιδεολογήματα περί κοινωνικής ειρήνης και διαταξικής συνεργασίας διαλύονται μαζί με το σύστημα που τα γέννησε, φαίνεται καθαρά η εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Κάθε υπόσχεση λοιπόν για εξανθρωπισμό αυτού του φύσει απάνθρωπου συστήματος είναι ουτοπία. Σήμερα, το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η ριζική ανατροπή του συστήματος δεν θα γίνει ούτε με μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού, ούτε με εναλλαγές προσώπων και διαχειριστών της εξουσίας, ούτε φυσικά από αυτούς που έχουν συμφέρον από τη διατήρηση του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος (εργατοπατέρες –κομματικούς εκπροσώπους– αφεντικά). Αυτή θα γίνει πράξη με την αδιαμεσολάβητη ταξική ενότητα και δράση των καταπιεσμένων πάντα στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Μιας επανάστασης που θα έρθει ως αποτέλεσμα της συνεχούς υλικής πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης των από τα κάτω, που θα συγκρουστεί με κράτος και κεφάλαιο, που θα απαλλοτριώσει τον κοινωνικό πλούτο από τους σημερινούς σφετεριστές και θα τον διανείμει στο σύνολο της κοινωνίας, που θα αναδιοργανώσει την παραγωγή και την κατανάλωση με γνώμονα τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, που θα επαναπροσδιορίσει την εργασία ως μέσο επίτευξης
κοινωνικής ευημερίας και όχι ως πηγή κέρδους για τα αφεντικά και δυστυχίας για τους εργαζόμενους/ ες όπως σήμερα. Μιας επανάστασης που θα εξαλείψει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα οδηγήσει στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Μιας επανάστασης που θα σαρώσει οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην ζωή και την ευτυχία της ανθρωπότητας…

Το κείμενο σε μορφή PDF. 1η Μάη 2014

Η ανεμπόδιστη εφαρμογή των νέων μέτρων και η επιβολή της εξαθλίωσης ως όρου ζωής των πληβείων του ελληνικού κράτους απαιτεί την εδραίωση καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, την εφαρμογή δόγματος μηδενικής ανοχής και τη μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η στρατιωτικοποίηση των πόλεων, οι απολύσεις με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η ρητορική των πολιτικών με υγειονομικούς όρους, η διαπόμπευση οροθετικών, οι επιχειρήσεις σκούπα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τοξικοεξαρτημένους και μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι μόνο μερικές αποδείξεις του ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει ο κανόνας. Απαραίτητο στοιχείο αυτής της στρατηγικής είναι η κατασκευή τεχνητών κινδύνων για την ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία, η διαχείρηση του φόβου και η υποδαύλιση του μίσους για όποιον η εξουσία στοχοποιεί ως εχθρό. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης του συστήματος, όσοι δεν είναι αρκετά πειθήνιοι και παραγωγικοί, όσοι περισσεύουν για την παραγωγική μηχανή του καπιταλισμού και φυσικά όσοι αντιστέκονται θα είναι οι επόμενοι που θα βρεθούν σε αυτήν τη θέση.

Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και ειδικά εν μέσω κρίσης, διεξάγεται στην περιφέρεια του δυτικού “πρώτου” κόσμου ένας άγριος ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος για την ανακατανομή του πλούτου και τη συγκέντρωση των αγορών σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτός ο πόλεμος εκδηλώνεται, πότε με τη μορφή άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων για το άνοιγμα του δρόμου στις πολυεθνικές, πότε με την υποκίνηση εμφυλίων πολέμων και την εγκαθίδρυση ελεγχόμενων δικτατορικών καθεστώτων και πότε με την επιβολή μηχανισμών “στήριξης” όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι ο ίδιος πόλεμος ο οποίος βασίζεται στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για περισσότερα κέρδη, που προκαλεί πολέμους, μολύνει το περιβάλλον, εξαθλιώνει ολόκληρες κοινωνίες, γεννά την ανεργία και οδηγεί στον ξεριζωμό των ανθρώπων και στη μετανάστευση. Ο πόλεμος αυτός έχει θύματα… τον πληρώνουν με αίμα οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι προλετάριοι. Τις επιπτώσεις του ίδιου αυτού πολέμου συμφερόντων, τις βιώνουν τόσο τα κατώτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας όσο και οι μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά που αναγκάζονται να περάσουν από εδώ στην προσπάθειά τους να φτάσουν στον ευρωπαϊκό “παράδεισο”.

Τα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης ελαστικοποιούν τη μεταναστευτική τους πολιτική, ανάλογα με τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης που υπηρετούν. Ενίοτε χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως φτηνά εργατικά χέρια, ενώ όταν δε τους είναι χρήσιμοι τους δαιμονοποιούν και τους αφήνουν να σαπίζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι και στην Ελλάδα, αφού πρώτα η “ανάπτυξη” πάτησε στην φτηνή εργασία των μεταναστών, σήμερα η χρησιμότητά τους για την εξουσία είναι μεγαλύτερη ως αποδιοπομπαίων τράγων της κρίσης, με σκοπό των αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας από τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτήν. Η ρατσιστική αντιμεταναστευτική προπαγάνδα του κράτους, έχει ως σκοπό τη διαίρεση των καταπιεσμένων και την παραγωγή κοινωνικής συναίνεσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης και στην Ελλάδα είναι συνέχεια της γενικότερης ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, την οποία όπως είναι φυσικό, εφαρμόζει κατα γράμμα το ελληνικό κράτος, και η οποία εξυπηρετεί πολλαπλά οφέλη. Πέρα από την προσπάθεια πρόληψης μέσω του φόβου των αναπόφευκτων κοινωνικών εκρήξεων που γεννά η ανέχεια που επιβάλλουν τα ντόπια και ξένα αφεντικά, επιχειρείται η μετατροπή της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης σε μόνιμη γενικευμένη συνθήκη και η αποδοχή της μέσω της συνήθειας. Παράλληλα, το κράτος εμφανίζεται να παρουσιάζει έργο στον τομέα της ασφάλειας με σκοπό να συσπειρώσει και να προσεταιριστεί τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Τέλος, το ελληνικό κράτος έχει μεγάλα οικονομικά οφέλη από τη χρηματοδότηση, μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων, για τη συντήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Για τον κόσμο των αφεντικών, είναι έγκλημα το να διεκδικεί κάποιος δικαίωμα στη ζωή προσπαθώντας να σωθεί από τον πόλεμο, τη φτώχεια και τον θάνατο. Για μας όμως, οι μόνοι εγκληματίες είναι οι ίδιοι, αυτοί που χαράζουν σύνορα, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε νόμιμους και παράνομους, αυτοί που κατασκευάζουν εθνικά μίση μεταξύ των λαών και εξαπολύουν πολέμους προκαλώντας εκατομμύρια προσφύγων. Για μας οι μόνοι εγκληματίες, ο κοινός εχθρός όλων των εκμεταλλευόμενων είναι τα κράτη και ο καπιταλισμός. Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τον κοινό μας εχθρό τόσο θα υψώνονται τείχη και στρατόπεδα συγκέντρωσης παντού.

ταξική συνείδηση – όχι εθνική

αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων

 ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Το κείμενο σε μορφή PDF. μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ

   Ο Σπύρος Στρατούλης είναι ένας από τους 13.000 ανθρώπους που είναι δέσμιοι στα κολαστήρια που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται “σωφρονιστικά καταστήματα”, χωρίς να συνυπολογίζονται οι χιλιάδες που στοιβάζονται και αφήνονται να σαπίσουν στα κρατητήρια των τμημάτων και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών του ελληνικού κράτους. Η στάση του Σπ. Στρατούλη όμως τον διαφοροποιεί από την πλειοψηφία των κρατουμένων. Εδώ και 22 χρόνια που βρίσκεται έγκλειστος στις ελληνικές φυλακές, κόντρα στην αποκτηνωτική συνθήκη της φυλακής και στις διεξόδους της αυτοκαταστροφής μέσω της πρέζας, που οι ίδιοι οι μπάτσοι προωθούν, ή της συνεργασίας με τους ανθρωποφύλακες που αποτελούν συνήθη πρακτική, έχει αποδείξει πως η αξιοπρέπεια και το πάθος για ζωή και ελευθερία, μπορούν να διασωθούν στο ακέραιο ακόμα και στις πιο   απάνθρωπες συνθήκες. Όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχε ανελλειπώς στους αγώνες των κρατουμένων, δείχνοντας την αλληλεγγύη του με επιστολές και αποχές συσσιτίου, δημοσιεύοντας κείμενα για την κατάσταση των φυλακών και συμμετέχοντας σε απεργίες πείνας και εξεγέρσεις. Η ανυπότακτη αυτή στάση του τον κατέστησε εχθρό της αστυνομικο-δικαστικής εξουσίας, όπως καθίσταται και κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται με την καθημερινότητα της ρουφιανιάς και της υποταγής μέσα στη φυλακή. Ταυτόχρονα όμως, τον συνέδεσε φιλικά και συντροφικά με άτομα του αναρχικού χώρου. Ενός πολιτικού χώρου που πάντα βρισκόταν στο πλευρό των καταπιεσμένων και αδικημένων αυτής της κοινωνίας, αλλά και όσων αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Τον Ιούλιο του 2012 η αστυνομική διεύθυνση θεσσαλονίκης πραγματοποιεί επιχείρηση με εφόδους σε σπίτια και σε χώρους εργασίας αναρχικών καθώς και στην κατάληψη Ορφανοτροφείου,  κατά την οποία συλλαμβάνονται 13 σύντροφοι και οι οποίοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για σύσταση και συμμετοχή σε “εγκληματική” οργάνωση με την εμπνευσμένη ονομασία «Στέκια Θεσ/νίκης». Οκτώ μήνες μετά καλούνται να απολογηθούν στον ανακριτή για την ίδια υπόθεση άλλα 17 άτομα τα οποία δεν είχαν συλληφθεί στην αυτώφορη διαδικασία, ένας εκ των οποίων είναι και ο Σπ. Στρατούλης. Η δικογραφία της συγκεκριμένης υπόθεσης βασίζεται αποκλειστικά σε υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών, οι οποίες σύμφωνα με την “αξιολόγηση” της αστυνομίας, αποτελούν απόδειξη συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. Παρόλο που ο αρμόδιος ανακριτής απάλλαξε τον Σπύρο από κάθε κατηγορία σχετικά με την υπόθεση, το διαβιβαστικό της αστυνομίας  υιοθετήθηκε όπως ήταν αναμενόμενο, αυτούσια από τον Εισαγγελέα, ο οποίος με τη σειρά του πρότεινε στο δικαστικό συμβούλιο την παραπομπή όλων των κατηγορουμένων σε δίκη. Αυτό, ειδικά για τον Σπύρο είχε ως συνέπεια την διακοπή των τακτικών αδειών που λάμβανε κανονικά τα τελευταία δύο χρόνια, αφού το συμβούλιο των φυλακών ερμήνευσε κατα το δοκούν μια διάταξη του άρθρου 55 του “σωφρονιστικού” κώδικα σύμφωνα με την οποία, όπως ισχυρίζονται, «εκκρεμεί αδίκημα σε βάρος του σε βαθμό κακουργήματος». Επιπρόσθετα  με βάση τη νέα αυτή ανυπόστατη κατηγορία, η εκδίκαση της οποίας εκκρεμεί, κινδυνεύει να μείνει 3,5 ακόμα χρόνια στη φυλακή την ίδια στιγμή που δικαιωματικά θα μπορούσε να κάνει χρήση της υφ’ όρων απόλυσης. Ως απάντηση σε αυτές τις μεθοδεύσεις ο Σπ. Στρατούλης, έχει ξεκινήσει από τις 11/11 απεργία πείνας διεκδικώντας την επαναχορήγηση των αδειών που δικαιούται, καθώς και την απαλλαγή του από το στημένο και ανυπόστατο κατηγορητήριο που τον βαραίνει.
Η εκδικητική αυτή δίωξη του Σπύρου έχει πολλαπλές στοχεύσεις. Οφείλεται στη  μακροχρόνια αγωνιστική  και αξιοπρεπή στάση του μέσα στις φυλακές, αλλά παράλληλα επιδιώκει να λειτουργήσει ως μέσο εκφοβισμού και παραδειγματισμού για όποιον τολμάει να σηκώνει το κεφάλι μέσα ή έξω από αυτές. Το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν μέσω και της υπόθεσης αυτής να διαρρήξουν τις σχέσεις αλληλεγγύης των αγωνιζόμενων εντός και εκτός φυλακής, να απομονώσουν τους έγκλειστους από ριζοσπαστικές ιδέες και πρακτικές που μπορούν να πυροδοτήσουν την ήδη εύφλεκτη κατάσταση που επικρατεί εντός των τειχών και τέλος να στείλει το μήνυμα σε όλους τους καταπιεσμένους μέσα ή έξω απ’ τα κελιά, ότι όποιος αντιστέκεται στις επιταγές και τους σχεδιασμούς της εξουσίας, θα συντρίβεται. Όμως οι σχεδιασμοί της εξουσίας θα πέφτουν πάντα στο  κενό όσο οι καταπιεσμένοι θα φτύνουν την κρατική στρατηγική του Διαίρει και Βασίλευε, όσο συνειδητοποιούν ότι έχουν κοινή ταξική θέση και συμφέροντα  και όσο κάνουν πράξη με κάθε τίμημα την αλληλεγγύη μεταξύ  τους. Έτσι και στην υπόθεση του  Σπύρου εκτός από τα δεκάδες ενυπόγραφα κείμενα  συγκρατούμενών του από όλες τις φυλακές της χώρας, τα κείμενα και τις δράσεις αλληλεγγύης που λαμβάνουν χώρα εκτός των τειχών, τρεις  ακόμα φυλακισμένοι, ο Ράμι Συριανός, ο Εργιόν Μουσταφά και ο Μιχάλης Ραμαδάνογλου σε μια  ύψιστη πράξη αλληλεγγύης, έχουν ξεκινήσει επίσης απεργία πείνας για να στηρίξουν τον αγώνα  του συντρόφου. Ο αγώνας του Σπ. Στρατούλη δεν αφορά μόνο τους φυλακισμένους και το κίνημα αλληλεγγύης προς αυτούς αλλά μας αφορά όλους. Ιδιαίτερα σήμερα, στις συνθήκες οικονονομικής κρίσης που βιώνουμε,  είναι όλο  και περισσότεροι οι άνθρωποι που  είτε επειδή δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες και το κράτος είτε επειδή η οικονομική ανέχεια τους αναγκάζει να παραβούν  τα όρια του νόμου, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν,  αντιμετωπίζουν την απειλή της φυλάκισης. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι φυλακές είναι σε μικρογραφία ο καθρέφτης της κοινωνίας  και ότι τα “εγκλήματα” από τα οποία δήθεν μας προστατεύουν είναι παράγωγα αυτού του συστήματος που βασίζεται στην ανισότητα και την εκμετάλλευση. Στο πρόσωπο του Σπύρου αναγνωρίζουμε κάθε άνθρωπο που αυτό το σύστημα έχει θέσει στο περιθώριο για να  αποκρύπτει τις παθογένειες και τις ευθύνες του, αλλά και κάθε άνθρωπο που παλεύει για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσαμε παρά να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του μέχρι τη νίκη.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΠ.ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΒΑΣΙΜΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΔΕΙΩΝ ΤΟΥ

Το κείμενο σε μορφή pdf. υπάρχει εδώ

Η χρονική συγκυρία που βιώνουμε αναδεικνύεται αναντίρρητα ιστορική σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό. Όχι μόνο επειδή αποκαλύπτει πλέον απροκάλυπτα το απάνθρωπο πρόσωπο και την ουσία του κεφαλαίου και της αστικής δημοκρατίας, όχι μόνο επειδή η καταστολή και η περιστολή ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων που δεν χαρίστηκαν αλλά κατακτήθηκαν μέσα από αιματηρούς αγώνες, γίνεται φανερή καθημερινά, όχι μόνο επειδή υποβαθμίζεται η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που καταδικάζονται στην φτώχεια και τη δυστυχία, αλλά κυρίως για το ότι η κρίση -οικονομική, αξιακή, πολιτικοιδεολογική, ανθρωπιστική- διευρύνει το πεδίο δράσης μας ως αναρχικούς και καθιστά την προοπτική της ολικής ρήξης και καταστροφής του υπάρχοντος καταπιεστικού συστήματος, ρεαλιστικότερη από ποτέ.
Αναγνωρίζοντας το ότι η φύση της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της ταξικής ανισότητας δεν αποτελούν σύγχρονα φαινόμενα αλλά έχουν εξελιχθεί ιστορικά και συνεπακόλουθα διαιωνίζονται, παράγοντας αδικία και εξαθλίωση για τους καταπιεσμένους̇ αγωνιζόμαστε στο παρόν, όπως και οι σύντροφοί μας στο παρελθόν, για την πλήρη ατομική και κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Μια αταξική κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα μπορεί να ζεί παρασιτικά εις βάρος άλλων, εκμεταλλευόμενος την εργασία τους. Μια κοινωνία που θα αυτοκαθορίζεται με σκοπό την αυτάρκεια και την ποιότητα ζωής, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις θα διαπνέονται από την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, μία κοινωνία που δεν θα εξουσιοδοτεί άλλους να λαμβάνουν αποφάσεις στο όνομά της.
Συνεπώς, η φύση του αναρχισμού δεν μπορεί παρά να είναι αφενός κοινωνική και αφετέρου ταξική. Κοινωνική διότι η στόχευση δεν είναι μονομερώς η ατομική απελευθέρωση αλλά και η κοινωνική χωρίς την οποία δεν νοείται ελεύθερο άτομο. Ταξική διότι πηγάζει όχι μόνο από την εγγενή ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία, αλλά κυρίως από τον διαχρονικό αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους.
Μονόδρομος προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αναρχική κοινωνική επανάσταση -όχι ως αυτοπραγμάτωση- αλλά ως αναπόδραστη αναγκαιότητα, δεδομένου του ότι όσοι έχουν συμφέρον από τη διαιώνιση του συστήματος αδικίας, δεν θα παραδώσουν τα προνομιά τους αμαχητί. Αυτή η επανάσταση θα είναι αποτέλεσμα της συνεχούς ηθικής, πνευματικής και υλικής ανάπτυξης της εκμεταλλευόμενης κοινωνίας. Αντιλαμβανόμαστε ασφαλώς ότι η κατακερματισμένη σήμερα κοινωνία αποτελεί ένα ετερόκλητο μωσαϊκό συγκρουόμενων συμφερόντων και κοινωνικού κανιβαλισμού, η οποία εμπεριέχει και τους σύγχρονους δυνάστες μας. Η κοινωνική επανάσταση όμως που επιδιώκουμε, θα γίνει από αυτούς, που με γνώμονα την ταξική συνείδηση των εκμεταλλευόμενων και την επιθυμία για ανεξούσια ζωή θα οικοδομήσουν ένα νέο κόσμο στα συντρίμμια του παλιού.
Οι αναρχικοί οφείλουμε στο παρόν, να αποτελέσουμε τον επιταχυντή αυτών των κοινωνικών ζυμώσεων, όχι ως φωτισμένη πρωτοπορία και ηγεσία γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοαναίρεση, αλλά ως οργανωμένο κίνημα που προτάσσει την ρεαλιστική προοπτική ενός δικαιότερου κόσμου, οικοδομώντας στο σήμερα δομές, διαδικασίες, ζυμώσεις, αντιστάσεις, αγώνες, σε όλα τα φάσματα παρέμβασης του κοινωνικού επιστητού. Μέσα από τον σχηματισμό σταθερών οργανωτικών δομών και τη δημιουργία και δικτύωση νέων ελευθεριακών συλλογικοτήτων. Μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, ακηδεμόνευτους αγώνες, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, αυτοδιευθυνόμενα εργοστάσια, μαχητικές απεργίες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην εργασία, όπου και όποτε ανοίγεται πεδίο δράσης, παρέμβασης και διάδοσης των ιδεών μας. Όλα αυτά αποτελούν θραύσματα του κόσμου που ονειρευόμαστε, θραύσματα της ανεξούσιας αταξικής κοινωνίας.

Αγώνας για μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ;

Άνομοι είναι αυτοί που καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να ζούν στην εξαθλίωση, την πείνα και την φτώχεια, αφού λήστεψαν όλα όσα τους ανήκουν.

Άνομοι είναι αυτοί που με τους νόμους της δημοκρατίας τους καταληστεύουν και λεηλατούν ζωές· αυτοί που την εκμετάλλευση την έκαναν όρο ζωής μας.

Άνομοι είναι αυτοί που μας αναγκάζουν να δουλεύουμε για ένα ξεροκόμματο, πατώντας στις ανάγκες μας.

Άνομοι είναι οι τραπεζίτες και οι κρατιστές που χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αναλώσιμα, για να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Άνομοι είναι αυτοί που ανήγαγαν την ιδιοκτησία και τα χρήματα σε ιερό και απαράβατο νόμο.

Άνομοι είναι οι ταξικοί μας εχθροί που κλέβουν το χρόνο, τον ιδρώτα, τα όνειρά μας για να πλουτίζουν από τη δυστυχία μας.

Άνομοι είναι όσοι αντλούν κομματική υπεραξία από κοινωνικούς αγώνες που δίνουν άλλοι και θέλουν να καρπωθούν τις δάφνες.

Άνομοι είναι αυτοί που δημιουργούν συνθήκες καταπίεσης, που εκχυδαΐζουν  τη ζωή, που προσπαθούν να καθυποτάξουν όσους/ες τολμούν να αμφισβητούν την αλαζονική “παντοκρατορία” τους.

Άνομοι είναι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία πως όλοι/ες, όσοι/ες αγωνίζονται για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, καταπίεση, εξουσία, είναι εχθροί της.

Άνομοι είναι αυτοί που θέλουν να μας πείσουν πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτούς και την εξουσία τους, που τολμούν να ισχυρίζονται πως η κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις.

ΑΝ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΓΛΩΣΣΑ ΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ:

Όσοι/ες συλλογικοποιούν αυτοοργανωμένα τις ανάγκες τους από την τροφή, τη στέγαση μέχρι και την ψυχαγωγία…

Όσοι/ες προσπαθούν να κάνουν την καθημερινότητά τους, αντανάκλαση των ιδανικών τους…

Όσοι/ες πιστεύουν ότι η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, ούτε προνόμιο του “καλλιτέχνη”, ότι η ψυχαγωγία δεν είναι είδος προς κατανάλωση, ότι η γνώση δεν εγκλωβίζεται στις σχολικές αίθουσες…

Όσοι/ες θεωρούν ότι ο έρωτας δεν είναι εμπόρευμα, ότι η αγάπη δεν είναι ιδιοκτησία, ότι οι “ανθρώπινες” σχέσεις πρέπει να παραμένουν Ανθρώπινες…

Όσοι/ες θεωρούν ότι μια κοινωνία χωρίς εξουσία, καταπίεση, εκμετάλλευση δεν είναι χίμαιρα, αλλά είναι η μόνη που αρμόζει στον άνθρωπο…

Όσοι/ες τολμούν να αμφισβητούν το σύνολο ενός θεσμικού και εθιμικού οικοδομήματος που παράγει αναξιοπρέπεια και υποδούλωση…

Όσοι/ες δεν αναγνωρίζουν εθνικούς, έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς παρά μόνο ταξικούς…

Όσοι/ες επιλέγουν συνειδησιακά να στέκονται στο πλευρό των καταπιεσμένων ενάντια σε κάθε αδικία…

Όσοι/ες αγωνίζονται για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση…

ΤΟΤΕ ΝΑΙ! ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΠΩΣ ΠΡΑΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή PDF. πατήστε εδώ