ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
Μετά από 3μιση χρόνια συνδιαμόρφωσης, αρχικά στην προσπάθεια για τη συγκρότηση αναρχικής πολιτικής οργάνωσης και μετέπειτα συμμετοχής στην Αναρχική Ομοσπονδία, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, ως συλλογικότητα, συμμετείχαμε σε μια από τις λίγες -στην ιστορία του ελλαδικού αναρχικού κινήματος- προσπάθειες ομοσπονδιακής οργάνωσης των αναρχικών πανελλαδικά. Η συνδιαμόρφωση δεκάδων συλλογικοτήτων από όλη την Ελλάδα πάνω σε μια ευρεία γκάμα πολιτικών και οργανωτικών ζητημάτων, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις εκ μέρους κάθε συλλογικότητας προς όφελος του κοινού σκοπού, η συντροφική αντιμετώπιση των υλικοτεχνικών δυσκολιών που συνεπάγεται μια τέτοιου μεγέθους προσπάθεια, το αυξημένο επίπεδο διαδικασιών, δέσμευσης και υπευθυνότητας, αποτέλεσαν για εμάς μια πρωτόγνωρη εμπειρία και συνάμα μια πολύτιμη κληρονομιά που μας πλούτισε πολιτικά. Θέλουμε να πιστεύουμε πως και εμείς, ως συλλογικότητα, συν-εισφέραμε τα μέγιστα που μπορούσαμε στην ιστορική αυτή οργανωτική προσπάθεια· οι απαιτήσεις της οποίας μας έφεραν αντιμέτωπους/ες με τα –πολιτικά, υλικά, υπευθυνότητας, δέσμευσης- όριά μας, τα οποία προσπαθήσαμε να ξεπεράσουμε, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία.
Εξ’ αρχής, γνωρίζαμε, ανταποκρινόμενοι/ες στο κάλεσμα για την συγκρότηση μιας πανελλαδικής ομοσπονδιακής δομής, ότι το έργο όσων συμμετείχαν, μόνο εύκολο δεν θα ήταν. Παρόλα αυτά αποδεχτήκαμε την πρόκληση και επιχειρήσαμε να υπερβούμε τα εως τότε όριά μας αλλά και να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο μιας πιθανής αποτυχίας σύμπλευσης. Άλλωστε, αυτό που μας ενδιέφερε και μας ενδιαφέρει πρωτίστως, μέσα από τη συμμετοχή μας σε ανάλογα εγχειρήματα, είναι αυτά να αποτελέσουν ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της αναβάθμισης του αναρχικού κινήματος και κατ’ επέκταση στην ενίσχυση του ίδιου του απελευθερωτικού αγώνα. Αν και γνωρίζουμε ότι η ανάγκη για οργανωτική αναβάθμιση των αναρχικών, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική για το σύνολο των εκμεταλλευόμενων, ειδικά την παρούσα περίοδο, ξέρουμε επίσης πόσο δύσκολο είναι να μάθεις να τρέχεις όταν το μόνο που ξέρεις είναι να μπουσουλάς.
Υπό αυτή την έννοια, θεωρούμε, πως η όλη προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια άξιζε τον κόπο. Μας τέθηκαν ερωτήματα και προβληματικές που πήγασαν από την ίδια την πράξη της οργανωτικής προσπάθειας. Ερωτήματα όπως: «Μπορούν συλλογικότητες οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή προηγούμενη σχέση ή συνεργασία, να σχηματίσουν μια συνεκτική πολιτικά και ιδεολογικά οργανωτική δομή;», «Αρκεί μόνο η δεδηλωμένη πολιτική συμφωνία ή χρειάζεται κάτι περισσότερο για τη συντροφική και λειτουργική σύμπραξη;», «Ποιο είναι το αναγκαίο επίπεδο πολιτικών συμφωνιών για να καθίσταται απρόσκοπτη η λειτουργία της οργάνωσης;», «Μέχρι ποιού σημείου, η εύλογη ανάγκη για μαζικότητα, δικαιολογεί υποχωρήσεις στην πολιτική συνοχή;» κ.τ.λ.. Ερωτήματα για τα οποία, ήταν αναγκαία αυτά τα 3μιση χρόνια προσπάθειας ώστε να μορφοποιηθούν και να γίνει απόπειρα επεξεργασίας τους.
Εν τέλει, μέσα από τη σταδιακή συσσώρευση εμπειρίας αυτών των χρόνων, καταλήξαμε στο ότι είναι αρκετά τα σημεία στα οποία διαφοροποιούμαστε από τις περισσότερες συλλογικότητες της Α.Ο., τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο κυρίως σε επίπεδο γενικότερης αντίληψης επί ζητημάτων που αφορούν τον αγώνα. Από τη στιγμή που τέθηκε για μας ζήτημα πολιτικής συνύπαρξης, θεωρήσαμε ότι η περεταίρω παραμονή και συμμετοχή μας δε θα ήταν προωθητική ούτε για το οργανωτικό εγχείρημα της ομοσπονδίας αλλά ούτε και για εμάς και γι αυτό αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε.
Θεωρούμε πως η εξέλιξη κάθε ελεύθερου και πραγματικά ζωντανού οργανισμού, όπως οφείλουν να είναι και τα οργανωτικά εγχειρήματα των αναρχικών, ενάντια σε προκαθορισμένα μοτίβα και βεβαιότητες, ακολουθεί μάλλον ένα αέναο συνεχές πειραματισμού, δοκιμασίας στην πράξη, ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών, αντιπαράθεσης, αποδόμησης, ανασύνθεσης με ευνοϊκότερους και σταθερότερους όρους και αναδημιουργίας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, αντιληφθήκαμε –ως συλλογικότητα- την διάσπαση του αρχικού σχήματος, έτσι αντιλαμβανόμαστε και την δική μας αποχώρηση· όχι ως ενδείξεις μαρασμού και αποσύνθεσης αλλά ως αποτέλεσμα εξελικτικής συνέχειας. Μέσα από ανάλογες διαδικασίες, προκύπτουν νέες δομές, πιο συνεκτικές και άρα πιο λειτουργικές και αποτελεσματικές. Μια εξέλιξη που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί, ειδικά από όσους/ες αντιλαμβάνονται την κάθε οργανωτική προσπάθεια ως προωθητική στον κοινό αγώνα για την Αναρχία και όχι ως ένα μέσο επικράτησης της μίας και μοναδικής αλήθειας.
Αν έγιναν λάθη –που προφανώς έγιναν και θα γίνονται- και σε αυτή την οργανωτική προσπάθεια, επ’ ουδενί δεν αποδεικνύεται η αποτυχία και το μάταιο της οργανωτικής προσπάθειας και δη της ομοσπονδιακής οργάνωσης καθ’ αυτής. Αντιθέτως οι όποιες αστοχίες χρησιμεύουν ως παρακαταθήκη ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον.
Εν κατακλείδι, αποχωρούμε από την Αναρχική Ομοσπονδία, εξακολουθώντας να πιστεύουμε στο εφικτό –πέραν του κοινωνικά αναγκαίου- της οργάνωσης των αναρχικών και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Από την θέση που βρισκόμαστε θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- τις προσπάθειες οργάνωσης και τους αγώνες τόσο της Α.Ο., όσο και κάθε άλλου αναρχικού οργανωτικού σχήματος, οργάνωσης ή συλλογικότητας που υπάρχει ή θα υπάρξει, με σκοπό τον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Υ.Γ. : Η απόφαση αποχώρησης κοινοποιήθηκε στα όργανα της ομοσπονδίας, τον Ιούνιο.
Αναρχική Συλλογικότητα | Άνω Θρώσκω
26/9/16, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ