ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Μετά από 3μιση χρόνια συνδιαμόρφωσης, αρχικά στην προσπάθεια για τη συγκρότηση αναρχικής πολιτικής οργάνωσης και μετέπειτα συμμετοχής στην Αναρχική Ομοσπονδία, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, ως συλλογικότητα, συμμετείχαμε σε μια από τις λίγες -στην ιστορία του ελλαδικού αναρχικού κινήματος- προσπάθειες ομοσπονδιακής οργάνωσης των αναρχικών πανελλαδικά. Η συνδιαμόρφωση δεκάδων συλλογικοτήτων από όλη την Ελλάδα πάνω σε μια ευρεία γκάμα πολιτικών και οργανωτικών ζητημάτων, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις εκ μέρους κάθε συλλογικότητας προς όφελος του κοινού σκοπού, η συντροφική αντιμετώπιση των υλικοτεχνικών δυσκολιών που συνεπάγεται μια τέτοιου μεγέθους προσπάθεια, το αυξημένο επίπεδο διαδικασιών, δέσμευσης και υπευθυνότητας, αποτέλεσαν για εμάς μια πρωτόγνωρη εμπειρία και συνάμα μια πολύτιμη κληρονομιά που μας πλούτισε πολιτικά. Θέλουμε να πιστεύουμε πως και εμείς, ως συλλογικότητα, συν-εισφέραμε τα μέγιστα που μπορούσαμε στην ιστορική αυτή οργανωτική προσπάθεια· οι απαιτήσεις της οποίας μας έφεραν αντιμέτωπους/ες με τα –πολιτικά, υλικά, υπευθυνότητας, δέσμευσης- όριά μας, τα οποία προσπαθήσαμε να ξεπεράσουμε, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία.

Εξ’ αρχής, γνωρίζαμε, ανταποκρινόμενοι/ες στο κάλεσμα για την συγκρότηση μιας πανελλαδικής ομοσπονδιακής δομής, ότι το έργο όσων συμμετείχαν, μόνο εύκολο δεν θα ήταν. Παρόλα αυτά αποδεχτήκαμε την πρόκληση και επιχειρήσαμε να υπερβούμε τα εως τότε όριά μας αλλά και να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο μιας πιθανής αποτυχίας σύμπλευσης. Άλλωστε, αυτό που μας ενδιέφερε και μας ενδιαφέρει πρωτίστως, μέσα από τη συμμετοχή μας σε ανάλογα εγχειρήματα, είναι αυτά να αποτελέσουν ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της αναβάθμισης του αναρχικού κινήματος και κατ’ επέκταση στην ενίσχυση του ίδιου του απελευθερωτικού αγώνα. Αν και γνωρίζουμε ότι η ανάγκη για οργανωτική αναβάθμιση των αναρχικών, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική για το σύνολο των εκμεταλλευόμενων, ειδικά την παρούσα περίοδο, ξέρουμε επίσης πόσο δύσκολο είναι να μάθεις να τρέχεις όταν το μόνο που ξέρεις είναι να μπουσουλάς.

Υπό αυτή την έννοια, θεωρούμε, πως η όλη προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια άξιζε τον κόπο. Μας τέθηκαν ερωτήματα και προβληματικές που πήγασαν από την ίδια την πράξη της οργανωτικής προσπάθειας. Ερωτήματα όπως: «Μπορούν συλλογικότητες οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή προηγούμενη σχέση ή συνεργασία, να σχηματίσουν μια συνεκτική πολιτικά και ιδεολογικά οργανωτική δομή;», «Αρκεί μόνο η δεδηλωμένη πολιτική συμφωνία ή χρειάζεται κάτι περισσότερο για τη συντροφική και λειτουργική σύμπραξη;», «Ποιο είναι το αναγκαίο επίπεδο πολιτικών συμφωνιών για να καθίσταται απρόσκοπτη η λειτουργία της οργάνωσης;», «Μέχρι ποιού σημείου, η εύλογη ανάγκη για μαζικότητα, δικαιολογεί υποχωρήσεις στην πολιτική συνοχή;» κ.τ.λ.. Ερωτήματα για τα οποία, ήταν αναγκαία αυτά τα 3μιση χρόνια προσπάθειας ώστε να μορφοποιηθούν και να γίνει απόπειρα επεξεργασίας τους.

Εν τέλει, μέσα από τη σταδιακή συσσώρευση εμπειρίας αυτών των χρόνων, καταλήξαμε στο ότι είναι αρκετά τα σημεία στα οποία διαφοροποιούμαστε από τις περισσότερες συλλογικότητες της Α.Ο., τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο κυρίως σε επίπεδο γενικότερης αντίληψης επί ζητημάτων που αφορούν τον αγώνα. Από τη στιγμή που τέθηκε για μας ζήτημα πολιτικής συνύπαρξης, θεωρήσαμε ότι η περεταίρω παραμονή και συμμετοχή μας δε θα ήταν προωθητική ούτε για το οργανωτικό εγχείρημα της ομοσπονδίας αλλά ούτε και για εμάς και γι αυτό αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε.

Θεωρούμε πως η εξέλιξη κάθε ελεύθερου και πραγματικά ζωντανού οργανισμού, όπως οφείλουν να είναι και τα οργανωτικά εγχειρήματα των αναρχικών, ενάντια σε προκαθορισμένα μοτίβα και βεβαιότητες, ακολουθεί μάλλον ένα αέναο συνεχές πειραματισμού, δοκιμασίας στην πράξη, ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών, αντιπαράθεσης, αποδόμησης, ανασύνθεσης με ευνοϊκότερους και σταθερότερους όρους και αναδημιουργίας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, αντιληφθήκαμε –ως συλλογικότητα- την διάσπαση του αρχικού σχήματος, έτσι αντιλαμβανόμαστε και την δική μας αποχώρηση· όχι ως ενδείξεις μαρασμού και αποσύνθεσης αλλά ως αποτέλεσμα εξελικτικής συνέχειας. Μέσα από ανάλογες διαδικασίες, προκύπτουν νέες δομές, πιο συνεκτικές και άρα πιο λειτουργικές και αποτελεσματικές. Μια εξέλιξη που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί, ειδικά από όσους/ες αντιλαμβάνονται την κάθε οργανωτική προσπάθεια ως προωθητική στον κοινό αγώνα για την Αναρχία και όχι ως ένα μέσο επικράτησης της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Αν έγιναν λάθη –που προφανώς έγιναν και θα γίνονται- και σε αυτή την οργανωτική προσπάθεια, επ’ ουδενί δεν αποδεικνύεται η αποτυχία και το μάταιο της οργανωτικής προσπάθειας και δη της ομοσπονδιακής οργάνωσης καθ’ αυτής. Αντιθέτως οι όποιες αστοχίες χρησιμεύουν ως παρακαταθήκη ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον.

Εν κατακλείδι, αποχωρούμε από την Αναρχική Ομοσπονδία, εξακολουθώντας να πιστεύουμε στο εφικτό –πέραν του κοινωνικά αναγκαίου- της οργάνωσης των αναρχικών και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Από την θέση που βρισκόμαστε θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε  -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- τις προσπάθειες οργάνωσης και τους αγώνες τόσο της Α.Ο., όσο και κάθε άλλου αναρχικού οργανωτικού σχήματος, οργάνωσης ή συλλογικότητας που υπάρχει ή θα υπάρξει, με σκοπό τον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

Υ.Γ. : Η απόφαση αποχώρησης κοινοποιήθηκε στα όργανα της ομοσπονδίας, τον Ιούνιο.

Αναρχική Συλλογικότητα | Άνω Θρώσκω

26/9/16, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


ΚΟΙΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΔΡΑΣΕΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΥΡΔΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ | 6-13 ΦΛΕΒΑΡΗ

resized-0f6eaacff047932077994206951ce30e

Τουρκικό κράτος (ή αλλιώς, άλλη μία κρατική βιομηχανία θανάτου)

Από τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων στη Χούντα του Εβρέν και τις συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στον κουρδικό λαό, μέχρι τις δολοφονίες διαδηλωτών και αγωνιστών (Μπερκίν Ελβάν στο Γκεζί, Ταχίρ Ελτσί στο Ντιγιάρμπακιρ) και τις βομβιστικές επιθέσεις σε Σουρούτς, Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, η κρατική βία, επιβολή και βαρβαρότητα, δεν έφυγε ποτέ από τη γείτονα χώρα. Στρατιωτικοί πραξικοπηματίες, εθνικιστές, μαφίες, στρατηγική της έντασης και αδίστακτο πολιτικό προσωπικό, συνέθεταν διαχρονικά τον φυσικό χώρο του τουρκικού κράτους και της τουρκικής αστικής τάξης.

Η άνοδος του AKP στην εξουσία τα τελευταία χρόνια, σήμανε το τέλος του «κοσμικού» ιδεολογικού προσανατολισμού του τουρκικού κράτους (ο στρατός ως ρυθμιστής της πολιτικής ζωής, έμφαση στην τουρκική εθνικότητα και γλώσσα ως στοιχείο ομογενοποίησης και καταπίεσης της πολυεθνοτικής σύνθεσης, περιθωριοποίηση της οργανωμένης θρησκείας και των ισλαμιστικών πολιτικών δυνάμεων, παρά την κατά καιρούς εργαλειακή χρησιμοποίηση των τελευταίων για την καταστολή ριζοσπαστικών τμημάτων της τουρκικής κοινωνίας).

Η στροφή προς την θρησκεία ως κεντρικό στοιχείο αναφοράς του τουρκικού κράτους και η σχετική μείωση της πολιτικής επιρροής του στρατού, ωστόσο, δεν διατάραξε τη συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής, ούτε μείωσε καθόλου την ένταση της απέναντι στο κουρδικό κίνημα και τις αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα παρατηρούμε ότι παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις του Κεμαλικού κράτους και του AKP (κόμμα του Ερντογάν), η υπεράσπιση των Τουρκικών εθνικών συμφερόντων έχει εξαφανίσει αυτές τις διαφοροποιήσεις.

Αντιθέτως, η νέα στρατηγική συμμαχιών του τουρκικού κράτους (Σαουδική Αραβία, ISIS) ενέτεινε την καταστολή απέναντι στα οργανωμένα κομμάτια του κουρδικού λαού: δεν είναι μόνο η εναντίωση του PKK στη στρατηγική αφομοίωσης των Κούρδων με βάση την κοινή (σουνιτικό ισλάμ) θρησκεία. Η πραγματική απειλή για το τουρκικό κράτος έγκειται στην ελευθεριακή πολιτική στροφή του PKK, όπως και του PYD στο κομμάτι του συριακού Κουρδιστάν (Rojava). Το σημερινό πρόταγμα του κουρδικού κινήματος στην Τουρκία και τη Συρία είναι πλέον κάτι πολύ περισσότερο από ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αριστερού τύπου.

Η υιοθέτηση της ομοσπονδιακής οργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, η ουσιαστική ισότητα γυναικών-αντρών και η έμπρακτη αμφισβήτηση παραδοσιακών πατριαρχικών λογικών από ένα νικηφόρο γυναικείο στρατό (YPJ) και, κυρίως, η πρόταση ενός μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, που δεν αφορά μόνο τους Κούρδους, αλλά όλους τους λαούς της περιοχής ανεξάρτητα από θρησκεία και γλώσσα, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο όχι μόνο για το τουρκικό κράτος, αλλά για κάθε εξουσιαστή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Δεδομένης της πολυεθνοτικής σύνθεσης της Τουρκίας, το δόγμα του εσωτερικού εχθρού αποτελούσε διαχρονικά τον θεμέλιο λίθο της εθνικής συνοχής, ενώ η κατασταλτική πολιτική του τουρκικού κράτους ενάντια στους Κούρδους αγωνιστές, ασκείτο ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το AKP λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμη προϊόν του τουρκικού μιλιταριστικού κρατικού μηχανισμού· ένα ακόμη πιόνι στην υπηρεσία του τουρκικού εθνικισμού.

Με αυτό το νέο ιδεολογικό περίβλημα και, ενίοτε, με τις πολιτικές πλάτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, ο Ερντογάν συνεχίζει τη στρατηγική της έντασης (που τον επανεγκαθίδρυσε στην εξουσία στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου), εξαπολύοντας τη σφοδρότερη επίθεση των τελευταίων ετών σε κουρδικές πόλεις και συνοικίες της ανατολικής Τουρκίας. Από τον περασμένο Δεκέμβρη, οι κουρδικές πόλεις Ντιγιάρμπακιρ, Σίζρε, Σιλβάν, Σιρνάκ και Σιλόπι, σφυροκοπούνται από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με το πρόσχημα του πολέμου ενάντια στην «τρομοκρατία».

Ο στρατιωτικός αποκλεισμός έχει αφήσει πολλές περιοχές χωρίς ρεύμα, νερό και φαγητό, ενώ η απαγόρευση κυκλοφορίας εμποδίζει την πρόσβαση στα νοσοκομεία και τη ταφή των νεκρών, με αποτέλεσμα οι τραυματίες να πεθαίνουν από αιμορραγία και οι νεκροί να κείτονται για μέρες στους δρόμους ή να σαπίζουν μέσα στα σπίτια, δίπλα στους συγγενείς τους. Ολόκληρες γειτονιές έχουν ισοπεδωθεί από τα τουρκικά άρματα μάχης, ενώ οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 200, με πρώτο θύμα τον άμαχο πληθυσμό.

Κι όμως, παρά το μέγεθος της καταστολής, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών σκάβουν χαρακώματα και χτίζουν οδοφράγματα, συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που έμαθαν από παιδιά: να αντιστέκονται με όλα τα μέσα απέναντι στον τουρκικό κρατικό ολοκληρωτισμό. Ο κουρδικός λαός πληρώνει το τίμημα για τον συνεχή αγώνα του για ελευθερία και αυτονομία, τον αγώνα της επαναστατημένης Rojava στη Συρία, την αντίσταση των μαχητών του PKK στο τουρκικό Κουρδιστάν και τους νικηφόρους αγώνες ενάντια στους φονταμενταλιστές-σκοταδιστές του ISIS: οι δεσμοί του τελευταίου με το τουρκικό κράτος προφανώς δεν εξαντλούνται στις πιθανές εμπορικές συναλλαγές, όπως η μεγάλη νίκη στο Κομπάνι δεν ήταν ήττα μόνο για το ISIS, αλλά και για τους συμμάχους του.

Κρίσιμο πολιτικό επιστέγασμα για τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις αλλά και τη γενικότερη πολιτική του τουρκικού κράτους, αποτελεί η σύνοδος της ΕΕ στην Τουρκία τον περασμένο Νοέμβριο. Η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ σε μια περίοδο όξυνσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και αναζωπύρωσης της σύγκρουσης με το PKK και άλλες τουρκικές πολιτικές οργανώσεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια εξωραϊσμού της τουρκικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Στα πλαίσια της σύγκρουσης μικρών και μεγάλων ιμπεριαλισμών στην ευρύτερη περιοχή, οι ευρωπαίοι ηγέτες ανταμείβουν τον εξ ανατολής σύμμαχό τους για το ‘σθένος’ που επιδεικνύει απέναντι στον Πούτιν -κύριο αντίπαλο των συμφερόντων της ΕΕ στην Ουκρανία- και επιπλέον, νομιμοποιούν τη στρατηγική της Τουρκίας στο συριακό ζήτημα. Τουτέστιν, ο βορειοαμερικανικός και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, επιβραβεύουν τον εξ Ανατολών σύμμαχό τους, ενάντια στον ρωσικό.

Η επίθεση στο οργανωμένο κουρδικό κίνημα και τον απλό κουρδικό λαό δεν μπορεί να μας αφήσει αμέτοχους.

Η ταξική και διεθνιστική μας αλληλεγγύη προς τους κούρδους αγωνιστές της Τουρκίας και της Συρίας, είναι καθήκον για όλους όσοι κατανοούν ότι ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικότητες.

Στεκόμαστε με όλη μας τη ψυχή δίπλα στον αντιστεκόμενο κουρδικό λαό της ανατολικής Τουρκίας, τις Κούρδισσες και τους Κούρδους ένοπλους αντάρτες, τις Τουρκάλες και τους Τούρκους αγωνιστές, που μάχονται με αυτοθυσία απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό-σκοταδισμό και τον κρατικό ολοκληρωτισμό, για την αυτονομία τους, την επανάσταση και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Θάνατος στον φασισμό – Ζήτω η ζωή


ΠΟΡΕΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 11/2,

στις 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

Αναρχική Ομοσπονδία


 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – 4 ΦΛΕΒΑΡΗ

Η αναρχική ομοσπονδία καλεί τις εκμεταλλευόμενες και τους εκμεταλλευόμενους να πλαισιώσουν δυναμικά τις κινητοποιήσεις στις 4 Φλεβάρη ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. 

Απεργία_eXQazSv

 

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ: 10.00 π.μ., Καμάρα

 

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ


 

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

Συντρόφισσες, σύντροφοι

είναι χαρά μας να συναντιόμαστε με συντρόφισσες και συντρόφους με τους οποίους γνωριζόμαστε μέσα από τους κοινούς μας πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες αλλά και με τους οποίους επίσης μοιραζόμαστε κοινούς προβληματισμούς και αγωνίες. Αναφερόμαστε σε προβληματισμούς τόσο σχετικά με τα μέσα και τις μεθόδους του αγώνα μας και τη διάρθρωση τους με τα προτάγματα και τους σκοπούς μας όσο και σχετικά με το είδος των σχέσεων μεταξύ των συντρόφων, των αγωνιστών και των συλλογικοτήτων. Και φυσικά αγωνία σχετικά με την αποτελεσματικότητα όλων των παραπάνω όσον αφορά το πόσο προωθούν την κοινή μας υπόθεση, δηλαδή την κοινωνική επανάσταση, την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση και τη δημιουργία ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

 Αυτοί ακριβώς οι προβληματισμοί και αγωνίες ήταν το καύσιμο που τροφοδοτούσε τις συζητήσεις μας τα τελευταία 2,5 χρόνια, στο επίκεντρο των οποίων βρισκόταν διαρκώς το ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών στον ελλαδικό χώρο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η δημιουργία της Αναρχικής Ομοσπονδίας, της πρώτης που εμφανίζεται ιστορικά στον αναρχικό χώρο της Ελλάδας. Αυτό το αποτέλεσμα και την πορεία μας προς τη δημιουργία του θέλουμε να παρουσιάσουμε απόψε στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που ανταποκρίθηκαν στο σημερινό μας κάλεσμα.

 Αρχικές σκέψεις

 – Ξεκινήσαμε με μια πρώτη διαπίστωση: οι αγώνες των αναρχικών τον τελευταίο ενάμιση αιώνα (με τις νίκες και τις ήττες τους) και η θεωρητική επεξεργασία των σκοπών, των στόχων και των αποτελεσμάτων τους συνθέτουν καταρχάς μια βασική ιστορική και πολιτική παρακαταθήκη. Πολύτιμη για κάθε σύντροφο που θέλει συγχρόνως να αγωνίζεται και να στοχάζεται πάνω στα χαρακτηριστικά του αγώνα.

 Από τη μελέτη των περιεχομένων αυτής της παρακαταθήκης προκύπτει πως το πρόταγμα της οργάνωσης και της συλλογικοποίησης εμφανίζεται να είναι περίπου εγγενές τόσο στον αναρχισμό όσο και στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Η αυτοργάνωση μάλιστα (αυτό το είδος της οργάνωσης που πρεσβεύουν οι ελευθεριακοί-μια σχεδόν ανεξάντλητη πηγή εμπειριών και ιδεών από το εργατικό και κοινωνικό κίνημα) τείνει να αναδεικνύεται περίπου ως μια σχεδόν “φυσική” ή ίσως και ενδογενής τάση εκείνου του αναρχισμού που έχει μια ολιστική θέαση του κόσμου και επιδιώκει την κοινωνική επανάσταση. Στα πλαίσια αυτά, η ένωση και σύμπραξη των συλλογικοτήτων σε μια οργανωτική συνεκτική δομή προβάλει ως μια απάντηση στο ερώτημα ποιο είδος οργάνωσης επιθυμούν οι αναρχικοί. Η αναρχική ομοσπονδία λοιπόν είναι μια προσπάθεια για την επαναθεμελίωση του αναρχισμού στο φυσικό του περιβάλλον, την οργάνωση.

 Προχωρώντας στο εδώ και στο τώρα

 – Συνεχίσαμε με μια δεύτερη διαπίστωση: ο αναρχικός χώρος στο (γεωγραφικό) εδώ και στο (χρονικό) τώρα χαρακτηρίζεται από δυσλειτουργίες και ανεπάρκειες που στην καλύτερη των περιπτώσεων μας προβληματίζουν όλους συντρόφους και στη χειρότερη των περιπτώσεων τον καθιστούν έναν αναποτελεσματικό πολιτικό χώρο. Στο επίκεντρο αυτής της προβληματικής βρίσκεται για άλλη μια φορά το ζήτημα της οργάνωσης.

 Πραγματικά, τα τελευταία χρόνια αρχικά έξω από διαδικασίες αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο μέσα σε αυτές, το ερώτημα της οργάνωσής εμφανιζόταν όλο και πιο επιτακτικά. Είτε τίθενται στα πλαίσια της επιδίωξης μιας καλώς εννοούμενης ενότητας, είτε ως κριτική στις ανεπάρκειες του (κυρίαρχου στις διαδικασίες μας) αφορμαλισμού, είτε ως καταδίκη ή υπεράσπιση του ατομικού δρόμου που ακολουθεί μεγάλη πλειοψηφία των συντρόφων και συντροφισσών. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως η διαπίστωση λίγο ως πολύ παρέμενε κοινή: οι υπάρχουσες οργανωτικές δομές του αναρχικού χώρου έχουν δείξει προ πολλού τις αδυναμίες και τα όριά τους. Συνοπτικά μιλώντας αναφερόμαστε σε αφορμαλιστικούς τρόπους, στοιχειακής στην πραγματικότητα, οργάνωσης που διακρίνονται από την ευκαιριακότητα τους και το συχνά συγκυριακό χαρακτήρα τους, τα ασαφή προτάγματα που αφήνουν χώρο στην έκφραση πλήθους θολών ενίοτε και αλληλοαναιρούμενων αντιλήψεων, τις μονοδιάστατες και αποκομμένες ιδεολογικοποιήσεις.

 Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι οι ευκαιριακές συναντήσεις-συνελεύσεις (τα γνωστά μας καλέσματα στο Γκίνη….) που συνήθως στοχεύουν είτε σε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, είτε σε δράσεις που έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα και περιορίζονται εκ των πραγμάτων σε αυτές ακριβώς τις βραχυπρόθεσμες στοχεύσεις.

 Επανερχόμενοι στον κομβικό χαρακτήρα του αφορμαλιστικού τρόπου συγκρότησης μας θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.  Από αρκετούς συντρόφους γίνεται γενικά αποδεκτό πως ο συγκεκριμένος τρόπος συγκρότησης βοήθησε στο παρελθόν τον χώρο να “επιβιώσει” σε περιόδους καταστολής, αγωνιστικής ύφεσης και γενικευμένης κοινωνικής αδράνειας. Παράλληλα όμως γίνεται και καθολικά αποδεκτό πως αυτός ο τρόπος έχει φτάσει πλέον στα ιστορικά όρια του. Είναι διαπίστωση μας πως ο αφορμαλισμός καθιστά πρακτικά ανέφικτη την προταγματικότητα της αναρχικής ιδέας. Στην ίδια διαπίστωση μάλιστα οδηγούμαστε αναλογιζόμενοι και τα παραφερνάλια του: τις άτυπες ιεραρχίες και τους λανθάνοντες ή μη ηγεμονισμούς που κατά καιρούς εμφανίζονται στο χώρο

 Στο σκεπτικό μας τόσο ο αφορμαλισμός όσο και η συγκυριακή συγκρότηση οδηγούν στην αυτοαναφορικότητα. Γιατί, πραγματικά, τα καλοπροαίρετα ερωτήματα που εύλογα προκύπτουν αν καθίσουμε να αναλογιστούμε αφενός τα προτάγματα μας και αφετέρου τον τρόπο συγκρότησης μας είναι: Πώς μπορούμε να μιλάμε για αυτοοργάνωση όταν απευθυνόμαστε στους καταπιεσμένους, τη στιγμή ακριβώς που η πλειοψηφία των αναρχικών συντρόφων δεν ανήκουν σε αυτοοργανωμένα πολιτικά αγωνιστικά σχήματα οποιουδήποτε είδους (συλλογικότητες, εγχειρήματα, αντιθεσμίσεις, στέκια, καταλήψεις κλπ); Πώς μπορούμε να προτάσσουμε την αυτοοργάνωση του συνόλου της κοινωνίας και την αυτοθέσμιση σε κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής όταν αδυνατούμε να συνεννοηθούμε ακόμα και μεταξύ μας (είτε ατομικά είτε σε επίπεδο συλλογικοτήτων) ή όταν οι συναντήσεις μας δεν μπορούν να δομηθούν στη βάση της σταθερότητας στο χρόνο και της συνέπειας των αποφάσεων μας;

 Με αυτά κατά νου η επιλογή μας δεν μπορεί παρά να είναι η αποστασιοποίηση από τον αφορμαλισμό. Γιατί στα πλαίσια του αφορμαλισμού οι προαναφερθείσες ελλείψεις μας τείνουν να γίνουν ανοιχτές πληγές που (το έχουμε δει άλλωστε αρκετές φορές) οδηγούν προς την αυτοαναφορικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι η άσκηση κριτικής στο εσωτερικό του χώρου. Η έλλειψη ενός πεδίου διαλόγου και (γιατί όχι) πολιτικής αντιπαράθεσης, καθιστά τις συγκυριακές συνελεύσεις μας (και ακόμα χειρότερα τα καφενεία του χώρου) ως το μόνο διαθέσιμο πεδίο άσκησης κριτικής από μια συλλογικότητα σε μια άλλη. Οι όροι μάλιστα με τους οποίους γίνεται η διαχείριση των όποιων διαφορών εκλαμβάνεται με όρους επιθετικότητας και ανταγωνισμού, δημιουργώντας έτσι μια εξαιρετικά δυσμενή συνθήκη: περισσότερο διαχωρίζει και κλείνει τις ομάδες στο καβούκι τους σε μια διάθεση αυτοπροστασίας του κοινού τους κόσμου, παρά τις ωθεί σε μια συλλογική αντιμετώπιση και επίλυση τους. Περιττό να αναφέρουμε πως αυτό μακροπρόθεσμα υποσκάπτει την προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού αναρχικού κινήματος.

 Το ζήτημα του ξεπεράσματος όλων των παραπάνω, δηλαδή του συγκυριακού, αφορμαλιστικού και ακτιβιστικού χαρακτήρα της συγκρότησης μας αναδεικνύεται ως βασικό επίδικο ακόμα περισσότερο στο ιστορικό εδώ και τώρα. Στη σημερινή συγκυρία λοιπόν, το ιδεολογικό οικοδόμημα του καπιταλισμού που με τις υποσχέσεις του πλουτισμού, της κατανάλωσης και της κοινωνικής ανόδου εξαγόραζε τη συναίνεση των από τα κάτω, δείχνει σημάδια κατάρρευσης. Το γεγονός αυτό έχει σηματοδοτήσει μια άνευ προηγουμένου κρίση νομιμοποίησης του συστήματος και δημιουργείται ένα τεράστιο πολιτικό κενό, μια δυνητική ασυνέχεια.  Σε μια τέτοια συγκυρία λοιπόν διάφορες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να βρουν το δικό τους χώρο και η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις, οι μεγάλες αφηγήσεις κερδίζουν έδαφος. Η άνοδος της καθεστωτικής αριστεράς (της κωλοτούμπας και της προόδου) όσο και της ακροδεξιάς φαίνεται να συνηγορούν σε αυτό το σκεπτικό.

 Για τους αναρχικούς αυτή η ασυνέχεια σχηματοποιεί μια αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για τη διείσδυση των αντιλήψεών μας σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και κατά συνέπεια στην προοπτική του επαναστατικού μετασχηματισμού. Αυτό συμβαίνει γιατί η διαφαινόμενη, αν όχι διαρκώς παρούσα, κατάρρευση δεν έχει προκληθεί τόσο από τα οργανωμένα χτυπήματα των καταπιεσμένων όσο από το βάρος των εσωτερικών αντιφάσεων του ίδιου του συστήματος.

 Πώς όμως θα επιτείνουμε αυτή την κρίση γινόμενοι πραγματικά επικίνδυνοι για κράτος και κεφάλαιο; Η οργάνωση ως προϋπόθεση για τη μεθοδική πολιτική προετοιμασία της επανάστασης.

 Μελετώντας την εμπειρία και τα ιστορικά παραδείγματα διαπιστώνουμε πως όσες φορές οι αναρχικοί πέτυχαν να διαδραματίσουν κάποιο κεντρικό πολιτικό ρόλο, το κατάφεραν συγκροτούμενοι σε οργανωμένους φορείς που έδιναν προοπτική στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, συνέβαλαν στη διασύνδεση και τη συνολικοποίησή τους, και έθεταν ρητά τον κεντρικό στρατηγικό τους στόχο, δηλαδή την κοινωνική επανάσταση.

 Η περαιτέρω ανάλυση φαίνεται να εδραιώνει την πεποίθηση ότι η οργάνωση είναι ικανή να  νοηματοδοτεί την επανάσταση ως μια διαδικασία διαρκή και επίπονη σε όλα τα επίπεδα του υπάρχοντος και όχι ως την περίφημη νύχτα, όπου όλα θα ανατραπούν από τον εξεγερσιακό αυθορμητισμό των μαζών. Ενάντια στη φετιχοποίηση της εξέγερσης ως ολιστικό πρόταγμα, η οργάνωση προτάσσει την αξιοποίηση της εξέγερσης ως επιταχυντή των επαναστατικών διαδικασιών· ενάντια στη μικροαστική ανυπομονησία που συναντάται σε ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους, προτάσσει τη συστηματική δουλειά· ενάντια στη δράση χωρίς όνομα και αναγνώριση, προτάσσει την κεφαλαιοποίηση της δράσης και των επιτυχιών μας· και τέλος ενάντια στη βία ως αυτοσκοπό, προτάσσει την ταξική, επαναστατική βία.

 Αναλογιζόμενοι τα προηγούμενα, οδηγηθήκαμε στην απόφαση για τη δημιουργία μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Μιας οργάνωσης που στηρίζεται σε πολιτικές, θεωρητικές και ιδεολογικές συμφωνίες και που σηματοδοτεί το πέρασμα από το (θεωρητικό) αφηρημένο στο (πρακτικό) συγκεκριμένο. Που αποτελεί επίσης τη μέθοδο, το εργαλείο με το οποίο τα πολιτικά υποκείμενα παράγουν πολιτική και οι ιδέες γειώνονται και επιδρούν πάνω στην πραγματικότητα καθεαυτή. Γνώμονας μας επίσης η διαπίστωση πως ο εχθρός μας, το κράτος, το κεφάλαιο και οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις είναι οργανωμένος και είναι πλέον φανερό ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο μεθοδικά και οργανωμένα.

 Η ομόσπονδη οργάνωση αποτελεί ένα μέσο προς αυτή την κατεύθυνση καθώς μπορεί να προσφέρει:

– την κοινή θέση των αναρχικών στο οποιοδήποτε ζήτημα προκύπτει ή που θέτουν στην ατζέντα τους οι ίδιοι,
– την ευελιξία στις κινήσεις και τις δράσεις των επιμέρους ομόσπονδων τμημάτων-περιφερειών,
– την ποσοτική μεγέθυνση της διάχυσης του αναρχικού λόγου και πρακτικής,
– τη συγκρότηση μιας ενιαίας, οργανωμένης και μαχητικής παρουσίας και κουλτούρας,
– την ανάδειξη ζητημάτων σε πανελλαδικό επίπεδο, ως μια σύσσωμη και συλλογική θέση-απάντηση.

– τη δυνατότητα για συλλογική και μαζική παρέμβαση αναδεικνύοντας την αναρχία ως την πραγματική αντιπολίτευση στο δρόμο, εισάγοντας τους δικούς μας όρους, αρχές και θέσεις.

– το συντονισμό των δυνάμεων της κοινωνικής απελευθέρωσης προς τον κοινό στόχο, έστω κι από παραπλήσιους δρόμους, και την άρση της πολυδιάσπασης. Έτσι εξασφαλίζεται η δυνατότητα παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή στην οποία είναι στραμμένη η προσοχή των μαζών και την οποία θέλουμε να αποσπάσουμε, με άρθρωση λόγου προς την κοινωνία και τα υποκείμενά της , που είναι κι ο κεντρικός στόχος.

Βέβαια οφείλουμε να επισημάνουμε πως είμαστε απόλυτα συγκρατημένοι. Δεν πιστεύουμε επουδενί ότι η οργάνωση είναι πανάκεια που θα λύσει όλα τα εσωτερικά προβλήματα και τις παθογένειες του χώρου μας ούτε το πασπαρτού για την κοινωνική απεύθυνση. Αποτελεί όμως την ελπίδα για μια πιο αποτελεσματική υλοποίηση των ιδεών μας, για μια μεθοδικότερη προώθηση των θέσεων μας στον στίβο της πολιτικής, για μια σίγουρα πιο αναβαθμισμένη παρέμβαση στους κοινωνικούς κι εργασιακούς χώρους. Είναι, τελικά, αναγκαίο αλλά όχι -από μόνη της- ικανό μέσο για την επιτυχία του αγώνα.

 Με αυτό κατά νου, η προσπάθεια μας για την αναρχική οργανωτική ανασυγκρότηση προσλαμβάνει το χαρακτήρα ιστορικής ευθύνης των αναρχικών, ως μια κομβική στιγμή στην πορεία των αγώνων. Γιατί θεωρούμε πως μόνο η ένωση των δυνάμεων μας, μπορεί να δώσει στην αναρχία τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις και να σκιαγραφήσει μια επαναστατική προοπτική.

Σήμερα, που η κρίση του πολιτικού συστήματος γνωρίζει ιστορικά υψηλά (η αποχή στις τελευταίες εκλογές άγγιξε το 50%, γεγονός που αποκρυσταλλώνει την απογοήτευση ενός σημαντικού κομματιού του κόσμου απέναντι στο κοινοβουλευτικό σύστημα), είναι η ώρα να βγούμε μπροστά. Να διατρανώσουμε τις αρνήσεις μας και να οικοδομήσουμε ταυτόχρονα τις καταφάσεις μας, με δομημένο, συνεχή και οργανωμένο τρόπο. Οφείλουμε να απαντήσουμε στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου, να αποδομήσουμε τη διαλεκτική της κυριαρχίας και να τσακίσουμε τις φασιστικές απολήξεις της εξουσίας. Να αδράξουμε τη μεγάλη ιστορική ευκαιρία για να βγούμε στο πολιτικό προσκήνιο αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και χαράσσοντας μια οργανωμένη, μεθοδική και αποτελεσματική στρατηγική αγώνα προκειμένου να κάνουμε ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στην κοινωνική επανάσταση και στον στόχο του ελευθεριακού κομμουνισμού.

 Σήμερα, που η καπιταλιστική αναδιάρθρωση δίνει νέα διάσταση στη βαρβαρότητα που συνιστά η οικονομία της αγοράς, που οι δομές του κράτους ασφάλειας και έκτακτης ανάγκης ποδοπατούν με ιδιαίτερη ευκολία τα όποια “δικαιώματα”, που το καθεστώς εξαίρεσης θεσμοποιείται μεθοδικά υποτιμώντας στο πρόσωπο μεταναστών/προσφύγων ολόκληρο το προλεταριάτο, εν τέλει σήμερα που η επίθεση στην τάξη μας αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία από το κράτος και το κεφάλαιο παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, το αναρχικό κίνημα οφείλει να ανασυγκροτηθεί. Συνεπώς η ανάγκη για τη δημιουργία μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης, δηλαδή μιας αναρχικής ομοσπονδίας, προκύπτει επιπλέον τόσο από τις αδυναμίες μας ως χώρος όσο και από τις ίδιες τις ανάγκες του αγώνα μας.

 Αυτές ακριβώς τις αδυναμίες, θεωρούμε ότι έρχεται να αντιμετωπίσει μια αναρχική ομοσπονδία, θέτοντας στο επίκεντρο τα αναρχικά προτάγματα και αντιπαραβάλλοντας στο διαχρονικό ζήτημα της εξουσίας, όχι την κατάληψή της όπως πρεσβεύουν άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις, αλλά την κατάργησή της και την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας. Μια ομοσπονδία συλλογικοτήτων και ομάδων που η ισχύς της θα της επιτρέπει να χαράσσει και να εφαρμόζει τη δική της στρατηγική και δεν θα ετεροκαθορίζεται συνεχώς από τα γεγονότα, μακριά από τη Σκύλλα του καιροσκοπισμού και της συγκυρίας και τη Χάρυβδη του θεαματικού ακτιβισμού των ολιγόωρων συγκρούσεων στους δρόμους των Εξαρχείων.

 Αναφερόμαστε σε ένα οργανωτικό σχήμα που θα είναι το πολιτικό “σχολείο” μας. Σε αυτό θα μάθουμε να θέτουμε συλλογικά μακροπρόθεσμους στόχους και φυσικά να τηρούμε την εφαρμογή των αποφάσεων μας που σκοπεύουν στην εκπλήρωση τους. Σε αυτό θα διδαχτούμε, με ποιο τρόπο μέσα από την αυτοκριτική και την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητάς μας ως προς αυτούς τους στόχους θα αποκτούμε εμπειρία τόσο για εμάς όσο και για το κίνημα. Σε αυτό επίσης θα μάθουμε πως να κεφαλαιοποιούμε εμείς οι ίδιοι το πολιτικό αποτέλεσμα των δράσεων και του στοχευμένου ακτιβισμού μας και να μην επιτρέπουμε πλέον σε αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις να αντλούν πολιτική υπεραξία στις πλάτες μας.

 Τέλος κατά η γνώμη μας επίσης ένα άλλο σημείο κεφαλαιώδους σημασίας που αποτελεί επιτακτική ανάγκη (ειδικά στην παρούσα συγκυρία) είναι η εκπόνηση, επεξεργασία και διάδοση ενός αναρχικού προγράμματος. Ενός πολιτικού και οικονομικού επαναστατικού προγράμματος, το οποίο να προτείνει τρόπους για το “χτίσιμο της ελεύθερης κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλιάς”, αλλά και να περιγράφει όσο πιο συγκεκριμένα μπορεί τη δομή της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Κάτι που αρμόζει να πραγματωθεί μόνο από μία μαζική, επαναστατική οργάνωση, όπως είναι μια αναρχική ομοσπονδία.

 Με το βλέμμα στραμμένο στο χώρο και το κίνημα …

 Από τους βασικούς στόχους της ομοσπονδίας είναι να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερες συλλογικότητες και ομάδες του αναρχικού χώρου. Παράλληλα όμως διακηρυγμένος στόχος της αποτελεί και η διάδοση της ιδέας της συλλογικοποίησης, είτε με την παρότρυνση προς συντρόφους να γίνουν μέλη κάποιας συλλογικότητας, είτε με την προώθηση της ιδέας για δημιουργία νέων ομάδων, είτε με την ενίσχυση των υπαρχόντων αυτοοργανωμένων δομών είτε με την επινόηση νέων.

 Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως η ομοσπονδία ευελπιστούμε αφενός να υποστηρίξει, αναβαθμίσει και ενισχύσει τη λειτουργία και τη δράση των συντρόφων και των ομάδων που συμμετέχουν σε αυτή και αφετέρου να αποτελέσει σημείο αναφοράς για κάθε αγωνιζόμενο.

 Γνωρίζουμε πως η ομοσπονδία ξεκινάει την ύπαρξη της ως μια μειοψηφική (οργανωτικά) τάση μέσα στο κίνημα αλλά το σίγουρο είναι ότι θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια για να λειτουργήσει συνθετικά και ενοποιητικά εντός του χώρου και του κινήματος ευρύτερα. Για το σκοπό αυτό θα επιδιώξει τη σύμπραξη και συνεργασία με άλλα τμήματα του χώρου αλλά και την επαφή και σύνδεση με τα αγωνιζόμενα αυτά κομμάτια της κοινωνίας που ψάχνουν να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους με πολιτικούς όρους, αλλά και τη δυνατότητα ενίσχυσης κομματιών που ήδη αγωνίζονται.

 … και τη σκέψη προσανατολισμένη προς την κοινωνία

 Η συγκρότηση της Αναρχικής Ομοσπονδίας είναι μια επιλογή να εκτεθούμε απέναντι στους συντρόφους μας, στο κίνημα και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Να τραβήξουμε τα βλέμματα, ορμώμενοι όχι από έναν πολιτικό ναρκισσισμό αλλά με κάποιου είδους αυθυποβολή προκειμένου να συγκροτήσουμε πιο στέρεα τις θέσεις και τα προτάγματά μας. Όλα αυτά υπό την εκούσια αλλά και θεμιτή πίεση της δέσμευσης τόσο μεταξύ μας όσο κυρίως και προς τον κόσμο της παραγωγής, τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους στους οποίους άλλωστε ανήκουμε κι εμείς.

 Η έμπρακτη και δια του παραδείγματος προπαγάνδα αυτών των προταγμάτων μας θεωρούμε ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα εργαλεία ενός πολιτικού κινήματος που στοχεύει στην υιοθέτηση τους από όσο το δυνατόν ευρύτερα κοινωνικά τμήματα. Στόχος που φτάνει ακόμα και στη φιλοδοξία να αποτελέσει η ομοσπονδία τον φορέα πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης όλων των εκμεταλλευόμενων.

 Δεν ξεχνάμε πως χρέος μας αποτελεί η κατάθεση μιας επαναστατικής πρότασης που αφενός θα στοχεύει στη  συνολική και καθολική ανατροπή του υπάρχοντος αλλά που αφετέρου θα σκιαγραφεί και το όραμά μας για μια ελεύθερη και αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία. Εξάλλου, ένας παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε μια εν δυνάμει επαναστατική κατάσταση είναι αυτή ακριβώς η ύπαρξη ενός συλλογικού οράματος για μια νέα κοινωνία, κάτι που σήμερα απουσιάζει και αποτελεί μια από τις βασικότερες ελλείψεις του κινήματος. Όπως αναφέρει άλλωστε κι ο Κροπότκιν: ”Καμιά καταστροφή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων δεν είναι δυνατή αν κατά το χρόνο της ανατροπής ή του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή, δεν υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό η ιδέα του τι θα αντικαταστήσει εκείνο που πρέπει να καταστραφεί”.

Αναρχική Ομοσπονδία

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

resized-f130e24bd8d72f0c8900ea8d2cd9869e


Συντρόφισσες σύντροφοι

είναι χαρά μας να συναντιόμαστε με συντρόφισσες και συντρόφους με τους οποίους γνωριζόμαστε μέσα από τους κοινούς μας πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες αλλά και με τους οποίους επίσης μοιραζόμαστε κοινούς προβληματισμούς και αγωνίες. Αναφερόμαστε σε προβληματισμούς τόσο σχετικά με τα μέσα και τις μεθόδους του αγώνα μας και τη διάρθρωση τους με τα προτάγματα και τους σκοπούς μας όσο και σχετικά με το είδος των σχέσεων μεταξύ των συντρόφων, των αγωνιστών και των συλλογικοτήτων. Και φυσικά αγωνία σχετικά με την αποτελεσματικότητα όλων των παραπάνω όσον αφορά το πόσο προωθούν την κοινή μας υπόθεση, δηλαδή την κοινωνική επανάσταση, την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση και τη δημιουργία ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Αυτοί ακριβώς οι προβληματισμοί και αγωνίες ήταν το καύσιμο που τροφοδοτούσε τις συζητήσεις μας τα τελευταία 2,5 χρόνια, στο επίκεντρο των οποίων βρισκόταν διαρκώς το ζήτημα της οργάνωσης των αναρχικών στον ελλαδικό χώρο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η δημιουργία της Αναρχικής Ομοσπονδίας, της πρώτης που εμφανίζεται ιστορικά στον αναρχικό χώρο της Ελλάδας. Αυτό το αποτέλεσμα και την πορεία μας προς τη δημιουργία του θέλουμε να παρουσιάσουμε.

Εισήγηση για τις ανοικτές εκδηλώσεις παρουσίασης της Αναρχικής Ομοσπονδίας.


Παρουσίαση του εγχειρήματος της Αναρχικής Ομοσπονδίας.

Συζήτηση για τις στρατηγικές του αναρχικού αγώνα στη σημερινή συγκυρία.

Θεσσαλονίκη, Παρασκευή 5 Φλεβάρη 6:00 μ.μ. Εργατικό Κέντρο

 

Αναρχική Ομοσπονδία


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ

Final_logo2Πεντέμιση χρόνια πριν, 5η Μάη του 2010, ημέρα γενικής απεργίας 500.000 άνθρωποι βρέθηκαν στους δρόμους της Αθήνας διαδηλώνοντας ενάντια στην επικείμενη ψήφιση του πρώτου ελληνικού μνημονίου. Η γενική απεργία της 5ης Μάη ήταν η κορύφωση μίας περιόδου μεγάλων κινητοποιήσεων. Η συμμετοχή στην απεργία και στην διαδήλωση ήταν μαζική και είχε ξεκάθαρα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στις επιβαλλόμενες πολιτικές. Το κλίμα όμως αντιστράφηκε πλήρως, όταν γνωστοποιήθηκε η είδηση του θανάτου 3 εργαζομένων στην τράπεζα Μarfin λόγω εμπρησμού του κτιρίου.

Λίγες μέρες πριν τη συμπλήρωση ενός χρόνου, στις 29 Απριλίου 2011, προσάγονται 4 άτομα ως ύποπτοι για τον εμπρησμό. Τα Μ.Μ.Ε. πιστά όπως πάντα στην υπηρεσία του κράτους στοχοποιούν άμεσα τον αναρχικό χώρο και ξεκινάει ένα κυνήγι μαγισσών που θα διαρκέσει. Τα στοιχεία; Ανυπόγραφα ραβασάκια που κατονομάζουν τους προσαχθέντες και φωτογραφίες από κάμερες οι οποίες όμως δεν απεικονίζουν κανέναν απ’ αυτούς(!). Ο εισαγγελέας επιστρέφει τον φάκελο πίσω στην αστυνομία αφού καμία κατηγορία δεν τεκμηριώνεται.

Δύο χρόνια μετά, στις 5 Μάη 2013, χωρίς νέα στοιχεία απαγγέλλονται κατηγορίες στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα. Ο σύντροφος καταθέτει: “Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας”. Αφήνεται με περιοριστικούς όρους.

Στις 16 Δεκέμβρη 2015 θα εκδικαστεί μετά από σειρά αναβολών (τις οποίες ουδέποτε επεδίωξε ο σύντροφός μας αλλά το κράτος) η υπόθεση εμπρησμού της Marfin.

Το ότι ο Θοδωρής Σίψας δεν έχει την παραμικρή σχέση με καμία επίθεση εκείνης της μέρας αποδεικνύεται τόσο από καταθέσεις μαρτύρων όσο και από το υλικό των καμερών κυκλοφορίας. Η μη ανάμιξή του συντρόφου μας όμως στο τραγικό περιστατικό του εμπρησμού της Marfin εκτός από προφανής για μας είναι και αυταπόδεικτη. Ως αναρχικές και αναρχικοί δεν συμμεριζόμαστε ούτε λογικές ούτε πρακτικές που στοχεύουν τυφλά και στρέφονται ενάντια στα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Η δική μας βία στρέφονταν και θα συνεχίσει να στρέφεται ενάντια σε αυτούς που εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν την τάξη μας, ενάντια στο Κράτος και τα αφεντικά. Στη δίωξη του Θοδωρή Σίψα αναγνωρίζουμε μια ακόμη σκευωρία του κράτους, αφού τα ΜΜΕ εξυπηρετώντας τις επιδιώξεις του, ανασύρουν και χρησιμοποιούν την υπόθεση της Marfin κατά βούληση προσπαθώντας να αποδόσουν αντικοινωνικά εγκληματικά  χαρακτηριστικά στους αναρχικούς, επιχειρώντας την ηθική απαξίωσή μας.

Στεκόμαστε με κάθε τρόπο στο πλάι του συντρόφου μας και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να συνεχίσει να εναντιώνεται με κάθε τρόπο σ’ αυτούς που μεθοδεύουν την πλήρη καταστολή και έλεγχο της κοινωνίας. Ενάντια σ’ όσους επιχειρούν να χτίσουν έναν κόσμο ολοκληρωτικό πάνω στις πλάτες των καταπιεσμένων. Σ’ όσους νομίζουν ότι με σκευωρίες και κυνήγια μαγισσών θα καταφέρουν να ταυτίσουν τον κοινωνικό και ταξικό αγώνα με το έγκλημα απαντάμε ξεκάθαρα: εγκληματίες είναι το Κράτος και Κεφάλαιο.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΥΝΤΑΙ.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Θ. ΣΙΨΑ

ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ MARFIN


Αναρχική Ομοσπονδία

9 Δεκέμβρη 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ

Final_logo2Την Τετάρτη 09/12 έγιναν πράξη από τα ΜΑΤ οι απειλές της κυβέρνησης για εκκένωση της Ειδομένης από τους μετανάστες και τις μετανάστριες, σύμφωνα πάντα με τις συνεχείς υποδείξεις των “Ευρωπαίων εταίρων”.

 Οι τελευταίοι απειλούσαν εδώ και αρκετές μέρες ότι αν δεν αποδείξει η Ελλάδα ότι μπορεί να ελέγξει τα σύνορά της, υπάρχει κίνδυνος ως και εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη των χωρών του Σένγκεν («ζώνη ελεύθερης διακίνησης»).

 Από το πρωί το σκηνικό στην Ειδομένη βρωμούσε “δημοκρατία”: Κλοιός χιλιομέτρων, μπάτσοι να αδειάζουν τις σκηνές, να επιβιβάζουν με το ζόρι τους μετανάστες στα λεωφορεία που θα τους μετέφεραν στην Αθήνα, ξύλο σε όποιον αρνιόταν να εγκαταλείψει τις σκηνές, προσαγωγές σε μέλη του No Βorder, ενώ δείχνοντας για ακόμη μια φορά τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, αυστηρή απαγόρευση και προσαγωγές σε δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ, αλληλέγγυους, ακόμα και ΜΚΟ να πλησιάσουν στο σημείο. Μετά τους φράχτες, τους ελέγχους στα σύνορα και την «ελεύθερη» διέλευση μόνο των Σύρων, Αφγανών και Ιρακινών, τώρα έρχεται και η εκκένωση να προστεθεί στη λίστα όσων αποδεικνύουν ότι ο διαχωρισμός “προσφύγων” και “μεταναστών” -που συστηματικά προωθούσε η κυριαρχία τους τελευταίους μήνες, με σκοπό το διαχωρισμό όσων η Ευρώπη χρειάζεται για φτηνό, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και όσων για ακόμα μία φορά περισσεύουν για τα αφεντικά- έγινε από προπαγάνδα, πράξη.  

 Από τον Ιανουάριο που ανέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τρέφαμε καμιά αυταπάτη για τις προθέσεις του. Τώρα που η “κυβέρνησης της αριστεράς” δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, το πρόσωπο αυτό δεν μας είναι ξένο: το είχαμε συνηθίσει από όλες τις κυβερνήσεις, σοσιαλιστικές, δεξιές, και τα δύο μαζί, οικουμενικές και τα συναφή. Μπορεί πλέον να κατανοήσει κι ο τελευταίος “αισιόδοξος” ότι η ελπίδα πέθανε οριστικά.

 Η εκκένωση της Ειδομένης -μια ωμή έκφραση της καθημερινής αντιμεταναστευτικής πολιτικής- δημιουργεί δεδικασμένο. Στην Ελλάδα του μνημονίου το κατασταλτικό πλαίσιο όλο και οξύνεται και η κατάσταση εξαίρεσης όλο και επεκτείνεται. Και είναι η «κυβέρνηση της αριστεράς» που εφαρμόζει τις πολιτικές αυτές πάνω στους μετανάστες, οι οποίοι, όπως και κάθε άνθρωπος ζητάει το αυτονόητο: το δικαίωμα στη ζωή και την ελεύθερη μετακίνηση – η ίδια που επιστρατεύτηκε από το κεφάλαιο να περάσει τα μνημόνια, να διαλύσει το ασφαλιστικό και τόσα άλλα.

 Φαίνεται πια σε όλους ότι αυτή η κυβέρνηση, όπως και κάθε άλλη, αριστερή ή δεξιά, θα βρίσκεται απέναντι στους μετανάστες, στους εργαζόμενους, στους άνεργους, σε όλους μας. Σε αυτή τη συνθήκη, ο μόνος ευνοημένος είναι για ακόμη μια φορά το κεφάλαιο, το οποίο, τον παρόντα χρόνο, δείχνει να χορταίνει από φτηνό, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, κι έτσι αποκλείει από την ευρωπαϊκή αγορά εργασίας όσους δεν επιθυμεί.

 Η εκκένωση της Ειδομένης είναι η έμπρακτη εφαρμογή μιας ακροδεξιάς ατζέντας, που όλο και διευρύνεται πολιτικά, τροφοδοτούμενη από τον κλιμακούμενο «φόβο της τρομοκρατίας» – στον οποίο όλο και παραπάνω επενδύει η κυριαρχία. Μιας ατζέντας ξενοφοβικής, μισαλλόδοξης, ακροδεξιάς, που δε γνωρίζει ιδεολογικά σύνορα μεταξύ των κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών κρατών.

 Φράχτες, στρατόπεδα, εκκενώσεις, εκτοπισμοί, ξύλο, κράτος ασφάλειας, περιστολή πολιτικών δικαιωμάτων, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης, συνθέτουν την πραγματική εικόνα της Ευρώπης, που είναι τελείως διαφορετική από αυτή που έπλαθαν στο μυαλό τους οι θιασώτες της ευρωπαϊκής αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας.

 Όπως πάντα, έτσι και τώρα, το αναρχικό κίνημα, στην Ελλάδα και παντού, θα βρίσκεται πάντα απέναντι σε όσους τσαλαπατάνε ανθρώπινες ζωές. Στους ίδιους δρόμους με τους μετανάστες, στους ίδιους χώρους εργασίας, σε κοινούς αγώνες, πίσω από τα ίδια οδοφράγματα. Για μια αταξική κοινωνία, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ ΕΣ

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

ΜΑΖΙ “ΝΤΟΠΙΟΙ” ΚΑΙ “ΞΕΝΟΙ”

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ


Αναρχική Ομοσπονδία

12 Δεκέμβρη 2015


 

7 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

afisa - Αντίγραφο

7 χρόνια πριν, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο νεαρός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος εκτελείται εν ψυχρώ από τον μπάτσο Κορκονέα. Το αρχικό σοκ και η θλίψη γρήγορα μετατρέπεται σε κραυγή εκδίκησης που μετατρέπει σε μερικές μέρες την οργή σε γενικευμένη εξέγερση που απλώνεται παν ού σα φωτιά. Από τον Έβρο ως την Κρήτη και τη Ρόδο, η χώρα φλέγεται από τους εξεγερμένους· τους μαθητές, φοιτητές, άνεργους, εργαζόμενους, μετανάστες. Συνειδητοποιημένα ή ενστικτωδώς, οι εξεγερμένοι στρέφονται ενάντια στον παλιό κόσμο. Ένα κόσμο εκμετάλλευσης, ανεργίας, αδικίας, εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο, λατρείας του χρήματος·ένα κόσμο που καθώς φλέγεται αφήνειέστω και για λίγο την ουτοπία της αυτοθέσμισης όλων των πτυχών της καθημερινής ζωής, το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης, την κατάργηση του κράτους και της εξουσίας να αναδυθεί.

Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη, που τόσο λοιδορήθηκε από δεξιά κι αριστερά, κι άλλο τόσο είχε “τιμηθεί” από τους σημερινούς “αριστερούς”διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, δεν ανήκει σε κανέναν πέρα από τους ίδιους τους εξεγερμένους που βρέθηκαν μαζί στους δρόμους του αγώνα, πίσω από τα οδοφράγματα. Αυτά που προσπαθεί να γκρεμίσει κάθε εξουσιαστής, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κοινοβουλίου, άσχετα με το αν μέχρι εχθές μιλούσε για “αντιστάσεις”. Δεν ξεχνάμε ότι κάθε εξουσία θα στήνει πάντα μνημεία στις εξεγέρσεις του χθες και πολυβόλα στις εξεγέρσεις του σήμερα.

Σήμερα, 7 χρόνια μετά, η Ελλάδα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Παύλου Φύσσα, του Σαχτζάτ Λουκμάν, του Τόνυ Ονούα, του Χριστόφορου Μαρίνου,του Μιχάλη Καλτεζά, του Κουμή, της Κανελλοπούλου και τόσων άλλων δολοφονημένων από το κράτος και το παρακράτος του, είναι βυθισμένη στην μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της, χωρίς προοπτικές επιστροφής στην εποχή των παχιών αγελάδων Παπανδρέου και Σημίτη, που τόσο αναπολούν οι μικροαστοί. Σήμερα βλέπουμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ ότι τη στιγμή που το κεφάλαιο, τραπεζικό, χρηματοπιστωτικό, βιομηχανικό, δείχνει τα δόντια του, χρησιμοποιεί όλο το οπλοστάσιο του, πολιτικούς, μπάτσους, δικαστές, εισαγγελείς, δημοσιογράφους, φασίστες, για να διατηρήσει και να διευρύνει τα προνόμιά του σε βάρος όλων μας, όλων των εργαζομένων, ανέργων, ντόπιων και μεταναστών.

Σε αυτό το πλαίσιο η δική μας απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την καθημερινή σύγκρουση με αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας δεξιαριστερό ή αριστεροδεξίο. Με καταλήψεις, απεργίες, με συγκρούσεις μέχρι τέλους. Καθήκον μας είναι να γκρεμίσουμε τον κόσμο των εξουσιαστών και των άβουλων υπηκόων του.

Με τη μνήμη του Αλέξη και τόσων άλλων χαραγμένη στο μυαλό μας

μέχρι την αταξική κοινωνία, τον κομμουνισμό και την αναρχία.

ΠΟΡΕΙΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 12:00, ΚΑΜΑΡΑ


Αναρχική Ομοσπονδία

Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 3ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Final_logo2Κι άλλο κάρβουνο

Ο ρόλος της «καθεστωτικής αριστεράς», αυτής που σήμερα εκφράζεται μέσω του Σύριζα είναι πάντα ο ίδιος: η δουλειά της είναι να πραγματοποιεί τις πιο δύσκολες και αντικοινωνικές επιλογές της αστικής τάξης, αυτές που ο άλλος πόλος του αστικοδημοκρατικού συστήματος, η δεξιά, δεν έχει την δυνατότητα να κάνει.

Έτσι και σήμερα, στην Ελλάδα, ο Σύριζα αφού συγκέντρωσε μέσω της αντιμνημονιακής ρητορικής το απαραίτητο κεφάλαιο κοινωνικής ανοχής προχωρά εκεί που η δεξιά δεν τόλμησε. Ολοκληρώνει την μεγάλη επίθεση, για την οποία οι αναρχικοί και άλλοι επαναστάτες είχαν προειδοποιήσει από τη δεκαετία του ’90, την περίφημη «καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση». Η δεξιά δεν θα μπορούσε να περάσει τίποτα αναίμακτα: ούτε σπίτια να πλειστηριάσει, ούτε τα τελευταία οχυρά των «εργασιακών δικαιωμάτων» να γκρεμίσει, ούτε πάνω από όλα να σαρώσει το ασφαλιστικό.

Σε τι θα διέφερε ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο αν το είχε φέρει προς ψήφιση η ΝΔ; Σε τίποτα παρά μόνο στο ότι το κέντρο της Αθήνας θα ήταν, και δικαίως, πεδίο μάχης με δεκάδες χιλιάδες κόσμο. Αμηχανία, απογοήτευση, μοιρολατρία στην βάση των εκμεταλλευόμενων, να τι κόμισε η “πρώτη φορά αριστερά”. Η ελληνική αστική τάξη και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να της χρωστούν ευγνωμοσύνη.

Στις 3/12 έχει προκηρυχτεί 24ωρη γενική απεργία. Είναι ντροπή για όλους τους ανθρώπους της τάξης μας το γεγονός ότι χρειάζεται το όνειδος του συνδικαλισμού, η ΓΣΕΕ, για να υπάρξει ακόμα και αυτό το 24ωρο συμβολικής διαμαρτυρίας. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα για την ώρα, και ο καθένας/μια θα πρέπει να αναλογιστεί όχι μόνο το μήνυμα που δεν δίνει η εθιμοτυπία τέτοιων 24ωρων απεργιών αλλά το μήνυμα που δίνει η αδυναμία της καταπιεζόμενης και εκμεταλλευόμενης κοινωνίας να ανταποκριθεί μαζικά έστω σε αυτό. Και τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν φορές που η μαζική παρουσία στον δρόμο, η μαχητικότητα και η συμμετοχή έδωσαν μηνύματα πολύ δυνατότερα από ότι επιθυμούσε να δώσει ο καθεστωτικός συνδικαλισμός και σε τελείως άλλες κατευθύνσεις.

Απέναντι στην καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση, που πάνω στο όχημα της κρίσης επιτίθεται κατά μέτωπο, η συμμετοχή σε αγώνες και η συλλογικοποίηση είναι η απαραίτητη αρχή μιας σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο που θα βάλει στο τραπέζι πολλά περισσότερα από το σταμάτημα των μνημονίων και του συνακόλουθου κατήφορου προς την μιζέρια και την βαρβαρότητα. Κάθε αναβολή, υπό του φόβο του κόστους της αληθινής αντίστασης κάνει αυτό το κόστος μεγαλύτερο, μας ωθεί όλο και πιο πίσω, σε χειρότερες θέσεις.

Αν σήμερα βλέπουμε τον εξευτελισμό των ηλικιωμένων, την κλοπή της εργασίας τους που έγινε ασφαλιστικές εισφορές μετά από 40 χρόνια δουλειάς, αν το μεγαλύτερο μέρος των συνταξιούχων ζουν στη φτώχεια και στον κίνδυνο της υγείας, ας αναλογιστούμε τι περιμένει τις επόμενες φουρνιές απόμαχων της μισθωτής σκλαβιάς. Το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν μας δείχνει καθαρά τι έρχεται. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα νομοσχέδια για το ασφαλιστικό, κι άλλοι εφαρμοστικοί νόμοι, κι άλλα μνημόνια. Δεν υπάρχει τέλος στον κατήφορο, με δεξιά ή Σύριζα τα κόστη θα είναι ίδια.

Αυτά τα κόστη ο καθένας ας τα μετρήσει κι ας τα βάλει στη ζυγαριά με το κόστος των όσων πρέπει να γίνουν για να αντιστραφεί η πορεία, για να ξεκινήσουμε ως εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι τον δικό μας ανήφορο. Είναι καιρός να αρθεί η έμπρακτη ασυλία στον Σύριζα που προκλήθηκε από το σοκ της Οβιδιακής του μεταμόρφωσης, σε πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων τάξεων και στρωμάτων. Κι αυτή τη φορά να διδαχθούμε από την ήττα όλης της προηγούμενης περιόδου και να βάλουμε μπροστά όλα όσα αποφύγαμε με την εκλογική ανάθεση της “λύσης” στον Σύριζα.

Για ένα νέο αυτό-οργανωμένο και μαχητικό συνδικαλισμό, για μαζικούς αγώνες σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, βλέπουμε την απεργία και τις κινητοποιήσεις στις 3/12 ως ένα στιγμιότυπο αγώνα στην προοπτική της οργάνωσης της δικιάς μας επίθεσης, για την συντριπτική εκδήλωση της δύναμης της κοινωνικής βάσης.

Η Αναρχική Ομοσπονδία καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στην απεργία και να πλαισιώσουν τις κατά τόπους πορείες και κινητοποιήσεις που καλούνται στην επικράτεια.


  • Να τελειώνουμε με τις λογικές του καθεστωτικού συνδικαλισμού ως μέσου διαμεσολάβησης του κράτους στην εργατική τάξη.

  • Να τελειώνουμε με τις λογικές τις ανάθεσης μέσα και έξω από τα συνδικάτα.

  • Να τελειώνουμε με τις λογικές της ανάπτυξης, της διαταξικής συνεργασίας, της εθνικής ενότητας.

ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ


Αναρχική Ομοσπονδία

1η Δεκέμβρη 2015