Πορεία οργής για το ναυάγιο στην Πύλο

Το ναυάγιο της περασμένης Τετάρτης στα ανοιχτά της Πύλου προκάλεσε τον θάνατο δεκάδων μεταναστ(ρι)ών με εκατοντάδες ακόμα να αγνοούνται. Και αυτό το κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα έρχεται να προστεθεί στον μακρύ και αιματοβαμμένο κατάλογο των θυμάτων της τάξης μας. Μετά τα Τέμπη, το Μάτι, τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα, τους πνιγμούς μεταναστ(ρι)ών στο Αιγαίο και στον Έβρο, τους νεκρούς μετά από καταδιώξεις στις εθνικές οδούς, τους χιλιάδες νεκρούς στα πολεμικά σφαγεία και αυτό το ναυάγιο επιβεβαιώνει όσα οι από τα κάτω γνωρίζουμε ήδη… ότι για τους κρατιστές και τους καπιταλιστές οι οποίοι πλουτίζουν και αυξάνουν τα κέρδη τους από το δικό μας αίμα, η ανθρώπινη ζωή είναι απλά αναλώσιμη.

Είναι οι ίδιοι οι κυρίαρχοι που διεξάγουν πολέμους, που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και την ανέχεια, που αναγκάζουν ανθρώπους να εκτοπιστούν από τις εστίες τους, που παρανομιμοποιούν και διαιρούν τους ανθρώπους με επίπλαστους εθνικούς διαχωρισμούς. Στην ίδια κατεύθυνση η Ευρώπη-Φρούριο που προωθείται ως πολιτική από τους κρατιστές και καπιταλιστές αναγκάζει εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες να επιλέξουν επισφαλείς τρόπους διέλευσης, προκειμένου να βελτιώσουν, με κάθε τρόπο, τους όρους και τις συνθήκες διαβίωσής τους, λαμβάνοντας κάθε ρίσκο για τη σωματική τους ακεραιότητα. Συνθήκες στις οποίες έχουν καταδικαστεί από τα κράτη και το υπερεθνικό κεφάλαιο.

Το ελληνικό κράτος, ως οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι της Ε.Ε. ακολουθεί απαρέγκλιτα αυτήν την αντιμεταναστευτική πολιτική, πάρα τις ρητορείες των εκφραστών του περί ανθρωπισμού, φιλοξενίας και αλληλεγγύης. Η κήρυξη εθνικού πένθους για τους/ις δεκάδες νεκρούς/ές μετανάστ(ρι)ες είναι εξοργιστικά υποκριτική. Τα κροκοδείλια δάκρυα τους δεν μας πείθουν γιατί γνωρίζουμε καλά ότι όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός αυτή η δολοφονία, αλλά και όσες προηγήθηκαν και όσες θα ακολουθήσουν θα αποτελούν απλά την αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξής τους.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η ειρηνική και ασφαλής διαβίωση όλων των ανθρώπων, η μη “εργαλειακή χρήση του ανθρώπινού πόνου”, ο ανθρωπισμός και αλληλεγγύη θα γίνουν πράξη μόνο όταν καταστραφούν ολοκληρωτικά τα κράτη, ο καπιταλισμός και κάθε κάθε είδους σαθρό ιδεολόγημα που διασπά την ενότητα του ανθρώπινου γένους.

Στηρίζουμε την Πορεία Οργής για το κρατικό έγκλημα της Πύλου

ΤΡΙΤΗ 20/6, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, 18:00

 

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

1η ΜΑΗ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παρέλυσε ολόκληρη την πόλη, η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ, και εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 οι άνθρωποι που αναγνώριζαν την κοινότητα των ταξικών τους συμφερόντων  και αποφάσισαν να αγωνιστούν συλλογικά για αυτά, με κύριο αίτημα το 8ωρο και τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Tο αμερικανικό κράτος κατέστειλε βίαια την απεργία και τις διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τη σφαγή στην πλατεία Χεϊμάρκετ του Σικάγο, την καταδίκη οκτώ αναρχικών που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες και την δολοφονία πέντε εξ αυτών ως υποκινητές των ταραχών. Η απόπειρα τρομοκράτησης των απεργών από το κράτος και τα αφεντικά δεν στάθηκε ικανή να κατευνάσει την οργή των εργατών για τις συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης που βίωναν  και πυροδότησε ένα παγκόσμιο κύμα αλληληλεγγύης.

Τα πρωταρχικά αίτια που γέννησαν και καθιέρωσαν ιστορικά ην Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων δεν είναι άλλα από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το κράτος, το κεφάλαιο και τα δεινά που αυτά προκαλούν. Ενάμισι σχεδόν αιώνα μετά τους αγώνες για την κατάκτηση του 8ωρου, τα ίδια αίτια εξακολουθούν να αποτελούν την επονείδιστη βάση και της σύγχρονης κοινωνίας.

Οι αλλεπάλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις (χρηματοπιστωτικού τομέα, κρατικού χρέους, περιβαλλοντική, υγειονομική, πολεμική και πυρηνικής απειλής, πληθωριστική, ενεργειακή κτλ), αποτελούν τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Πρόκειται για κρίσεις που αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό του κρατισμού-καπιταλισμού και του παγκοσμιοποιημένου συστήματος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Κράτος και κεφάλαιο αναδιαρθρώνονται, σε μια προσπάθεια διαχείρισης των κρίσεων που τα ίδια δημιουργούν, σωτηρίας της αγοράς και ταυτόχρονα ισχυροποίησης της θέσης τους στο υπό διαμόρφωση πεδίο γεωπολιτικής ισχύος, επιβάλλοντας νέα σημεία ισορροπίας προς όφελός τους. Υπό την επίκληση εξωτερικών και εσωτερικών απειλών και εχθρών, επιβάλλουν μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διευρύνοντας και βαθαίνοντας τα πεδία εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Στοχεύουν ταυτόχρονα στην μετακύλιση του κόστους των κρίσεων στους από τα κάτω και στον κοινωνικό/πολιτικό παροπλισμό μας.

Στο πλαίσιο αυτό, το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητα από τον πολιτικό του διαχειριστή, συνεχίζει την πολιτική των μνημονίων, εξωθώντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στην επισφάλεια και την ανέχεια. Προσπαθεί να παρουσιάζεται αφενός ως σωτήρας, αποβλέποντας στην ενίσχυση του ελέγχου και της ανάθεσης κάθε πτυχής της ζωής μας σε αυτό και στην αποφυγή κάθε κριτικής και αντίστασης στις αποφάσεις του.  Αφετέρου, λειτουργεί τιμωρητικά απέναντι σε όσους-ες επιλέγουν να αγωνιστούν για την βελτίωση της ζωής τους ή να αμφισβητήσουν έμπρακτα την κυριαρχία του. 

Έτσι, από τη μία εμφανίζεται ως κράτος πρόνοιας, επιστρέφοντας με τα ψίχουλα των επιδομάτων ένα απειροελάχιστο μέρος όσων μας κλέβει (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση τιμών βασικών αγαθών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φορολόγηση, πληθωρισμός, ελαχιστοποίηση δαπανών για την δημόσια υγεία/εκπαίδευση), χωρίς να αίρεται στο ελάχιστο η οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση.

Από την άλλη, μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών (αστυνομία, στρατός, ποινικό σύστημα) παρανομοποιεί και  καταστέλλει βίαια τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες (καταστολή και απαγόρευση απεργιακών κινητοποιήσεων και πορειών, ποινικές διώξεις αναρχικών και άλλων αγωνιστριών-ών, πανεπιστημιακή αστυνομία, εκκενώσεις καταλήψεων). Στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους έχει προστεθεί πλέον και ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, καταργεί ουσιαστικά την οκτάωρη εργασία και αμφισβητεί το κεκτημένο της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης.

Κράτος και κεφάλαιο δεν υποτιμούν απλά τις ζωές μας αλλά, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, τις απαξιώνουν πλήρως  (πόλεμοι, πείνα, κρατικές-καπιταλιστικές δολοφονίες στα Τέμπη και το Μάτι, εργατικές δολοφονίες, δολοφονίες Ρομά και μεταναστών-προσφύγων, υπολειτουργία νοσοκομείων).

Ενεργητική αποχή από τις εκλογές.

 

Καθώς η επίθεση κρατους και κεφαλαίου εναντίον μας συνεχίζεται  και επιτείνεται αδιάλειπτα, οι εξουσιαστές μας καλούν για μία ακόμη φορά να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδιακασία τους όρους  οικονομικής και πολιτικής μας εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι η ψήφος (σε όποιοδήποτε κόμμα και οποιονδήποτε ειδικό της πολιτικής  επιχειρεί να μας πείσει ότι γνωρίζει τα προβλήματά μας καλύτερα από εμάς και ότι  μπορεί να αποφασίζει καλύτερα από εμάς για ό,τι μας αφορά) μπορεί να αλλάξει σε οποιοδήποτε επίπεδο τους όρους υποτέλειας που βιώνουμε. Όροι που επιβάλλονται και διαιωνίζονται από τους κρατιστές και τους καπιταλιστές και νομιμοποιούνται από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία  υπό το πρόσχημα της “λαϊκής κυριάρχιας”.

Αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε μέσω της συμμετοχής μας στην εκλογική διαδικασία το σύστημα κυριαρχίας. Αρνούμαστε την παράδοσή μας στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας και τη σύναψη ανακωχής με τους ταξικούς μας εχθρούς. Προτάσσουμε την ενεργητική αποχή, αμφισβητώντας το δικαίωμα οποιουδήποτε να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα. Αποτελεί αναπόσπαστη πτυχή ενός πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Συμμετοχή στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση

Οι κοινωνικοί-ταξικοί αγώνες, από τις εργατικές διεκδικήσεις μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης και την έμφυλη καταπίεση, από τους αγώνες στις γειτονιές και τις σχολές μας μέχρι τον αγώνα ενάντια στη στράτευση και τον πόλεμο είναι ο μοναδικός τρόπος για την άμεση βελτίωση των όρων και της ποιότητας της ζωής μας. Γι’ αυτό συμμετέχουμε σε αυτούς με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους καταπιεστικές-εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της καταπίεσης-εκμετάλλευσης, δηλαδή την κρατική-καπιταλιστική διάρθρωση της κοινωνίας.

Έτσι, στηρίζουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, προωθώντας ταυτόχρονα τη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους στην κατεύθυνση της καταστροφής του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στο Σικάγο 137 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί-ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το αγωνιστούμε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Αγώνας για μια κοινωνιά ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά στην βάση ελεύθερων συμφωνιών μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων και να αναλάβουμε οι ίδιοι/ες την αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής και ατομικής μας ζωής. Θέλουμε την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση αυτοοργανωμένων και αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων-κομμούνων, τα μέλη των οποίων θα λαμβάνουν ισότιμα τις αποφάσεις τους σε πρόσωπο με πρόσωπο διαδικασίες. Αποφάσεις που λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των μελών της κοινότητας με συζήτηση και συνδιαμόρφωση, χωρίς δέσμευση ή καταπίεση της μειοψηφίας. Αποφάσεις που μεταφέρονται και συνδιαμορφώνονται εκ νέου στις ομοσπονδίες των κομμούνων από άμεσα ανακλητούς εκπρόσωπους.

Θέλουμε να εργαζόμαστε για τη δική μας ευημερία, αλλά και για την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας, σε εργασίες που επιλέγουμε οι ίδιες-οι ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες μας. Προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση και την αυτοδιεύθυνση των μέσων και των δομών παραγωγής, την κατάργηση κάθε αξιολογικής ή άλλη διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, την κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής και συσσώρευσης πλούτου και επιλέγουμε μια οικονομία αναγκών και επιθυμιών (με σεβασμό στη φύση και στην περιβαλλοντική ισορροπία), η οποία ορίζεται και υλοποιείται από τις κομμούνες. Για την ελαχιστοποίηση του ανθρώπινου μόχθου, την εξάλειψη του παραλογισμού της ανεργίας, τη διανομή των προϊόντων στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Προπλάσματα αυτής της κοινωνικής οργάνωσης μπορούν να είναι οι συλλογικότητες, οι συνελεύσεις μας, τα σωματεία μας. Αρκεί να σταματήσουμε να περιμένουμε οτιδήποτε καλό από τους δυνάστες μας, να αρνηθούμε όλες τις εξουσιαστικές, καπιταλιστικές και κρατικιστικές προλήψεις με τις οποίες οι εξουσιαστές μας γαλούχησαν από την αρχή της ζωής μας για το δικό τους όφελος. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις, στους δικούς μας αγώνες και τα συλλογικά εγχειρήματα.

Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Σε όσους-ες μιλούν απαξιωτικά για “ουτοπίες”, απαντάμε ότι ουτοπικό είναι το να πιστεύει κανείς ότι το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα μπορεί ποτέ να “αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο”. Το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν βελτιώνεται. Καταστρέφεται. Πέρα από τα επίπλαστα προεκλογικά διλήμματα και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, απέναντι στις υποσχέσεις και τους εκβιασμούς της κυριαρχίας, το μοναδικό δίλημμα που έχει νόημα για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου είναι: Κράτος και Καπιταλισμός ή Κοινωνική Επανάσταση.

 

ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ


ΑΓΏΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

 

Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν


Όλοι/ες στους δρόμους!

Καλούμε-συμμετέχουμε:

στο αναρχικό μπλοκ στη Θεσσαλονίκη

(Καμάρα, στις 11:00)

– στο αναρχικό μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας, στην Αθήνα

(Προπύλαια, στις 11:00)

Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία

 


ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλους τους εθνικούς πολέμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε κράτος
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε καπιταλιστή
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε εθνικισμό
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ που επιτείνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση σκλαβιάς των από τα κάτω και δυσχεραίνουν περαιτέρω την δυνατότητα απελευθέρωσής τους

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ / ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ

Όχι μόνο για να σταματήσει ο τωρινός πόλεμος και να επανέλθει η «ειρήνη» του κράτους και του κεφαλαίου η οποία είναι το ίδιο αιματοβαμμένη με τον πόλεμό τους, αλλά για να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο στον οποίο θα είναι πλέον αδύνατη η ύπαρξη πολέμων. Ενός κόσμου χωρίς πολιτική καταπίεση, οικονομική εκμετάλλευση, λεηλασία της φύσης και ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων˙ ενός κόσμου δηλαδή χωρίς κράτη, καπιταλισμό και εξουσία. Να αγωνιστούμε για ένα νέο κόσμο ελευθερίας, κοινωνικής και οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης και με σεβασμό προς τη φύση.

Να πολεμήσουμε στον μοναδικό πόλεμο για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι˙ στον επαναστατικό απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε εξουσία.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΗ / ΚΕΦΑΛΑΙΟ / ΕΞΟΥΣΙΑ

Στηρίζουμε την Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία

ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ «ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ (ΑΝΤΙ) ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

 

Στο πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και του καπιταλισμού βασική στόχευση των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων είναι η άντληση του μέγιστου δυνατού κέρδους και της αδιασάλευτης αναπαραγωγής αυτού του σαθρού συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η ζωτική ανάγκη των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών για μεγιστοποίηση του κέρδους προϋποθέτει και βασίζεται στην απομύζηση τόσο των ανθρώπων όσο και του συνόλου των φυσικών πόρων. Οι συνέπειες της εγγενώς αντιανθρώπινης και αντιπεριβαλλοντικής ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού είναι εμφανείς καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων ύπαρξής τους. Η ζωή εν γένει θεωρείται αναλώσιμη και η φύση που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής λεηλατείται αδιάλειπτα στο βωμό της αύξησης της κερδοφορίας των ισχυρών. Ωστόσο, εκτός από τους υλικούς όρους εκμετάλλευσης των ανθρώπων και του περιβάλλοντος το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα παράγει και επιχειρεί να διαιωνίσει και την ηθική και τις αξίες της κυριαρχίας. Η εξουσιαστική λογική προάγει την εργαλειακή χρήση της φύσης και την αλλοτριωμένη αντίληψη ότι η φύση υπάρχει αποκλειστικά για να εξυπηρετεί  τον άνθρωπο και να καλύπτει τις ανάγκες του. Η λογική αυτή που προωθείται στο όνομα της πολιτισμικής εξέλιξης του ανθρώπου και της συνθετότητας των αναγκών του, προέρχεται και προωθείται σκόπιμα από τους εξουσιαστές. Διαβάστε περισσότερα

“Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια δεν θα καταφέρουν να εμποδίσουν τον ερχομό της άνοιξης.”

Η επιβολή του νέου κύκλου κοινωνικής λεηλασίας απαιτεί την εξάλειψη κάθε αντικαθεστωτικής φωνής και πρακτικής και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας γενικευμένης τρομοκράτησης και υποταγής στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων.

Η επιστροφή στην κανονικότητα, τη νομιμότητα και την ασφάλεια για τους ισχυρούς σημαίνει την απρόσκοπτη συνέχιση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των από τα κάτω, ενώ για όσους/όσες αντιστέκονται και αγωνίζονται αυτό μεταφράζεται σε καταστολή, φυλακίσεις, τρομοκρατία.

Η πρόσφατη κατασταλτική εκστρατεία του κράτους στρεφόμενη εναντίον των αναρχικών, των δομών και των πρακτικών τους στρέφεται ουσιαστικά εναντίον των πληβείων αυτής της κοινωνίας και ιδιαίτερα στα κομμάτια εκείνα που αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αντιστέκονται στην επέλαση της εξουσιαστικής βαρβαρότητας.

Όμως οι εξουσιαστές – δήμιοι της ελευθερίας – αυταπατώνται όταν θεωρούν πως καταστρέφοντας τις δομές του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα και διώκοντας όσους/όσες αγωνίζονται θα καταφέρουν να απαλλαγούν από τον ίδιο τον απελευθερωτικό αγώνα.

Όσο θα υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, όσο θα υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο η αξία της ανθρώπινης ζωής θα ευτελίζεται στον βωμό του κέρδους και της εξουσίας τόσο θα υπάρχουν αντιφρονούντες, αγωνιζόμενοι/ες, αναρχικοί/ές που θα παλεύουν ενάντια σε όλα αυτά και θα αγωνίζονται για έναν ριζικά νέο κόσμο, έναν κόσμο Αλληλεγγύης, Ισότητας, Ελευθερίας. Τον κόσμο της Αναρχίας.

 

ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ:

ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

ΤΩΝ ΜEΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

& ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Σάββατο 14 Δεκέμβρη, 13:00 Καμάρα

 

Αναρχική συλλογικότητα | Άνω Θρώσκω


Αντιφασιστική – Αντικρατική Συγκέντρωση


ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ !

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 3/11, 14:00, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΓΟΥΝΑΡΗ

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω


Αναρχική Πρωτομαγιά ενάντια σε κράτος και αφεντικά

1η Μάη 2019


ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ

 

Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκταώρου υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Απόφασή μας είναι να κάνουμε έκκληση στην τάξη των μισθωτών να πάρει τα όπλα για να προβάλει στους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό: ΒΙΑ. Η πολεμική μας κραυγή είναι: «Θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!»

Εισήγηση του Ώγκαστ Σπάις, που έγινε δεκτή από το

Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο τον Οκτώβρη του 1885

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ…

Σικάγο, Μάης 1886, ένα τεράστιο κύμα απεργιών παραλύει ολόκληρη την πόλη η οποία αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη της χώρας. Πάνω από 60.000 ήταν οι απεργοί στο Σικάγο ενώ συνολικά ξεπέρασαν τους 400.000 με κύριο αίτημα το 8ωρο και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Τέσσερις αναρχικοί, πρωτεργάτες της απεργίας οδηγούνται στην αγχόνη από το αμερικανικό κράτος προκειμένου να ανακοπεί η απεργιακή παλίρροια και να εξορκιστεί η απειλή της κοινωνικής επανάστασης.

Η 1η Μαΐου αποτελεί ημέρα μνήμης και αγώνα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ημέρα μνήμης του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο που πνίγηκε στο αίμα των εργατών, των δολοφονημένων από το αμερικανικό κράτος αναρχικών, και όλων όσων -σε κάθε τόπο και εποχή- πάλεψαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων. Αλλά αποτελεί και μια ημέρα αγώνα, γιατί η πρωταρχική αιτία που γέννησε και καθιέρωσε την Πρωτομαγιά ως ορόσημο στους αγώνες της εργατικής τάξης δεν είναι άλλη από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και τα δεινά που αυτή προκαλεί. 133 χρόνια μετά, η ίδια αιτία εξακολουθεί να αποτελεί την επονείδιστη βάση και της σημερινής κοινωνίας προκαλώντας καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα παγκοσμίως στο βωμό της οικονομίας της αγοράς και του κέρδους.

Ωστόσο, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια μόνο μέρα αλλά οφείλει να είναι καθημερινός. Κατακτήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν κυριολεκτικά με αίμα έναν αιώνα πριν όπως το 8ωρο ή η Κυριακάτικη αργία είναι κάθε άλλο παρά κατοχυρωμένα στη σύγχρονη πραγματικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η εντατικοποίηση της εργασίας σε συνδυασμό με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ευθύνονται κάθε χρόνο για χιλιάδες “ατυχήματα” και ασθένειες που οφείλονται στην εργασία ενώ δεκάδες από αυτά τα περιστατικά καταλήγουν θανατηφόρα. Η ανεργία που μαστίζει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας ή η μόνιμη απειλή της που αναγκάζει όσους εργάζονται να υπομείνουν ακόμα και τις πιο άθλιες συνθήκες, η αμειβόμενη με ψίχουλα και ανασφάλιστη εργασία, η μηδαμινή λήψη μέτρων ασφαλείας από πλευράς των αφεντικών σε αντιστοιχία με τους υποτυπώδεις ελέγχους των ελεγκτικών μηχανισμών σηματοδοτούν τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο γραφειοκρατικός κομματικός συνδικαλισμός υπήρξε η σημαντικότερη τροχοπέδη στον αγώνα των εργατών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους αφού αποτελεί μέσο χειραγώγησης, εκτόνωσης και αποδυνάμωσης των εργατικών αγώνων με τελικούς κερδισμένους τα ίδια τα αφεντικά. Η κυριαρχία αυτού του είδους συνδικαλισμού στους εργασιακούς χώρους είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωση εν γένει του συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων. Άμεσο επακόλουθο αυτής της συνθήκης είναι αφενός η επικράτηση της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας στις τάξεις των εργαζομένων και αφετέρου η αποθράσυνση των αφεντικών ελλείψει ενός ισχυρού αντίπαλου δέους εκ μέρους των εργατών. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε μονόδρομος. Μπορεί και πρέπει να αλλάξει αρκεί να το θελήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ενάντια στην απάθεια και την ανάθεση, όλοι οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να ξαναπάρουμε στα δικά μας χέρια τους αγώνες μας κάνοντας τον συνδικαλισμό ξανά απειλή για τα αφεντικά. Μέσα από σωματεία βάσης, με γνώμονα την ταξική αλληλεγγύη, την αντιιεραρχική οργάνωση και την αδιαμεσολάβητη άμεση δράση όλων των εργατών, μακριά από αρχηγούς και αυθεντίες, πρέπει να αγωνιστούμε για να βάλουμε φρένο στην ασυδοσία των αφεντικών αρχικά, και για να πετύχουμε μικρές αλλά αναγκαίες νίκες στη συνέχεια.

Οι άμεσες βελτιώσεις -όσο μικρές κι αν φαίνονται- και οι οποίες αφορούν τις συνθήκες δουλειάς, την ασφάλιση, το ωράριο, τον μισθό ή την ανάκληση απολύσεων είναι ζωτικής σημασίας για τον κόσμο της εργασίας και γι’ αυτό οφείλουμε να παλεύουμε για την επίτευξή τους με όλες μας τις δυνάμεις. Παρόλα αυτά, ο απαραίτητος αγώνας για αυτές τις βελτιώσεις δεν θα πρέπει να μας κάνει ποτέ να χάσουμε από το βλέμμα μας την μεγάλη εικόνα. Αφενός την οργανική σχέση που συνδέει τις επιμέρους εκμεταλλευτικές εκφάνσεις με την πρωταρχική πηγή της εκμετάλλευσης, δηλαδή την ταξική και κρατική διάρθρωση της κοινωνίας. Αφετέρου τον μοναδικό τρόπο οριστικής εξάλειψης αυτών των εκφάνσεων που προκύπτει λογικά από την παραπάνω συνειδητοποίηση· δηλαδή την ολική ανατροπή του καπιταλισμού και του ιστορικού υπηρέτη, προστάτη και συμμάχου του, του κράτους.

Όπως και οι σύντροφοί μας στο Σικάγο 133 χρόνια πριν, δεν ξεχνάμε πως σκοπός του αγώνα μας ως αναρχικοί/ές δεν είναι το να αποκτήσουμε όλοι ίσα δικαιώματα στη σκλαβιά ούτε να κάνουμε τις αλυσίδες μας λίγο πιο ελαφριές αλλά το να αποκαταστήσουμε πλήρως την ανθρώπινη υπόστασή μας, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο σε συνθήκες ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

…ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ

ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ 1 ΜΑΪΟΥ

ΚΑΜΑΡΑ 11:00

Συμμετέχουμε στο κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλόκ.

αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω


 

1 2 3