ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Άτιτλο
Είμαι στεγνός, καθαρός.
Έχω διαύγεια.
Θα βγω στο ντάλα ήλιο.
Η βρώμα από τα σκουπίδια άμεση, επιτακτική.
Μικρά τοσοδούλικα αυτοκινητάκια
έρχονται καταπάνω μου.
Είμαι τεράστιος ρε!
Χοντρός και λιγωμένος.
Θα βήξω και θα σας φτύσω.
Ζεστή σκόνη και γλιτσερά ρούχα
με τσιμεντώνουνε.
Και να φυσάει ο ερμαφρόδιτος αέρας
σαν πιστόλι για τα μαλλιά και για τα μυαλά.
Αυπνίες
Από το γραφείο χρόνια έχω να βγω
και δε με θυμάται το καλό μου το αφεντικό.
Έτι, γλιτώνω από ενοχλήσεις
και άλλες παρεξηγήσεις.
Συνδικαλιστής ή μη,
κανένας δε γνωρίζει τη δική μου τη μορφή.
Όταν πάω να ψωνίσω,
τα βερεσέδια φροντίζω να μην αργήσω.
Μόνο μια τσάντα για το σπίτι κουβαλάω,
μα όλες τις τιμές κοιτάω.
Στο γιατρούλη μου πηγαίνω
και γράμματα πολλά του στέλνω,
να του πω ευχαριστώ
που με κρατάει τόσο γερό.
Το απόγευμα, την Κυριακή,
παρέα μου κρατάει η τιβί.
Σ’άλλους κόσμους τότε ζω
και με ανθρώπους ειδικούς σαν να μιλώ.
Κι ενώ, όλα πάνε, κατ’ ευχή
στον ύπνο, πάντα, με ξυπνάει, μια απόκοσμη φωνή.
Ανδρονίκη
Τα παραπάνω ποιήματα μας τα έστειλε μια άγνωστη φίλη και τα δημοσιεύουμε με χαρά.