Συχνά κατά τη διάρκεια παρεμβάσεών μας με σκοπό την ευρύτερη διάδοση των αναρχικών ιδεών και προταγμάτων ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με ποικίλες αντιρρήσεις, ενστάσεις και ερωτήσεις. Παρακάτω παραθέτουμε τη δική μας συλλογική απάντηση σε ορισμένες από αυτές, εστιάζοντας στο επίκαιρο ζήτημα των εκλογών χωρίς όμως να εξαντλείται αποκλειστικά σε αυτό.

---

«Πρέπει να ψηφίζουμε, γιατί η ψήφος είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε μέσα από τους αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία.»

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ανάδυση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάδειξη και παγίωση του σύγχρονου έθνους / κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος. Η νέα άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη που διαδέχθηκε ιστορικά τη φεουδαρχία χρησιμοποίησε τον κοινοβουλευτισμό για να νομιμοποιηθεί πολιτικά και ηθικά αναπαράγοντας το φαντασιοκόπημα περί  ”κυριάρχου λαού”, ο οποίος θα είχε πλέον νομή / μερίδιο στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Τόσο όμως η ιστορική όσο και η σύγχρονη πραγματικότητα διαψεύδουν αυτές τις θεωρητικές διακηρύξεις. H οικονομική εκμετάλλευση και η πολιτική καταπίεση που συνεχίζονται αδιάλειπτα, παγιώθηκαν και νομιμοποιήθηκαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, ενώ μέσω του φαντασιακού του έθνους, διασφαλίστηκε η διαταξική ειρήνη και η διαιώνιση της υφιστάμενης καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Άλλωστε, η ψευδαίσθηση ότι όλοι συμμετέχουμε στην εξουσία στη βάση της ισότητας και της ισοτιμίας καταρρίπτεται πολύ εύκολα από την ίδια την πραγματικότητα, από τη στιγμή που όλοι αντιλαμβάνονται ότι μία παρασιτική μειοψηφία καρπώνεται τα οικονομικά και πολιτικά προνόμια που θεωρητικά απολαμβάνουμε όλοι στα πλαίσια της δημοκρατικής ‘’ισότητας’’.

«Η δημοκρατία είναι το πιο ολοκληρωμένο πολίτευμα, το μόνο που αναγνωρίζει τον άνθρωπο ως πολίτη.»

Το τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης ”ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα” γύρω από το οποίο οικοδομήθηκαν ιδεολογικά οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες παραμένει κενό περιεχομένου και θεωρητική εξαγγελία που αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό μας. Και θα παραμένει τέτοια, όσο καιρό η κοινωνία θα είναι ιεραρχικά διαιρεμένη σε άρχοντες και αρχόμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι επειδή  θεωρητικά είμαστε ”ελεύθεροι και ίσοι”  αυτό συμβαίνει αυτόματα και στην πράξη. Είναι όμως δεδομένο πώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός ή οποιασδήποτε μορφής κρατική και οικονομική εξουσία ούτε ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε ούτε ίσοι, ούτε αλληλέγγυοι/ες, από τη στιγμή ειδικά που το σύστημα όχι μόνο προωθεί τον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση, αλλά συγκροτείται πάνω στη βάση τους. Τέλος, η αναγνώριση της όποιας ”αξίας” του ανθρώπου καταρρέει σαν χάρτινος πύργος όταν δεδομένα οι άνθρωποι θεωρούνται ανάξιοι και ανίκανοι να αποφασίσουν οι ίδιοι άμεσα για τα ζητήματα της συλλογικής ζωής και της κοινότητάς τους και πρέπει να εξουσιοδοτήσουν με λευκή επιταγή ”αντιπροσώπους” να αποφασίσουν γι’ αυτούς, στο όνομά τους, χωρίς αυτούς. Η πολιτική, αφήνεται στα χέρια των ”ειδικών της πολιτικής”, αποσπάται από το πεδίο της συμμετοχικότητας και του συναποφασίζειν και γίνεται ταυτόσημη του κοινοβουλίου.

«Ψηφίζω σημαίνει είμαι ενεργός πολίτης. Πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες.»

Πρόκειται για μια από τις πιο συχνές κοινοτοπίες που επαναλαμβάνεται απαράλλακτα κάθε φορά που εγείρεται κάποια αντίρρηση για το κατά πόσο η συμμετοχή στη διαδικασία εκλογής κυβερνόντων αποτελεί σημάδι πολιτικής και κοινωνικής υπευθυνότητας. Από μικρά παιδιά μας γαλουχούν με την ιδέα πως η ύπαρξη εξουσίας είναι δεδομένη σε κάθε κοινωνία και πώς είναι σύμφυτη στον άνθρωπο νομοτελειακά, πως η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα και πως δημοκρατία σημαίνει πως ο καθένας έχει δικαίωμα να εκλέξει τα άτομα που θα αναλάβουν την διακυβέρνηση. Έτσι, η εκλογική διαδικασία ανάγεται σε πεμπτουσία της δημοκρατίας και αποτελεί ιερό καθήκον κάθε πολίτη να συμμετέχει μέσω της ψηφοφορίας στην ανάδειξη των “εκλεκτών” του. Η ίδια η έννοια του πολίτη είναι αδιαχώριστη από την ύπαρξη κοινωνικής ιεραρχίας, από την ύπαρξη εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, κυβερνόντων και κυβερνωμένων. Η συμμετοχή στην απάτη των εκλογών μέσω της ψήφου, πέραν του ότι επικυρώνει αυτόν τον κάθετο κοινωνικό διαχωρισμό στους από τα πάνω και στους από τα κάτω, στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, στους καταπιεστές και στους καταπιεσμένους,  είναι το ακριβώς αντίθετο της συμμετοχής, είναι ανάθεση  σε άλλους να αποφασίσουν και να δράσουν για εσένα, αντί για εσένα.

Για κάποιον που θεωρεί ότι για να είναι «ενεργός» πολίτης  αρκεί να επιλέγει κάθε 4 χρόνια αυτούς που θα διαχειρίζονται την εκμετάλλευση και την καταπίεσή του και το σε ποιούς θα αναθέσει την ευθύνη και το προνόμιο να αποφασίζουν για τον ίδιο και ό, τι τον αφορά, μια ψήφος ίσως αρκεί. Όποιος/α όμως επιθυμεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος, πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα από το να ρίχνει ένα κομμάτι χαρτί μέσα σε μια κάλπη κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Η κοινωνική και ατομική απελευθέρωση και αυτοδιάθεση θα έρθει μόνο όταν ξεριζώσουμε τις εξουσιαστικές προλήψεις που μας έχουν ενσταλάξει, μόνο όταν επιλέξουμε να ζήσουμε ως συνειδητά, αυτεξούσια και ελεύθερα όντα, μόνο όταν αναλάβουμε οι ίδιοι/ες  την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής.

«Όταν δεν ψηφίζεις αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για σένα.»

Η συγκεκριμένη αντίρρηση υπονοεί ότι όταν ψηφίζεις αποφασίζεις εσύ για σένα. Είναι όμως πράγματι έτσι; Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως το μόνο για το οποίο αποφασίζει κάποιος συμμετέχοντας στις εκλογές είναι για την μειοψηφία των ατόμων που τα επόμενα χρόνια θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα εφαρμόζουν αποφάσεις επί παντός επιστητού χωρίς καμιά περαιτέρω εμπλοκή ή έλεγχο  από τον ίδιο. Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύει πως δεν ισχύει ούτε καν αυτό, καθώς όπως έχει συμβεί στο παρελθόν εκλεγμένοι πολιτικοί, ακόμα και κυβερνήσεις ,αντικαθίστανται από διορισμένες άλλες όταν το απαιτούν πολιτικές σκοπιμότητες πετώντας ανενδοίαστα στην κάλαθο των αχρήστων την περιλάλητη «λαϊκή εντολή».

Αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για μας όσο δεν οργανωνόμαστε οριζόντια με οποιονδήποτε/οποιαδήποτε αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με μας σε κάθε πεδίο δραστηριοποίησής μας: στο σχολείο, στη δουλεία, στη γειτονιά. Με όπλο μας την αλληλεγγύη και απαλλαγμένοι από λογικές ανάθεσης, ιεραρχίας να στην κατεύθυνση του να βρούμε συλλογικές  λύσεις και απαντήσεις  στα ατομικά και συλλογικά μας προβλήματα και στη βάση των ελεύθερων συμφωνιών. Η αναμονή της από τα πάνω επίλυσης των προβλημάτων μας είναι η χειρότερη αυταπάτη, από τη στιγμή που εναποθέτουμε τις ελπίδες επίλυσης των προβλημάτων μας σε αυτούς που τα δημιουργούν και ευθύνονται για τη διαιώνισή τους. Η ψήφος λοιπόν δεν αποτελεί  ”δύναμη απόφασης” για το μέλλον μας, αλλά υποθήκευση αυτού του μέλλοντος σε κάθε επίδοξο και αυτόκλητο πολιτικό μεσσία και σωτήρα μας. Όταν αντίθετα αποφασίσουμε να πάρουμε οι ίδιοι/ες τη ζωή μας στα χέρια μας και στείλουμε τον κοινοβουλευτισμό, την αντιπροσώπευση και το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα που τα αναπαράγουν στον κάδο της ιστορίας  μόνο τότε  δεν θα περιοριζόμαστε στην ”ελευθερία” απόφασης που προσφέρει η αστική δημοκρατία -το να αποφασίζουμε δηλαδή το ποια κλίκα εξουσιαστών θα διαχειριστεί την οικονομική μας εκμετάλλευση και την πολιτική μας καταπίεση- και  θα αποφασίζουμε οι ίδιοι/ες για μας.

«Το αποτέλεσμα των εκλογών αντιπροσωπεύει την λαϊκή βούληση.»

Η ηθική και πολιτική νομιμοποίηση του κράτους και του καπιταλισμού προέρχεται και αναπαράγεται πάνω στην φενάκη της περίφημης λαϊκής εντολής και βούλησης του υποτιθέμενα ”κυρίαρχου” λαού. Μέσω της εκλογικής αυταπάτης πείθονται οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι ότι η εκμετάλλευση και η καταπίεση που υφίστανται είναι όχι μόνο δική τους επιλογή και απόφαση, αλλά κυρίως προϊόν της δικής τους ”κυριαρχίας”. Στη σύγχρονη ειδικά συγκυρία, που τα ποσοστά αποχής αγγίζουν σχεδόν το 50% του πολιτικού σώματος το να θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών και η σύνθεση του κοινοβουλίου έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι το ελάχιστο φαιδρό. Η μόνη βούληση που εκφράζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας από της απαρχές της ιστορικής της διαμόρφωσης είναι η βούληση των κρατιστών και καπιταλιστών να συνεχίζουν να κερδοφορούν εις βάρος μας, καρπωνόμενοι ληστρικά τον κοινωνικό πλούτο και τα συλλογικά αγαθά που προέρχονται από τη δική μας εργασία και ανήκουν σε όλους/ες.

«Αν δεν θέλετε εκλογές και κοινοβούλιο μήπως είστε θιασώτες ολοκληρωτικών καθεστώτων;»

Αν υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιδεολογήματα που αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό δεν συνεπάγεται ότι εκκινούν και από την ίδια αφετηρία σκέψης ούτε ότι προσβλέπουν στον ίδιο σκοπό. Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου. Και αυτό είναι κάτι που ισχύει και με το παραπάνω ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση. Αν υποθέσουμε πως το έτερο αντικοινοβουλευτικό ρεύμα αντιπροσωπεύεται από τους κάθε λογής φασίστες τότε ο καθένας μπορεί εύκολα να καταλάβει την άβυσσο που τους χωρίζει από τους αναρχικούς και την κριτική τους στον κοινοβουλευτισμό. Οι φασίστες, εχθροί της ελευθερίας, αντιπαλεύουν την αστική δημοκρατία επειδή επιδιώκουν να εκμηδενίσουν και τα λιγοστά αυτά δικαιώματα και ελευθερίες που αυτή επιτρέπει και τα οποία έχουν κατακτηθεί με κοινωνικούς αγώνες, χάριν της απόλυτης εξουσίας του φύρερ τους. Στον αντίποδα, οι αναρχικοί/ές αμφισβητούμε και αντιπαλεύουμε την αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό γιατί τα θεωρούμε ως προκάλυμμα που αποκρύπτει εξωραΐζοντας την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, την ταξική ανισότητα και την ανελευθερία· γιατί θέλουμε την επέκταση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας ως τα έσχατα όριά της.  

Κάθε πολιτικός ολοκληρωτισμός είτε ιστορικός είτε σύγχρονος εκκινεί από τη βάση του κράτους έστω και υπό διαφορετικές μορφές και προϋποθέτει την κατάληψη της εξουσίας. Ως αναρχικοί/ές αντιλαμβανόμαστε τόσο το κράτος σε οποιαδήποτε μορφή του, όσο και την εξουσία σε οποιαδήποτε έκφανσή της ως εχθρικά, ακριβώς επειδή συνιστούν εκ θεμελίων ολοκληρωτισμό, επιβολή και κυριαρχία κάποιων, έναντι των υπολοίπων. Γι’ αυτό και είμαστε το μοναδικό ιστορικά πολιτικό ρεύμα που τοποθετείται ξεκάθαρα βάσει αρχών αντικοινοβουλευτικά, αντικρατικά και αντίκειται ιδεολογικά σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. 

«Ναι αλλά, αν δεν ψηφίσω θα ανέβει η ακροδεξιά.»

Η ακροδεξιά πηγάζει από τον κρατισμό και τον εθνικισμό (ως κυρίαρχες ιδεολογίες). Συσπειρώνει και αντανακλά τα συντηρητικά και μισαλλόδοξα ένστικτα και καταβολές της κοινωνίας και ανιχνεύεται, ενισχύεται ως ιδεολογία και πρακτική  στο κοινωνικό σώμα ανεξάρτητα από τις εκλογές. Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτυπώνει απλώς αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα και αντίστοιχα το πλήθος όλων όσοι ενστερνίζονται φασιστικά/ναζιστικά ιδεολογήματα  χωρίς να τα διαμορφώνει στη βάση τους. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η αντεπίθεση στον εθνικισμό και στην ακροδεξιά μπορεί να έρθει μέσα από θεσμική και κοινοβουλευτική διαχείριση και οποιασδήποτε μορφής θεσμικό «αντιφασισμό». Ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς  μπορεί να αποτελέσει μόνο ο αντιθεσμικός αντιφασισμός από τα κάτω μακρία από λογικές κοινοβουλευτικού αντιφασισμού που στη βάση του χρησιμοποιεί αντιφασιστική ρητορική είτε για να ενισχύσει το ιδεολόγημα των δύο άκρων προς συσπείρωση και ενίσχυση του κράτους είτε προς άγραν ψήφων και εντυπώσεων. Χαρακτηριστικό και γλαφυρό παράδειγμα αποτελεί ο «αντιφασισμός» του ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ ή η ΝΔ που δήλωσε πρόθυμη να συνεργαστεί με μία πιο «σοβαρή» Χρυσή Αυγή. Η πραγματική αντιφασιστική δράση που μπορεί να πολεμήσει το φασισμό στον πυρήνα του μπορεί να επέλθει μόνο όταν αυτός χτυπηθεί συνολικά στον δρόμο από το σύνολο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων χωρίς να του αφήνεται περιθώριο ανάπτυξης στον δημόσιο χώρο, στη δουλειά, στο σχολείο, στη γειτονία. Μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ότι ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης, το lgbtq άτομο, αυτός που διαφέρει με οποιονδήποτε τρόπο και δεν εμπίπτει στα πρότυπα των εθνικιστικών φανασιώσεων, αλλά το κράτος και τα μικρά και μεγάλα, ντόπια και ξένα αφεντικά.

«Τί θα πετύχω αν απέχω;»

Κατ΄αρχήν πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι υπάρχουν διάφορα είδη αποχής. Υπάρχει η αποχή που είναι συνέπεια μιας γενικότερης στάσης παραίτησης, μοιρολατρίας και αδιαφορίας απέναντι στα τεκταινόμενα της κοινωνικής ζωής, δηλαδή σε όλα όσα υπερβαίνουν τον στενό κύκλο της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Είναι βέβαιο πως απέχοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ό, τι ακριβώς επιτυγχάνεται και μέσω της συμμετοχής στις εκλογές. Δηλαδή τίποτα. Αν δεν οργανωθούμε, αγωνιστούμε και διασυνδεθούμε με όλους όσους/όσες βιώνουν τα ίδια προβλήματα, την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς,  πάλι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Γι’ αυτό και τονίζουμε συνεχώς πως μόνο η αποχή δεν αρκεί. Υπάρχει όμως και ένα ριζικά διαφορετικό είδος αποχής. Πρόκειται για τη συνειδητή πολιτική αποχή η οποία είναι συνέπεια της αμφισβήτησης του δικαιώματος μιας πολιτικής ελίτ να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Είναι η αποχή που σημαίνει άρνηση νομιμοποίησης του συστήματος κυριαρχίας, άρνηση παράδοσης στην καταπίεση και εκμετάλλευσή μας, άρνηση σύναψης ανακωχής με τους δυνάστες μας, άρνηση να ενισχύσουμε την εξουσία άλλων πάνω μας. Αυτού του είδους η αποχή δεν είναι η τελευταία λέξη αλλά μόνο το πρώτο βήμα ενός συνεχούς, πολυεπίπεδου και επίπονου αγώνα· του αγώνα για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η οποία αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης. Αυτή η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα. Αυτή την αποχή προτάσσουμε οι αναρχικοί/ες.

«Αν κάποιοι αποδείχθηκαν ψεύτες και κλέφτες ας ψηφίσουμε νέα πρόσωπα ή μικρότερα κόμματα που δεν έχουν δοκιμαστεί.»

Ο παραπάνω ισχυρισμός μετατοπίζει το πρόβλημα από την ουσία του, που είναι το κρατικο/καπιταλιστικό σύστημα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης στα πρόσωπα που το πλαισιώνουν. Κάθε κόμμα και κάθε υποψήφιος  αποσκοπεί στην κατάληψη της εξουσίας και αποτελεί πυλώνα του συστήματος που την νομιμοποιεί, νομιμοποιώντας παράλληλα και παράγοντας τη δική μας εξαθλίωση. Το ότι ένα κόμμα θεωρείται μικρό επειδή συγκυριακά η δυναμική του και ο συσχετισμός δυνάμεών  δεν του επιτρέπουν να γίνει μεγάλο, δεν σημαίνει ότι δεν έχει αυτές τις βλέψεις πολιτικής κυριαρχίας. Μην ξεχνάμε άλλωστε τα πενιχρά εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση και την ευκολία με την οποία πέρασε τόσα αντικοινωνικά μέτρα. Συνεπώς, το ζήτημα δεν έγκειται στην αλλαγή των προσώπων, αλλά στην αποδόμηση και απονομιμοποίηση του συστήματος  εξουσίας. Το να εκλεγούν επομένως άλλα πρόσωπα δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα. Η εξουσία δεδομένα διαφθείρει και αποτελεί τη βάση αναπαραγωγής κάθε ανισότητας. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που κάποιος έχει τις αγαθότερες των προθέσεων πριν καταλάβει την εξουσία, αφού την καταλάβει θα την χρησιμοποιήσει για να επιβληθεί και να τη διατηρήσει εσαεί. «Αυτή είναι η φύση κάθε εξουσίας: είναι καταδικασμένη να προκαλεί το κακό. […] Η ανθρώπινη φύση, η φύση κάθε ανθρώπου είναι τέτοια που, αν έχει δύναμη εναντίον άλλων, θα τους καταπιέζει μονίμως· όταν βρεθεί σε μια εξαιρετική θέση και αποσπαστεί από την ανθρώπινη ισότητα, γίνεται αχρεία. Η ισότητα και η απουσία εξουσίας είναι οι μόνες συνθήκες που είναι ουσιώδεις για την ηθικότητα κάθε ανθρώπου.» (Μ. Μπακούνιν)

«Ναι όμως στη δημοκρατία υπάρχουν πολλά διαφορετικά κόμματα για να εκφράζονται και να εξυπηρετούνται όλα τα διαφορετικά συμφέροντα…»

Όλα αυτά τα κόμματα αποδέχονται και στηρίζουν το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχουν στις εκλογές στοχεύοντας στην κατάκτηση της κρατικής εξουσίας είτε στο να μεγαλώσουν το κομματικό τους μαντρί. Η επιτυχία τους το πολύ να σημάνει την εναλλαγή ενός δυνάστη με κάποιον άλλο. Αν αντιπροσώπευαν αντιθετικά προς το καθεστώς και πραγματικά υπέρ των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων συμφέροντα, δεν θα τους επιτρέπονταν η συμμετοχή στις εκλογές, γιατί η συμμετοχή στις εκλογές προϋποθέτει την αποδοχή και συγχρόνως τη νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας, του κοινοβουλίου, του συντάγματος και των νόμων του κράτους. Δηλαδή, το νόμο και το δίκαιο των ισχυρών.

«Γιατί δεν κατεβαίνετε εσείς στις εκλογές;»

Ακριβώς γιατί επιδιώκουμε την καταστροφή του κράτους και όχι την κατάληψη ή την διατήρησή του με οποιοδήποτε τρόπο. Γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στα διαφορετικά πρόσωπα των κυβερνόντων και διαχειριστών του αλλά στην ίδια την ύπαρξη της διακυβέρνησης όποια μορφή κι αν αυτή έχει. Κατά συνέπεια, δεν αποδεχόμαστε και δεν νομιμοποιούμε τον κοινοβουλευτισμό, δεν αποδεχόμαστε την αντιπροσώπευση ως τρόπο λήψης αποφάσεων και δράσης, δεν αποδεχόμαστε την εξουσία. Το τελευταίο όμως δεν περιορίζεται μονόπλευρα στο ότι δεν θέλουμε να εξουσιαζόμαστε από κανένα, αλλά και στο ότι δεν θέλουμε να εξουσιάζουμε και κανέναν. Οι αναρχικοί/ές δεν θέλουμε να «απελευθερώσουμε» τους ανθρώπους· θέλουμε οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποκτήσουν τη βούληση για την απελευθέρωσή τους και να την κατακτήσουν με τις δικές τους συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις. Σε αυτή την προσπάθεια κοινωνικής αυτο-απελευθέρωσης οι αναρχικοί θα αγωνιστούμε εντός της επαναστατημένης κοινωνίας  και όχι υπεράνω αυτής ως μια πεφωτισμένη πρωτοπορία που θα δρα δήθεν στο όνομά της. «Αν ποτέ κανείς φαντάστηκε, ότι οι αναρχικοί θα του προσφέρουν την ελευθερία, θα λύσουν τα προβλήματά του, θα τον οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας, δεν κατάλαβε ποτέ τον αναρχισμό.» (Σι Φου)

Η συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε εκλογική  διαδικασία θα αποτελούσε αυτόματα αυτοαναίρεση, αξιακή έκπτωση και ιδεολογική υπαναχώρηση. Τέλος, σε αντίθεση με το σύνολο του πολιτικού φάσματος, αντιλαμβανόμαστε τους σκοπούς και τα μέσα ως άρρηκτα συνδεδεμένα. Τα μέσα οφείλουν να κυοφορούν και να αντικατοπτρίζουν τον τελικό σκοπό. Συνεπώς, δεν θέλουμε να καταλάβουμε την πολιτική εξουσία για να την καταργήσουμε υποτίθεται  στη συνεχεία, όπως διατείνονται οι αριστεροί κρατιστές οποιασδήποτε  “λαϊκής”, “εργατικής”, “σοσιαλιστικής” δημοκρατίας γιατί όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά κανένας από όσους κατέλαβαν την εξουσία δεν την κατάργησε ποτέ.

«Ωραία ακούγονται… αλλά είναι ουτοπικά.»

Κατά την περίοδο της αρχαιότητας η κατάργησή την βασιλείας και της θεσμοθετημένης δουλείας θεωρούνταν ουτοπία. Αντίστοιχα και κατά την περίοδο της φεουδαρχίας η κατάργηση της θεωρούνταν επίσης ουτοπία, όπως και η θεσμική –τουλάχιστον- αναγνώριση της ισοτιμίας των δύο φύλων πριν κάποια χρόνια θα θεωρούνταν επίσης χίμαιρα. Όμως, κάποιες μικρές στην αρχή ορδές τόλμησαν όχι μόνο να οραματιστούν μία διαφορετική και πιο δίκαιη πολιτική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση της ζωής τους αλλά να αγωνιστούν για να την διεκδικήσουν στην πράξη για όλους. Η ουτοπία του σήμερα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Δεν είναι λοιπόν ουτοπικό το να πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος χωρίς κράτος, τάξεις, ατομική ιδιοκτησία και εξουσία είναι εφικτός και να αγωνιζόμαστε για να του δώσουμε σάρκα και οστά. Ουτοπικό είναι το να πιστεύει κανείς ότι αυτό το σύστημα ανισότητας και ανελευθερίας μπορεί να εξανθρωπιστεί.

«Και τι προτείνετε τελικά;»

Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά και να αναλάβουμε οι ίδιοι/ες  την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής. Θέλουμε την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση αυτοοργανωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων-κομμούνων, τα μέλη των οποίων θα λαμβάνουν ισότιμα τις αποφάσεις τους με οριζόντιες διαδικασίες. Οι αποφάσεις αυτές θα λαμβάνονται αμεσοδημοκρατικά από τις συνελεύσεις των μελών της κοινότητας με συζήτηση και συνδιαμόρφωση προτάσεων, χωρίς δέσμευση ή καταπίεση της μειοψηφίας. Δεν θέλουμε να υπάρχουν κέντρα άσκησης εξουσίας και θεσμοί διαχωρισμένοι από το κοινωνικό σώμα. Όπου απαιτείται εκπροσώπηση, ο εκπρόσωπος θα είναι ανακλητός και θα μεταφέρει τις αποφάσεις της κοινότητας στην οποία συμμετέχει λογοδοτώντας κάθε στιγμή σε αυτήν και θα τις συνδιαμορφώνει εκ νέου με τους εκπροσώπους των άλλων κοινοτήτων. Προπλάσματα αυτής της κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να ξεκινήσουν ήδη στο σήμερα, αρκεί να καταρρίψουμε στο μυαλό μας όλες τις εξουσιαστικές, κυβερνητικές και κρατικιστικές προλήψεις με τις οποίες οι εξουσιαστές μας γαλούχησαν από την αρχή της ζωής μας προς ίδιον τους όφελος. Αρκεί να σταματήσουμε να περιμένουμε οτιδήποτε καλό από τα πάνω και να πιστέψουμε για πρώτη φορά στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις.

 

Να αγωνιστούμε για την ακρατική, αταξική και ανεξούσια κοινωνία…

ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

---

Ο κοινωνικός κρατούμενος και αναρχικός Σπύρος Χριστοδούλου συνελήφθη και κατηγορείται από τον κρατικό μηχανισμό για την υπόθεση των “Ληστών του ∆ιστόμου” όπως ευφάνταστα αναπαράγεται από τη μιντιακή μυθοπλασία χωρίς να υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τον συνδέει με την υπόθεση. Είναι ένας ακόμη αγωνιστής που βιώνει την εκδικητικότητα του κράτους, ευρισκόμενος σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, λόγω της συνεπούς αγωνιστικής του στάσης όλα αυτά τα χρόνια μέσα στις φυλακές όσο και της άρνησής του να παραδοθεί στους διώκτες του κατά την περίοδο της φυγοδικίας του μετά τον πρώτο του εγκλεισμό. Οι διωκτικοί μηχανισμοί, μέσω του εισαγγελέα εφετών Αθηνών Π. Δράκου, του στερούν το δικαίωμα συγχώνευσης -κατοχυρωμένο σύμφωνα με τα άρθρα 101, 107 του ποινικού κώδικα- των ποινών του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έχει εκτίσει. Κατ’ επέκταση του αρνούνται την δυνατότητα αποφυλάκισης συντομότερα όπως ορίζουν οι νόμοι τους.

Ενάντια σε αυτή την εκδικητική δικαστική μηχανορραφία, ο Σπ. Χριστοδούλου έχει ξεκινήσει από τις 14/1 απεργία πείνας θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, αγωνιζόμενος με έσχατο μέσο το ίδιο του το σώμα για την ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του.

Ως αναρχικές/οί δεν αναγνωρίζουμε το ψευδεπίγραφο δίπολο αθώος – ένοχος. Για μας όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι ένοχοι είναι οι κρατιστές και οι καπιταλιστές, οι υπεύθυνοι για τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης και για όλες τις παθογένειες που γεννά και αναπαράγει αυτό το απάνθρωπο εξουσιαστικό σύστημα. Γνωρίζουμε ότι οι νόμοι, το δικαστικό σύστημα και εν γένει οι κατασταλτικοί μηχανισμοί όπως και το βασανιστήριο του εγκλεισμού που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «σωφρονισμός» υπάρχουν αποκλειστικά για την διαιώνιση της ταξικής εκμετάλλευσης και της κρατικής καταπίεσης. Δεν μας προκαλεί λοιπόν, καμία έκπληξη το γεγονός ότι η ίδια η αστική δημοκρατία και το κράτος παραβιάζουν τα όρια της νομιμότητας που τα ίδια έχουν ορίσει, προκειμένου να εκδικηθούν και να παραδειγματίσουν όσες/ους τα εχθρεύονται. Όσες/ους αγωνίζονται με αξιοπρέπεια εντός και εκτός των τειχών, αμφισβητώντας τους κρατικούς και καπιταλιστικούς όρους επιβίωσης και την ηθική που αυτοί αναπαράγουν, παλεύοντας για την εξάλειψή τους.

Η επίγνωση όμως της δολοφονικής φύσης του κράτους και των λειτουργών του σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι θα παραμείνουμε θεατές με σταυρωμένα χέρια παρακολουθώντας την ζωή και την ελευθερία αγωνιστών να γίνεται έρμαιο στα χέρια τους. Αντιθέτως, θα αναδεικνύουμε με κάθε αφορμή την πολιτική απάτη και υποκρισία του αυτοαποκαλούμενου «κράτους δικαίου», την παραβίαση ακόμη και της ίδιας του της νομοθεσίας προκειμένου να τιμωρήσει τους αντιπάλους του και εν τέλει την αντίφαση ανάμεσα σε αυτό που πασχίζει να δείξει πως είναι -μια ευνομούμενη πολιτεία- και σε αυτό που πραγματικά είναι -μια ανθρωποκτόνα και ελευθεροκτόνα μηχανή- μέχρι να πάρουμε πίσω και τον τελευταίο αιχμάλωτο του κοινωνικού/ταξικού πολέμου.

Ο αγώνας του Σπ. Χριστοδούλου είναι και ένας αγώνας υπέρ των δικαιωμάτων όλων όσων βρίσκονται στα κελιά της Δημοκρατίας, γιατί σε περίπτωση που περάσει η συγκεκριμένη αυθαιρεσία θα ανοίξει η κερκόπορτα για την αποχαλίνωση της δικαστική ασυδοσίας· και γι’ αυτό πρέπει να νικήσει. Είναι ένας αγώνας ενάντια στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις τους κράτους και της «δικαιοσύνης» του· μια ακόμα ρωγμή στα θεμέλια του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν μπορούμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα του Σπύρου Χριστοδούλου, ο οποίος αρνείται να σκύψει το κεφάλι και να υποχωρήσει μπροστά στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας. Στεκόμαστε δίπλα του γιατί ο αγώνας του είναι κομμάτι και του δικού μας αγώνα μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής, μέχρι την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού και κάθε μορφής εξουσίας…

 

ΑΜΕΣΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ

ΓΙΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ΤΟΥ

---

---

Τον Νοέμβριο και με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις, το νέο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις που έρχεται, αλλά και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, 3 αναρχικές συλλογικότητες της πόλης (αναρχική ομάδα πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα άνω θρώσκω, συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά) πραγματοποιούμε καμπάνια δράσεων αντιπληροφόρησης σε όλη τη Θεσσαλονίκη. 

Αφισοκολλήσεις, κόλλημα στράτσων και κρέμασμα πανό πραγματοποιούνται στις περιοχές της Καλαμαριάς, της Χαριλάου, της άνω και κάτω Τούμπας, της Όλγας, της Τριανδρίας, της Στρατού, της Δελφών, των 40 Εκκλησιών, των πανεπιστημίων, της Άνω πόλης, των Αμπελοκήπων, της Ξηροκρήνης, της Σταυρούπολης, της Λαγκαδά, των Συκεών, της Νεάπολης, της Πολίχνης, του Ευόσμου, του Κορδελιού, της Ηλιούπολης, του κέντρου.

Την ίδια στιγμή μοιράσματα γίνονται σε σπίτια, σε εργαζόμενους και εργαζόμενες σε μαγαζιά, σε πάρκα και πλατείες, σε ουρές στα εκδοτήρια του ΟΑΣΘ, σε παραρτήματα του ΟΑΕΔ, της ΕΥΑΘ, της ΔΕΗ, του ΚΕΠ, σε νοσοκομεία, σε εφορίες, σε μέσα μαζικής μεταφοράς, στο σταθμό των τρένων και σε πολλές λαϊκές αγορές.

Οι δράσεις θα συνεχιστούν, ελπίζοντας να συνεισφέρουν, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στο να στηθεί ένα ισχυρό κοινωνικό και ταξικό μπλόκο απέναντι στην περαιτέρω οικονομική, κοινωνική και πνευματική υποδούλωσή μας αλλά και συνολικής αντεπίθεσης απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο.

---

Το κείμενο που τυπώθηκε και μοιράζεται σε 10.000 αντίτυπα:

 

Για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται για τους εκμεταλλευόμενους και τις εκμεταλλευόμενες:

Τα τελευταία 6 χρόνια βιώνουμε τα αποτελέσματα της επίθεσης των αφεντικών, η οποία έχει ενταθεί με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Κράτος και κεφάλαιο, μέσω της ψήφισης των μνημονίων και μιας σειράς άλλων μέτρων, εντείνουν την λεηλασία των “από τα κάτω”, με σκοπό την συντήρηση και την αύξηση των κερδών και της κυριαρχίας τους. Έτσι η καταπίεση και η εκμετάλλευση, φαινόμενα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με ένα σύστημα που βασίζεται στην αποκομιδή και συσσώρευση κέρδους από λίγους, μέσω του ξεζουμίσματος των υπολοίπων και της φύσης, βιώνονται όλο και πιο έντονα, από όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Τι σημαίνει όμως κρίση για όλους εμάς που ανήκουμε στα κατώτερα στρώματα της ταξικής-κοινωνικής πυραμίδας; Διαρκή υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης μέσω των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, αύξηση της ανεργίας, καθιέρωση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας και ταυτόχρονη αύξηση του κόστους ζωής. Έτσι όλο και περισσότεροι από εμάς δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα, αναγκαζόμαστε να ζούμε στην ανέχεια και στην εξαθλίωση. Ενώ η περιθωριοποίηση και η καταστολή, στα όρια της εξόντωσης κάποιες φορές, εντείνονται για όσους «περισσεύουν» (π.χ. μετανάστες) ή για όσους τολμούν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στην λεηλασία των ζωών τους. Η κατρακύλα που βιώνουμε δεν πρόκειται να σταματήσει στα νομοσχέδια που έχουν ήδη περάσει. Αυτόν τον χειμώνα αναμένεται να ψηφιστούν νέα μέτρα ή να εφαρμοστούν ήδη ψηφισμένα, κάτι που θα συμβάλει στην περαιτέρω υποτίμηση των όρων ζωής μας.

Τι προβλέπει το νέο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις;

Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με την μείωση του κόστους της εργασίας μας για τα αφεντικά, αναμένεται να ψηφιστεί τους επόμενους μήνες το νέο νομοσχέδιο. Μέσω του νόμου αυτού θα επέλθει η ουσιαστική κατάργηση του κατώτατου μισθού (δεδομένου ότι μπορούν να παρακάμπτονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να συνάπτονται ατομικές συμβάσεις χωρίς κατώτατους περιορισμούς μόνο με τη «συμφωνία» αφεντικού και εργαζόμενου), διευκολύνονται οι μαζικές απολύσεις, καταργούνται στην πράξη ο 13ος-14ος μισθός, επιδόματα, προσαυξήσεις και διάφορα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μεταξύ άλλων, το κράτος επιχειρεί να αφαιρέσει ένα απ’ τα ισχυρότερα μέσα αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην επίθεση των αφεντικών, την απεργία. Με αυτό τον τρόπο δυσχεραίνονται οι όροι κήρυξής της, ενώ παράλληλα θεσμοθετείται το εργοδοτικό δικαίωμα στην ανταπεργία. Μας καλούν επίσης να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιο μας με όρους όπως mini jobs, labor franchising, teleworking, συμβάσεις μηδενικών ή λίγων ωρών, συμβάσεις με το τηλέφωνο, οι οποίες με απλά λόγια μεταφράζονται ως η νομιμοποίηση της επισφάλειας και της μαύρης εργασίας. Ενώ τέλος, προετοιμάζουν και μία ολόκληρη σειρά κοψίματος επιδομάτων και κοινωνικών παροχών σε ανέργους και ευπαθείς ομάδες.

Για μας η ψήφιση αυτού του νόμου επικυρώνει τις επιταγές του κεφαλαίου, που σκοπό έχει να απομυζήσει περισσότερο κέρδος στις πλάτες μας, να μας διασπάσει και να δυσκολέψει τις συλλογικές μας αντιστάσεις.

Τι συνέπειες έχουν οι ιδιωτικοποιήσεις;

Αν η συνεχής μείωση του μισθού μας αποτελεί μία πτυχή των προβλημάτων που βιώνουμε, μία άλλη είναι αυτή του συνεχώς αυξανόμενου κόστους ζωής. Δε θέλει πολλά παραδείγματα: κινούμαστε μέσα σε μία πόλη που το εισιτήριο του ΟΑΣΘ έχει αυξηθεί πάνω από 100% τα τελευταία χρόνια, οι ανατιμήσεις της φορολογίας έχουν μετατρέψει πολλά τρόφιμα σε είδη πολυτελείας, οι λογαριασμοί νερού και ρεύματος είναι φουσκωμένοι και τις περισσότερες φορές απλήρωτοι κάτι που συνεπάγεται το, ανά πάσα στιγμή, κόψιμο τους. Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και το περιβόητο υπερταμείο για να συνεχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να κάνει την οικονομία ανταγωνιστική: έναντι συμβολικού αντιτίμου, λιμάνια, αεροδρόμια, ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, ΟΣΕ, ολόκληρα βουνά και παραλίες θα πουληθούν σε ιδιώτες, ενώ ταυτόχρονα έχουν ξεκινήσει και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για να μην έχουν χασούρα οι τράπεζες.

Είναι δεδομένο ότι τα συμφέροντα του κράτους και των καπιταλιστών ευθυγραμμίζονται. Οι καπιταλιστές έχουν τον μοναδικό τρόπο να βγάζουν κέρδος εμπορευματοποιώντας οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη: τροφή, υγεία, στέγαση, ρεύμα και νερό, ψυχαγωγία, μετακίνηση, επικοινωνία. Η συγκεντρωτική αυτή έκφραση του κεφαλαίου –μέσω των ιδιωτικοποιήσεων- παγιώνει τους όρους υποτίμησης των ζωών μας και τα αποτελέσματα κάθε ιδιωτικοποίησης δεν είναι παρά: η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών, οι περιφράξεις και οι αποκλεισμοί, το ρίξιμο της ποιότητας των υπηρεσιών, το να αυξάνεται η τιμή τους, ενώ παράλληλα το κράτος ως θεσμός, λειτουργεί ως εγγυητής των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες που πλέον δεν μεταφράζονται ως εμπόρευμα είναι ελάχιστες. Κράτος και κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσουν από μόνα τους. Γι’ αυτό και πρέπει εμείς να επαναπροσδιορίσουμε το πώς αντιλαμβανόμαστε όλα τα παραπάνω, και το αν και πώς είμαστε διατεθειμένοι να τα υπερασπιστούμε.

Η αφομοίωση των κοινωνικών αντιστάσεων από τον Σύριζα

Η αντιμνημονιακή ρητορική του Σύριζα, η προεκλογική εναντίωσή του στις πολιτικές λιτότητας –χωρίς ωστόσο να θέτει όρους εξόδου από την ΕΕ και την ευρωζώνη-, το ότι δεν είχε φθαρεί από την ανάληψη και άσκηση εξουσίας, είχαν ως αποτέλεσμα την αφομοίωση και τον εγκλωβισμό κοινωνικών δυναμικών αντίστασης, παρά τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια και δυσφορία. Καμία κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να μη λειτουργεί ως υπηρέτης των καπιταλιστικών συμφερόντων. Το κεφάλαιο, είναι δεδομένο ότι μπορεί να διαχειριστεί και να επωφεληθεί από οποιοδήποτε κρατικό διαχειριστή, ασχέτως πολιτικο-ιδεολογικού προσήμου. Συνεπώς, η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ, διέψευσε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων της και υιοθέτησε πλήρως τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τις επιταγές του κεφαλαίου.

Να σπάσουμε τον τσαμπουκά κράτους και αφεντικών

Αν δε θέλουμε να βαθύνουμε την οικονομική μας υποδούλωση και την κοινωνική μας απονέκρωση, οφείλουμε να αγωνιστούμε. Και αν το σκεπτικό του αγώνα μας οφείλει να προϋποθέτει την ταξική αλληλεγγύη και ενότητα, οι πρακτικές του δεν είναι συγκεκριμένες, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες. Σε πρώτο χρόνο χρειάζεται, να ξαναβάλουμε μπροστά την κάλυψη των δικών μας αναγκών απέναντι στα κέρδη των αφεντικών και να σπάσουμε την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία χτίζοντας δίκτυα αλληλεγγύης και μαζικού σπασίματος των νόμων.

Απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις που θα αυξήσουν το κόστος ζωής μας και θα παραδώσουν στη δούλεψη του κεφαλαίου την κάλυψη και της τελευταίας μας ανάγκης, αλλά και απέναντι στους νέους νόμους που θεσπίζονται από το κράτος αλλά έρχονται κατά παραγγελία ντόπιων και ξένων αφεντικών για να γίνουμε όλο και πιο φθηνοί εργαζόμενοι, μπορούμε και σε τελική ανάλυση οφείλουμε, να συγκροτηθούμε σε σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, ομάδες άμεσης δράσης και να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένες δομές κάλυψης αναγκών. Αντιθεσμικά, αντιιεραρχικά, μακριά από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία πρέπει να απεργήσουμε, να ξαναβγούμε στο δρόμο, να συγκρουστούμε με το κράτος, τα αφεντικά και τα δουλικά τους, μπάτσους και φασίστες.

Απέναντι στη συνεχόμενη αύξηση του κόστους στέγασης και τροφής μπορούμε να κάνουμε καταλήψεις στέγης και μαζικές αυτομειώσεις ενοικίων, απαλλοτριώσεις αγαθών, και συλλογικές κουζίνες στις γειτονιές μας, με δομικό λίθο τη σχέση της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ των καταπιεσμένων. Μπορούμε να βάλουμε μπλόκο στις εξώσεις στις γειτονιές μας, να είμαστε παρόντες για να εμποδίσουμε τους πλειστηριασμούς σπιτιών ανθρώπων που δεν έχουν άλλο μέσο στέγασης, αλλά και να σταματήσουμε τις εξώσεις λόγω αδυναμίας πληρωμής ενοικίου.

Απέναντι στην αύξηση της φορολογίας μπορούμε να αρνηθούμε συλλογικά να πληρώνουμε και να καταβάλουμε στα κρατικά ταμεία τα μαλλιοκέφαλά που μας ζητάνε.

Απέναντι στις αυξήσεις εισιτηρίων στον ΟΑΣΘ μπορούμε να μην χτυπάμε ή να παραποιούμε εισιτήρια, να σαμποτάρουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα, να διώχνουμε τους ελεγκτές ή αν για κάποιο λόγο χτυπήσουμε να το δίνουμε στον επόμενο επιβάτη. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και με τον ιδιωτικοποιημένο, για ψίχουλα, ΟΣΕ. Απέναντι στα κοψίματα του νερού και του ρεύματος, μπορούμε να τα επανασυνδέουμε και να κάνουμε ξεκάθαρο στους τραμπούκους που έρχονται και τα κόβουν πως είναι ανεπιθύμητοι, στα σπίτια, στις πολυκατοικίες, στις γειτονιές μας.

Απέναντι στην ιδιωτική εκμετάλλευση ελεύθερων χώρων και την έλλειψη χώρου και χρόνου διασκέδασης που δεν προϋποθέτει φράγκα, μπορούμε να σπάμε τις περιφράξεις, να μην πληρώνουμε αντίτιμο και να δημιουργήσουμε μια ζωντανή αντιεμπορευματική κουλτούρα μέσα στις γειτονιές, στα πάρκα, στις πλατείες, στις αυλές των σχολείων.

Απέναντι στους αποκλεισμούς που γίνονται σε μετανάστες και ανασφάλιστους αλλά και στις περικοπές στην υγεία, μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί με τους εργαζόμενους, μαζί με τους μετανάστες, για ελεύθερη πρόσβαση για όλους και όλες στην περίθαλψη.

Να αγωνιστούμε για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση, ανισότητες.

Εμείς, όντας κομμάτι των εκμεταλλευόμενων, φύσει και θέσει, θεωρούμε αναγκαίο τον αγώνα ενάντια στην επέλαση κράτους και αφεντικών και στην υποτίμηση των ζωών μας. Γι αυτό και θα αντιταχθούμε σε οποιαδήποτε απόπειρα υπονόμευσης κοινωνικών κεκτημένων. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, οι όποιες κατακτήσεις θα παραμένουν μερικές, πρόσκαιρες και επισφαλείς. Μονόδρομος λοιπόν, για την απελευθέρωση μας, είναι η καταστροφή τους.

Για να βαδίσουμε προς ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Για μια ακρατική, αταξική, ανεξούσια κοινωνία.
Για την αναρχία

---

---

Tη Δευτέρα 21/11/2016 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στο Φάληρο επί της Βασιλίσσης Όλγας, ενόψει του εφετείου του αναρχικού Τάσου Θεοφίλου στο οποίο αντιμερωπίζει τις κατηγορίες της ένταξης στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και της ληστείας σε τράπεζα της Πάρου κατά την οποία τραυματίστηκε θανάσιμα ταξιτζής που επιχείρησε να σταματήσει τους ληστές. Η δίκη ξεκίνησε την ίδια μέρα στο εφετείο της Λουκάρεως στην Αθήνα, και θα συνεχιστεί στις 20 Δεκέμβρη. Η μικροφωνική στηρίχτηκε με καλέσματα διάφορων αναρχικών συλλογικοτήτων της πόλης και με παρουσία περίπου 50 ατόμων, και κατά τη διάρκειά της μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια στην περιοχή.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΤΑΣΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

---

το κείμενό μας, μπορείτε να το βρείτε εδώ:

 

Περίπου 100 αλληλέγγυοι/ες παρεβρέθηκαν χθες το βράδυ στη μικροφωνική αλληλεγγύης με αφορμή το εφετείο φυλακισμένων αναρχικών που πρόκειται να ξεκινήσει στις 20/4 στον Κορυδαλλό. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στη συμβολή των οδών Τσιμισκή με Γούναρη και διήρκησε μιάμιση ώρα. Κατά τη διάρκεια της διαβάστηκαν και μοιράστηκαν κείμενα από αναρχικές συλλογικότητες της πόλης.

Πριν την έναρξη της μικροφωνικής σύντροφοι/ισσες ανήρτησαν γιγαντοπανό στην Καμάρα

 

το κείμενο που μοιράστηκε από την συλλογικότητά μας:

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ…

Τα πρόσωπα των τρομοκρατών/ Όλοι γνωρίζουν πως οι τρομοκράτες, αυτοί που κρύβονται πίσω από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον των καταπιεσμένων, δεν είναι άλλοι από τους καπιταλιστές και την πολιτική ελίτ που έχουν το ανθρωπιστικό προσωπείο του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας να τους προστατεύει και να καλύπτει τα εγκλήματά τους. Οι τρομοκράτες πολιτικοί που συνθέτουν το σύστημα του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, επίσης υποθάλπουν και ακόμα περισσότερο ειναι συνεργοί στις πιο τρομακτικές και αντιανθρώπινες τρομοκρατικές ενέργειες.

Οι γιάφκες των τρομοκρατών/ Οι χώροι που οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν ως ορμητήριο είναι πολλοί και διαφορετικοί. Αν και η μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη από αυτές, είναι αναμφίβολα η βουλή, συναντήσεις τρομοκρατών και τρομοκρατικών ομάδων -για την οργάνωση και συνέχιση της αντικοινωνικής τους δράσης- διεξάγονται και σε άλλα μέρη, όπως τα υπουργεία, οι τράπεζες ή οι αίθουσες στις οποίες διεξάγεται ο “κοινωνικός διάλογος” μεταξύ των ξεπουλημένων συνδικαλιστών και των αφεντικών.

Το οπλοστάσιο των τρομοκρατών/ Η γκάμα των όπλων που έχουν στα χέρια τους οι τρομοκράτες ώστε να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν τους καταπιεσμένους, είναι επίσης ενδεικτικό της επιχειρησιακής τους ικανότητας και της εκτελεστικής τους δεινότητας. Τα Μ.Μ.Ε. είναι ένα από τα ισχυρότερα, από άποψη βεληνεκούς, όπλα, που έχουν στη διάθεσή τους οι τρομοκράτες. Με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και προπαγάνδας, τα τρομοκρατικά και αντικοινωνικά στοιχεία, που προαναφέραμε, καταφέρνουν να κρύβουν την αλήθεια, να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα, να αλλοτριώνουν τις μάζες, νεκρώνοντας συνειδήσεις και εν τέλει να καθοδηγούν την “κοινή” γνώμη, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι που πλήττονται από τους κρατικούς τρομοκράτες, να μην μπορούν να αναγνωρίσουν ποιοί είναι οι φίλοι και ποιοί οι εχθροί τους. Στα ισχυρότερα όπλα των τρομοκρατών συγκαταλέγονται οι νόμοι, οι δικαστές, οι φυλακές, που υπάρχουν για να διασφαλίζουν την διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η ψευδαίσθηση συμμετοχής μέσω της απάτης των εκλογών. Επίσης οι θρησκείες, η εθνική υπερηφάνεια και η προπαγανδιστική εκπαίδευση από τα σχολεία, είναι κι αυτά παραδοσιακά και διαχρονικά όπλα των τρομοκρατών εξουσιαστών στην μάχη τους ενάντια στην ανθρωπινότητα, ενάντια στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία του ατόμου.

Ο εκτελεστικός βραχίονας/ Αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με την καθυπόταξη των αντιστάσεων και την εξασφάλιση της σιωπηρής  συναίνεσης των εκμεταλλευόμενων στις επιταγές των τρομοκρατών, δεν είναι άλλοι από τους ανα τον κόσμο στρατούς και αστυνομίες. Μηχανισμοί οι οποίοι είναι πάντα σε ετοιμότητα να ξυλοκοπήσουν, να τσακίσουν και να δολοφονήσουν όποιον τυχόν τολμήσει να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της βίας των κρατικών τρομοκρατών, θέλοντας να πάρει πίσω λίγα απ’ όσα του ανήκουν. Κάθε στρατός και κάθε αστυνομία, αποτελείται -ως επί το πλείστον- από ταξικά ασυνείδητους ανθρώπους που προστατεύουν τα αφεντικά τους ακόμα κι αν χρειαστεί να σκοτώσουν ανθρώπους από την ίδια τους την τάξη. Χωρίς το στρατό και την αστυνομία η τρομοκράτηση της κοινωνίας θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί.

Τρομοκρατικό ταμείο/ Όσο για το σκέλος της χρηματοδότησης των τρομοκρατών υπάρχουν πληροφορίες που μιλούν για ολόκληρο δίκτυο που εκτείνεται παγκοσμίως και αποτελείται από οργανισμούς, offshore εταιρίες και πολυεθνικούς κολοσσούς  και προσβλέπει στην ενίσχυση τρομοκρατικών ομάδων-κομμάτων για την συνέχιση της τρομοκρατικής και παρασιτικής τους δράσης. Επίσης λέγεται ότι οι τρομοκράτες διατηρούν σχέσεις και οικονομικές συναλλαγές με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όπως οικονομικούς παράγοντες, δικαστές, και λοιπό συρφετό, που προσβλέπουν κι αυτοί στην μεγαλύτερη συμμετοχή στην εξουσιαστική-τρομοκρατική πίτα. Παρ’ όλα αυτά, αν και ο μισθός του κάθε τρομοκράτη είναι πάντα παχυλός (βλ. βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, στρατιωτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι, δικαστικοί και λοιπά παράσιτα), η κύρια πηγή χρηματοδότησης της κρατικής τρομοκρατίας, παραμένει πάντα, η αφαίμαξη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων μέσω των εφοριών και της φορολόγησης, των τραπεζών όπως και η όλο και μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά τους κεκτημένα.

Διασυνδέσεις τρομοκρατικών ομάδων/ Οι διασυνδέσεις των τρομοκρατών εκτείνονται τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Στο εσωτερικό, η πιο γνωστή επαφή και διασύνδεση των τρομοκρατών του πολιτικού και οικονομικού συστήματος είναι αυτή που λαμβάνει χώρα σε κάθε συνεδρίαση της βουλής όπου οι διάφορες τάσεις των τρομοκρατών (κόμματα) συσκέπτονται για το ποιό θα είναι το πρόγραμμα με το οποίο θα απομυζούν τα θύματα της τρομοκρατίας. Μια άλλη πολύ γνωστή συνάντηση μεταξύ τρομοκρατών είναι και η λεγόμενη συνομιλία των “κοινωνικών εταίρων”, μεταξύ των εργατοπατέρων και των οικονομικών αφεντικών όπως ο Σ.Ε.Β., στην οποία αποφασίζονται οι όροι εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Σε διεθνές επίπεδο, από την άλλη, οι εκπρόσωποι της ελληνικής τρομοκρατίας συναντιούνται και συσκέπτονται πολύ συχνά, με ξένους ομολόγους τους, για την διαμόρφωση ενός κοινού σχεδίου δράσης για την διαιώνιση της κυριαρχίας τους, τη λεηλασία και την εκμετάλλευση του κοινωνικού πλούτου.

Ετοιμάζουν νέο τρομοκρατικό χτύπημα;/ Ήδη αυτή τη στιγμή, βιώνουμε την μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση των τελευταίων ετών. Η συντριπτική πλειοψηφία αντιλαμβάνεται την αντικοινωνική φύση του τρομο-Κράτους. Πλέον κανένας δεν πείθεται για τις “καλές” προθέσεις των τρομοκρατών πολιτικών, που εξαγγέλονται στις προκηρύξεις τους, μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, μέσα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Η υπαγωγή της οικονομίας στις επιταγές του υπερεθνικού κεφαλαίου, η υπερχρέωση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης, οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις και η ανασφάλιστη εργασία, είναι μερικά από τα τελευταία τρομοκρατικά χτυπήματα των εξουσιαστών, που δείχνουν πόσο αδίστακτοι είναι, αλλά και την απαξίωσή τους, στην ανθρώπινη ζωή. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι άνθρωποι ζούν με τον τρόμο του αύριο και η τρομοκρατία καλύπτει πλέον κάθε πτυχή της ζωής.
Για το μέλλον ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο. Ότι αν οι καταπιεσμένοι δεν αποφασίσουν να οργανωθούν ώστε να απελευθερωθούν από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού για να ανασυνθέσουν τη ζωή τους, τόσο η ζωή θα υποβιβάζεται σε επιβίωση και τρόμο χωρίς τέλος.

“Όσοι απειλούν την κοινωνία και την δημοκρατία θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν”/
Οι τρομοκράτες δεν κρύβονται στην παρανομία και στην ανωνυμία αλλά πίσω από παραπλανητικούς τίτλους, δημοκρατικά προσχήματα, διευθυντικά γραφεία και κοινοβουλευτικά έδρανα. Η τιμωρία των τρομο-Κρατών και των καπιτα-ληστών δεν πρόκειται να δοθεί ποτέ από τις αίθουσες της αστικής “δικαιοσύνης” τους, αλλά από τους από τα κάτω και δεν είναι άλλη από την ολική ανατροπή τους. Για όλους εμάς τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, αυτό που έχει σημασία σήμερα, είναι να κατανοήσουμε πως δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους κρατιστές και τους καπιταλιστές. Όταν αυτό γίνει πεποίθηση όλων, δεν θα μπορούν πια να μας τρομοκρατούν.
Τότε, όσοι απειλούν την κοινωνία και την ελευθερία θα τιμωρηθούν! Όχι στο όνομα κάποιου νόμου, αλλά εν ονόματι της επερχόμενης απελευθερωμένης κοινωνίας.

“Επιτυχίες στο μέτωπο της τρομοκρατίας”/ Εφόσον όπως εξηγήσαμε και πιο πάνω, τρομοκρατία συνιστά: η ίδια η ύπαρξη της εξουσίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο, η ύπαρξη τάξεων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, η ύπαρξη πατρίδων, συνόρων, η ύπαρξη φυλακών και νόμων, η ύπαρξη θεών και αφεντάδων, η ίδια η ύπαρξη του κράτους και του καπιταλισμού˙ ένα τελειωτικό πλήγμα στο μέτωπο της τρομοκρατίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, από αυτό της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Μιας επανάστασης, που θα ανοίξει τον δρόμο για μια ζωή ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Κράτος και Κεφάλαιο ήταν, είναι και θα είναι -όσο υπάρχουν ακόμα-
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Στις 20/4 ξεκινάει η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό διαφόρων αναρχικών πολιτικών κρατουμένων, ως μία κοινή υπόθεση, με σκοπό την εσκεμμένη καθυστέρηση της δικαστικής απόφασης, την περαιτέρω κράτηση τους σε συνθήκες εγκλεισμού και παράλληλα την ισοπέδωση της πολυμορφίας των πολιτικών χαρακτηριστικών των πολιτικών κρατουμένων.

Αναρχική Συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

---

Οι μετανάστες είναι αδέρφια ταξικά

Καθώς οι ροές μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης συνεχίζουν να αυξάνονται, τα κράτη της “πολιτισμένης” Ευρώπης τους διαχειρίζονται με όλο και μεγαλύτερο αυταρχισμό και τρομοκρατία: κατάσχεση των πολύτιμων προσωπικών τους ειδών, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, απαγόρευση διέλευσης όσων χαρακτηρίζονται από την εξουσία ως “οικονομικοί μετανάστες”, απελάσεις, υποχρεωτική… εθελοντική εργασία. Όσοι μετά βίας κατορθώνουν να ξεφύγουν από τους πολέμους και τη φτώχια της Ασίας και της Αφρικής και το νεκροταφείο του Αιγαίου μπαίνουν στο ποτάμι των φτηνών και χωρίς δικαιώματα και “αόρατων” εργατών. H Ευρώπη έχει μετατραπεί σε ένα καλά οργανωμένο φρούριο που ελέγχει την διακίνηση ανθρώπων ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνό εργατικό δυναμικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιμονή της κυριαρχίας στο διαχωρισμό μεταξύ “προσφύγων” και “λαθρομεταναστών”, μεταξύ “προσφύγων” που τα αφεντικά θέλουν να εκμεταλλευτούν ως πάμφθηνο ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και “μεταναστών” που “τους είναι άχρηστοι”.

Η Frontex έρχεται να αναλάβει τη δουλειά της στρατιωτικής διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Ανάμεσα στα καθήκοντα της είναι το κυνήγι και η παρακολούθηση αλλά και η κατάρτιση ένοπλων ομάδων ώστε να εμποδίζει τους μετανάστες να προσεγγίζουν τα σύνορα της Ευρώπης. Η “Ευρώπη των λαών” δεν φαίνεται να δυσκολεύεται με τα εκατοντάδες πτώματα που αυτό συνεπάγεται.

Στην Ελλάδα το “αριστερό” κράτος, πιστός διαχειριστής όλων των ευρωπαϊκών αντι-μεταναστευτικών πολιτικών, συνεχίζοντας την ίδια στρατηγική με την αύξηση του χρόνου εγκλεισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη βίαιη καταστολή τους όταν αντιστέκονται στις άθλιες συνθήκες κράτησης, την εκκένωση της Ειδομένης, στέλνει παράλληλα περιοδεία τους βουλευτές του να εκφοβίσουν τους αλληλέγγυους σε περίπτωση που δεν “συνεργαστούν” με τις επιταγές του Υπουργείου. Η “κυβέρνηση της αριστεράς” έφτασε μέχρι και στη ποινικοποίηση των αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης στους μετανάστες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στη Λέσβο όπου αλληλέγγυοι όχι μόνο εμποδίστηκαν από το να μοιράσουν φαγητό στους μετανάστες αλλά τους συνέλαβαν και μάλιστα με κατηγορίες για διακίνηση ανθρώπων. Στην Θεσσαλονίκη, η Κατάληψη Στέγης Μεταναστών Μεταναστριών «Ορφανοτροφείο» δέχθηκε, από την πρώτη μέρα κιόλας, απειλές από την Εκκλησία Α.Ε. στην οποία ανήκει το κτήριο. Σκοπός των απειλών, οι οποίες συνοδεύτηκαν τις πρώτες μέρες λειτουργίας του εγχειρήματος από συγκέντρωση παπάδων έξω από την κατάληψη, από απόπειρα κοψίματος του ρεύματος και από κείμενο της “Επιτροπής Κατοίκων Τούμπας” ενάντια στην κατάληψη, ήταν να εκκενωθεί το κτίριο ώστε αυτό να κατεδαφιστεί.

Από τη μεριά μας δεν έχουμε να διαπραγματευτούμε τίποτα με τους υμνητές του θανάτου και τους δήμιους της εξουσίας. Για μας η ταξική μας αλληλεγγύη στους μετανάστες, είτε φεύγουν κυνηγημένοι από τους πολέμους, είτε φεύγουν κυνηγημένοι από την φτώχεια, είναι αυτονόητη. Είναι καθήκον μας να σβήσουμε τις συνοριακές γραμμές που χαράζουν οι εξουσίες και να διαφυλάξουμε την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ ΕΣ
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στους/ στις ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ στο ΚΙΛΚΙΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, στις 17:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στο κάλεσμα της Συνέλευσης Αναρχικών από Έδεσσα, Κιλκίς, Ξάνθη και Σέρρες

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣ ΚΙΛΚΙΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, στις 16.00
Άγαλμα Βενιζέλου, Θεσσαλονίκης

τηλέφωνο για κρατήσεις θέσεων στο λεωφορείο: 6976759030. Κρατήσεις θέσεων ως Πέμπτη 21/1, στις 20:00.

Αναρχική Ομοσπονδία – Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας

20/1/2016

Ο πολιτικός ρόλος της Χρυσής Αυγής, ανεξάρτητα από την επικοινωνιακού τύπου δίωξή της και την πρόσφατη μεταστροφή των τακτικών της αστικής δημοκρατίας απέναντί της, ανταποκρίνεται στην τωρινή συγκυρία της ύφεσης και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που την συνοδεύουν, τις οποίες αξιοποίησε για να αναβαθμιστεί και να αναδειχθεί ως αστικό πολιτικό μόρφωμα.

Η όξυνση των αντιθέσεων και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος εκδηλώθηκαν συνολικά και βίαια μέσα από την επιχειρούμενη κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό). Η κοινωνική συναίνεση είναι πλέον εύθραυστη, τα αστικά ιδεολογήματα τίθονται υπό αμφισβήτηση, το πολιτικό σύστημα αποσταθεροποιείται μερικώς και χρησιμοποιεί κάθε μέσο, βίαιο ή μη, προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία του.

Όντας αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ενός -επικίνδυνου γι’ αυτούς – πολιτικού “κενού”, και απειλούμενοι από τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων και το ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησής τους, το κράτος και το κεφάλαιο ανέσυραν τα νεοναζιστικά απολειφάδια της Χρυσής Αυγής από τον βούρκο της δεξαμενής της δεξιάς, ώστε να αξιοποιηθούν για άλλη μια φορά ως εφεδρεία για την θωράκισή τους.

Ο βαθύτατα συστημικός ρόλος της Χρυσής Αυγής δεν συνοψίζεται απλά στην ιδιαίτερη σχέση τους με τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας, στην άμεση στήριξή της – μέσα από κοινοβουλευτικά και μή κανάλια – από το εγχώριο εφοπλιστικό κεφάλαιο και στις συστημικές πολιτικές τους θέσεις για μια σειρά κεντρικών ζητημάτων.

Μέσα από τον πολιτικό και θεσμικό εγκλωβισμό κομματιών των εκμεταλλευόμενων από ένα μόρφωμα με ψευδο-αντισυστημική, λαϊκίστικη μορφή και αντιδραστικό περιεχόμενο, μέσα από την διοχέτευση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής σε οδούς ανώδυνες για κράτος και κεφάλαιο και την ενίσχυση της «εθνικής συνείδησης» έναντι της ταξικής μεθοδεύεται η διάλυση των αγώνων τους εν τη γενέσει τους. Μέσα από την αναπαραγωγή της συνθήκης του κοινωνικού κανιβαλλισμού – συνθήκης που απορρέει από την ίδια την ανταγωνιστική φύση του καπιταλισμού αλλά και την γενικευμένη έλλειψη συλλογικών δομών– αυτό που ουσιαστικά επιδιώκεται είναι ο περαιτέρω κατακερματισμός της τάξης μας.

Η μορφοποίηση και η διαρκής προβολή ρατσιστικών και αντιδραστικών ιδεολογημάτων στοχεύουν στο να τα καταστήσουν ευκολότερα αφομοιώσιμα τόσο από το κράτος, όσο και από την κοινωνία. Η αποπροσανατολιστική και απάνθρωπη στοχοποίηση των μεταναστών ως υπαίτιων για την εξαθλίωση της τάξης μας αποτέλεσε βασικό πυλώνα της κρατικής προπαγάνδας. Τα ιδεολογήματα αυτά και η επιχειρούμενη απενοχοποίηση της φασιστικής βίας αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από το καθεστώς για να προωθηθεί η ολοκληρωτική πολιτικοοικονομική του αντζέντα χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερες αντιστάσεις και να επωμιστεί το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Η ίδια η αστική δημοκρατία που φέρεται ως υπέρμαχος στοιχειωδών – ουσιαστικά κατ’ επίφαση – ελευθεριών και δικαιωμάτων και καταφέρεται ενάντια στις “υπερβολές” των νεοναζί ενεργούμενών της, έχει ενσωματώσει πλήρως την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής, με τα αστυνομικά πογκρόμ μεταναστών στα αστικά κέντρα (επιχείρηση “Ξένιος Δίας”), με την δημιουργία σύγχρονων κολαστηρίων με τη μορφή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών αλλά και των φυλακών τύπου “Γ”, την γκετοποίηση μεταναστών και προσφύγων πολέμου στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στα δυτικά λιμάνια της χώρας, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα, την εγκατάσταση της Frontex στον Έβρο, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες και τις αυτοκτονίες στα ΑΤ, την χρήση της πρακτικής της δημόσιας διαπόμπευσης με τις οροθετικές γυναίκες αλλά και με συλληφθέντες αγωνιστές, τις επιστρατεύσεις εργαζόμενων, την καταστολή και τις απαγορεύσεις απεργιακών κινητοποιήσεων.

Με την θρασύδειλη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα (Killah P) στο Κερατσίνι, το ξημέρωμα της Τετάρτης 18/9/13, η Χρυσή Αυγή, υπερέβη τα όρια χρησιμότητάς της προς το αστικό καθεστώς ως ένα απλό συμπλήρωμά του, εκθέτοντάς το πολιτικά και απειλώντας το με αποσταθεροποίηση.

Ως εκ τούτου η αστική δημοκρατία διαχειρίστηκε την Χρυσή Αυγή αλλάζοντας επικοινωνιακή τακτική απέναντί της. Μέσα από τις διώξεις των στελεχών της προσπάθησε να αποκρύψει τις μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις που λάμβαναν τόπο σε όλες τις πόλεις, να αφομοιώσει τους αντιφασιστικούς αγώνες, να επιβεβαιώσει την δική της βία ως την μοναδική “νομιμοποιημένη” απέναντι στην κοινωνία, να αναδειχθεί ως ο μοναδικός εγγυητής της “ασφάλειας”, της “κοινωνικής ειρήνης”, της “ομαλότητας”.

Μέσα από την καταδίκη της πολιτικής βίας εν γένει, ανεξαρτήτως στόχευσης και υποκειμένου, επιχειρήθηκε παράλληλα να απονοηματοδοτηθούν πρακτικές αγώνα των “από τα κάτω” στερώντας τους το πολιτικό και ταξικό τους περιεχόμενο και να απαξιωθούν ηθικά οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, μέσα από την αφαιρετική εξίσωση με τους νεοναζί φονιάδες.

Δεδομένου του ιστορικού, αντιδραστικού ρόλου του ναζισμού, που αναλαμβάνει την εξόντωση του “πλεονάζοντος” ανθρώπινου κεφαλαίου και του εκάστοτε εσωτερικού εχθρού, και σε πλήρη αντιδιαστολή με τις όψιμες σκοπιμότητες τόσο των κυβερνητικών, όσο και των συστημικών “αντιναζί”, αποτελεί θέση αρχής και αγώνα ότι για εμάς, ως αναρχικοί, ο αντιφασιστικός αγώνας νοείται μόνο ως μέρος του ευρύτερου αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Το ελευθεριακό επαναστατικό κίνημα δεν το αφορά η πολιτική εξόντωση των εν λόγω υπηρετών του κεφαλαίου και του κράτους από το ένα αστικό μόρφωμα ή το άλλο, αλλά η απαξίωση και η καταδίκη των σαθρών ιδεολογημάτων τους από τα ευρεία κοινωνικά στρώμματα, και η εξόντωσή τους από το κοινωνικό-ταξικό κίνημα.

Καλούμε όλο τον κόσμο να συσπειρωθεί γύρω από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της σημερινής ημέρας, σε όλες τις πόλεις.

---

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Αναρχικής Ομοσπονδίας

αναρχική συλλογικότητα Θρυαλλίδα, αναρχική συλλογικότητα Καθ’ Οδόν, αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας, αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση, Κενός Κύκλος, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο No Man’s Land

• Οι μάσκες έπεσαν. Η κυβερνώσα αριστερά έχει δείξει πέραν κάθε αμφισβήτησης, το εξουσιαστικό και καταπιεστικό της πρόσωπο. Το προηγούμενο διάστημα, εκμεταλλευόμενη τα κινήματα, έσπειρε αυταπάτες στους καταπιεσμένους για λύση μέσω της ανάθεσης˙ επιχείρησε την ανανέωση της κοινωνικής νομιμοποίησης στο πολιτικό προσωπικό και τους «δημοκρατικούς θεσμούς» και αποπειράθηκε να εμπλέξει τους εκμεταλλευόμενους στο σχέδιο της υποτιθέμενης λύτρωσής τους μέσα από τον μεσσιανισμό. Σήμερα, όμως, έχει αποδειχθεί, για ακόμη μία φορά, ότι δεν υπάρχουν σωτήρες. Η περίπτωση του δημοψηφίσματος αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι, τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει για τους καταπιεσμένους μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, όποια μορφή κι αν έχουν αυτές.
• Όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, στο κοινωνικό πηλίκο θα καταγραφεί νέα επίθεση, με στόχο τη διεύρυνση της φτωχοποίησης και την όξυνση της καταστολής ενάντια στις αντιστάσεις που ξεσπάνε διαρκώς. Όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, αντιμνημονιακή ή μη, θα έρθει να συνεχίσει το ίδιο έργο καταστροφής, επιβάλλοντας την εφαρμογή του 3ου αριστερού μνημονίου, το οποίο έρχεται να αποτελειώσει ό,τι άφησαν όρθιο τα προηγούμενα δύο μνημόνια, ενώ ταυτόχρονα βάζει τις βάσεις για την διαιώνιση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης.
• Μέσα σε αυτή τη συνθήκη αναβαθμίζονται οι βασικοί πυλώνες της καπιταλιστικής επιβολής μέσω της λεηλασίας της φύσης (με τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων και αιγιαλών που έχουν ήδη χαρτογραφηθεί) προς χάριν της απρόσκοπτης «οικονομικής ανάπτυξης». Το τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα της άρρηκτης συνεργασίας κράτους – κεφαλαίου, προς αυτή την κατεύθυνση, είναι τα γεγονότα της διαδήλωσης της 23ης Αυγούστου στις Σκουριές της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία της «Ελληνικός Χρυσός». Στο τέλος της διαδήλωσης συνελήφθησαν 78 άτομα, ενώ 2 σύντροφοι, που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα, αναμένεται να απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους.
• Το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλει την ολοένα διευρυνόμενη κατάσταση εξαίρεσης με κύρια θύματα τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι οποίοι είτε πνίγονται στη Μεσόγειο, είτε στοιβάζονται στα σύνορα, περπατώντας για μέρες μέσα από σύρματα προσπαθώντας να αποφύγουν τους σαδιστές συνοριοφύλακες όλων των παρεμβαλλόμενων κρατών, στο δρόμο για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Το ελληνικό κράτος δεν χάνει φυσικά την ευκαιρία να στήνει κερδοφόρες επιχειρήσεις, από κοινού με τους εφοπλιστές, απομυζώντας τους πρόσφυγες, εκμεταλλευόμενο τη δυστυχία τους.
• Απέναντι σε αυτή την συνθήκη συνολικής καταπίεσης δικό μας καθήκον είναι η όξυνση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Ξηλώνουμε οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικής νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού και των εξουσιαστικών θεσμών. Όλο το επόμενο διάστημα μέχρι την διεξαγωγή των εκλογών προτάσσουμε τον αντιεκλογικό και αντικρατικό χαρακτήρα της δράσης μας. Με κεντρικό σύνθημα “μακριά από τις κάλπες, μέσα στους αγώνες”, υποστηρίζουμε την ενεργητική αποχή, ως απαραίτητη προϋπόθεση του αντικαθεστωτικού αγώνα. Η θέση για ενεργητική αποχή δεν είναι ανεξάρτητη από την πρόταση συμμετοχής όσων απέχουν, σε οριζόντιες-αδιαμεσολάβητες κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες, στην περαιτέρω ανάμειξή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Η θέση μας απέναντι στα νέα μορφώματα που ξεπηδούν, είτε με την μορφή των κομμάτων, είτε με την μορφή των “πολιτικών μετώπων” και “εκλογικών συνεργασιών” είναι ότι αυτά αποτελούν απλά νέες δεξαμενές αυταπατών που αναμασούν τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές του κρατικού αυταρχισμού και της εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Προτάσσουμε την αδιαμεσολάβητη, ακηδεμόνευτη και αντικρατική δράση των καταπιεσμένων/εκμεταλλευομένων.

*

Επαγρυπνούμε ώστε να αποτρέψουμε την παραμικρή απόπειρα επανεμφάνισης των ναζί. Τσακίζουμε τον φασισμό στο δρόμο. Οι επικείμενες διαδηλώσεις (π.χ. στη μνήμη του Φύσσα) να γίνουν όπλο ανάδειξης της διαρκούς αντιφασιστικής επαγρύπνησης.

Παρεμβαίνουμε οργανωμένα σε όλα τα πεδία που κυοφορούν την ρήξη (π.χ. Σκουριές), δίνουμε τη μάχη για την εξάπλωση της κοινωνικής αλληλεγγύης (π.χ. στους μετανάστες στην Ειδομένη, αλλά και πανελλαδικά, εντός και εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης).

Καλούμε τους καταπιεσμένους να δώσουν τη μάχη το επόμενο διάστημα ενάντια στην αναπαραγωγή των εκλογικών αυταπατών και να κάνουν το παραπάνω βήμα της αυτοοργάνωσης, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, ώστε να γίνει ξεκάθαρη η θέση ότι τη λύση στα πραγματικά προβλήματα των καταπιεσμένων δεν θα τη δώσει κανένας άλλος, παρά μόνοι οι ίδιοι, «ντόπιοι» και «ξένοι», μέσα από τους αγώνες τους ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

---

συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2015

---

Στις 5 Ιουλίου, εν μέσω κλειστών τραπεζών, μιντιακής τρομολαγνείας και επίκλησης της εθνικής ομοψυχίας από ποικίλους πόλους διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του (είτε με όρους φιλελεύθερων πολιτικών στα πλαίσια της Ε.Ε., είτε με όρους κράτους πρόνοιας στα πλαίσια εθνικής οικονομικής πολιτικής), η κυβέρνηση, μας καλεί να επιλέξουμε ποιά θα είναι η μορφή του τρίτου μνημονίου που θέλει να υπογράψει.

Μερίδα της κοινωνίας, κινούμενη στη λογική του μικρότερου κακού, μετά τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί το βιωτικό μας επίπεδο τα τελευταία 5 χρόνια, θα ψηφίσει ΟΧΙ, που ασχέτως νοηματοδότησης, θα αφορά, στην ουσία, μόνο την τελευταία συμφωνία που πρότειναν η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., και η ΕΚΤ.

Μια άλλη μερίδα, οι πλούσιοι, οι στρατοί τους και τμήμα των μικρομεσαίων, θα ψηφίσουν ΝΑΙ, άλλοι από φόβο και άλλοι από συνειδητή επιλογή για να μη χάσουν τα προνόμια της τάξης τους.

Ακόμα και αν το ουσιαστικό επίδικο αυτού του δημοψηφίσματος, αφορά εν τέλει, την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, την οικονομική ένωση των Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών, μια οικονομική ένωση που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα υπερεθνικά τους συμφέροντα, οφείλουμε να μην ψαρώσουμε από το κλίμα.

Το δίλημμα που τίθεται στο δημοψήφισμα είναι ψευδές αφού δεν αμφισβητεί την μισθωτή εργασία και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και πώς θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε αφού οι απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν μπορούν να προκύψουν μόνο από τους ίδιους τους αγώνες των καταπιεσμένων συλλογικά, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα. Απαντήσεις που ξεπερνούν τα διλήμματα περί βαθμού βαρβαρότητας των όποιων συμφωνιών, απαντήσεις που ξεπερνούν τα ερωτήματα για το ποιο θα είναι το νόμισμα μέσα στην καπιταλιστική λειτουργία.
Απαντήσεις που όσο πιο γρήγορα δοθούν από τον κόσμο του αγώνα, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσουμε να εκπαιδευόμαστε, να δουλεύουμε, να καταναλώνουμε σαν σκλάβοι στη δούλεψη των αφεντικών, επιτηρούμενοι από αστυνομίες, κάμερες και στρατούς.

Η ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ “ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ” ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Τόσο το έθνος- κράτος, όσο και η αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απότοκα σχεδιασμών και επιδιώξεων των πλουσίων, των αφεντικών, των καπιτα- ληστών για να συσσωρεύσουν όσο παραπάνω πλούτο γίνεται στα χέρια τους, μέσω της υφαρπαγής του χρόνου και της εργασιακής δύναμης, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της δημιουργίας επίπλαστων αναγκών, τις οποίες οι ίδιοι μας καλύπτουν πουλώντας μας προϊόντα που εμείς παράγουμε στη δούλεψή τους.

Εμείς αρνούμαστε τόσο την ευρωπαϊκή όσο και την εθνική ταυτότητα που θέλουν να μας προσδώσουν, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά που βιώνουν οι σύγχρονοι σκλάβοι σε όλον τον κόσμο. Κανένα εθνικό και κανένα ευρωπαϊκό ιδεώδες, δεν πρόκειται να μας φέρει κοντά με τους “ντόπιους” και “ξένους” εκμεταλλευτές, κανένα μίσος δε νοιώθουμε για όσους και όσες βιώνουν την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς, ακόμα κι αν μιλάμε διαφορετικές γλώσσες.

Ο εχθρός μας είναι μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ευρώπη, μέσα στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, ο εχθρός μας είναι το κεφάλαιο, τα κράτη, οι υπερεθνικές αυτοκρατορίες, οι αστυνομίες, οι στρατοί. Αυτή η συμμαχία που απομυζά όλο τον κοινωνικό πλούτο, αυτή η συμμαχία που προσπαθεί να βγάλει κέρδος από κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, αυτή η συμμαχία που καταστρέφει τον πλανήτη, αυτή η συμμαχία που δημιουργεί πολέμους μεταξύ των καταπιεσμένων για να πουλήσει όπλα, αυτή η συμμαχία που οπλισμένη περιμένει να καταστείλει τους αγώνες και τις εξεγέρσεις μας.

Η μεγαλύτερη παγίδα που ελοχεύει κάτω από τις πατριωτικές κορώνες που προωθούν απεγνωσμένα τόσο οι παραδοσιακά συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις όσο και η “προοδευτική” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συσπείρωση γύρω από την κοινή καταγωγή με σκοπό την πολυπόθητη εθνική ενότητα. Μια ενότητα που διασφαλίζει τη σιωπηρή υπομονή για το καλό της “πατρίδας και της οικονομίας” και τη συνεχή αναπαραγωγή των κοινωνικών διαχωρισμών μεταξύ μας σε ένα παιχνίδι ανέλιξης που όμως είναι φτιαγμένο από λίγους για λίγους, με αυταπάτες για τους πολλούς.

Εμείς ως αναρχικοί/ες δεν αποπροσανατολιζόμαστε και δεν αναγνωρίζουμε ούτε εθνική ταυτότητα, ούτε σύνορα και κράτη. Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ως επιτακτική ανάγκη τη σύγκρουση όχι μόνο με Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ., σημερινούς διαχειριστές του υπερεθνικού κεφαλαίου αλλά και με το καπιταλιστικό οικοδόμημα στο σύνολό του.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ:
Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΛΙΣΜΟΣ
Ή ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ

Το ενδεχόμενο πτώχευσης, αδυναμίας, δηλαδή, του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους να αποπληρώσει τα χρέη του, θα μας ήταν αδιάφορο, αν δεν επιφύλασσε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την περαιτέρω υποτίμηση των συνθηκών της ζωής μας.

Σε μια συνθήκη που δεν έχουμε ξαναβιώσει, σε μια συνθήκη απότομης κατρακύλας από το οικονομικό status που είχαμε συνηθίσει να ζούμε, δεν υπάρχουν και πολλοί δρόμοι για να ακολουθήσουμε. Από τη μία, υπάρχει ο δρόμος που μας μάθανε τόσα χρόνια στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στη δουλειά: να κοιτάξουμε την πάρτη μας, το πώς ο καθένας και η καθεμιά μας θα την παλέψει, να καβαντζωθούμε, να πατήσουμε επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε, να κλειστούμε σπίτι μας, να παραιτηθούμε από κάθε συλλογική μορφή οργάνωσης του αγώνα αλλά και της ίδιας της ζωής.

Από την άλλη υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι: αυτό που θα μας συγκροτήσει σε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές και στους δρόμους ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο, το μονοπάτι της συλλογικής αυτοοργάνωσης όλων των επιπέδων της κοινωνικής ζωής, από το βιοποριστικό μέχρι τη διασκέδαση, από τις διεκδικήσεις μέχρι την αυτοάμυνά μας. Τώρα είναι που πρέπει να ξεδιπλωθεί η συλλογική δύναμη των από τα κάτω, τώρα είναι που πρέπει να ξαναεφεύρουμε τους τρόπους για να δίνουμε, χωρίς τη διαμεσολάβηση των θεσμών, λύσεις στα κοινά μας προβλήματα.

Απαλλοτριώσεις από τα super market, απεργίες, αρνήσεις πληρωμών, δομές σίτισης, στέγασης και αλληλεγγύης από και για τους καταπιεσμένους, δομές αυτοάμυνας ενάντια στο στρατό του καθεστώτος, καταλήψεις, επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων ως σημείων συνάντησης για να συζητήσουμε τα προβλήματά μας, συνελεύσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας χωρίς ιεραρχία που θα τροφοδοτούν την εξέλιξη των αγώνων μας και που θα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.

Τις μέρες που έρχονται ή θα βγούμε αποδεκατισμένοι κάνοντας το χατίρι στα αφεντικά, στο κράτος, στους μπάτσους, στους φασίστες και στους επίδοξους σωτήρες μας ή θα βγούμε πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι για την ίδια μας τη χειραφέτηση.

Η ΛΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ

Κομμάτι των καταπιεσμένων, των αποκλεισμένων, των από τα κάτω, της κατακερματισμένης εργατικής τάξης, οι αναρχικοί και οι αναρχικές οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι στην κοινότητα των ανθρώπων που δεν μπορούν, που δεν θέλουν να υπομείνουν τον κρατικό και καπιταλιστικό ζυγό.

Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να παράγουμε για τα αφεντικά, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταστρέφουμε το περιβάλλον, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να υπάρχουν ρατσιστικοί ή σεξιστικοί διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να παίρνουν άλλοι αποφάσεις για τις ζωές μας, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να εκπαιδευόμαστε στο πώς θα γίνουμε πειθήνιοι ως πηγή κέρδους για εταιρείες.

Αγωνιζόμαστε για να απελευθερώσουμε την ανθρώπινη δημιουργικότητα από τον εξαναγκασμό της μισθωτής σκλαβιάς, αγωνιζόμαστε για την αταξική και αντιιεραρχική οργάνωση της κοινωνικής ζωής με όρους κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, αγωνιζόμαστε για να μπορούμε να καθορίζουμε συλλογικά τις ζωές μας, αγωνιζόμαστε για να μοιραζόμαστε ελεύθερα και χωρίς καταναγκασμούς την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει ο άνθρωπος για να καλυτερεύσουμε τις συνθήκες της ζωής μας, αγωνιζόμαστε για να συμβιώνουμε σε αρμονία με τη φύση.

Πιστεύουμε στη δυνατότητα των ανθρώπων να ζήσουν χωρίς το κρατικό καρκίνωμα πάνω από τις ζωές τους και μέσα στις σχέσεις τους και αυτή είναι μια καλή στιγμή για να αναδείξουμε πως ουτοπία είναι το να θεωρούμε πως μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και όχι το να θέλουν οι άνθρωποι να σπάσουν τις αλυσίδες που τους κρατούν υποταγμένους.

Είναι στο χέρι μας να κάνουμε την καπιταλιστική κρίση, απαρχή της κοινωνικής επανάστασης και να στείλουμε κράτος και κεφάλαιο στα σκουπίδια της ιστορίας.

Είναι στο χέρι μας η ζωή, είναι στο χέρι μας η ελευθερία.

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων και ατόμων